Niksers, leeghoofden, goden

zijn het, levende doden

die zeggen jouw god is geen god,

zinloos, halfzacht,onhandelbaar

is zijn gebod –

blindgangers zijn het die zeggen

er bestaat geen laatst gericht

geen eerste naam

En zo gezegd zo gedaan

 

Zij breken de weg op

verwoesten het land

niemand die raad weet

iemand die recht doet

niemand.

(..)

Zal onze redding ooit dagen,

de stad van de vrede?

Zal hij ons lot

ooit ten goede keren, die heeft gezegd:

‘Ik ben jouw god,

jouw toekomst is mijn naam?’

Kan ooit een heel volk

uit de dood opstaan?*

Niet dat ik plots religieus op godgelovig ben geworden. Ik droomde dat ik op een balkon stond uitkijkend op de Prins Hendrikkade in Amsterdam met een stormende lucht. Ik hoorde dit lied spelen. Één van de mooiste liederen van Huub Oosterhuis en Bernard Huijbers voor onwetenden: twee grote Nederlandse  kerkdichters uit de twintigste eeuw).

Deze psalmvertaling (psalm 14 “De dwaas zegt in zijn hart: Er is geen God”) is gemaakt ten tijde van de vele Latijns-Amerikaanse dictaturen. Wat mij betreft geldt ie onverkort voor alle heersers die zich misdragen.

Wat mij betreft geldt dat je je dient in te zetten voor degenen die het meest lijden onder een politieke, economische of natuurlijke situatie. Het gaat in het leven om recht en gerechtigheid, om genade en trouw. Aan het creëren en behouden van een goed thuis van de mensen, dieren en planten.

Voor mij is het een psalm tegen de apathie, die breeduit heerst. En vind je het gek! Als er chronisch niet naar je geluisterd wordt, de winsten tijdelijk minder geprivatiseerd en de verliezen nog steeds gesocialiseerd worden. De enige socialistische partij in het parlement vormt zich om tot een sociaaldemocratische partij (de officiële sociaaldemocraten zijn dat al lang niet meer). Er is een brede wereldwijde beweging voor verandering maar in de landen met de meeste macht komt die niet erg tot z’n recht, maar er is ook niemand die het redt met een aansprekend radicaal verhaal.  Of wou je die prutsers van de PVV en FvD zo noemen ;D

Ik woon aan de rand van het Gallische Dorp (Staatsliedenbuurt) van Amsterdam. Dat zal vast mijn irritatie mede bepaald hebben. Naast een gedegen politieke en theologische opvoeding.

Om deze overdenking in stijl af te sluiten:

Argumenten voor het overwinnen van de machteloosheid

Wij hebben de langste adem

wij hebben de beter toekomst nodig

bij ons horen de mensen met erger pijn

de slachtoffers van het kapitaal

bij ons heeft al eens iemand brood verdeeld

dat voldoende was voor allen

 

Wij hebben de langste adem

wij bouwen de menselijke stad

onze bondgenoten zijn

de mensen zonder rechten in de inrichtingen

de mensen zonder land in de steden

bij ons horen de de doden van de tweede wereldoorlog

die eindelijk gerechtigheid te eten willen hebben

bij ons is al eens iemand opgestaan

van de doden

(Dorothee Sölle, De langste adem, gedichten over geduld en revolutie, 1977)