Auteursarchief: vreer

Aan het einde van dit levensjaar

Op deze laatste dag van weer een levensjaar misschien even een wat algemener en ook persoonlijk berichtje.

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat we in kritische tijden leven. Dat de wereld er niet florissant voor staat en de machtigsten vooral egoïsme inzetten en hun individuele belang en dat van hun klasse (de land- en vooral kapitaalbezitters) te verzekeren. Het Drie Koningen kado dat Trump gisteren aan de wereld gaf moge een duidelijke waarschuwing zijn. Al weet ik dat voormalige vrienden net als politieke en journalistieke pestratten nog steeds minstens genuanceerd zullen praten over beide kanten hebben verantwoordelijkheid hiervoor (welke beide kanten in vredesnaam?) of ze zullen de nadruk verschuiven, de ernst afzwakken, afleiden … Die politieke ratten zitten in de raad, in Amsterdam (JA21, FvD), en elders (Den Haag, Rotterdam, overal waar PVVers zijn). Maar vlak de VVD niet uit! Of het CDA, kampioen in both sides denken! In de pers hebben we als opperrat natuurlijk Wierd Duk van de Telegrof. Maar vergeet Eva Jinek niet. En al die andere talkshows. De valse christenen uit politiek en media (Knevel! Die radiogast en Tijs van den Brink…)

En voor de gematigden onder mijn vrienden: vinden jullie het niet ook tijd dat Lodewijk Asscher opstapt en wat anders gaat doen? Of zijn jullie OK met zn carrière van falen en prutsen en duimschroeven aandraaien? De D66-ers onder mijn FBF’s: beste mensen, Kaag heeft zich gisteren nog het meest expliciet uitgesproken (van de regering) over de DC-opstand maar ondanks haar sneakers is ze oude wijn verpakt in nieuw zakken. Vinden jullie dat een funky outfit voldoende is? En met een extrafijne vijl nog even de bramen van het beleid afvijlen? Of is er misschien toch meer aan de hand? Jullie zijn pathologische geen echte keuze makers. En daarmee verdedig je de status quo, een systeem dat wereldwijd inclusief in je eigen buurt, slachtoffers maakt. En de gewetensvraag die ik jullie stel: IS DAT OK? Denk je dat je realisme dit gaat oplossen, op tijd? Zijn jullie akkoord met de huidige basisverdeling? Als “marktmeesters” doen jullie weinig anders dan op de winkel passen, maar dan geef je nieuw winkels/kraampjes ook geen kans. Je houdt in stand wat er is. En de progressieven onder jullie hebben toch de mond vol van recht en rechtvaardigheid. HOE RIJM JE DAT? Hopelijk trekt de strijd jullie naar links toe. Al maak ik me weinig illusies als ik een prima advocaat die ik linkser had ingeschat (Smeets) zich achter team Kaag zie scharen. Beschouw dit als een aan de deuren ramen, op de D66 ruiten bonzen. WAKE THE FUCK UP, suffe middenmoters (alleen in je dromen want je bent gewoon rechts). Zijn jullie nou suf of kwaadaardig?

I will NOT go quietly

Maar genoeg woede aan de lamlenders van de Nederlandse politiek besteed. Als dromer en “profeet” (mijn bijnaam vroeger op school) kan ik jullie alleen maar zeggen Kom BIJ1. Spreek je uit over de hel waar we in zitten. Beken kleur. Durf – als witte mensen – toe te geven dat de Nederlandse (en ook de Amsterdamse) politiek altijd slachtoffers maakt. En altijd zijn de gemarginaliseerden als eerste de pineut. Dat is geen toeval, dat is beleid. Kijk naar de toeslagenaffaire waar expliciet op mensen met niet Nederlanders en dubbele namen werd geselecteerd. Waar de Belastingdienst over “zwartjes” praat en “afpakjesdag” Kijk naar hoe beroerd men zich kwijt van toegankelijkheid. En dat een beperking/handicap nie betekent dat je aan de goede kant staat toonde Jetta Klijnsma. Zwarte mensen een mensen van kleur zijn systematisch de pineut van beleid en van haat. Net als trans en nonbinaire mensen in hun bestaansrecht bekneld worden door beleid, qua erkenning en qua recht op zorg.

Van de kansrijke partijen voor de verkiezingen (niet dat dat het enige moment is, maar wel cruciaal) zijn alleen BIJ1 en de Partij voor de Dieren kandidaten die verandering ten positieve voor mens, dier en plant en de hele wereld, serieus genoeg nemen. Hoe dol ik op een aantal “Dierenmensen” ook ben, ze nemen de de factor mens niet serieus genoeg en ze zijn niet expliciet “links:”. En knetterwit, wat ook een groot probleem is.

Ik ken een aantal mensen die zeggen: “BIJ1 OK, maar die Syl-va-na ..” Dat is een kul argument. Dat is problemen hebben met een zwarte vrouw die zich eloquent en precies uitspreekt. Dat is VVD senaatsvoorzitter en oud-fractievoorzitter in Amsterdam Eric van der Burg nabouwen en zeggen dat ze nederig moet zijn. Of Johnas van Lammeren die zei dat ze stil moet zijn en gaan zitten. Dat is gewoon racisme. En je hebt kennelijk nooit met Sylvana gesproken. Als je geen racist bent, praat je daarna wel anders.Wat mij bijzonder aanspreekt in de wijze van politiek bedrijven is dat we in BIJ1 heel duidelijk ervaren en werken vanuit het idee dat als je een betere wereld wilt, je dat intern ook moet weerspiegelen. We zijn de eerste fractie die drie trans mensen in dienst had! Waar sekswerkervaring eerder een pre dan een contra is. Waar zitten voor je idealen geen punt is (behalve voor de Kamerlijst omdat je dan geen VOG meer krijgt). En we zorgen ervoor dat witte mensen niet inde meerderheid komen intern, omdat dat de representatie van anderen in de weg gaat zitten. En nee we zijn niet perfect, ook daarin ondervinden we de effecten van deze kapotte wereld. Maar wij doen in elk geval ons best.

Verder gaat het wel goed, danku. Hele jaar niet ziek geweest, nauwelijks verkouden ook. Emotioneel heeft elk jaar z’n ups and downs en het zwaarste voor mij is dat ik zo weinig mensen kan aanraken – laat staan zoenen en omhelzen. Verder #ikdenkdusikprik. Geef die door George Soros betaalde, door Bill Gates ontworpen en in China geproduceerde 5G chip maar. Het gepubliceerde diagram ervan is overigens nagenoeg gelijk aan dat van een gitaarpedaal, dus dat kan ook geen kwaad, misschien wordt ik nog eens een virtuoos met mn straks drie gitaren.

Alle horoscopen roepen dat dit een jaar van veranderingen wordt en dat de wereld de goede kant op gaat – wordt tijd dat ook de aarde eens uit retrograde komt – dus wie weet wat voor moois er staat te gebeuren. Ik wens jullie allemaal verder veel liefs (tenzij je erg rechts bent, dan geldt: bekeer je of stik de moord). Verder ben ik erg verbindend en ook daarom is BIJ1 mijn klup, mijn plek. En ik zal niet rusten geen ogenblik tot ik gevonden heb een plek waar de minste mensen fatsoenlijk kunnen leven. Laat maar komen die nieuwe hemel en nieuwe aarde. It’s about time.

Dit lied – I love the world – ter afsluiting. Tekst vind je hier https://www.newmodelarmy.org/the-music/lyrics/167-i-love-the-world

Alleen of met z’n allen?

In een paar postjes over de jaren, over relaties, seksualiteit en aanverwanten, nu een poging iets meer uit te diepen hoe ik relaties zie. Hoe mijn weerzin tegen veel één-op-één relaties in elkaar zit. Bijvoorbeeld: monogamie en gezin zijn uitvindingen van de duivel.

Lees verder →

Een beetje gerechtigheid

Maandag 30 november 2020 deden minister Sander Dekker van Rechtszekerheid en minister Ingrid van Engelshoven van LHBTI emancipatie de toezegging dat de regering met excuses, erkenning en financiële genoegdoening van 5000 euro zou komen. Aanleiding hiervoor was een juridische procedure aangespannen door een aantal trans* mensen

Eind 2019 heeft Willemijn van Kempen met TNN, NNID en Clara Wichmann het advocatenkantoor de Brauw Blackstone Westbroek in de arm genomen om een juridische procedure tegen de Staat te beginnen wegens het schenden van het fundamentele mensenrecht op lichamelijke integriteit.

Eerlijk is eerlijk. Ik ben nog ondersteboven over de reactie van de staat. Ik had niet verwacht dat ze zo duidelijk zouden zeggen: “Ja, we fucked up en daardoor hebben jullie geleden. Sorry daarvoor.” Ze erkennen het en geven hun excuses met een bedrag aan reparatie voor de problemen die we hebben opgelopen. Een beetje rechtsherstel. Na 65 jaar aan kwalijke praktijken. De wet was weliswaar vanaf 1985 in functie, maar daarvoor bestonden er ook a; trans* mensen. En die moesten ook voor het overgrote deel zich lichamelijk laten “aanpassen” aan ‘het’ andere geslacht.

minister Ingrid van Engelshoven

Trans* mensen waren een van de weinige groepen die geen lichamelijke autonomie hadden in Nederland, in deze periode. Met sex offenders, die er nog wat voor gedaan hebben dat ze chemische castratie opgelegd kregen. Wij kregen chirurgische castratie en geslachtsaanpassing naar “het” andere geslacht opgelegd. En psychiatrische goedkeuring: een psychiater en later een psycholoog moesten ons beoordelen of we de draagkracht wel hadden voor de last. Een last die ons GVD werd opgelegd. En als je die niet had (eenzaam, geen vrienden en familie) dan kon het zijn dat je gedoemd was je leven te slijten in het als verkeerd ervaren, niet eigen, gender. En als je behoefte had aan die lichamelijke aanpassing, dan kon je het schudden: je trekt het waarschijnlijk niet, dus we doen het niet. Of ze doen het wel en omdat er geen therapie is om je te helpen (VUmc deed geen therapie) kun je niet goed genieten van je verworvenheden. Tot 2000 speelde bovendien verplichte scheiding want een homohuwelijk door geslachtsverandering dat kon niet! Dus voor veel mensen lag hun hele privéleven overhoop: en geen kinderen en moeten scheiden.

Medische hulp

Die medische behandeling is voor velen een uitkomst geweest. Want rondlopen in een lijf dat door iedereen geassocieerd wordt met een gender dat niet het jouw is, dat is zwaar. Zeker in minder vrije tijden waarin zaken als queer en non-binair nog niet bestaan. En dan nog wordt je vaak fout gelezen. Rolverandering en tot op zekere hoogte medische hulp middels logopedie, hormoontherapie en mogelijk operaties (gezichtsvervrouwelijking bijvoorbeeld) zijn prachtige mogelijkheden. Als mogelijkheden, maar niet als verplichte elementen. Want daar schuilt het probleem: de verplichting.De mogelijkheid moet bestaan: medische hulp bij gender issues, en vergoed uit de ziektekostenverzekering. Zoveel als nodig is. En nodig is subjectief.

Dat is waar we jaren tegen vechten, die verplichtingen en die goedkeuring. In dit kikkerland, en op Europees niveau, en op wereldniveau met de WHO die de Internationale Ziekteclassificatie ICD uitgeven, die maatgevend is voor wat geldt als medisch erkende issues en verantwoorde behandelingen. En met de American Psychiatric Association (APA) die de DSM uitgeeft, het handboek bij psychische ziekten, waar we voorlopig nog wel in staan. Nederland gebruikt de DSM-5 (2011) in de beoordeling of iemand geschikt is voor medische hulp bij transgender issues. Je kunt je afvragen waarom we niet een internationaal handboek waarbij private belangen worden uitgefilterd gebruiken, in plaats van een zwaar subjectief en Amerikaans broddelwerk.

Voor beide classificaties geldt dat ze erg cisgender heteroseksueel normatief naar ons kijken. Na een taaie en lange strijd strijd met meetings op verschillende niveaus, van activistenmeetings met ministeries tot en met regelmatige meetings met de WHO in Genève is dan uiteindelijk op 18 juni 2018 de ICD-11 goedgekeurd, waarin transgender geen stoornis meer is en voorkomt als “gender incongruentie”. Een rare, geconstrueerde term: Driehoeken zijn al dan niet congruent, maar mensen??? De depathologiseringsbeweging¹ wil heel andere terminologie, maar de medische wereld is daar blijkbaar nog niet klaar voor. Onze voorstellen werden alle verworpen voor ze überhaupt ter tafel konden komen.

Medische classificatie en depathologisering hangen heel nauw samen met de oude wet, want officiële chirurgen moesten zorg dragen voor de lichamelijke aanpassing. Inmiddels is genderchirurgie tot een erkende subdiscipline uitgegroeid en wordt je niet meer standaard met de nek aangekeken door andere chirurgen. inmiddels zijn er honderden artsen wereldwijd geïnteresseerd in het veld. Al is het maar omdat er grof geld te verdienen valt.

Mensenrechten

Terug naar de wet en de reactie van de Staat op onze eisen. Dat is een juridisch proces dus krijg je ook juridische reacties. Technisch gesproken hóeft de staat niet iedereen van 1985 tot 2014 een financiële tegemoetkoming te geven. Want na vijf jaar is zo’n zaak verjaard. Het is dus een teken van politiek of moreel besef dat ze de hele groep zullen betalen. De manier waarop de ministers spraken deed ook wel denken dat ze het meenden, dat zij ook inzien dat dit toen eigenlijk ook niet kon. Naar onze huidige inzichten en normen had dit nooit gemogen. En daar ligt een adder onder het gras.

De brief van de advocaten stelt dat de voorwaarden van lichamelijke aanpassing en onvruchtbaarheid onrechtmatig waren, in strijd met de mensenrechten, hebben geleid tot ernstig leed bij de gedupeerden. Ze melden ook de scherpe kritiek vanuit mensenrechtenorganisaties. Concreet voeren ze aan dat het handelen (willens en wetens) in strijd was met o.m. in ieder geval de artikelen 3 (torture and degrading treatment) en 8 (private and family life) van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en art. 11 van het Europees Sociaal Handvest (recht op zo goed mogelijke gezondheid).

Het Europese Mensenrechtenhof vecht al sinds 1985 met zaken omtrent trans* rechten. Eerst met Mark Rees die zijn recht opeiste tot erkenning als man en erkenning van zijn huwelijk (onder art. 12). In 2002 kwam de eerste erkenning van trans* rechten in Europa. Die zaak ging om pensioenrechten, ook in Engeland overigens. Dat was de zaak van Christine Goodwin v. het Verenigd Koninkrijk (VK). Nederlandse zaken rondom trans* rechten hebben niet niet gediend voor een van de Europese hoven. Uiteindelijk is de zaak om genderneutraal ouderschap die in 2006 of 2007 door de Hoge Raad is afgewezen niet doorgegaan naar Straatsburg. Tegelijk worden in middels meer en meer zaken over een X in het paspoort en de geboorteregistratie via de rechtbank afgehandeld. Met de melding dat dit een zaak is voor het parlement – dat er geen zin heeft om een er een wet over te maken. Originele Europese Conventie voor de Rechten van de Mens, pagina met lakzegels en handtekeningen

Technisch gezien heeft alleen de groep die na 2008 in transitie ging recht op erkenning en excuses omdat eerder het Europees Mensenrechtenhof nog vond dat staten hier hun eigen weg in mochten vinden. Men haakt hier aan bij A.P., Niçot et al. tegen Frankrijk. Het EHRM bepaald dat Frankrijk fout zat op het moment van de eerste rechtsgang hier, en dat was 2008. Aldus de regering. Het heeft dus een 18 jaar na Rees vs. het VK geduurd voordat het Hof vond dat het welletjes was met de Margin of Appreciation en de samenleving genoeg veranderd was. Hierbij dient te worden aangetekend dat het Hof daarin behoorlijk behoudend is.

Fooi

De Nederlandse regering zegt: we geven iedereen onder die oude wet een genoegdoening. In plaats van alleen degenen die sinds 2007 de pineut waren. Naast het recht op waarheid (wat is er eigenlijk precies gebeurd en wie bepaalde dat?) is een reparatie van de geschonden rechten ook van belang. Die vormt een feitelijke erkenning van de staat dat men fout zat. Die genoegdoening bedraagt in Nederland 5000 euro. Dat is een fooi.

De verdediging voor dit bedrag is dat dit aansluit bij het bedrag wat slachtoffers van lichamelijk geweld in de jeugdzorg ook hebben gekregen. Maar dat is van een geheel andere orde. Wie het Kamerdebat er op naslaat kan onder Termijn antwoord van het onderwerp Onderzoek naar geweld in de Jeugdzorg lezen dat de 5.000 euro de maximum staffel zijn bij lichamelijk geweld. Voor het seksueel geweld o.m. door de kerk, zijn veel hogere bedragen uitgekeerd. Daar was wel sprake van extra bewijslast voor slachtoffers. De Commissie Samson naar seksueel geweld tegen onder auspiciën van de overheid uitgeplaatste kinderen (2010-2012) keerde bedragen uit van minimaal 11.000. De kerkelijke commissie Deetman I zelfs tot aan 100.000 zelfs. Er is dus wel degelijk meer mogelijk da de regering aangaf.

Het enig vergelijkbare met de 5000 euro- zaken is de nalatigheid van de staat. Maar bij trans* mensen is niet zozeer sprake van nalatigheid maar van opzettelijk regelen dat mensenrechten zoals integriteit van het lichaam werden geschonden. Dat is een veel zwaardere verantwoordelijkheid dan misstanden niet corrigeren.

Wanneer de staat echt wil duidelijk maken dat hij inziet hoe rot en kwaadaardig (ja, want cishet normativiteit is kwaadaardig) zijn gedrag en zijn wetgeving was, dan moet er nog veel meer gebeuren. En wanneer de staat dat niet doet, kunnen we alleen maar van een beperkte scope en een beperkte reparatie spreken. Waarmee de getroffen groep geen recht wordt gedaan.

Wetende hoe die processen hier gaan hebben juristen naar gekeken om risico’s in te schatten, beleidsmedewerkers die kijken wat de range is aan vergoeding die probleemloos gegeven kan worden. En wat de politieke risico’s zijn van een bepaalde aanpak. Er zal bewust gekozen zijn voor een low profile bekendmaking. Deels wat de beschikbaarheid van de ministers voor een persconferentie betreft, en of het zo’n persconferentie waard is, qua impact. Men heeft ingeschat van niet. We zijn politiek niet belangrijk genoeg. Dat zegt veel over wat politieke prioriteit krijgt. Gelukkig hebben de media het verder wel opgepakt.

Hoe verder

Wanneer je denkt over een beter invulling van excuses en erkenning, dan houdt je ook rekening met de hele cishet context en oorsprong van de wetgeving. Dat men schijtbenauwd was voor wat dat niet was. En dat dat heel erg in strijd is met gelijkheid en gelijkwaardigheid van mensen. Pas als men dat aanpakt, kunnen we echt spreken serieuze excuses. Tot die tijd is het uiteindelijk maar halfbakken, alle gejuich ten spijt

1Depathologisering: iets niet tot ziekte verklaren (waar dat eerder wel zo was). Bij trans* zaken strijdt de beweging voor trans* zijn en de eventuele lichamelijke issues daarbij te zien als een menselijke variatie

Bij de dood van mijn vader

In de vroege ochtend van 10 januari 2020 is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Hij had bij een val in huis een gebroken schouder opgelopen en een gebroken bovenbeen, een nog een longontsteking op de koop toe. Het herstel werd hem al snel te zwaar en hij besloot dat het mooi was geweest. Na de eerste palliatieve pijnbestrijding was sedatie eigenlijk niet eens meer nodig: hij ging al. Donderdag 16 januari is hij begraven.

Een van de liederen die in de uitvaartdienst gezongen werden, is een lied van Huub Oosterhuis: Lied aan het Licht. Het is een van mijn lievelingsliederen in het genre.

Licht dat ons aanstoot in de morgen
voortijdig licht waarin wij staan.
Koud, één voor één en ongeborgen
licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval,
dat wij allen
zo zwaar en droevig als wij zijn
niet uit elkaars genade vallen
en doelloos en onvindbaar zijn.

Licht van mijn stad de stedehouder
aanhoudend licht dat overwint.
Vaderlijk licht, steevaste schouder,
draag mij, ik ben jouw kijkend kind.
Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt.

Alles zal zwichten en verwaaien
wat op het licht niet is geijkt.
Taal zal alleen verwoesting zaaien
en van ons doen geen daad beklijft.
Veelstemmig licht, om aan te horen
zolang ons hart nog slagen geeft.
Liefste der mensen, eestgeboren,
Licht, laatste woord van Hem die leeft.

Er zijn diverse mooie gezongen versies online te beluisteren. De tekst die volgt is de herinnering aan de inspiratie die hij voor mij altijd is geweest

“Ik heb veel goede herinneringen aan mijn vader. Ad was een lieve en zorgzame man. Die op zijn manier voor iedereen klaarstond. Mijn ouders hebben de nodige bijzondere mensen in huis gehad. De overlevende vriend van mijn moeders oudste broer kwam vaak over de vloer, een ‘suikeroom’ die een oud-overbuurjongen van mijn moeder was, een oude boer met z’n hondje, die ze hadden leren kennen: allemaal wonderlijke kostgangers van Onze Lieve Heer.

Mijn sociale bevlogenheid komt dus niet uit de lucht vallen, al wil ik zeker niet zeggen dat ik die alleen van Ad heb. Maar het grote verschil ligt in Ads zeer warme benadering van mensen, waardoor zoveel anderen hem ook bewonderen. Die kwaliteit heb ik altijd in hem gewaardeerd. Naast zijn liefde überhaupt.

Het was begin van mijn middelbare schoolleeftijd, wanneer een ieder zich ieder gaat ontwikkelen, dat mijn ouders zich verder openden naar de wereld, van standaard-gereformeerden naar meer oecumenisch geïnspireerd. Een groot deel van de buitenwereld ontging mij in die dagen nog, maar ik had bij mijn grootouders altijd een fascinerend rouwtegeltje gezien met de twee vermoorde Kennedy’s en ds. King. Het journaal bracht mij op de hoogte van de militaire dictatuur in Chili, waarvan de erfenis het land nu tot oproer brengt. En van het vertrek van de VS militairen uit Vietnam in 1975, tot aan Watergate en walvisjacht. Ik las vanaf mijn veertiende boeken over geweldloosheid en dr. King.

Toen Ad meehielp de kerkelijke werkgroep Chili op te richten werd ik vaak geconfronteerd met verhalen over wat er daar speelde. Goede geschiedenisles op school hielp ook de wereld verder te begrijpen en daarmee mijn ouders ook weer verder te helpen daarin.

Ad, en ook Hennie, die twee waren als Jut en Jul, niet uit elkaar te krijgen; samen gaven ze op hun manier het voorbeeld, ze leefden voor hoe je – avant la lettre – het Goede Leven, el buen vivir kon leven. Ze leerden ons solidariteit.

Via de oecumenische werkgroep, die de mede-aanstichter was van al het sociale goed dat mijn ouders beoogden en deden, kreeg ik ook het perspectief van een heel andere manier van leven dan simpelweg als een gezin. We maakten kennis met het Rosenstock Huessy-huis, een filosofische leefgemeenschap in hartje Haarlem. Ik vond het prachtig en had er graag gewoond, maar die sprong durfden Ad en Hennie niet te maken. Wel leefden ze later een paar jaren in een oecumenische woongroep in Heemstede.

Mijn genderverandering naar Judith heeft hij goed opgepakt, alleen mijn doorgroei naar Vreer kon hij helaas niet aan. Dat is wel een lastig punt geweest. Verder interpreteer ik zijn liefde, zijn naastenliefde, zijn onbaatzuchtigheid, als radicale liefde. Zeker niet onkritisch, maar altijd gericht op het goede. Wat ik nu in de praktijk breng door mensen BIJ1 te brengen. Mede door mensen als Ad zijn wij BIJ1 en gebruik ik de mij voorgeleefde liefde om nog meer mensen BIJ1 te brengen. En dat voorbeeld, daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.”

BEgraafplaats met heuvelige, groene grond, bomen en enkele graven

Onder het spelen van Huub Oosterhuis’ hertaling van Psalm 126 – “Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn” – ging hij naar z’n laatste rustplaats. Ik hoop dat hij thuis is.

Jonge Socialisten en jong Stormfront

Op 23 januari 2020 willlen de Jonge Socialisten in Noord-Brabant buiten hun comfortzone gaan borrelen met de jongeren van Forum voor Demagogie. Gezellig zooien zullen we maar zeggen.
Dat je niet, nooit niet. never ever, vriendelijk met nazi’s moet zijn, is ze in hun politieke naiviteit vermoedelijk ontgaan. Het zijn denk ik dezelfde soort kinderen die je met tien jaar in het ziekenhuis tegenkomt wegens vuurwerkverwondingen.

In vertwijfeling die aan verbijstering grenst, heb ik ze het volgende geschreven:

Beste mensen, beste jonge socialisten,

Ik ben een oude rot in de linkse wereld. Vroeger regelmatig met JS samengewerkt ook, een aantal PvdA’ers als Ilco vd Linden en Astrid Oosenbrug ken ik nog van vroeger en heb met Sharon Dijksma nog in een kraakpand gezeten. Ik snap jullie behoefte om buiten de de eigen grenzen te kijken. Landelijk heeft JS daarom bijvoorbeeld Sylvana Simons laatst uitgenodigd. Het is ook goed om bijv LIlian Marijnissen of Esther Ouwehand uit te nodigen voor een lezing of een borrel met Dwars en Pink te houden.

Alleen jullie besluit om te fuiven met JFvD verbaast mij hogelijk. Ik ken de JS als progressiever dan de moederpartij. Dit is exact het tegendeel. Dit ziet eruit als het treiteren van je ouders. Heeft iemand van jullie überhaupt kaas gegeten van autoritaire filosofieën? Weet iemand van jullie het wat fascisme/nationaal socialisme inhoudt? Ik kan het mij eerlijk gezegd niet voorstellen.

Roerganger Annabel en Piraat Thierry met zn houten zwaardje spelen piratenscheepje

Of anders: weten jullie wie er op de conferenties van JFvD het woord voeren, wat de voorzitter van JFvD zegt? Ik zou nieuwsgierig zijn. Naar of ze zich kunnen verweren. Hoe ze aan die rotzooi komen, waar ze die bagger vandaan halen, de gore fascistische gedachten. Maar met ze borrelen, doen of het een onschuldige nieuwsgierigheid is? Never ever. “Nie wieder” geldt absoluut.

Je zult misschien denken dat alles twee kanten heeft. maar als je zwart bent, ga je dan met Pro-Pieters wat drinken uit nieuwsgierigheid Als je moslim bent, ga je dan gezellig uit eten met Wilders? Als je gelijke rechten voor iedereen belangrijk vindt, dan kun je toch niet neutraal staan tegenover (J)FvD die mensenrechtenverdragen willen opzeggen en de onafhankelijke rechterlijke macht (Trias Politica!) willen opzeggen?

Logo van Jonge Socialiten in de PvdA

Als je dit doorzet draag je actief bij aan het ondermijnen van de democratie. Wees verstandig en annuleer dit. Wat zij er ook van gaan zeggen. het is fascistische spin, nothing else. Echt, je sociaaldemocratische grootouders draaien zich om in hun graf! doe dit niet!

Vaag het na bij de partijouderen, die oude vent van een Jan Pronk en zo. Vraag het overgrootoma Hedy d’Ancona, naar wat verstandig is. Zij weet wat fascisme veroorzaakt. Jullie schijnbaar niet – en anders moet je de naam veranderen in JNS, Jonge Nationaal Socialisten. Of nog beter, je terugtrekken uit de politiek zodat je in elk geval geen schade aanricht.

Met vertwijfelde groet, vreer – die een serieuze reactie op prijs stelt.

Mocht ik een reactie krijgen, dan zal ik dat zeker laten weten.

Look back in anger

Niet dat er niks moois valt te melden. Overal in de wereld is maatschappelijke (niet alleen sociale!) strijd verhevigd. En in mijn persoonlijke leven gaat het ook aardig. Maar de heersende klasse maakt er wel een zooitje van. En eerder meer dan minder.

Veel mensen kijken terug naar het laatste decennium, laat ik daar ook een paar dingen uit pikken. Het is een persoonlijk blog tenslotte. Het afgelopen decennium ben ik echt actief geworden met trans* advocacy op meer dan lokaal niveau. TNN (Transgender Netwerk Nederland) startte als netwerk wel al in 2006 maar als organisatie startte het in 2009 en t/m 2011 ben ik daar werkzaam geweest met opzetten van de organisatie, bekend maken wat de betekenis van trans* is en dat de cis wereld moet veranderen. Dankzij hen zitten wij in de problemen dus “move over, cissies”. Maar dan beleefder dus 😉 In dezelfde periode Vanaf 2012 ben ik bij TGEU (Transgender Europe) actief geworden als bestuurslid. Na korte pauze ben ik weer terug op de brug daar om wat liefde en kundigheid te strooien.

Zorgen

Vechten voor trans* zorg gebaseerd op mensenrechten, heeft dankzij het werk van Principle 17 ook voor meer scherpte en bewustzijn in het debat en onder de zorgvragers gezorgd. Tien jaar geleden was er nog stevig debat over de vraag of een ‘keuringspsycholoog’ nodig was om medische in transitie te kunnen gaan (dat antwoord was toen eigenlijk al “Nee”, maar men voelde een te grote afhankelijkheid van de officiële infra).

En diezelfde medische mainstream is overigens nauwelijks opgeschoven. Men luistert alleen naar mensen die in een medische instelling werken. Een bestuurder van Callen Lorde kliniek in New York, die veel succes heeft zonder poortwachters, is de eerste die echt gehoord is. Want Belangrijke pet, en niet direct leesbaar als rebel. Uiteraard is er meer dan tien jaar nodig om een van de meest arrogante lagen van de samenleving te veranderen, als helpt en officiële “invechtcultuur” niet echt in respect voor de zorgvragers.

Photo of a trans* woman meting h doctor in the waiting room of the doctors office

Intussen heb ik nog wat ‘gehobbyd’ met Vreerwerk, een poging om een beetje inkomen te verzamelen middels het geven van mensenrechteneducatie met een focus op (LGB)TI. He was en boeiende leerschool, volgens het principe: wees je studenten in elk geval een stap voor en de beste manier om iets te leren is het uit te leggen. Maar ja, geen schijntje van een “markt”.

BIJ1

En midden in het mij afvragen hoe nu verder, komt voor de Tweede Kamerverkiezingen er plotseling een partij die zich Artikel 1 noemt geleid door de inmiddels onontkoombare en n steeds ongelooflijke Sylvana Simons. Toen ik de lijst zag en hoorde hoe die was samengesteld, heb ik mij laten meeslepen, ben ik aangehaakt. Praktisch op de verkiezingsavond, dankzij de wonderbaarlijke Olave Nduwanje (ook zo’n mooie ontdekking van het decennium dat bijna achter ons ligt). Afdeling opzetten, campagne draaien, en meteen aan de bak moeten wanneer blijkt dat we en zetel hebben binnengesleept. Roerig, zeer roerig mag ik wel zeggen. En slopend. Maar we zijn er en we behalen prachtige resultaten.

BIJ1 wenst iedrreen fijne frestdagen

In de politiek is mijn plaats vooral die van Sylvana-fluisteraar, dienstbaar ondersteuner van mijn raadslid. Wat zij in de raad zegt komt, vooral over de zo belangrijke en ondergewaardeerde economische kant van het politiek werk, grotendeels uit mijn brein en mijn pen. Mijn en onze idealen strekken mijlen, zo niet planeten verder dan wat we kunnen adresseren op dit micro-niveau. Voor dat ene zeteltje dat we hebben als BIJ1, in de Amsterdamse gemeenteraad zijn we aardig invloedrijk. Gelukkig maar. We hebben ook wel enige politieke rugwind doordat GroenLinks Amsterdam veel linkser is dan landelijk, dat zich met arme Jesse Klaver moet behelpen. Iemand die het Links van GroenLinks nooit heeft begrepen (net als de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, die in de Kamer haar uiterste heeft gedaan om de partij tot een progressief liberale club om te smeden). Dat je je met Klaver c.s. moet behelpen … te triest. Zo progressief als het college in Amsterdam is, hebben we nog nooit in de regering gehad. Dat zegt meer over Den Haag dan over Amsterdam overigens. Het blijven liberalen anyway. Al zie ik sommige GroenLinksers misschien nog wel eens oversteken naar onze kant.

Met mijn maatjes in de fractie ga ik natuurlijk vrolijk en keihard door met een mooier Amsterdam te realiseren waarin ieders basisbehoeften in de piramide van Maslow gedekt zijn voor zover we dat als stad kunnen realiseren. Mijn eerste daad was ook een (bijna gretige) wethouder naar Den Haag te sturen om te vechten voor Amsterdamse transzorg buiten het VUmc om. En we zitten Rutger Groot Wassink, de wethouder Sociale Zaken op z’n huid om de opvang voor ongedocumenteerden verder te verbeteren zodat er geen mens buiten hoeft te slapen en we taferelen als met de “Mandela kids” in een Bijlmer parkeergarage met slechts één muur kunnen voorkomen. Dat de burgemeester mede voor deze groep kraken wil bemoeilijken, helpt niet echt.

Resultaten

Ik geloof dat ik niet kan zeggen dat ik zelf recentelijk veel heb binnengehaald. ADM is ontruimd begin 2019 (25 december een jaar geleden was Last Christmas at ADM), de Lutkemeerpolder is nog steeds erg bedreigd en op raadsniveau kunnen we daar niet veel mee momenteel. Ook is de inzet van het college nog steeds het Afval Energie Bedrijf op te splitsen en te verkopen. Iets wat me razend maakt, zeker nu ze weer vrijwel positieve cijfers draaien. Het klinkt er ook niet naar dat de directie strak aangelijnd blijft. Als dat doorgaat moet natuurlijk alle geld dat we erin heen gestoken terug komen van de markt. Maar ons doel is eerder er een lokale afval-, en kringloop-coöperatie van te maken. En voor wat we verder als Amsterdam BIJ1-fractie voor elkaar hebben gekregen, check daarvoor onze site of sociale media.

Intermezzo

Voor wie hier een groots en meeslepend overzicht van zielenroerselen verwacht te zien, dan moet je me voor een avondje drinken uitnodigen. De Partij is nu mijn leven 😀
Er zijn best een paar nieuwe en hele mooie mensen in mijn leven gekomen, maar ik ga het internet daar verder niets over wijs maken. Ik houd de schijn dat internet niet alles van mij weet graag op;)

invloed

Gelukkig heb ik ideologisch wel aardige invloed en onze principiële stellingname leidt dan af en toe ook tot reacties van collega’s die aangeven dat er eigenlijk geen speld tussen te krijgen valt. En zo is dat. Nou nog meestemmen. In plaats van je eigen rammelgedachten en wanbeleid te steunen. Maar nee, collegedwang of koppigheid. En nee, andersom gaan wij nooit met rechts meestemmen want hun ideeën en context is fout. Ook al lijkt het mooi: als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen. En dat doen wij dan ook. Al is niet iedereen bij ons vegan.

Buiten de stadspolitiek ben ik bezig me een aantal grote opruimingen en schoonmaken. Ik zit in een paar organisaties in het bestuur waar het nodige aan (her)structurering, diepe schoonmaak en meer nodig is. Op alle vlakken. Het leuke eraan is dat ik me even wat minder met policy, beleid hoef bezig te houden. Nergens is het afwezig, alleen de focus ligt op deep cleaning. En dat lijk ik wel leuk te vinden. Orde op zaken stellen, de rot wegsnijden, schoonmaken, dichtschroeien, revalideren en door. Als de schone plek nog wat bewaking nodig heeft, blijf ik misschien nog even nagenieten en mentor spelen, maar daarna geven we het (voorzichtig) weer door.

Verzet

Het mooie aan een wereld die in verzet komt tegen onrecht, uitbuiting en totale ondergang, is dat overal verzet te bespeuren valt. In september explodeerde Chili voor het oog van de wereld. Niet als eerste, want in Haïti dat veel langer arm wordt gehouden (als straf oor de eerste geslaagde dekolonisatie in 1804) was de strijd al eerder losgebarsten. Maar wel met als reden niet 30 cent aan prijsverhoging voor een metrokaartje in Santiago, maar 30 jaar na het vertrek van dictator Pinochet en 40 jaar aan neoliberalisme. Chileense studenten springen over de metropoortjes

Als proeftuin voor het neoliberale systeem zoals dat in navolging van premier Thatcher van Engeland (1979-1990) en president Reagan van de VS (1980-1988) overal is doorgevoerd, is in Chili de tegenstelling tussen arm en rijk heel groot. En daarmee is de heftigheid van het protest goed te verklaren. Plus de jarenlange onderdrukking van de inheemse Mapuche die alleen onder Allende even konden opademen. Als resultaat van de strijd zie je de weñufe zoals de vlag in het Mapundungu heet, nu overal. En op steeds meer plaatsen worden taalcursussen Mapundungu aangeboden. En de feministische performance “Un violador en tu camino” (een verkrachter op je weg) geeft op wereldschaal aan hoezeer vrouwen nog steeds moeten vechten voor hun basisrecht om ongehinderd en zonder lastig gevallen te worden over straat te gaan, te kunnen leven.

De strijd die we nu wereldwijd zien is strijd tegen het Teveel, tegen vernietiging en voor overleven van de mensheid en onze leefwereld. Voor wie het wil zien, is duidelijk dat het kapitalistische systeem in overdrive is, een Holle Bolle Gijs die om meer, meer, meer blijft roepen terwijl ie al groen zie van indigestie , van oververzadiging. Maar het systeem is geen rationeel wezen, het is een mechanisme dat te allen tijde nieuwe afzetmarkten zoekt en altijd meer geld moet genereren. Dagobert Duck tot de negende macht. En dus komen mensen in verzet.

Laat je niet in de luren leggen. Verzet is links. Verzet eist vooruitgang voor iedereen die in een slecht schuitje zit. En als het niet links is, is het geen verzet maar krampachtige spasmen van notoire gelijkhebbers die hun ruimte nu moeten delen met anderen. Giftige oprispingen van boze bankiers en presidenten. En het vuur: dat is de aarde en haar bewoners die het niet meer aankunnen. Duindorp is giftige witte mannelijkheid, Parijs, Barcelona, Haiti, Chili, dat is Verzet. ook XR is slecht, hoe brak ook. Code Rood en Hambi Bleibt is verzet. Verzet poogt de macht te doen luisteren en alternatieven te stellen. En anders: burn da motherfucker down.

“Y la culpa no era mia
Ni donde estaba
ni como vestía
El violador eres tú!”

Prachtig tyfusland

Ik houd best van Nederland. Dat gekke stukkie grond aan de Noordzee dat allang half was verzopen als we geen droogmaling hadden gehad. Als we niet die polders hadden gemaakt die ik politiek verdoem maar geografisch mooi vind. De heuvels in het zuiden, de bossen in het oosten.

Maar dat gaat dus heel duidelijk om de grond, en ook wel om de mensen – een forse minderheid en misschien een stukje zwijgende meerderheid die niet zo nodig hun stem hoeven te verheffen, of het te druk hebben daarvoor met zwoegen.
En de prachtige luchten die je hier hebt, Alleen vergelijkbaar met Patagonië.

Maar de staatsinrichting en het culturele klimaat hier dat maakt dat ik regelmatig me afvraag waar ik heen kan gaan. Maar ja tussen droom en daad … Een nieuwe lente een een nieuwe geluid is niet voorbehouden aan Gorter of GroenLinks

Ik heb op dit moment gelukkig een prima plek waar ik kan vechten tegen de bierkaai, hem kan kietelen en waar ik met de mijnen de regenten van de stad regelmatig verantwoording vraag af te leggen. En samen met de bewegingen waarmee ik voor een eerlijk en mens- en milieuvriendelijke stad en wereld vecht, blijf ik zingen en demonstreren en staken en knokken.
Want we zúllen winnen!

Zeker als jullie meevechten. Opstaan – al dan niet letterlijk. Je laten horen. Luid Nee zeggen tegen de verdelging van de wereld en dit mooie landje met zn botte honden. Werken aan die andere wereld.
En dan zullen we zeker winnen.

Dingen die gebeurd zijn

Tussen de post van 40 jaar activisme en vandaag is veel gebeurd. Het belangrijkste: ik ben duoraadslid voor BIJ1 in de Amsterdamse germeenteraad. Mijn eerste wapenfeiten daar zijn het indienen en geaccepteerd krijgen van twee moties over trans*zorg in Amsterdam. De eerste is dat de wethouder Zorg (Simone Kukenheim, D66) minister De Jonge van geneeskundige zorg op zn falie geeft over des schandelijke mensonterende en dodelijke wachttijden bij Amsterdam UMC (voorheen VUmc en AMC). De tweede dat Amsterdam voor respectvolle eerste opvang gaat zorgen in de (jeugd)GGZ en andere zorg. Die is ook aangenomen . De werthouder beloofde dat er extra aandacht zou zijn en training voor wie met trans* mensen te maken krijgt. Ik weet nog niet wat de resultaten zijn. Daar ga ik eens naar op zoek.

Ook heb ik in de raad te vuur en te zwaard – maar vergeefs – de ADM verdedigd. Dit was (fysiek – mentaal zijn ze er nog) een prachtige plek in de verre Westhavens van Amsterdam. Een vrijplaats, een vrijhaven voor natuur en cultuur. Een echt tegengeluid hoe je ook kunst en cultuur kunt maken, en leven in zelf gemaakt groen. Want het bos dat er was is in die 21 jaar dat ze er hebben kunnen zitten, door de ADM’ers zelf langzaam gezaaid en opgekweekt. Door nalatigheid en desinteresse heeft de gemeente op een ontruiming aangestuurd en zijn een honderdtal mensen thuisloos geraakt. Sommigen zitten op Slippery, de slibvelden in Amsterdam Noord hutje mutje met de wagens op elkaar en zonder ruimte er echt iets van te maken – in de twee jaar dat ze er kunnen zitten. Hopelijk geeft VN ze alsnog gelijk zodat ze in elk geval een morele overwinning hebben behaald. De campagne voor ADM 2.0 is in elk geval in volle gang.

I will NOT go quietly – BIJ1

Verder schrijf ik regelmatig briljante teksten voor mijn raadslid, Sylvana Simons, en ben ik nog steeds vaak bij acties te vienden. Ik opereer in een team van acht mensen waarvan twee vrouwen, drie transen, vier mensen van kleur, vier queers … Puike club zo. En daar ga ik nog zeker drie jaar mee door.

Liever vijf ADMs dan één Pontsteigergebouw

Long due wegens site crashes en verwante ellende. Dit is wat ik zei bij de Damslapers van de ADM in januari 2019, na hun ontruiming.

Beste mensen, vriendingesen, kameraden,

Ik ben vreer en ik sta hier als solidair activist, enthousiast vriend van de ADM, de mensen, dingen en bebossing. En als groot voorstander van vrijplaatsen. En ik sta hier als duoraadslid voor Amsterdam BIJ1. In de gemeenteraad van Amsterdam vechten wij als enige partij consequent voor het voortbestaan van de ADM.

Vrijplaatsen en underground cultuur zijn een manier om de stad open te houden in plaats van af te sluiten. Vrijplaatsen zijn onttrokken aan de speculatiemarkt ten gunste van een levendige alternatieve manier van leven en werken. Dat begon lang geleden al. Voor mij was Wijers de eerste kennismaking, begin jaren 80, op de kop van de Nieuwezijds Voorburgwal, waar nu een Holiday Inn hotel staat. In de loop der jaren heb ik meegeholpen met het toegankelijk maken van diverse panden voor wonen, werken en cultuur. Nu ik in de gemeenteraad werk, moet ik dat met een verbale koevoet doen.

Amsterdam BIJ1 staat voor economische rechtvaardigheid en radicale gelijkwaardigheid. Dat betekent dus ook een stad die open is voor iedereen. En met iedereen bedoel ik niet – zoals tegenwoordig gebruikelijk is – open voor de rijken.

Ik bedoel een stad die open staat voor diversiteit, creativiteit en vooral een stad waar je fatsoenlijk kunt wonen zonder dat je krom moet liggen om je huur op te brengen en zonder dat je bedreigd wordt door je huisbaas.

Een stad waar je niet te maken hebt met een veelheid aan tijdelijke wurgcontracten zonder woonrechten.
Waar significante leegstand niet voorkomt en de markt steeds minder relevant wordt.

Men doet altijd alsof hoge grondprijzen een natuurverschijnsel zijn (net als de markt) maar dat is natuurlijk flauwekul. Grondprijzen zijn hoog door speculatie en doordat het een verdienmodel is. Tegelijk geeft de gemeente haar grond weg tegen een schijntje, middels een erfpachtconstructie die haar vrijwel geen geld oplevert en haar macht over de stad aanzienlijk verzwakt. Dus ook als er tienduizenden sociale huurwoningen bijkomen heeft de gemeente steeds minder macht over de stad. Alle leuke linkse plannen van dit college ten spijt. Hun beleid brengt ons bij lange na niet bij die broodnodige radicale gelijkwaardigheid en economische rechtvaardigheid!

Wat we nodig hebben is een bruisende stad met een levendige underground. Met voldoende goed betaalbare woningen zodat niemand krom hoeft te liggen voor hun huur. We zouden antikraak moeten openbreken. In grote gebouwen wonen vaak twee studenten, een hond en een kat. Bijvoorbeeld in het oude paleis van justitie op de Prinsengracht. Daar kunnen minstens vijftig extra mensen wonen. Allerhande gebouwen vragen om meer bewoning.

Laten we de stad terugpakken.

Want de stad mag niet van de speculanten en grote investeerders zijn.

Amsterdam moet zijn voor wie er in wonen.

De stad moet niet goed zijn voor Won Yip van het Pontsteigergebouw, Amsterdam heeft geen behoefte aan Justin Bieber met z’n penthouse aan de Dam. Daklozen, vluchtelingen,studenten, werkers, gezinnen hebben die ruimte veel meer nodig. Die rijken kunnen overal wonen.

Beter vijf ADM’s dan één Pontsteigergebouw!

Amsterdam heeft behoefte aan leefbaarheid, aan autonomie, aan een Boterbloem die de stad via groen lokaal vervoer van ecologische groente voorziet. Aan nog meer grijze dozen aan de rand van de stad heeft niemand wat en ook niet aan bont gekleurde loodsen. En Schiphol is al te groot. Dus behoudt de Lutkemeerpolder, behoudt de laatste vruchtbare landbouwgrond in de stad.

En behoudt de Mobiele Eenheid in Noord! Die leegstaand vastgoed willen transformeren in culturele panden waar de buurt zelf aan de gang kan gaan. Wie z’n hotelvergunning vijf jaar laat versloffen heeft hem niet nodig. Intrekken dus en laat honderd Mobiele Eenheden bloeien.

Het kan anders, beter.

Barcelona toont dat een overheid met lef in korte tijd veel kan veranderen.

Daar koopt de gemeente hele huizenblokken op ter preventie van speculatie. Hoezo is er geen keuze?

Het enige dat het is, is een keuze!

Een keuze die GroenLinks, D66, de PvdA en de SP nu niet maken.

En het is een gebrek aan verbeelding.

Dus Kraak de leegstand!

En vooral: kraak de rijken!

Hoe heb ik het lef

Ik ben nu bijna een jaar of veertig maatschappelijk actief. Mijn eerste ‘wapenfeit’ was denk ik het meedoen aan de regionale organisatie van de Stroomgroep Haarlem-IJmond in 1978/79. IK deed mee, ging mee naar de demo tegen opslag van hoog radio-actief kernafval in de zoutkoepels van Gasselte en Gasselternijveen in Drenthe. In dezelfde tijd was ik met mijn ouders bij een demonstratie tegen Berufsverbote (voor linkse leraren en ambtenaren) in Duitsland. IK meende dat ik ook bij een anti-Franco demonstratie ben geweest in die jaren, maar dat bestrijden mijn ouders. wel liepen we vaak in Vredesweektochten. Jong geleerd, oud gedaan zeggen ze.

Poster voor demo tegen opslaf atoomafval in de zoutkoepels

Iets ouder (begin twintig) was ik regelmatig te vinden op Woensdrecht, bevriende vredeskampen en acties in Amsterdam, van onder meer Flikkers tegen Militarisme. Het waren de jaren van de kruisraketten (weer zo’n laffe CDA actie om ze binnen te laten)

Het waren de linkse jaren in Nederland die spijtig genoeg door zware medeplichtigheid van de PvdA onder ex-vakbondsleider en later bankbestuurder Wim Kok (verrader van de arbeidersklasse) en CDA (Lubbers) Of VVD (Wiegel, Bolkestein en ander booswichten) met hun Paarse kabinetten ongedaan zijn gemaakt.

In diezelfde jonge jaren dat ik op school zat had ik goede godsdienstles die mij leerde hoe Bijbelverhalen dan wél gelezen willen worden en zo kwam ik begin twintig bij Frans Breukelman terecht van wie ik uiteindelijk achteraf meer heb geleerd dan toen ik er zat. Zijn zwaar performatieve colleges vol verkondiging vanuit de tekst zelf, leerden dat het ging om het verhogen van de laagsten. Daarmee was ik via de basisbeweging al redelijk vertrouwd geraakt. Dus studeerde ik een tijdje theologie.Ik stopte daarmee toen ik zag dat de strijd voor het socialisme niet perse een studie theologie behoeft (en er was al Opstand, van Christenen voor het Socialisme). Zoals een medeactivist zegt: daarmee besmet raak je dat niet echt kwijt. Heb ik ook geen probleem mee. De apostel Paulus schreef al “Probeert alle dingen en behoudt het goede” 😉

Het moet halverwege die jaren ’80 zijn geweest dat ik kennis maakte met een band die hun tribe ook wel “Sons and daughters of Thunder and Consolation” noemt: New Model Army. Hoewel zanger Justin Sullivan in een recent interview zegt dat ze een gewone band zijn en niet een politieke band (à la RATM? of Crass of Public Enemy?) liggen hun wortels in de punktijd en snijden ze altijd maatschappelijke politiek thema’s aan, al is dat misschien meer Justins idee dan dat van de rest. In elk geval hebben hun politiek geïnspireerde liederen bij mij een goed klankbord gevonden. The Charge (over de Britse mijnwerkersstaking), Here comes the war, Burn the castle, Eyes get used to the darkness zijn voorbeelden van Thunder. Consolation vind je in Autumn, Green and Grey, Vagabonds, I need more time … Eigentijdse psalmen als het ware 🙂

"Let's stop tolerating" or "accepting" difference as if we're not SO much better for being DIFFERENT in teh first place. Instead let's CELEBRATE difference becausei nthis world it takes a LOT to be DIFFERENT"

Ik heb dus eigenlijk gewoon een goede achtergrond gekregen in denken over kijken naar en handelen voor rechtvaardigheid. En kennis van geschiedenis van onderliggende groepen heeft ook geleerd dat er altijd verzet is, en dat verzet uiteindelijk loont. voor de lange adem heb je inderdaad ook kennis nodig, naast alleen maar inspiratie. Dus Marx/Mandel lezen, Franz Fanon, Audre Lorde en Maya Angelou en bell hooks over zwarte geschiedenis, literatuur en politiek, Federici en Meulenbelt voor feminisme en Judith Butler en Kate Bornstein om gender beter te begrijpen en te ontleden. Plus alles wat dit verbindt (en waar staat lezen kun je ook denken aan lijken en luisteren). Denk nou niet: jeuk wat veel. Een groot deel is ontgiften (en genieten van mooie taal) want je leert overal zoveel verkeerde zaken …

Ben ik dan een “linkschmensch” zoals raar-rechts dat tegenwoordig noemt? Yep, en proudly so. Nu met een stel andere Amsterdammers bezig de stad BIJ1 te krijgen en radicaal verbindende politiek te gaan voeren. Als je mij ziet zitten daarbij, kun je dat laten weten door op 12 maart volgend jaar op mij te stemmen, lijst BIJ1 (nummer komt in februari), nu op nr. 8.

Veel inspiratie voor een goed jaar vol verbinding, vooral buiten de instituties, maar ook er binnen. Met vegan spekjes of zo 😉