Sommige mensen vertrekken liefst met stille trom. Ik vind het fijner om een stel vrienden om me heen te hebben en stil te staan bij het feit dat we elkaar waarschijnlijk een kleine vier maanden niet meer zullen zien.
Reden waarom we met vijftien mensen in Caramba, mexicaans restaurant aan de Lindengracht/Lijnbaansgracht, gegeten. Van kwart over zeven tot rond twaalven daar geweest. Was goed. En ook emotionerend, allerlei heel goede vrienden die je in geen tijden gaat zien. Tenzij zij en ik een webcam hebben als we achter een pjoeter zitten ;o) En dan nog: lang niet overal is breedband.

Over een week zit ik in La Paz, ben ik aan het acclimatiseren. Met wat pech heb ik meteen diarree en dergelijke. Als ik er dan ook de rest van de tijd vanaf ben, is dat ok 😉 Je kunt maar beter alles tegelijk hebben.

Het was mooi. Het is mooi. Het wordt mooi. We gaan het zien.