Categoriearchief: LBGTT

RIP Henriëtte Wiersinga

“Het woord transgender vind ik erg mooi, vanwege de dansachtige klank en de symbolische, overdrachtelijke betekenis. Dat verwijst naar die onzichtbare wereld, die voor mij belangrijk is. Transgender in de betekenis van: mensen die zich niet houden aan de codes voor hun gender […].”

Ik voel me geen vrouw en geen man, maar een wezen met verschillende componenten. Een mannelijk wezen met vrouwelijke componenten, of andersom. Ik zal nooit zeggen dat ik een man ben, of een vrouw ben. Dat ben ik allebei niet: ik zit ergens tussen man en vrouw in. Het kan per dag verschillen, maar ik voel me toch een eenheid. Van top tot teen ervaar ik het dubbele in me. Onzijdig voel ik me niet, want dat woord heeft voor mij iets seksloos. Ik denk dat ik boven de geslachten sta. Misschien ben ik wel een engel.

Harriet

De Haagse transgender, Henriëtte Wiersinga is op straat doodgeslagen omdat haar aanvaller haar te irritant vond. Ze kreeg een enorme klap en overleed woensdag. Vermoedelijk leefde ze ook nog onder haar mannelijke naam wanneer de schrijver van onderstaande column haar echt kende.

De 55-jarige Harriët was een bekende verschijning in de binnenstad. Bewoners, winkeliers en andere ondernemers reageren geschokt op zijn/haar dood. Zij was ook actief als begeleider van zieken en stervenden en actief in de kerk.

Woensdagmiddag 28 maart na haar werk naar huis toen hij op het Spui in de binnenstad plots werd neergeslagen. De politie heeft een 26-jarige man aangehouden.

Lees verder

Genderfree

Ze zijn er nog! Gendervrije zones op het Web. Tijden lang stond er op mijn links-pagina een link naar een mooi vormgegeven gendervrije zone op het Web. Die is nu terug van weggeweest, verhuisd naar elders. Gelukkig staat ie weer bij mijn links.

Lees verder

Lady Madonna

Ik zou eigenlijk eerst nog een hoop andere dingen moeten posten om een beetje up-to-date te komen met dit blog, maar dat ga ik allemaal veel later lekker doen. Nu een stuk over mijn belevenissen en overpeinzingen in Osorno, in de 10e regio van Chili, het Merengebied.

Uiteindelijk is het mij op zeer korte termijn gelukt mijn contact met de trans-ondergrondse in Osorno te bereiken: Hij was druk doende met een stel seksueel diverse kameraden van de universiteit een complot te beramen.  Mij en drie vrienden nam hij mee naar het huis van zijn moeder waar hij nog steeds woont. Franco is openlijk trans wat een unicum is in Osorno. Aan de universiteit organiseerde hij augustus jongstleden een seminar over seksuele diversiteit, dat bezocht werd door een 40-tal mensen. De rector van de universiteit bood hem 1.000.000 pesos om het niet te laten doorgaan; de organisatie bood hem dat ook en hij ging uiteraard gewoon door. Wel was er na de eerste dag veel intimidatie en kwaadaardige suggestie naar de bezoekers: je bent daar geweest dus zul je ook wel zo zijn.  Uiteindelijk is dus maar een klein deel van de in de kast met klemmende deur zittende gevoelsgenoten langsgeweest. Maar voor een eerste keer niet gek. Zeker niet als je weet dat Osorno het slechtste van Duitsland in zijn midden heeft: nazi’s, oude en  nieuwe. En dat er alleen op vrijdagavond een homocafé is; het enige echte homocafé dat er was, is dicht.

In tegenstelling tot mijn vriend Andrés uit Rancagua is Franco nog erg jong en staat aan het begin van zijn fysieke en juridische transitie. Hij is jong en onstuimig. Hij heeft ook erg leuke vriendinnen via z´n seksueel divers bestuurswerk 🙂

N.a.v. zijn woonsituatie wou ik schrijven over Lady Madonna (“Children at her feet, wonder how you manage to make ends meet”, The Beatles). In dit geval dan over zijn moeder, Juany. Niet dat ze zoveel kinderen heeft, alleen Franco. Ze wonen met een oudere broer van zijn moeder en een paar kamerhuurders in een oud, groot, slecht onderhouden houten huis. Dat het smoezelig is, is een ander verhaal. Z´n moeder heeft – teneinde ecoonmisch zelfstandig te zijn – nu een aantal jaren een “supermercado“, meer een kruidenierswinkel eigenlijk, een almacén. Plus een paar kamerhuurders (op leeftijd) dus. Met dat kan ze als alleenstaande moeder van een studerend kind net de touwtjes aan elkaar knopen. Verder is zij radikaal links en lid van de MIR, Movimiento Izquierda Revolucionario. Vroeger ten tijde van Allende (1960-1973) zat de MIR ook in de Unidad Popular. Ze hemelt Allende overigens behoorlijk op.De huidige partijen/coalities (Concertación van middenlinks en christendemocraten; Alianza van rechts en Eng Rechts) zijn even erg als de dictatuur vind zij: het vertrek van Pinochet heeft weinig goeds opgeleerd (behalve dat ze dit in het openbaar kan zeggen ;o)

Juany is eigenlijk muzieklerares, maar onzer diploma en dus mag ze sinds de dictatuur dat beroep niet uitoefenen. Verder is ze ook niet erg hoog opgeleid (middelbaar onderwijs, universiteit niet afgemaakt). Haar broer is politiek gevangene geweest in de dictatuur en oogt zeker 75 jaar, een oude 75 jarige; hij blijkt 68. Mompelt in zichzelf maar blijkt toch niet helemaal contactgestoord, praat zinnig tegen zijn zus. Dar hij politiek gevangene is geweest en dat ze een harde dictatuur hebben ondergaan (in duits Osorno) maakt mede dat die dictatuur nog steeds in haar hoofd zit. Revolutionair en arm als ze is, ziet ze weinig kans haar ideeën uit te dragen: wie kun je vertrouwen? In haar stad bijna niemand. Maar ja, als iedereen een Duckmäuser blijft verandert er natuurlijk niets.
Ik heb geprobeerd wat handreikingen te geven vanuit grassroot activisme. En ja, als digibeet wordt het er ook niet makkelijker op tegenwoordig. En dan heb je ook nog eens de stress dat je kind zegt: Mam ik ben geen meisje, ik ben een jongen. Het gevoel dat je het 27 jaar fout hebt gedaan, dat je je kind niet kent, het kwijtraakt etc. Het valt allemaal niet mee voor een vrouw alleen in Osorno.

Het huis is ook dringend aan divers – niet eens zo duur – onderhoud toe. En ze mag wel eens schoonmaken, zo schmutzig als het is om het eens in goed Duits te zeggen.

Un día cuenco

Het was me het dagje wel gister. Un día cuenco, een queere dag. Het belangrijkste: ik heb mijn Boliviaanse Familia Galán ontmoet 🙂

Rond het middaguur vond ik Iráns telefoonnummer weer terug en heb ik via een belhuis contact gemaakt. had ook op straat gekund, waarschijnlijk goedkoper. Omdat de informele sector hier erg groot is, heb je op straat ok heel veel mensen die aanbieden dat je vanaf $0,5 ($=Boliviano, US$=Dollar) naar mobiel kunt bellen. Ik zat lekker in het zonnetje te luisteren naar de Bolivaanse Marinierskapel – zonderling voor een land dat al 125 jaar geen zee meer heeft, om nog een Fuerza Naval te hebben. Magoed. Ongeveer een kwartiertje nadat we hebben afgsproken (dus voor Latino begrippen keurig op tijd – komen ze langs: Irán, die ik al uit amsterdam kende uit de Rebeldía Rosa die daar door Ojalá was georganiseerd. Zhij had París bij zich, een oudere transdame die me erg aan Bernadette van Priscila, Queen of the Desert deed denken, en een vrolijk knaapje. We hebben een kwartiertje gewandeld en zijn toen gesplitst voor een paar uur. Irán ontvoerde mij naar de Valle de la Luna en andere prachtige stukken natuur, zoals de Sendero del Aguila, een pad boven de rivier die langs La Paz stroomt.

’s Avonds voegde París zich weer bij ons, en dame als ze is, had ze vooral vragen en wilde zelf niet direct veel vertellen. Ze is overigens als trans een nationale beroemdheid, is op tv geweest, wordt geinterviewd… Ik melde dat ik hen graag beiden (of nog meer van de Familia) wilde interviewen voor Radio Noodles, en meteen werd Danna Galán gebeld om erbij te komen. Danna staat in een eerder post over las Galán al vermeld in een link naar de BBC. Ze is geheel niet ontstemd dat het tien foto’s en weinig tekst was. Zoals ik dan ook toevoegde: “Beter tien mooie foto’s dan een hoop oninteressant gebrabbel ;)” Het gezelschap nam mij op sleeptouw naar een traditioneel Boliviaans eetkeldertje met TL-licht waar je eerst bestelt en betaalt en dan binnen tien minuten je bord voor je neus gekwakt krijgt. Ik koos voor een Thimpu, een maaltijd van lamsvlees met een pikante uiensaus op witte rijst en een aardappel plus twee kleinen zwarte ardappeltjes. Dat pikant vile ernstig tegen, ik had de neiging de pikante saus die er nog extra in een bakje stond in zn geheel in te flikkeren. De verzenen (pezen) zaten gewoon nog in het vlees. Anderen namen iets van gekookte kip met rijst en aardappel in soep (daar leek het het meest op). Later weet ik wel hoe dat heet.

Het gezelligst was toch wel toen we vervolgens op strooptocht door de wijk gingen op zoek naar een goede kroeg om bier te drinken. We zijn in een verstopte gaybar gewest – interessant verschijnsel op zich al, een kastcafé. Men besloot ter plekke dat wanneer ik na woensdag wegga uit La Paz – hopelijk ben ik dan genoeg geacclimatisseerd, men dan woensdagavond een afscheidsfeestje met transformaties gaat geven voor mij. Interviewen tussen het transformeren door. Ik zal ook zeker de nodige foto’s en beeldfragmenten ter beschikking stellen. En ik heb sinsds gister er een nieuwe familie bij. Ik mag mijzelf ook met de naam Galán tooien. Tot nader order heb ik besloten dat Micha Galán wil zijn. Danna is eigenlijk Grotesca Galán: haar eigen naam vind ze te klein .. (travo’s en grootheidswaan,wat is dat toch altijd ;o) )

Voor m.n. unicorn die stinkend jaloers zal zijn – hij wilde mijn koffer gelegenheidskleding wel dragen als ie maar mee kon – is er nog een troost: Irán komt in februari naar Amsterdam toe. En dan zullen we haar laten zien wat ze in de Rebeldía Rosa allemal nog niet heeft gezien 😉 Tot die tijd zult u het met tweedehands nieuws moeten doen. En ik heb ook voor de Noodles nog wel een ideetje.

Hedwig y la pulgada furiosa

Ik zit wat te grasduinen op youtube.com en groot is mijn vreugde: er is ook een Peruaanse versie van Hedwig and the Angry Inch: Volg deze link. Is dat een voordeel van de internationalisering of een nadeel van de invloed van Noord Amerika? 😉
wat mij betreft is het goed, hooguit niet als enige idioom.

Qué bonito! La pelicula, el show de Hedwig and the Angry Inch está también en castellano. Se hacen (¿hicieron?) un show en Perú. parece en el sitio web de YouTube
¿Es bueno? porque la internacionalisación consiste también en un idioma común? O ¿es malo? porque es influencia de nuevo proveniente del América del Norte? Yo creo lo primer: necesitamos un idioma común para poder entendernos. Y pido propio idioma, propios shows (como lo hace la Familia Galán) también, con raíces en los comunidades ‘regionales’

Transformismo

Is officieel hetzelfde als travestie, maar in de Boliviaanse praktijk van de Familia Galán is het veel meer dan dat.

Als alles volgens planning gaat verlopen, land ik ergens 6 oktober begin van de avond in La Paz met het vliegtuig, na drie overstappen. Ik heb natuurlijk enige tijd nodig om te aclimatiseren, waarin ik de stad een beetje zal verkennen. Daarna zal ik de gelegenheid te baat nemen: zien hoe Boliviaanse vreren leven.

De Familia Galán is een groep van uiteindelijk vijfendertig transformistas, travestieten, drag queens, transgenders, transseksuelen en wat je verder maar kunt bedenken. Ze doen aan theatershows, waarvan ik toen Irán Galán in Amsterdam was een stuk heb gezien – een voorstelling over het leven van een beroemde diva transformista – en minstens evenzeer door ‘straateducatie” middels hun optredens: opgemaakt en in flamboyante kleding tonen ze zich op straat en geven in beeld en daad aan wat het belang is van veilige seks, HIV/AIDS bestrijding en dat het Niet Goed is gemeen te zijn tegen OSM (Ons Soort Mensen, de T*-familie). Op de site Open Veins een weblog over Bolivia staat een prachtig Engelstalig stuk over Danna Galán en de Familia. Zelf heb ik tijdens de Rebeldía Rosa in Amsterdam Irán Galán ontmoet plus drie andere Latin@’s. Zie voor meer info daarover de site van Ojalá.

Afgelopen nacht heb ik hun e-mailadres gevonden na lang speuren. Mijn contact bij de Rebeldía Rosa heeft me net nog het adres van Irán gegeven ook, en wellicht kondigt ze mijn komst vast aan. Nog even en ik moet met een extra koffer op stap met “gelegenheidskleding” ;o).
Ik heb het gevreerte (nu ja, de familie) gemaild en ik kreeg vanavond een antwoord van ze terug. “wat fijn dat je je Irán zo goed herinnert. In oktober willen we o.m. op het Boliviaanse transcongres optreden. Dus kom langs, we verwachten je.”

Gaat goed zo :o)

transcontact

Het is me eindelijk gelukt om contact te krijgen met transgenders in Chili. Bij het vorige Noodlescafé ontmoette ik een zekere Mauro, een VM uit Argentinië die actief is in de ILGHRC – Internationaal homolesbische mensenrechten comitee. Hij heeft me in contact gebracht met Andrés Rivéra van het Sindicato Nacional Trans Amanda Jofré, die veel doen voor de zichtbaarheid van trans. En daar ben ik welkom als ik in de buurt ben :o)
Verder heb ik net met Traveschile gemaild hoe het met hen zit en of ik bij hen kan langskomen. Waar ik natuurlijk nog geen antwoord van heb, maar ik verwacht dat het wel OK zal zijn.

Het lijkt me ook erg interessant om te zien wat het verschil in benadering is tussen verschillende groeperingen/bewegingen, of ze contacten hebben met de buurlanden (Perú, Bolivia, Argentinië) en waar ze zich mee bezig houden.

Een interessante vraag – vanuit West Europa – is natuurlijk: is het belangrijk dat transen zonder problemen hun (dan homosuele) huwelijk kunnen handhaven? Blijven veel transen als het kan bij elkaar?
Hoe is überhaupt de sociaal-economische situatie voor transen daar? Welke rechten hebben ze officieel en welke hebben ze feitelijk? Hoe is het met discriminatie op de woningmarkt. de arbeidsmarkt?