De Amerikaanse stemmers hebben alle strijders voor HLBT rechten en de hoopvollen onder ons zeker een gevoelige knauw toegediend met hun “double bill”: zowel Obama het Witte Huis in, als in drie staten gelijkheid voor holebitra’s (homo’s, lesbo’s, bi’s, transgenders) ongedaan maken. Diversen verliezen de hoop. Anderen vechten door, cynischerwijze gesterkt door de terugslag. Want waar het visioen ontbreekt, verwildert het volk (Spr. 29:18)

Ik schrok ook van de aanname van Proposition 8 (stemming over constitutionele wijziging over “homohuwelijk”) in California. Hoewel ik na het lezen van een goede analyse er alleen nog grondig de smoor in had. Dat gaat niet over na het begrijpen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Dankzij die brave Mormonen die hier altijd clean het woord van God, Jezus en Mormon aan de mens proberen te brengen, en die ginder miljoenen gestoken hebben in de campagne voor Proposition 8 met leugens en het opkopen van alle zendtijd en advertentieruimte voor weken, is aan vooralsnog aan de HLBT idylle in California een einde gekomen.

Richard Kim analyseert goed in zijn artikel in de Nation dat de HLBT beweging sompelweg outmanoevered was. Pas laat heeft die het belang van de stemmen van de niet-witte bevolkingsdelen ingezien. Maar in hun media was geen plek meer voor advertenties. Dat is stom, naïef en misschien zelfs een voorbeeld van witte doofheid. Ik kan me niet helemaal voorstellen dat de queers of color dit niet hebben zien aankomen.

Magoed. Toch geloof ik niet dat dit het einde is. Evenmin geloof ik dat het een makkelijke overwinning zal zijn. Ook met Obama in het Witte Huis is er nog steeds een oorlog voor de hearts and minds van de Amerikanen. De kerken zullen het er niet bij laten zitten. Reden te meer dat er geroepen wordt de belastingvrijstelling voor de kerken op de schop te nemen.

Pam Spaulding van Pam’s Houseblend stelt nadrukkelijk “they are on the wrong side of history”. De HLBT beweging zal niet rusten. We gaan door. Overal ter wereld. En we kunnen winnen. Als we tenminste met open ogen naar onze fouten kijken.

Justin Sullivan schreef al eens:
We are not children any more
The fists you made they are come bashing at your door
Your legacy is waiting in the wings
And there’s something so familiar in the hunger that we bring
We don’t want to be like you, don’t want to live like you
Learn by our own mistakes, thank you
Forcing time and pushing through

Ch: You are not our heroes anymore