Mijn aanvankelijke – hooggestemde – plan was om met de bus naar Oruro te gaan,met de trein door naar het stadje Uyuni en dan de grote zoutvlakte over te steken. In La Paz was ik al naar de Estado General gegaan, het militaire hoofdkwartier, waar de geografische dienst van Bolivia gevestigd is. Goede gedetailleerde kaarten vinden in Latijns Amerika is sowieso al een verhaal apart.
Maar ja, omdat er om de haverklap gestaakt wordt in Bolivia, ze gaan meteen over tot hongerstakingen, ging dat plan niet door. Ik heb een dag later maar de bus gepakt naar Arica dan. En zo kwam ik dan in Noord-Chili aan.
Gegeven mijn conditie – kortademig en niet teven de ijle lucht bestand bij forse inspanning – zat alles fietsen er dus niet in.De Salar de Uyuni overfietsen is daarnaast ook nog eens een avontuur op zich. Die zoutzee is meer dan 100 x 100 km met alleen in het midden (ongeveer) een eiland. Het lijkt me mooi die expeditie een keer te doen, maar dan ook met een groep. Een mooi voorbeeld van het expeditie-karakter vind je bij Over Zoutgrenzen

De hoogvlakte van de Andes, de altiplano is ook niet leeg, i.t.t. wat je zou denken. Vanuit La Paz kom je na een kilometer of twintig slingeren bij El Alto uit, de nieuwe stad die bijna al meer inwoners heeft dan La Paz. Voor meer info zie wederom vooral de Spaanstalige wikipedia.
De weg langs El Alto passeert op een gegeven moment ook het langste busstation (met de kleinste bussen) dat ik ken. Alsof het zich kilometers uitstrekt, er staan honderden micros te wachten op passagiers naar de hoofdstad. Een eind verderop, verandert El Alto in lintbebouwing langs de hoofdweg (naar de grens bij Tambo Quemado en verder naar Chili). Langzaamaan worden de hizen ook steeds meer bouwvallen en voorziert de bevolking steeds meer via extensieve veetelt in haar levensonderhoud. De politieke leuzen waar je in La Paz over struikelt, zie je ook hier onderweg. Blijkbaar is het niet alleen een lokaal (hoofd)stedelijk verschijnsel. Het ziet er ook anders uit, voelt anders dan in het voormalige Oostblok of Cuba. Dit is de strijd voor beter leven van de bevolking zelf. Lang niet altijd in partijen georganiseerd, en hooguit ten dele in opdracht van de partij.

De bevolkingsdichtheid wordt sterk minder na El Alto, maar daarmee is de altiplano nog steeds niet leeg. Sinds eeuwen wonen er Aymara die met hun schapen of vicuña zichzelf in leven houden. Net als woestijnbewoners zijn het zwijgzame taaie mensen. Waar ik benieuwd naar ben is of de grotere beschikbaarheid van materiële zaken, de reclame op de televisie, ook hier ertoe leidt dat men hogere eisen gaat stellen aan wat een waardig leven is. En of dat ook helpt. Ik hoop dat het hele grondwetherzieningsproces dat nu speelt in Bolivia uiteindelijk überhaupt een goed gevolg zal hebben, en ook voor deze uiterst arme mensen.