Categoriearchief: LBGTT

Speech on Israel’s pinkwashing, at the Eurovision Song Concert 2024

Hello everyone. Great that you turned up. We desperately need you all, as mass media and  right wing money are creating a tidal wave against us all. Not that we are losing,
but power wants us to be invisible. And inaudible.

Because: How dare we disturb a party that is all about peace and love and understanding and fun. We are such nasty people to want to spoil the ultimate gay party next to or maybe even more cheerful than Canal Pride. That the Song Festival organisers kicked out one participant – ruthlessly – for starting a war against another member of European Broadcasting Union a couple of years ago, is no reason to demand accountability and an end to hypocrisy, to propaganda, to pinkwashing.

Accountability is not of these days. Neither in our case of Palestine, nor in trans affairs. Just yesterday a destructive and very opinionated official report on trans health care for youth saw the light in the UK, with the aim of making medically supported gender transition impossible for youth. And that has everything to do with why we are here. Because the fight for queer rights and the fight against Israeli colonialism, the last settler colony, are connected. There are queer Palestinians who suffer under occupation, who cannot live a free life because the occupation hates any and all freedom or liberty. No one is free until everyone is free.

The occupation needs conservative morals to keep people subdued. And they portray themselves so bravely as the Middle Eastern Rainbow Nation … but in the meantime oppression of LGBT people is still a big issue in this conservative society, that warring state. Maybe they accept you if you are a gay soldier who happily joins in the killing; maybe you are accepted as perverted but still a good patriot further. As you do your task in exterminating the indigenous Palestinians, Bedouins, Druze …Regardless how gay friendliness is employed internally in the colonial war state, LGBTI rights are used in a foul play to convince the rich and influential countries in the West, that Israel is a great country that deserves our love. Do you see how great all these young gays and girls are doing? How accepted and respected they feel?
Look at the beach parties. Even a trans woman has won the Eurovision song festival!
Who else dares to send a trans woman who then also wins! Surely not this ever more
reactionary country we are in.


In all those stories about Israel’s greatness, politics and media always forget the premise: that it is a state on stolen land, the last settler colony. That as far as you might be able to live a fruitful gay life, that is on the condition that you are a brave racist, that you accept unquestioningly the Apartheid and the fact that there are 2d class citizens on a racial, ethnic basis. Israeli propaganda wants us to believe that queer Palestinians are better off in Israel than in occupied Palestine. Their fellow Palestinians are all vicious gay haters, veiled and bearded villains instead of people who are mostly being oppressed. The sole fact of being an openly queer Palestinian makes you suddenly an asset for the occupier? I don’t think so. When you’re Palestinian and gay or Palestinian and trans, and often dis_abled which happens very regularly—and in 95% of the cases the dis_abled people have been made dis_abled by the Israeli Occupation Forces who count the amount of knees they shoot in a day.

Gaza is painted as a very grim place for gays and trans people. As if we are being hunted and killed by fellow citizens. But in all of Gaza there are gays, lesbians, bi- and pansexual people. Trans people. Intersex people. If they are hunted, it is the all-knowing Israeli Occupation Forces. Painting Gaza and Palestine as a place where LGBTI People have no life, is as vicious as how we used to paint the First Nations in the Americas. Or as antisemites paint Jews. Totally absurd, negative and with a purpose of inciting to hatred.

We are here at AFAS live where the Eurovision Song Concert will take place. Because the European Broadcast Union is a hypocritical organization. When Russia invaded Ukraine two years ago and started a long and dirty war, European Broadcasting Union was fast in kicking them out. It was Neo-czarist Russia after all, a political renegade to be conquered for our markets, not to form an opponent. We brought the USSR to its knees for a reason.

Israel however is a completely different story. That state is our watch dog in South West Asia. We (the West) created it as a bridge head. Empire cannot work without cheap fuel for industry and the army. Israel must exist for our hunger for raw materials. And then you use everything you can to show a great friendly image. The aim is to picture Israel as a great holiday destination, surely for rich white gays and lesbians. If portraying yourself as the most pet friendly country in the world would have a similar effect, they would use that too of course.

Pinkwashing is using the gays, the lesbians, the trans people for the purpose of painting a rosy picture, for the purpose of putting a beautiful, biblical and still modern Western, luxury decor in front of an ugly rotting exterminating, ethnically cleansing and genocide committing state. Gay friendly Israel is the crown on a rotting tooth and the tooth will rot until the crown will fall off. What we are seeing is the death agony of the last settler colony of the West. May it be done soon. And may a glorious luxury queer feminist crip communism rise from its ashes. Because, frankly, We are DONE with all this shit of hating, exterminating, profiting. Let us be the love
we need in the world.

 

VIDEO

Once upon a time

I had the honour to kick off the speeches of Athens Pride 2023 this June 10th on Kotzia square, Athens. I had been invited to do so by Proud Seniors Greece, of which group I am an honorary member.

The original Pride video is also about Once upon a time. In a Cinderella themed short, she runs through the streets, loses a pump, and tells “in my reality we have to run to survive” . More people join running and say : “We take to the streets to be called by my proper name, to love in freedom, to be truly accepted, so that my family truly accepts me, so I can live in safety, to survive. So that we can say one day:  I fought and I won.” 

I interpreted the images of people running with TL lamps flickering as a metro station, also because they talk about going and the 12 o’clock reference. No coach these days, must be a metro. Slightly beyond the story, but hey: artistic creativity 😉



Once upon a time .. Cinderella almost missed her train back to the future because some ridiculous cis guys were bothering her thinking they had a right to harass her. Once upon a time Cinderella was fighting the fucking cops in Exarchia because they murdered Zackie Oh.

Hello Athens Pride

I am so happy that we are here. 

With so many. 

In all our colours, in all our sexes, 

in all our genders, in all our sexualities

 And in all our gender expressions. 

Demanding and celebrating. 

Celebrating that we still exist. 

Demanding justice for all who are attacked or killed.

Demanding accountability from the state. From the church. 

From the population.

Because we have rights. 

I am vreer. I represent Proud Seniors Greece.

I also represent Transgender Europe, the European and Central Asian Trans peoples Rights Organisation. Transgender Europe is a network of organisations of trans and non binary and gender diverse people. We fight in the international political theater.

Al over the world trans people are in a very bad situation. In many places we hardly have any recognition. In many places we cannot live our true lives. 

Thanks to the religious right and to stinking rich bastards, states try to push us back. They want to go back to a past that has never existed. They attack on all fronts with the speed of light.

In Greece trans people are practically without rights. We get beaten up and we are hated by many people. We are not understood and we are hated even more as  non-binary and gender diverse people..

When you are both queer and older, that poses a lot of other issues. Many of us are afraid we have to go back into the closet when we are old. Will be treated badly, be forgotten by our straight cis families. Here I want to ask Athens Pride organisation: why are there only young people in your campaign ? Include older people! We have been fighting for the rights you now have. And we are part of the community anyway. Or do we only count if we are considered fuckable? If you only knew …

We are here to demand our rights. It should not matter which government is in power. Also prime minister Mitsotakis has to obey international treaties. Rights Are Rights and rights apply to everybody. Greece has subscribed to many European and international treaties, but it costs ship loads of energy to get any equality as trans, non-binary and gender diverse people. 

(Instead of banning Pride from Syntagma square because of their fucking kiosk, ND better had guaranteed our rights. Not we need to change squares! They do! We should have just surrounded that fucking blue kiosque)

Once upon a time Cinderella almost missed the train to the future. She lost her shoe because she had to fight off some cis guys who thought they had a right to her body. Once upon a time Cinderella was fighting the fucking cops in Exarchia because they murdered Zackie Oh. 

We need to fight together and that means that the well-off among you have to support the sex workers, the migrants and refugees, the trans, non-binary and gender diverse people.

Once upon a time we will be recognised as who we are, the most despised, the undocumented refugee and the sex worker will be the first to mount the train towards that future. Other trans and non-binary people will follow directly.

Pride was always a protest. And these big donors are not our friends. These   days we should hold large marches full of anger, and build power together. Organise a queer strike: I can’t come to work today, I’m queer! Fuck this capitalist shit

We need queer joy as an answer. Living our lives to the fullest that we can, flouting the straights embarrassment, is the best/sweetest revenge.You can try to cut all the flowers. But you cannot detain Spring.

Once upon a time is NOW. 

 

Een beetje gerechtigheid

Maandag 30 november 2020 deden minister Sander Dekker van Rechtszekerheid en minister Ingrid van Engelshoven van LHBTI emancipatie de toezegging dat de regering met excuses, erkenning en financiële genoegdoening van 5000 euro zou komen. Aanleiding hiervoor was een juridische procedure aangespannen door een aantal trans* mensen

Eind 2019 heeft Willemijn van Kempen met TNN, NNID en Clara Wichmann het advocatenkantoor de Brauw Blackstone Westbroek in de arm genomen om een juridische procedure tegen de Staat te beginnen wegens het schenden van het fundamentele mensenrecht op lichamelijke integriteit.

Eerlijk is eerlijk. Ik ben nog ondersteboven over de reactie van de staat. Ik had niet verwacht dat ze zo duidelijk zouden zeggen: “Ja, we fucked up en daardoor hebben jullie geleden. Sorry daarvoor.” Ze erkennen het en geven hun excuses met een bedrag aan reparatie voor de problemen die we hebben opgelopen. Een beetje rechtsherstel. Na 65 jaar aan kwalijke praktijken. De wet was weliswaar vanaf 1985 in functie, maar daarvoor bestonden er ook a; trans* mensen. En die moesten ook voor het overgrote deel zich lichamelijk laten “aanpassen” aan ‘het’ andere geslacht.

minister Ingrid van Engelshoven

Trans* mensen waren een van de weinige groepen die geen lichamelijke autonomie hadden in Nederland, in deze periode. Met sex offenders, die er nog wat voor gedaan hebben dat ze chemische castratie opgelegd kregen. Wij kregen chirurgische castratie en geslachtsaanpassing naar “het” andere geslacht opgelegd. En psychiatrische goedkeuring: een psychiater en later een psycholoog moesten ons beoordelen of we de draagkracht wel hadden voor de last. Een last die ons GVD werd opgelegd. En als je die niet had (eenzaam, geen vrienden en familie) dan kon het zijn dat je gedoemd was je leven te slijten in het als verkeerd ervaren, niet eigen, gender. En als je behoefte had aan die lichamelijke aanpassing, dan kon je het schudden: je trekt het waarschijnlijk niet, dus we doen het niet. Of ze doen het wel en omdat er geen therapie is om je te helpen (VUmc deed geen therapie) kun je niet goed genieten van je verworvenheden. Tot 2000 speelde bovendien verplichte scheiding want een homohuwelijk door geslachtsverandering dat kon niet! Dus voor veel mensen lag hun hele privéleven overhoop: en geen kinderen en moeten scheiden.

Medische hulp

Die medische behandeling is voor velen een uitkomst geweest. Want rondlopen in een lijf dat door iedereen geassocieerd wordt met een gender dat niet het jouw is, dat is zwaar. Zeker in minder vrije tijden waarin zaken als queer en non-binair nog niet bestaan. En dan nog wordt je vaak fout gelezen. Rolverandering en tot op zekere hoogte medische hulp middels logopedie, hormoontherapie en mogelijk operaties (gezichtsvervrouwelijking bijvoorbeeld) zijn prachtige mogelijkheden. Als mogelijkheden, maar niet als verplichte elementen. Want daar schuilt het probleem: de verplichting.De mogelijkheid moet bestaan: medische hulp bij gender issues, en vergoed uit de ziektekostenverzekering. Zoveel als nodig is. En nodig is subjectief.

Dat is waar we jaren tegen vechten, die verplichtingen en die goedkeuring. In dit kikkerland, en op Europees niveau, en op wereldniveau met de WHO die de Internationale Ziekteclassificatie ICD uitgeven, die maatgevend is voor wat geldt als medisch erkende issues en verantwoorde behandelingen. En met de American Psychiatric Association (APA) die de DSM uitgeeft, het handboek bij psychische ziekten, waar we voorlopig nog wel in staan. Nederland gebruikt de DSM-5 (2011) in de beoordeling of iemand geschikt is voor medische hulp bij transgender issues. Je kunt je afvragen waarom we niet een internationaal handboek waarbij private belangen worden uitgefilterd gebruiken, in plaats van een zwaar subjectief en Amerikaans broddelwerk.

Voor beide classificaties geldt dat ze erg cisgender heteroseksueel normatief naar ons kijken. Na een taaie en lange strijd strijd met meetings op verschillende niveaus, van activistenmeetings met ministeries tot en met regelmatige meetings met de WHO in Genève is dan uiteindelijk op 18 juni 2018 de ICD-11 goedgekeurd, waarin transgender geen stoornis meer is en voorkomt als “gender incongruentie”. Een rare, geconstrueerde term: Driehoeken zijn al dan niet congruent, maar mensen??? De depathologiseringsbeweging1 wil heel andere terminologie, maar de medische wereld is daar blijkbaar nog niet klaar voor. Onze voorstellen werden alle verworpen voor ze überhaupt ter tafel konden komen.

Medische classificatie en depathologisering hangen heel nauw samen met de oude wet, want officiële chirurgen moesten zorg dragen voor de lichamelijke aanpassing. Inmiddels is genderchirurgie tot een erkende subdiscipline uitgegroeid en wordt je niet meer standaard met de nek aangekeken door andere chirurgen. inmiddels zijn er honderden artsen wereldwijd geïnteresseerd in het veld. Al is het maar omdat er grof geld te verdienen valt.

Mensenrechten

Terug naar de wet en de reactie van de Staat op onze eisen. Dat is een juridisch proces dus krijg je ook juridische reacties. Technisch gesproken hóeft de staat niet iedereen van 1985 tot 2014 een financiële tegemoetkoming te geven. Want na vijf jaar is zo’n zaak verjaard. Het is dus een teken van politiek of moreel besef dat ze de hele groep zullen betalen. De manier waarop de ministers spraken deed ook wel denken dat ze het meenden, dat zij ook inzien dat dit toen eigenlijk ook niet kon. Naar onze huidige inzichten en normen had dit nooit gemogen. En daar ligt een adder onder het gras.

De brief van de advocaten stelt dat de voorwaarden van lichamelijke aanpassing en onvruchtbaarheid onrechtmatig waren, in strijd met de mensenrechten, hebben geleid tot ernstig leed bij de gedupeerden. Ze melden ook de scherpe kritiek vanuit mensenrechtenorganisaties. Concreet voeren ze aan dat het handelen (willens en wetens) in strijd was met o.m. in ieder geval de artikelen 3 (torture and degrading treatment) en 8 (private and family life) van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en art. 11 van het Europees Sociaal Handvest (recht op zo goed mogelijke gezondheid).

Het Europese Mensenrechtenhof vecht al sinds 1985 met zaken omtrent trans* rechten. Eerst met Mark Rees die zijn recht opeiste tot erkenning als man en erkenning van zijn huwelijk (onder art. 12). In 2002 kwam de eerste erkenning van trans* rechten in Europa. Die zaak ging om pensioenrechten, ook in Engeland overigens. Dat was de zaak van Christine Goodwin v. het Verenigd Koninkrijk (VK). Nederlandse zaken rondom trans* rechten hebben niet niet gediend voor een van de Europese hoven. Uiteindelijk is de zaak om genderneutraal ouderschap die in 2006 of 2007 door de Hoge Raad is afgewezen niet doorgegaan naar Straatsburg. Tegelijk worden in middels meer en meer zaken over een X in het paspoort en de geboorteregistratie via de rechtbank afgehandeld. Met de melding dat dit een zaak is voor het parlement – dat er geen zin heeft om een er een wet over te maken.Originele Europese Conventie voor de Rechten van de Mens, pagina met lakzegels en handtekeningen

Technisch gezien heeft alleen de groep die na 2008 in transitie ging recht op erkenning en excuses omdat eerder het Europees Mensenrechtenhof nog vond dat staten hier hun eigen weg in mochten vinden. Men haakt hier aan bij A.P., Niçot et al. tegen Frankrijk. Het EHRM bepaald dat Frankrijk fout zat op het moment van de eerste rechtsgang hier, en dat was 2008. Aldus de regering. Het heeft dus een 18 jaar na Rees vs. het VK geduurd voordat het Hof vond dat het welletjes was met de Margin of Appreciation en de samenleving genoeg veranderd was. Hierbij dient te worden aangetekend dat het Hof daarin behoorlijk behoudend is.

Fooi

De Nederlandse regering zegt: we geven iedereen onder die oude wet een genoegdoening. In plaats van alleen degenen die sinds 2007 de pineut waren. Naast het recht op waarheid (wat is er eigenlijk precies gebeurd en wie bepaalde dat?) is een reparatie van de geschonden rechten ook van belang. Die vormt een feitelijke erkenning van de staat dat men fout zat. Die genoegdoening bedraagt in Nederland 5000 euro. Dat is een fooi.

De verdediging voor dit bedrag is dat dit aansluit bij het bedrag wat slachtoffers van lichamelijk geweld in de jeugdzorg ook hebben gekregen. Maar dat is van een geheel andere orde.  Wie het Kamerdebat er op naslaat kan onder Termijn antwoord van het onderwerp Onderzoek naar geweld in de Jeugdzorg lezen dat de 5.000 euro de maximum staffel zijn bij lichamelijk geweld. Voor het seksueel geweld o.m. door de kerk, zijn veel hogere bedragen uitgekeerd. Daar was wel sprake van extra bewijslast voor slachtoffers. De Commissie Samson naar seksueel geweld tegen onder auspiciën van de overheid uitgeplaatste kinderen (2010-2012) keerde bedragen uit van minimaal 11.000. De kerkelijke commissie Deetman I zelfs tot aan 100.000 zelfs. Er is dus wel degelijk meer mogelijk da de regering aangaf.

Het enig vergelijkbare met de 5000 euro- zaken is de nalatigheid van de staat. Maar bij trans* mensen is niet zozeer sprake van nalatigheid maar van opzettelijk regelen dat mensenrechten zoals integriteit van het lichaam werden geschonden. Dat is een veel zwaardere verantwoordelijkheid dan misstanden niet corrigeren.

Wanneer de staat echt wil duidelijk maken dat hij inziet hoe rot en kwaadaardig (ja, want cishet normativiteit is kwaadaardig) zijn gedrag en zijn wetgeving was, dan moet er nog veel meer gebeuren. En wanneer de staat dat niet doet, kunnen we alleen maar van een beperkte scope en een beperkte reparatie spreken. Waarmee de getroffen groep geen recht wordt gedaan.

Wetende hoe die processen hier gaan hebben juristen naar gekeken om risico’s in te schatten, beleidsmedewerkers die kijken wat de range is aan vergoeding die probleemloos gegeven kan worden. En wat de politieke risico’s zijn van een bepaalde aanpak. Er zal bewust gekozen zijn voor een low profile bekendmaking. Deels wat de beschikbaarheid van de ministers voor een persconferentie betreft, en of het zo’n persconferentie waard is, qua impact. Men heeft ingeschat van niet. We zijn politiek niet belangrijk genoeg. Dat zegt veel over wat politieke prioriteit krijgt. Gelukkig hebben de media het verder wel opgepakt.

Hoe verder

Wanneer je denkt over een beter invulling van excuses en erkenning, dan houdt je ook rekening met de hele cishet context en oorsprong van de wetgeving. Dat men schijtbenauwd was voor wat dat niet was. En dat dat heel erg in strijd is met gelijkheid en gelijkwaardigheid van mensen. Pas als men dat aanpakt, kunnen we echt spreken serieuze excuses. Tot die tijd is het uiteindelijk maar halfbakken, alle gejuich ten spijt

1Depathologisering: iets niet tot ziekte verklaren (waar dat eerder wel zo was). Bij trans* zaken strijdt de beweging voor trans* zijn en de eventuele lichamelijke issues daarbij te zien als een menselijke variatie

Believe the survivors

A short note on the need of codes of conduct and ethical behaviour anyway:

One thing the #metoo (rightful) cabal makes clear is that sexual assault and misbehaviour takes place everywhere. From inappropriate touching (definitely also on #IEWarsaw2017, The ILGA Europe Warsaw Conference) to full blown assault.

Less attention gets the psychological violence people – again mostly (trans/cis/intersex) women – are subjected to. As feminists (of all genders, colours and classes) all over the world make clear: there is nothing new in this and it is *always* a power question. The perpetrator cannot get their way through consent and thus resorts to forms of violence.

There is also a lot of talk about responsibility. That reminds us directly of the “she gave reason” debates around dress, looks and puts the blame with the victim. It ties in with (cis) masculinist thought. Television talk shows doubt and debate the women, or even invite women who are “tired of the whole thing”. In the Dutch talk shows they were all white middle age cis women (also all or most straight). With a good career. White feminists – where white points at the target group more than skin colour per se. Who most probably have been targeted also, and maybe also were perpetrators on any level, as women are all but free from being abusers. 

The “lookism” element of “You must have asked for it by wearing a short skirt/biking alone in the night/not defending yourself” is blatant sexism and victim blaming. Plus it obfuscates the whole power element. Popular science author and columnist Asha ten Broeke wrote in her most recent column (https://www.volkskrant.nl/opinie/asha-ten-broeke-slachtoffers-van-misbruik-geloof-ik-dat-is-een-morele-kwestie~a4529748/) around the publicity that sexual assault finally gets, there is a problem with the reasoning the perpetrator is innocent until proven guilty. While being a good legal principle, the opinion that only a legal decision brings clarity and culpability is problematic. Why this is problematic is twofold. First it is by definition a power question. Both the violence, the trespassing behaviour, and the legal process. Legal power should be equal for both parties but cuts to legal aid often weaken the position for women in court. Second there is the patriarchal culture in which we live that grants women or feminized persons less credibility.

Victims of sexual assault often don’t turn to the police. Out of shame, out of fear (the perpetrator often is not the man in the park in the dark). In the Weinstein case it now is known he went out of his way to convince the women not to do anything against him. The survivors are often scolded, treated with disbelief. Stigma is huge and support often limited, solidarity usually absent. Ten Broeke states in her column: believing the survivor is a moral obligation as legal proof in case of sexual assault and rape often is difficult, if the case gets to court at all. “The law is no substitute for morality”, Edward Snowden is quoted. Nor is moral indignation an alternative to legal procedures. On the contrary it calls for better laws and procedures to strengthen the victim’s position. And also here it is really important which thoughts think thoughts (Donna Haraway). Remember: law is never neutral. From which mindset do you approach reform? Why?What is your aim? The consequence of Believe the Victim is far stretching: it decentres the victor’s discourse, it lends credibility to the story of the assaulted, empowers them and thus corrects the power imbalance.

The law is no substitute for morality
(Edward Snowden)

In the beginning I referred to the recent annual ILGA Europe Conference. Because the queer community is not free of sexual or mental. Emotional abuse either. Many more are survivors than there are perpetrators, but given that abuse is about power and using extreme ways to get your way – be it emotional or physical – it happens there also. One person told they were touched on their chest in an inappropriate way by an ILGA Europe (cis male) board member, and more extreme is what happened last year at ILGA World’s Conference in Bangkok. There it appeared neither the intersex community is free of this. An OII associated trans-intersex man committed a full scale attack to a non-intersex female scholar and advocate and is still intent on destroying her advocacy work by spreading lies about her. And as a man, his story gets more credibility than hers. He has success, her work and credibility suffers from his hate campaign. I am sure similar phenomena also happen in trans organisations and movements.

Abuse is also a queer thing

As we stand for social justice, we need to realise this and put the interests of the victims before our friendships and loyalties. To be honest with ourselves and acknowledge the #ihave that also may be present as systems and structures work through people. And we need to #BelieveTheVictims (https://twitter.com/hashtag/BelieveTheVictims). That is a moral obligation. The more for queers who know self doubt and disbelief.

Fruitsalade en gender

Jarenlang heb ik gedacht dat ik gewoon naief was over m’n eigen gender, dat ik vooral een zoeker was en pas ergens rond m’n dertigste er een kwartje viel en ik het flipperspel begreep. Een aantal gebeurtenissen hebben me langzamerhand op andere gedachten gebracht en doen mij mezelf beter begrijpen. Eén van deze gebeurtenissen was tijdens de WPATH conferentie in Amsterdam op een (afgeladen) minisymposium over vragen rond sociale transitie van genderexpansieve kinderen.

Geleerden, ouders en volksmenners breken hun hoofd over die vraag. Ik kan me dat van de ouders nog het beste voorstellen. Je verwacht dat de gendertoewijzing van je kind klopt. Als je kind als van het mannelijk geslacht te boek staat, het zich ook als jongen en later man (wat voor dan ook) zal ontwikkelen.

In die workshop sprak men over appels, peren en fruitsalade. Sommige zaken zijn helder, je hebt appels en je hebt peren. Die zijn verschillend en behandel je verschillend. De appels in kwestie zijn transkinderen, die heel duidelijk maken dat ze Anders zijn, en dat het om Zijn gaat, niet alleen om Doen. En je hebt peren waarbij het meer om het andere Doen gaat, om de genderexpressie. Die niet perse zich niet een meisje maar een jongen voelen (of v.v.) En dan heb je nog de fruitsalade waar alles door elkaar ligt en vooral duidelijk is dat het niet eenduidig is. Ik ben eigenlijk altijd al fruitsalade geweest, al heb ik m’n appelfase gehad als volwassene. Als kind en jongere was ik gewoon niet fruitbewust. Fruit was moeilijk.

fruitsalade

De presentaties gingen vooral om de vraag wanneer laat zo’n kind nou in sociale transtie gaan. Voor wie is sociale transitie de oplossing? Grofweg zeggen de presentatoren: als duidelijk is dat het om Zijn gaat, om identiteit (en er niet eigenlijk iets anders speelt) laat je ze vooral hun gang gaan en al dan niet geleidelijk van rol veranderen wanneer ze dat willen. En dat willen ze vast al, anders waren de problemen niet zo groot. Dat zijn de appels. Dan heb je de peren die vooral niet blij zijn met de standaard genderexpressie die van hen verwacht wordt, die tegen de verwachtingen in in prinsessenjurken willen lopen (met of zonder rouwdouwgedrag), of die juist vooral alleen stoere broeken en schoenen en kort haar willen. Sommigen van hen ontwikkelen zich later tot appel, sommigen blijven vooral eigenzinnig in hun gendergedrag, en anderen komen in de fruitsalade terecht. Want die fruitsalade, daar zit van alles in. Die fruitsalades vragen vooral creativiteit van de de volwassenen. Ze kunnen OK zijn met het gender op hun geboortebewijs maar dat op een geheel eigen manier interpreteren. Ze kunnen al vroeg genderqueer, agender of pangender zijn. En er is geen enkel bewijs dat degenen die heen en weer gaan tussen genders er slechter aan toe zijn dan wie een eenduidige keuze maakt. Als je ze maar steunt in hun ontwikkeling. Als ze een andere keuze maken, of zelfs als ze verdwalen in het genderweb, hebben ze steun nodig, hulp om zichzelf beter te begrijpen, hun keuze te maken. Niet om in het keurslijf terug te komen. Maar om hun eigen weg te vinden.

Voor volwassenen en adolescenten is daar aardig wat materiaal en discussies over. Maar voor de jongsten is het toch allemaal minder uitgekristalliseerd. En dat geeft enorme kansen. Hét kenmerk van jeugd is verandering, vloeibaarheid. Ideeën als de gender-eenhoorn komen ook van jongeren. In mijn jongere genderjaren zat ik op een Usenetgroep van Australische genderjongeren (16+ neem ik aan) die al uitermate creatief waren en die riepen dat gender geen spectrum is, maar een bol. Van daaruit kom je tot een uitdijend heelal en dat klopt aardig. Het gender (en seksualiteits)heelal is nog steeds flink aan het uitdijen.

De presentatoren zijn clinici en die zijn natuurlijk voorzichtig. In de praktijk zie je dat enerzijds ouders al snel naar hun kinderen luisteren als die hun boodschap duidelijk maken, en dat kinderen steeds jonger hun onvrede duidelijk maken. Ze hebben verschillende manieren, misschien wel zoveel verschillende als er kinderen zijn. Ik wil hier niet te diep ingaan op wat ze allemaal bedenken om aandacht te krijgen voor hun issue. Mijn kennis is toch tweede of derdehands daarin. Het gaat er meer om aan te geven dat als ze de ruimte vinden, genderexpansieve kinderen vaak wel aangeven hoe ze willen zijn. En dat het verstandiger is mee te gaan daarin dan te weigeren.

En als het weer anders moet, helpen we ze daarbij (plaatje van dia in presentatie)

Voor mijzelf concludeer ik dat als ik nu jong was geweest ik vast makkelijker in een passende rol en identiteit was gerold. Anderen had gevonden die ook zo zijn. Had me destijds aardig wat frustraties gescheeld. Maarja, andere tijden, dus ik zou ook iemand anders zijn geworden en dat is toch iets minder want ik ben best blij met mezelf.

Transgender Gedenkdag 2013

Today is Wednesday November 20, 2013. The fifteenth time that Transgender Remembrance Day is held. ?The eighth edition in the Netherlands. Here it was started by then Queer Collective “The Noodles”, later on by Transgender Network Netherlands. This is the second local edition, done by United Trans Activists for Change. Coming Saturday a national ceremony will be held in Nijmegen. Lees verder →

Trans Remembrance Day 2013

Ieder jaar herdenken we rond 20 november de trans* mensen die gedood,vermoord zijn. Onze broeders en zusters, onze brusjes en zoertjes. In Amsterdam doen we dit op het Homomonument. Dit jaar weer op de 20e zelf, om 18.30 uur. Dan verzamelen we bij het Homonument, en daar kun je een fakkel en een roos krijgen. aan de roos zit een label met de naam en de plaats van overlijden van een vermoorde trans*persoon. Na een toespraakje en wat muziek leggen we de rozen op het laagliggende deel van het Homomonument. We spreken dan ook de naam en omstandigheden van overlijden van de betreffende persoon uit zodat iedereen het kan horen.
Na afloop kun je door naar Vrankrijk waar de wekelijkse queeravond wordt gehouden. Die staat deze keer ook in het teken van Transgender Gedenkdag.

Kun je niet in Amsterdam op de 20e, dan kun je op de 23e nog meedoen aan de nationale herdenking in NIjmegen¢. Zie daarvoor de betreffende website.

Gedenkdag Amsterdam wordt financieel mogelijk gemaakt door het Trut-fonds.

Screen Shot 2013-11-14 at 16.03.26

Trans murder monitoring map 2013
Every year around the 20th of November we commemorate the trans* people that have been killed, our brothers, sisters, bristers  and sothers…

In Amsterdam we do this at the Homomonument with roses and by sharing the names of those who left us this year through violence, or sometimes through self chosen death.

The program starts around 18.30h. Like last year a short speech will be held and then we will call one by one the names of those who left us. There will be 100 roses with names and we will have torches. We will continue until the last flower has been laid. Afterwards Vrankrijk is open for the regular queer night. The WTF! night will be also in the theme of TDOR. This event is possible thanks to the kind cooperation of Trutfonds that supports us!

logo fonds def

Mijn trans-oma is in hongerstaking

In de prachtige Zuid-Spaanse stad Granada woont Kim Pérez Fernandez Figares (72) en Kim Pérez is mijn Spaanse trans-oma. Met een leven vol strijd achter zich – strijd voor zichzelf, voor transrechten en tegenwoordig specifiek ook voor rechten van transkinderen – is ze een van de oudste voorvechters van transrechten in Spanje. En omdat het parlement van Andalusië tegen eerdere beloftes in geen werk maakt van het introduceren van trans-positieve wetgeving, is ze op 7 november met een aantal andere leiders van de beweging daar in hongerstaking.

Kim Perez 10-2013Wetgeving

Spanje kent sinds 2007 een wet op de gendererkenning die het mogelijk maakt de geslachts-aanduiding op geboortecertificaat en paspoort te wijzigen. Voorwaarden zijn een psychiatrische diagnose en twee jaar hormoontherapie. Destijds was de Spaanse wet de tweede in Europa die geen operaties verplicht stelde, maar – via de medische praktijk – wel sterilisatie. Alleen Groot Brittannië was verder toen.

In het land met autonome regio’s is dit de algemene, nationale wet. De regio’s mogen hier bovenuit gaan en Baskenland bijvoorbeeld is al verder. In Andalusië is Autonomia Trans/Conjuntos Difusos al meer dan een jaar geleden met een wetsontwerp gekomen om regionaal verder te gaan dan de nationale wet, met onder meer een anti-discriminatie wet. De wet is gebaseerd op het Argentijnse voorbeeld, de beste gendererkenningswet ooit en totnutoe niet voorbijgestreefd door nieuwere wetten. In de Argentijnse constructie heb je geen externe controle die bepaalt of je wel gelijk hebt. Jij zegt het, en jij weet het beste wat je genderidentiteit is. En je recht op vergoede medische zorg, wanneer je het nodig hebt, niet als wettelijke voorwaarde, behoudt je, geregeld bij wet.

Regio’s

In Madrid is dit jaar een wetsvoorstel ingediend door de sociaal-democratische partij PSOE dat een verbetering zou moeten opleveren voor de trans* mensen in de regio Madrid. Alleen valt er nogal wat commentaar te geven op het Madrileense voorstel van Carla Antonelli en Marina Sáenz. Zo vraagt het om zelf-pathologisering. je krijgt je wijzigingen en je bescherming omdat je verklaart een “transseksuele conditie” te hebben, een “stabiele en permanente discrepantie tussen je morfologische geslacht en gevoelde genderidentiteit”. Hier gaan politici op de stoel van de psychiater zitten en een pathologiserende wet invoeren. Het is een wet voor mensen met een bepaalde identiteit. De beter weg is om bescherming te regelen voor iedereen, en waar nodig speciale bescherming op bepaalde gronden, niet omdat men zo is, maar omdat men benadeeld wordt wegens het zo zijn. Zo werkt de Madrleense wet niet.

Het voorstel van Andalusië bevat alles wat je zou willen van een regionaal voorstel: het legt de beslissingsmacht bij de transpersoon, gaat uit van respect en gelijke rechten, biedt bescherming op het gebied van arbeid, onderwijs, zorg (hoewel dat nog niet uitgediscussieerd is), aan jongeren en aan ouderen. Een behoorlijk complete wet dus.

Maar zoals het vaak gaat – zeker weer in Spanje – is het nog wat anders om met partijen af te spreken een wet in te dienen, en dat dit werkelijk gebeurt. De groep seksuele diversiteitsgroep van Izquierda Unida (Verenigd Links) had de wet gepresenteerd op 17 oktober 2012 op initiatief van ATA Sylvia Rivera (naar de Stonewall deelneemster Sylvia Rivera) en Autonomía Trans/Conjuntos Difusos (Trans autonomie/Diffuse Verzamelingen).

Andalusië

De verwachting was dat de wet snel zou worden ingediend. Maar helaas bleek de politiek vrij snel een probleem te krijgen met de paragraaf over minderjarige transgenders. De wet zou minderjarigen het recht geven op een begin van medische ondersteuning van de transitie. Volgens ATA gaat het niet om meer rechten maar het erkennen van bestaande rechten.

Opmerkelijk is dat de PSOE niet meedeed; trans-politici van die partij bleven ook erg stil. Pas toen de hongerstaking zich aankondigde, schaarden de trans-iconen zich achter de eis tot behandeling. Eendracht maakt macht en de Andalusische politici zijn dan ook een paar uur voor het verstrijken van de deadline akkoord gegaan met de indiening van de het wetsvoorstel en zijn akkoord met de hoofdpunten. Het is het vermelden waard dat de nationale wet uit 2007 ook pas na een hongerstaking in behandeling werd genomen.

Oma

Toen woensdagavond de gesprekken werden geopend met de politici, besloten de meeste aanstaande hongerstakers niet door te zeten, Ángela Yinn (Autonomia Trans) en Mar Cambrollé (ATA) waren tevreden, zeker toen de onderhandelingen ook echt werden geopend. Oma Kim daarentegen heeft de hongerstaking wel doorgezet. In Ocio Gay zegt ze hierover:

“De wet heeft drie even belangrijke elementen. Ten eerste, dat iedereen het recht heeft zhaar genderidentiteit te definiëren zonder dat een ander daar tussen komt (de psychologen hebben geaccepteerd te te overwegen of iemand trans is of niet; er is een psychologisch oordeel nodig dat je definieert; stel je voor dat iemand langs een psycholoog moet om te bepalen of zhij homo is of niet, met het oog op een gelijkwaardig huwelijk).

Ten tweede, dat voor zoiets belangrijks als de kliniek maar twee regels staan. De wet zou moeten zeggen dat de kliniek a) moet bestaan, b) dat psychologie en endocrinologie gedecentraliseerd moeten worden, en alleen chirurgie centraal wordt aangeboden; c) dat je met die specialismen zelf kunt kiezen voor het gezondheidscentrum of voor de kliniek, en d) dat er gesprekken zijn tussen de kliniek en de transgenderverenigingen, wat er nu vrijwel niet is … laten we zeggen dat er vier regels – vol met voor de transpersonen zinnige zaken – in staan i.p.v. de huidige twee regels.

Ten derde, dat gender non-conforme jongeren in het gender van hun keuze naar school kunnen, en medische ondersteuning krijgen volgens de aanbevelingen van professionele organen.”¹

Ik heb Kim ooit leren kennen begin 2010 toen ik in Granada was met een daar woonachtige geliefde. Lang gepraat over allerhande transzaken in Spanje, in Andalusië en daarna ieder keer dat ik in Granada was bij haar op bezoek geweest. Geheel zoals het een vreeroma betaamt is ze een kranige oma. Zij is bedenkster van de naam Conjuntos Difusos, Diffuse verzamelingen, “fuzzy sets” . Want gender (en sekse en seksualiteit) zijn niet nul of een, niet alleen man of vrouw. Gender is een verzameling eigenschappen in een “meer of minder” configuratie. Kim gebruikt daarvoor de wiskundige verzamelingenleer., de leer van de fuzzy sets”.

Uiteraard maak ik me zorgen over iemand van 72 die in hongerstaking gaat maar ik sta wel achter haar eisen en accepteer onwillig haar besluit om toch te hongerstaken. Ik hoop dan ook vurig dat de politici dit signaal duidelijk oppakken en transbelangen boven partijpolitieke belangen stellen. Of het lukt? We gaan het zien. Ik hoop dat mijn oma overleeft en de wet goed wordt. Er is nu een race naar de top aan het plaatsvinden. Wie gaat het worden? Ierland? Malta? Albanië? Andalusië?

—
¹Twee citaten zijn hier samengevoegd. Zie origineel op http://www.ociogay.com/2013/11/09/entrevistamos-a-kim-perez-f-figares-la-militante-transexual-andaluza-en-huelga-de-hambre/