Wanneer ik eenmaal in de IX regio ben aangekomen (Wallmapu, Mapucheland; in het Spaans bekend als Araucanía) wil ik zeker in La Torre Suiza verblijven. Dat is een hikershostel van twee zwitserse dames die op hun fietstocht besloten dat ze het op een gegeven moment gehad hadden met het rondreizen en daar zijn neergezegen. Op hun site vind je info over hun hostel en over hun tocht. Ik heb er meerdere goede ervaringen van gelezen dus daar zal ik zeker even blijven.
Is tevens ‘mental note to self’ ;o)
Categoriearchief: Naar Kaap Hoorn
Stukje om
Qua tijd is het minder handig dat ik nu echt over la Paz ga. Ik las hier dat ik waarschijnlijk een duizendtal extra kilometers ga maken voor ik in Chili kom. Rich en Sara berichten over hun route van La Paz naar S. Pedro de Atacama. Twee weken fietsen. En voor mij dan eerst nog minstens een halve week in La Paz zelf. Toch maar es m’n tijdplanning afmaken.
Hun schema:
“The route intended is as follows.
-
Oruro – Challapata 92km
Challapata – Santuario de Quilcas 60km
S de Q – A Weird Forest (don´t understand the legend on the map as it´s in Spanish) 67km
Weird Forest – Tuhua and the northern edge of the Salar de Uyuni 68km
Crossing the Salar in a SW/SSW direction towards Isla Pescado 30km
Continuing across the Salar from Isla Pescado SSW – Charagua (land) 76km
Charagua – S following telegraph line turning right after 9km, left after 9km heading South (Chiguana) 400m climb.
Chiguana to Laguna Hedionda 71km
Laguna Hedionda – Laguna Colorado 90km
Laguna Colorado – Laguna Verde & Chile 100km
San Pedro de Atacama is probably about another 80 – 100km.
Deze route gaat langs de Chileens-Boliviaanse grens en gaat bij Hito Cajón de grens over. Laguna Colorado zou erg mooi zijn ook. Ik heb nog geen idee hoe het met fourageringsmogelijkheden zit. Dat moet ik dus nog uitvinden vantevoren. Overigens is dit een prachtige Engelstalige beschrijving van hoe het is om op de Salar te rijden. Een alternatief langs Ollagüe schijnt beduidend minder te zijn.
Het reisplan
h0la
Ik kreeg het verzoek om vast door te geven wat mijn route gaat worden. In grote lijnen wordt dat eerst per vliegtuig Amsterdam – Wasington – Buenos Aires – Santa Cruz -La Paz. Dan blijf ik een tijdje in La Paz en directe omgeving hangen om te acclimatiseren en ook om de Familia Galán te ontmoeten. Wanneer ik nog niet beroofd ben dan, kan ik zorgen dat er mooie foto’s op het net gaan verschijnen. Ik neem een digicamera mee en ook in Bolivia schijnen de steden al een of andere vorm van breedband internet te hebben.
Wat vet is aangegeven is een bestemming, cursief is waar ik langs kom of nabij de route ligt en van enig belang is.
Op ChiliChallenge, een Nederlandse site van twee jongens die grofweg hetzelfde hebben gedaan een jaar geleden, vind je redelijk gedetailleerde kaarten van het traject. Hier staat de kaart voor het eerste gedeelte.
Vanuit La Paz wil ik ijs en weder dienende afzakken richting Oruro en Uyuni. Als het mogelijk is wil ik de Salar de Uyuni overfietsen (Hier en via Google “Salar de Uyuni” vind je foto’s ;o) . (Kaart A, zuidoost). Het is een heel grote zoutvlakte in zuidwest Bolivia. Vandaag zak ik af naar Chili, hoogstwaarschijnlijk richting San Pedro de Atacama om daar te fourageren en de Valle de la Luna (foto’s te bezoeken – een door de wind uitgeslepen grillige vallei waar de zonsondergang en zonsopgang magnifiek moeten zijn. Op mijn -waar ik dit ook zal publiceren – zal ik wat links naar foto’s van anderen opnemen.
Het volgende stuk gaat van San Pedro over Calama (kaart B) naaar Antofagasta en Taltal, door naar La Serena, dwars door de Atacama woestijn – de droogste ter wereld, maar er is genoeg gelegenheid om water te halen.
Dan gaat het verder zuidwaarts naar Valparaiso, waar ze heel grappige bergliften hebben en waar vlakbij
Ik wil zeker dan zoveel mogelijk de Panamericana mijden, wat niet altijd zal lukken. Die is in de Metropolitana (hoofdetedelijke regio) opgewaardeerd tot snelweg. Er zijn wat kleinere wegen maar ik heb geen idee hoe goed dat gaat. De richting is en blijft in ieder geval Zuid. Temuco is een stad die ik zal aandoen (kaart G) om weer te fourageren en u allen te berichten. Fourageren doe ik natuurlijk sowieso wel vrij vaak.
Temuco is ook de ‘hoofdstad’ van het belangrijkste Mapuche gebied van Chili. En de meeste Mapuches leven aan de rand van de stad in krakkemikkige hutten/poblaciones. Zehebben het – zoals zoveel inheemse volken in de wereld) arm.
De kuststad Valdivia (naar de Spaanse veroveraar Pedro de Valdivia) zal ik noet aandoen, waarschijnlijk wel Los Lagos (ook aan de Ruta Cinco aka Panamericana helaas). Dan krijg je stad en de vulkaan Osorno. Bij Osorno ligt de Colonia Dignidad. Een gotspe van een naam (Kolonie Waardigheid) waar een oud-nazi lelding gaf aan een gemeenschap Duitsers en waar ook veel martelingen plaatsvonden onder de heerschappij van Pinochet.
Dan kom ik langzamerhand aan bij het grote eiland Chiloe dat ik wil doorkruisen en aan de zuidpunt met de boot verlaten -dat wordt zorgvuldig plannen want anders zit ik er een week langer vast of moet ik terug via de noordpunt. In ieder geval zit ik daar op de Carretera Austral, Zuidelijke Snelweg. Die ga ik volgen tot het einde waar je niet verder kunt. Dat is Villa O’Higgins (naar de Ierse generaal Bernardo O’Higgins uit de Chileense onafhankelijkheidsoorlog rond 1880). Op een of andere manier moet ik dan naar Argentinië zien te komen en ga ik langs de Perito Moreno een beroemde blauwe gletscher.
Ook de Cerro de Torres liggen daar in de buurt. Het is daar al heel Zuidelijk, Patagonië, maar nog geen Vuurland.
Door Argentijns Patagonië reis ik dan naar Puerto Natales om dan naar Punta Arenas te gaan, de zuidelijkste Chileense stad. Nog zuidelijker op Vuurland liggen Ushuaia (Ar) en Puerto Williams (Ch.), een marine basis annex stadje, het zuidelijkst permanent bewoonde gebied ter wereld.
En dan wordt het langzaamaan tijd om weer naar het Noorden te gaan: Terug naar Ushuaia om vandaaruit naar Buenos Aires te vliegen. Als ik nog een dagje heb, kijk ik in de stad rond, en anders wordt het bijna direct doorvliegen over Washington naar Amsterdam alwaar ik de 24e januari hoop aan te komen.
Hoe het allemaal gaat zien we onderwijl wel, maar dit is in grote trekken de route die ik wil gaan. Ik hoop mijn blog ook regelmatig te kunnen bijhouden als communicatiemiddel en teken van leven :o)
reisvreer
Vreer luistert Fíjate bien van Juanes
Transformismo
Is officieel hetzelfde als travestie, maar in de Boliviaanse praktijk van de Familia Galán is het veel meer dan dat.
Als alles volgens planning gaat verlopen, land ik ergens 6 oktober begin van de avond in La Paz met het vliegtuig, na drie overstappen. Ik heb natuurlijk enige tijd nodig om te aclimatiseren, waarin ik de stad een beetje zal verkennen. Daarna zal ik de gelegenheid te baat nemen: zien hoe Boliviaanse vreren leven.
De Familia Galán is een groep van uiteindelijk vijfendertig transformistas, travestieten, drag queens, transgenders, transseksuelen en wat je verder maar kunt bedenken. Ze doen aan theatershows, waarvan ik toen Irán Galán in Amsterdam was een stuk heb gezien – een voorstelling over het leven van een beroemde diva transformista – en minstens evenzeer door ‘straateducatie” middels hun optredens: opgemaakt en in flamboyante kleding tonen ze zich op straat en geven in beeld en daad aan wat het belang is van veilige seks, HIV/AIDS bestrijding en dat het Niet Goed is gemeen te zijn tegen OSM (Ons Soort Mensen, de T*-familie). Op de site Open Veins een weblog over Bolivia staat een prachtig Engelstalig stuk over Danna Galán en de Familia. Zelf heb ik tijdens de Rebeldía Rosa in Amsterdam Irán Galán ontmoet plus drie andere Latin@’s. Zie voor meer info daarover de site van Ojalá.
Afgelopen nacht heb ik hun e-mailadres gevonden na lang speuren. Mijn contact bij de Rebeldía Rosa heeft me net nog het adres van Irán gegeven ook, en wellicht kondigt ze mijn komst vast aan. Nog even en ik moet met een extra koffer op stap met “gelegenheidskleding” ;o).
Ik heb het gevreerte (nu ja, de familie) gemaild en ik kreeg vanavond een antwoord van ze terug. “wat fijn dat je je Irán zo goed herinnert. In oktober willen we o.m. op het Boliviaanse transcongres optreden. Dus kom langs, we verwachten je.”
Gaat goed zo :o)
Takeoff and landing
Het lijkt erop dat ik weet wat ik ga doen. Het bedrag is redelijk, de bagagemogelijkheden ook niet slecht. Alleen de wachttijden bij overstap zijn wat minder, maar ach.
Waarschijnlijk doe ik toch Amsterdam – La Paz met United Airlines over Washington en Aerolineas Argentinas. En terug (Ushuaia -) Buenos Aires Amsterdam (weer via USA).
Dat zou 936 euro zijn plus 220 aan taxen en reservering en boeking. Komt op ca 1200 euro uit. Hoef ik alleen nog Ushuaia-Buenos Aires te regelen. Dat vind ik netjes.
Mocht de amerikaanse douane moeilijk doen, ik heb uren de tijd.
In dat geval start ik dus niet in Arica, maar kom ik ergens in de buurt van San Pedro de Atacama (Maanvallei!) Chili binnen. Het traject wordt dan grofweg San Pedro – Antofagasta – Santiago, Valparaiso (Isla Negra, Pablo Neruda) – Camino Austral – Perito Moreno (gletschers) – – Patagonië (wind, regen, vlakte) – Vuurland (id.)- Pto Williams (contintentaal eindpunt). Dan kijken of het weer en het budget en de tijd goed genoeg zijn om echt naar Kaap Hoorn te varen.
En uiteindelijk naar ushuaia voor het vliegtuig naar Buenos Aires. Afhankelijk van de tijd kan ik dan nog even in Buenos Aires blijven.
Ik kies toch voor La Paz omdat ik dan nog bij een aantal Transformistas (activistische transgenders) van de Familia Galán kan langsgaan. En het is op die manier een mooie ConoSur tour. En ik schreef al eerder dat ik ook contacten heb kunnen leggen in Chili. Dan ben ik tenminste niet alleen bezig mn brein leeg te fietsen ;o)
transcontact
Het is me eindelijk gelukt om contact te krijgen met transgenders in Chili. Bij het vorige Noodlescafé ontmoette ik een zekere Mauro, een VM uit Argentinië die actief is in de ILGHRC – Internationaal homolesbische mensenrechten comitee. Hij heeft me in contact gebracht met Andrés Rivéra van het Sindicato Nacional Trans Amanda Jofré, die veel doen voor de zichtbaarheid van trans. En daar ben ik welkom als ik in de buurt ben :o)
Verder heb ik net met Traveschile gemaild hoe het met hen zit en of ik bij hen kan langskomen. Waar ik natuurlijk nog geen antwoord van heb, maar ik verwacht dat het wel OK zal zijn.
Het lijkt me ook erg interessant om te zien wat het verschil in benadering is tussen verschillende groeperingen/bewegingen, of ze contacten hebben met de buurlanden (Perú, Bolivia, Argentinië) en waar ze zich mee bezig houden.
Een interessante vraag – vanuit West Europa – is natuurlijk: is het belangrijk dat transen zonder problemen hun (dan homosuele) huwelijk kunnen handhaven? Blijven veel transen als het kan bij elkaar?
Hoe is überhaupt de sociaal-economische situatie voor transen daar? Welke rechten hebben ze officieel en welke hebben ze feitelijk? Hoe is het met discriminatie op de woningmarkt. de arbeidsmarkt?
Routepuzzels
Op het net vind ik allerlei verhalen van mensen die ‘mijn’ route al gereden hebben. Nu kan ik dat allemaal gaan printen, maar ik vind het nuttiger en misschien voor de lezers ook wel boeiender – om hier diverse verslagen te vergelijken en bij elkaar te zetten wat wie heeft beleefd. Mogelijk meteen een leuke truc om strak ter plekke de juiste info bij elkaar te hebben 🙂
Dus: daar gaan we. Totnutoe vind ik weinig mensen die hetNoordengereden hebben, en velen gaan Zuid-Noord.
Bij de volgende mensen vind je allemaal informatie:
-
Frans en Victor zijn vorig jaar van Arica naar Puerto Williams gefietst. Van noord naar Zuid dus.
Maurizio, een Frans-Italiaanse civiel ingenieur. Heeft in 2005 de Carretera Austral gefietst.
Claudia en Beat Zbinden, gingen op weg voor een wereldreis en bleven in Chili hangen. Ze hebben daar La Torre Suiza gesticht, fietsers- en backpackersherberg. Zij reden van Punta Arenas noordwaarts.
Biker Tony heeft vrijwel alleen foto’s van zijn tochten. Deze zijn van de Carretera Austral.
Dick en Els zijn in 2000 en 2001 in Chili en Argentinië geweest, van Zuid naar Noord. Dit stuk gaat over Vuurland. Ik kan me hun frustraties voorstellen; hoop er zelf genadiger af te komen ;o)
Ivan Merz is in 2001 in Chili geweest. Ook van Zuid naar Noord. Geeft veel nuttige informatie.
Michael Agelasto is vanaf Santiago zuidwaarts gegaan. Alleen tekst helaas.
Rob en Esther zijn van Puerto Montt naar San Pedro de Atacama gereden. Noordwaarts dus ook.
De Zwitser Betzgi is vanuit Bolivia 9500 km. afgezakt naar het Zuiden. Eindelijk weer iemand die Noord-Zuid gereden is.
Syd Winer heeft een achtje gereden in Zuid-Amerika: Chili, Bolivia en Argentinië.
Mart Robbins heeft intensief heel Argentijns en Chileens Patagonië doorgereden.
Drie Braziliaanse vrienden (*1974) zijn langs de Chileense kust naar het zuiden gegaan en naar Argentinië. Poets je Portugees maar op als je dit wilt lezen.
Sahara Mike over de Atacama
De Cycling Scholar aka Roughstuffheeft goede tips ook over de Atacama woestijn.
Waar te starten?
Het is een zwoele zomeravond in Amsterdam en ik luister naar Jarabe de Palo. Voor me staat een monitor met zoekresultaten voor “fietstocht Chili” op Google. Op mijn bureau ligt een kaart van Chili. Ik dub over mijn startplaats. Wil ik in Arica (grensstad met Peru) beginnen? Wil ik liever vanuit Sucre of Potosi in Bolivia over de Salar de Uyuni rijden en dan naar Iquique? (noordelijke havenstad in Chili)? Ik weet het niet.
Over de zoutvlakte van Uyuní hoor ik gave verhalen: één grote witte vlakte waar reusachtige cactussen je oriëntatiepunt vormen. Een GPS is daar vermoedelijk handiger dan een kompas. En vooral veel water: een zoutvlakte van zeker 100 km breed waar de zoutkristallen onder je wielen knerpen. Het klinkt prachtig. Bij Biker Tony vind je prachtige foto’s uit 2003.
Het stuk van Arica tot Iquique of Antofagasta (de atlas of google maps is je vriend!) is aardig maar niet spectaculair. Ergens zit in mijn hoofd het idee dat ik het land Geheel en van Noord naar Zuid moet doorkruisen. Maar behalve mijn hoofd is er niets dat mij daartoe verplicht.
Verder is het enige nadeel dat ik kan bedenken dat ik eerst fors moet acclimatiseren omdat ik op de Altiplano binnenkom (de Hoogvlakte van de Andes). En het is wat lastig te bereiken per fiets: moet waarschijnlijk naar La Paz vliegen en van daaruit met bus ofzo tot een eind naar de Salar. Van daaruit over San Pedro naar Antofagasta.
Google heeft twee leuke tools om de aarde af te speuren, maar het is niet altijd duidelijk welk van de twee het nutiigst is voor mijn zoekopdrachten. Enerzijds is er maps.google.com, anderzijds het programma Google Earth. Al ik in de Bewoonde Wereld een wegenkaart zoek is geloof ik maps.google.com wel nuttig. Zodra ik mij richting Onbekender Gebied begeef, dan kan ik daar vervolgens niets meer mee, heeft Google Earth veel grotere diepte. Blijft puzzelen dus.
Ondertussen zie ik weer dat er ook een Salar de Atacama is, pal onder San Pedro de Atacama in Chili. Stuk kleiner, maar ook in een minder ‘wrede’ (als in ‘lauw’ en als in ‘desolaat’) omgeving. ¿Que hacer?
Gelukkig hoef ik nog niet perse te besluiten, heb nog niet geboekt; heb nog geen eens een paspoort ;o)
Wordt vast vervolgd ;o)