In het vorige bericht stelde ik al dat je moet uitgaan van de betrekkelijkheid van je plannen als je in Zuid-Amerika zit. Dat is soms ook positief. Bij mijn vrienden in Osorno (Z-Chili, maar niet zo heeeeel zuid) hoorde ik van de alternatieve Orgullo die zaterdags zou plaatsvinden. Daar pas je natuurlijk je plannen op aan.
Lees verder
Categoriearchief: LBGTT
Travestis
Ik had het idee opgevat om als in Buenos Aires ben, ook een aantal travestis op te zoeken. Niet dat ik er ook maar één ken – dat maakt het wat lastig. Maar het is ook om andere redenen complex. Lees verder
Voortaan wel vergoeding borstvergroting transvrouwen?
Gisteren diende voor de rechtbank in Den Bosch een zaak waarin een transvrouw, Ingrid van Kranen, vergoeding eiste via de Bijzondere Bijstand voor haar borstvergroting als onderdeel van de transseksuele behandeling.
Man/vrouw
Zo heet het stukje van neurobioloog en hersenprofessor dr. Dick Swaab dat gister in het NRC verscheen, in zaterdag&etcetera (p.9) Hij buigt zich weer over transseksuelen. Naast zijn hersenresultaten die hij via de hersenen van overleden transen heeft behaald, zijn er nu ook resultaten van levende mensen binnen. En het zal me nog steeds worst zijn.
Nog platter? – een stukje geschiedenis van mijn lichaam
Heel heel lang geleden in een plaats ver van het Internet hebben mijn lijf en ik hun eerste jaren doorgebracht. Dertig jaar na het begin sloegen we een nieuwe weg in. Weer een paar jaar later diende zich een onverwachte zijweg aan. Nu ik een paar transvormers heb gekocht, de stap heb gezet, geloof ik dat ik weer een stuk verder ben. Beter: een stuk heb voltooid in de geschiedenis van mijn lichaam en mij.
Ronaldo is een hypocriet
De kranten staan er bol van: Ronaldo zou in Brazilië seks gehad hebben met travestis. Wat hij ontkent. Hj was wel samen geweest met ze maar heeft niet gesekst, evnmin als Bill Clinton. En dat is waar, want de politie zegt dat bij monde van inspecteur Nogueiras – die ook vast een brave huisvader is. En de travestis chanteerden hem.
Zo totaal oninteressant die ontkenning. Het is beste mogelijk dat de travestis hem erin proberen te luizen, maar het is evenzeer mogelijk dat hij gewoon wel op seks uit was. Niks ongewoons aan.
En dan in de media roepen “Dit is het stomste wat ik ooit gedaan heb”. Mannen gaan nooit naar de hoeren tenslotte. Voetballers zijn heilige boontjes, politie liegt niet, de aarde is plat en kernenergie is veilig.
Het is de gewoonste zaak van de wereld dat mannen hun geneugten zoeken bij travestis. De tippelzones in Nederland hebben ook altijd een groot aantal transhoeren. En het erge is niet dat ze dat doen maar dat ze geen andere optie hebben om in hun levensonderhoud te voorzien.
De kranten hebben het over mannen. Gaan dus meteen mee in het homofobe verhaaltje van die arme Ronaldo.
Gegeven de risico’s die travestis lopen en de discriminatie kan ik het me prima voorstellen dat ze eventueel hem chanteerden. $30.000 om een huis te kopen volgens Goal. Geef die dame groot gelijk.
Referentie: http://www.nrc.nl/sport/article1079254. … avestieten
Chileense zaken
In iets meer dan een week tijd zijn in Chili twee voor vrouwen zeer slechte juridische oordelen geveld. Eerst verklaart het Constitutioneel Hof dat de “morning after” pil niet aan meisjes van 13 mag worden gegeven. Vervolgens verklaart het Hooggerechtshof dat de katholieke Kerk het recht heeft te bepalen wie op een openbare (!) school godsdienstles mag geven, waardoor in laatste instante een lesbische lerares haar baan kwijtraakt.
Er is in Chili sinds het (officiële) einde van de dictatuur een continue strijd gaande om de macht over de moraal. De eerste regeringen na Pinochet (Patricio Aylwin, Eduardo Frei) had de kerk het nog niet zo zwaar. Onder Ricardo Lagos (de vorige en eerste sociaal-democratische president) waren er ook nog niet zoveel aanvaringen tussen de staat en de kerk. Ze gingen meestal over homoseksualiteit. In die zin is het een merkbaar verschil dat er nu een vrouw aan de macht is, een gescheiden bewust ongehuwde moeder.
Chili is het enige land in Zuid Amerika waar abortus nog steeds categorisch verboden is, in alle gevallen. Ook als het leven van de vrouw in gevaar is. Dus vinden er veel illegale abortussen plaats en gaan veel vrouwen met de ongewenste vrucht de grens met Peru over waar ze het wel kunnen laten doen.
Bachelet had een half jaar geleden ongeveer toegestaan dat de morning-after pil gratis beschikbaar komt, ook voor minderjarige meisjes vanaf 13 jaar. Zonder tussenkomst van arts of ouders. Hetgeen zoals bekend de zelfbenoemde morele autoriteiten van het land tegen de haren in strijkt. Die hebben – via een bestuurder van een deelgemeente van Santiago – processen aangespannen en gewonnen voor het Hooggerechtshof.
Dat is een stevige klap in het gezicht van de Chileense vrouwen. Die toch al niet te veel rechten hebben. In het Spaanse dagblad El Pais van 20-4-2008 lees ik gelukkig dat Bachelet zich distantieert van die uitspraak en zegt dat het een “enorme achteruitgang in gelijkheid” is. Alleen weet de regering dat ze niet in de positie is om er tegenin te gaan. Juridisch kan ze het niet naast zich neerleggen. En als ze het wel doet loopt ze het (ernstig ingeschatte) risico dat rechts (UDI en RN, pinochetistische partijen) zodanig amok gaan maken dat ze alles blokkeren en de toch al onevenredige verhoudingen in het parlement misbruiken om de regering ten val te brengen. Wanneer de ‘progressieven’ van de Concertación (de huidige regeringscoalitie) open zijn en zeggen waar ze voorstaan en gelijke rechten willen gaan leveren, zouden ze misschien nog wel eens kunnen winnen van de Alianza (rechts dus).
De regering is vandaag in overleg bijeen om ook hierover te spreken wat doet denken dat ze nog geen definitief standpunt heeft ingenomen. Ze zou er nog overigens vrij makkelijk en medisch technisch correct onderuit kunnen: er is nog geen sprake van een vrucht, dus er is nog geen sprake van abortus. Punt. Maar die weg kiezen ze dus (nog) niet.
Ondertussen gaan de vrouwenbeweging, gezondheidswerkers en sociale bewegingen de straat op tegen het besluit van het Hooggerechtshof. Vanuit de vrouwenbeweging is een mars gestart naar het centrum van Santiago om ook uit te leggen wat de implicaties zijn. Ook in andere steden wordt geprotesteerd.
Het andere verontrustende item was dat een lesbische vrouw die al 21 jaar tot ieders tevredenheid godsdienstles gaf op een openbare school dat nu niet meer mag.
Sterker nog: de kerk heeft volgens het Constitutioneel Hof het volste recht te bepalen wie geschikt zijn om godsdienstles te geven. Ook aan openbare scholen. Het Hof besloot unaniem (met vijf stemmen) dat een wet uit de tijd van de dictatuur, die ook een duidelijk religieuze tint had, en die bepaalt dat de kerk het certificaat van geschiktheid mag afgeven nog steeds geldt. Sterker nog: het certificaat in kwesite moet uitgegeven worden in overeenstemming met de morele, religieuze en filosofische uitgangspunten van de katholieke kerk, en de staat mag zich er überhaupt niet mee bemoeien te moet leven.
Het lijkt wel of de paus zelf aan het bewind is daar nu. Ook hier laat men het er gelukkig niet bij zitten. Het lijkt erg op de Nederlandse constructie van “het enkele feit” (van homo’s zijn) dat al voldoende zou zijn voor ontslag.
Geslachtsverandering zonder operaties binnenkort mogelijk in Nederland?
Rond 17 uur vandaag verscheen op nu.nl het volgende ANP persbericht:
Minister Ronald Plasterk van Emancipatie gaat de verplichte sterilisatie van transseksuelen onder de loep nemen. Op dit moment mogen zij hun nieuwe geslacht alleen in hun paspoort opnemen na deze ingreep.
Dat heeft de bewindsman woensdag in de Tweede Kamer gezegd. Verschillende partijen hadden Plasterk gevraagd om het beleid opnieuw te bekijken.
Spanje en Groot-Brittannië hebben soortgelijke bepalingen inmiddels geschrapt.
Dat is geweldig nieuws. Geeft ook aan dat het Transgender Netwerk Nederland (waaraan ik met de Noodles) deelneem, momentum heeft kunnen creëren. Rondom de Homo-nota van Plasterk hebben we hard gewerkt: Kamerleden gebeld en gemaild. En van CDA tot CU, van PvdA tot SP hebben ze onze problemen duidelijk gemaakt aan de minister van Emancipatiezaken, Want daar gaat het natuurlijk om: emancipatie van transgenders. Die nog zo vaak onder hun niveau werken – als ze al werken.
En tot overmaat van ramp kun je dan pas als je twee jaar of langer in je nieuwe genderrol geleefd hebt, en de nodige (niet altijd gewenste) operaties ondergaan hebt, in aanmerking komen voor je nieuwe-gender diploma. In feite is het tonutoe zo dat de staat je dwingt je lichaam aan te passen aan *zijn* beeld van hoe een man of vrouw is.
Dat schendt ook nog eens de arts-patiënt relatie: wat heeft de overheid te maken met wat er in je broek zit? Hoeveel tieten je hebt. Jouw lichaam is jouw zaak.
De eis van het netwerk met betrekking tot transgenderzorg is dan ook: zo veel zorg als nodig (voor de cliënt), zo weinig als wenselijk.
Uiteraard hebben we als beginnende transgenderbeweging (standing on the shoulders of giants) wel meer eisen, maar dit is een begin. (Tegen)natuurlijk gaan wij door met de strijd. Ook intern valt er nog een hoop te doen. Je kunt snel een organisatie bouwen als je wilt, maar een beweging is nog heel wat anders
We worden daarbij wel enigszins geholpen door de minister want er komt geld beschikbaar voor de opbouw van een beweging. En een patiënten-organisatie.
Trots
Mijn Chileense ‘broer’ (hermano de alma) heeft de prestigieuze Felipa de Souza mensenrechtenprijs gekregen van het IGLHRC voor zijn werk voor transgenderrechten.
Andrés Rivera Duarte is de oprichter van de enige NGO in Chili die strijdt voor transrechten, de Organización de Transexuales por la Dignidad de la Diversidad, OTD). Aan de prijs is een bredrag van $ 5000 verbonden.
De Felipe de Souza-prijs erkent de moed en de effectiviteit van groepen en individuen die zich inzetten voor de rechten van homo’s lesbo’s, biseksuelen, transgenders, interseksuelen (HLBTI) en anderen die gestigmatiseerd en mishandeld worden om hun seksualiteit, gender of HIV status.
In 2005 richtte Andrés de OTD waarvan hij nu de voorziiter is, op. Hij werkt samen met de regering en met de lokale GG&GD om de medische en maatschappelijke transitie van transgenders in Chili mogelijk te maken. Ook organiseerde hij het eerste debat in Rancagua, zijn woonplaats, over samenlevingscontracten. Maar hij is niet alleen op hoog niveau actief; hij levert ook directe steun aan sex-werkers door hen ’s nachts aan de snelweg te bezoeken en koffie, eten, HIV/AIDS voorlichting en condooms te geven.
Zelf is hij ook het slachtoffer van discriminatie en heeft een juridisch gevecht geleverd dat er uiteindelijk voor zorgt dat sinds afgelopen jaar transgenders hun naam en geslachtsregistratie konden wijzigen zonder dat er per se genitale operaties nodig zijn (wat in Nederland nog steeds wel het geval is).
Ik heb hem november 2006 ontmoet toen ik onderweg naar het einde van de wereld, bij hem in Rancagua langs ging. Viavia heb ik contact met hem gekregen. Ik wilde onderweg ook langsgaan bij ‘familieleden’ om te zien hoe voor hen het leven is. Een soort fysieke flessenpost. Ik heb een dag of vier met hem opgetrokken, ben op de lokale viering van de VN-dag van de Tolerantie geweest, heb met hem de sex-werkers (die vaak ook transformistas zijn) bezocht en verder uitsetekend bier gedronken voor de deur van zijn huisje in Rancagua.
Uiteraard ben ik erg blij dat zijn harde werk erkend wordt. Voor mij ook een stimulans om verder te gaan met het werk van het Transender Netwerk Nederland. En om door te vechen in Europa tot het hier ook voor iedereen mogelijk zal zijn om eenvoudig en zonder staatsinmenging of discriminatie, te kiezen voor het gender waar je je op dat moment het meest thuis voelt.
Behalve Andrés, heeft Arsham Parsi van de Iraanse homo-organisatie IRQO de prijs gekregen voor het vaak letterlijk levensreddende werk van zijn organisatie.
Gebeurtenissen en plannen
Het is al een tijdje geleden dat ik hier wat neergepend heb (om dat ouderwetse werkwoord maar eens te gebruiken). En de reden is een prozaïsch als waar: drukte. Aangezien niet alle lezers mij van even dichtbij volgen enige gebeurtenissen, ontwikkelingen en plannen hier
.Ik wil op mijn (Spaanse) blog graag een stukje gaan schrijven over het bezopen beleid dat de Chileense regionale regering voert tegen de hongerstakende Mapuches in de gevangenis van Angol (IX). Als het toch over die regio gaat hoop ik nog een kleinstukje te kunnen plaatsen over de strijd die men in Patagonië nu voert tegen de internationale energie-industrie en de nationale mijnbouw. Die willen graag waterkrachtcentrales neerzetten in wat nog vrij ongerepte water ecosystemen zijn. Onder meer de prachtige en schone Río Baker bij Puerto Bertrand en Cochrane. Gelukkig is een deel van de bevolking al hard bezig campagne te voeren op een goede wijze ook. Toen ik vorig jaar in de buurt was heb ik in Coyhaique ook het actiecentrum bezocht en daar nog een leuke activiste leren kennen, Paméla.
Het blijft me bezig houden dat verre land, zij het meer op een afstand inderdaad. Als ik geluk heb, qua tijd en geld, ga ik in de Nederlandse herfst terug voor een tijdje. Het huidige idee is een stukje Ruta Cuarenta in Argentinië(minstens zo ‘hopeloos’ als de Carretera Austral in Chili) te rijden en dan de Andes over te steken naar Chili. Daar wil ik in ieder geval in Rancagua bij mijn ’transbroer’ Andrés langs gaan en in Coyhaique. Bij Pamela en anderen en daar nog even wat fietsen ook. Ik ga nu gewoon een flink stuk bussen uit tijdgebrek, fiets onderin.
Wat in Nederland gaande is, is dat ik mij intensief bezig houdt met het wederopgerichte Transgender Netwerk Nederland. Met mijn kameraden van de Noodles hebben we na lang jengelen (vind ik) een ruime maand geleden de eerste bijeenkomst voor elkaar gekregen. En we zijn ook meteen voortvarend van start gegaan.
Daar is ook een heel goede reden voor. We worden nl. genoemd in de Homo-nota van de regering. Jawel, alle transgenders vallen nu onder het begrip homo volgens de nota. “Met de term ‘homo’ of ‘homoseksuelen’ wordt in deze nota bedoeld: lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele mannen en vrouwen en transgender personen, tenzij dit anders in de tekst is aangegeven”. Tja, daar moet ik dus smakelijk om lachen. Aangezien ik sowieso de neiging heb dingen niet te serieus te nemen en daarnaast me langzamerhand ook wel als gay, dan wel homo afficheer (is dat hele trans-proces dan eigenlijk wel nodig geweest, had ik niet gewoon problemen met zelfacceptatie als homo?! ;D) vind ik het uitermate komisch.
Magoed, eigenlijk is het triest dat we als seksuele variant worden gezien (als in seksualiteit, niet als in sekse). Om nog maar even voor eigen parochie te preken: transgender is in eerste instantie een geval van alternatieve genderexpressie (uiting). Dat kan gepaard gaan met de dringende wens tot lichamelijke aanpassing aan het ervaren geestelijke en emotionele geslacht/gender. En dan komt er los daarvan nog eens seksualiteit om de hoek kijken: op wie je valt, op wat voor lichamen en wat voor (gender)expressies. Die dingen staan los van elkaar. Dat is wel afdoende aangetoond.
In het kader van dit Netwerk en de Homo-nota van Plasterk ga ik binnenkort met twee collega’s op gesprek bij het ministerie van OCW in Den Haag. Ik kan niet zeggen dat ik me daar nou helemaal op verheug maar ik ben wel erg nieuwsgierig. Als dat gesprek een beetje loopt, denk ik dat ik ook in Europa wel wat wil gaan doen met het TransNetwerk. Maar eens zien hoe en wat.
En van geheel andere aard: ik vind de Dierenbescherming gemeen. In principe wil ik even geen kat, maar met die advertenties hier in Amsterdam van kat zoekt baas kom ik toch wel weer in de verleiding. Heel misschien neem ik toch een kat, als verjaarskado of zo misschien wel. Een uit het asiel uiteraard. Of twee, dat ze wat aan elkaar hebben? Dan een verwilderde en een aanhankelijk maatje zoals de Dierenbescherming voorstelt.
Tot zover even. ¡Hasta luego y cuidase!