Categoriearchief: Vrerigheden

Dingen uit mijn leven, die niet specifiek met (bijv) Latijns-Amerika te maken hebben.

Once upon a time

I had the honour to kick off the speeches of Athens Pride 2023 this June 10th on Kotzia square, Athens. I had been invited to do so by Proud Seniors Greece, of which group I am an honorary member.

The original Pride video is also about Once upon a time. In a Cinderella themed short, she runs through the streets, loses a pump, and tells “in my reality we have to run to survive” . More people join running and say : “We take to the streets to be called by my proper name, to love in freedom, to be truly accepted, so that my family truly accepts me, so I can live in safety, to survive. So that we can say one day:  I fought and I won.” 

I interpreted the images of people running with TL lamps flickering as a metro station, also because they talk about going and the 12 o’clock reference. No coach these days, must be a metro. Slightly beyond the story, but hey: artistic creativity 😉



Once upon a time .. Cinderella almost missed her train back to the future because some ridiculous cis guys were bothering her thinking they had a right to harass her. Once upon a time Cinderella was fighting the fucking cops in Exarchia because they murdered Zackie Oh.

Hello Athens Pride

I am so happy that we are here. 

With so many. 

In all our colours, in all our sexes, 

in all our genders, in all our sexualities

 And in all our gender expressions. 

Demanding and celebrating. 

Celebrating that we still exist. 

Demanding justice for all who are attacked or killed.

Demanding accountability from the state. From the church. 

From the population.

Because we have rights. 

I am vreer. I represent Proud Seniors Greece.

I also represent Transgender Europe, the European and Central Asian Trans peoples Rights Organisation. Transgender Europe is a network of organisations of trans and non binary and gender diverse people. We fight in the international political theater.

Al over the world trans people are in a very bad situation. In many places we hardly have any recognition. In many places we cannot live our true lives. 

Thanks to the religious right and to stinking rich bastards, states try to push us back. They want to go back to a past that has never existed. They attack on all fronts with the speed of light.

In Greece trans people are practically without rights. We get beaten up and we are hated by many people. We are not understood and we are hated even more as  non-binary and gender diverse people..

When you are both queer and older, that poses a lot of other issues. Many of us are afraid we have to go back into the closet when we are old. Will be treated badly, be forgotten by our straight cis families. Here I want to ask Athens Pride organisation: why are there only young people in your campaign ? Include older people! We have been fighting for the rights you now have. And we are part of the community anyway. Or do we only count if we are considered fuckable? If you only knew …

We are here to demand our rights. It should not matter which government is in power. Also prime minister Mitsotakis has to obey international treaties. Rights Are Rights and rights apply to everybody. Greece has subscribed to many European and international treaties, but it costs ship loads of energy to get any equality as trans, non-binary and gender diverse people. 

(Instead of banning Pride from Syntagma square because of their fucking kiosk, ND better had guaranteed our rights. Not we need to change squares! They do! We should have just surrounded that fucking blue kiosque)

Once upon a time Cinderella almost missed the train to the future. She lost her shoe because she had to fight off some cis guys who thought they had a right to her body. Once upon a time Cinderella was fighting the fucking cops in Exarchia because they murdered Zackie Oh. 

We need to fight together and that means that the well-off among you have to support the sex workers, the migrants and refugees, the trans, non-binary and gender diverse people.

Once upon a time we will be recognised as who we are, the most despised, the undocumented refugee and the sex worker will be the first to mount the train towards that future. Other trans and non-binary people will follow directly.

Pride was always a protest. And these big donors are not our friends. These   days we should hold large marches full of anger, and build power together. Organise a queer strike: I can’t come to work today, I’m queer! Fuck this capitalist shit

We need queer joy as an answer. Living our lives to the fullest that we can, flouting the straights embarrassment, is the best/sweetest revenge.You can try to cut all the flowers. But you cannot detain Spring.

Once upon a time is NOW. 

 

Ludduvudu of flashback

Ongeveer een jaar geleden kwam er een eind aan een paar maanden waarin ik – met alle ups en downs – de “gelukkigste vreer van de wereld” was. Mn syntrofi (kameraadje, Gr.) was gecrasht en gooide alle deuren, ramen dicht. Ze had van tevoren aangegeven geen relatie aan te kunnen (waar ik ook niet perse naar zocht – sowieso te verbaasd ook over de ontmoeting) en we probeerden gewoon met elkaar om te gaan en te zien hoe we het schip drijvend konden houden.
Zoals dat gaat deden we dingen samen – uithangen, demonstreren zoals dat gaat met BIJ1’ers.
Maar ja, ongeveer een jaartje geleden (we ontmoetten elkaar ergens half september of zo) kwam er een bruut einde aan. Ze zag er al niet goed uit toen ze in de regen naar de pre-ontruimingsdemo van Hotel Mokum kwam. Koud een week later werd het zo erg dat ze hard crashte (PTSS) en alle contact verbrak. Pijnlijk.

Facebook postje van 31 oktober 2021 met de tekst "[ik ben] weer de gelukkigste vreer van de hele wereld (v.z.i.w.)" gevold door een van 20 december "That didn't last long"
Ik ontdekte er door dat een slecht aangekondigde breakup/’timeout’ mij heel moeilijk valt. Geen verwijten, wel pijn.  Ik bemerkte dat ik hier geen gereedschappen voor had, niet mee kon omgaan. Gelukkig is dat inmiddels dankzij goede coaching wel flink veranderd (shoutout naar de Trans Coach) maar het heeft me ook veel pijn gekost. Gepijnigd dat ook de de vriendschap , het contact heel moeilijk te onderhouden was. Terwijl het toch ook heel mooi is geweest.

Het is iets dat ik erg moeilijk vind, (semi) romantische vriendschappen waar contact stokt opdroogt. Het is natuurlijk überhaupt moeilijk een vriendschap te onderhouden zonder goed contact. Al kun je daar ook wel weer leuke uitzonderingen, variaties op maken zoals ik de laatste twee zomers toen ik weer in Douarnenez was, allebei de keren een liefdesbrief heb gestuurd naar een vriendin met wie daar vaak veel dingen deelde. Zij leeft in een gezinssituatie in een dorpje en ik beoog er weinig meer mee dan haar laten weten dat ze een mooi mens is en haar belangrijke dingen te vertellen uit mijn leven. Leuk als ze dat ook doet maar dit jaar kwam het er – buiten een SMSje “Dit warmt mijn hart” –  niet van. Sharing is caring 🙂

Wanneer het dichter bij huis gebeurt wordt het lastiger. M’n actievriendingetje zit in een beetje zware periode en wil dat niet echt delen. Omdat we wel meer dan puur actievriendingesen zijn, is het ook wel extra lastig. Tegelijk: nu duidelijk is dat het vooral hen zelf is die het zwaar heeft en het geen betrekking op mij heeft (my eternal anxiety), is het nog steeds naar, lullig, maar lichter.

Voeg daarbij rotte en gemene uithalen in interne politieke strijd binnen Amsterdam BIJ1 het  laatste jaar, waar ik deels direct, deels indirect bij geraakt en getroffen ben. Mensen die op verkeerde eigenlijk valse gronden posities innemen, functionarissen worden en dan vervolgens weggaan na een lange machtsstrijd die ze niet winnen. Die niet aanspreekbaar zijn en door trauma bonding hard om zich heen meppen. Dat doet me wat. Ik heb mezelf ook voor hopelijk slechts een maand verminderd arbeidsgeschikt verklaard hierdoor.

Al die dingen haken in elkaar. Halen diep gewortelde anxiety naar boven. Ik weet mijzelf zeer geliefd in het algemeen – dat durf ik tegenwoordig wel te geloven, mede dankzij mn syntrofi die me dat zei en nog genoeg buitenwereld was om niet te wantrouwen 😉 Maar communicatiebreuken met geliefde mensen en groepen vereisen toch al gauw kintsugi om echt over te gaan.

Mijn syntrofi is na een half jaar bedenktijd teruggegaan naar haar land van herkomst, waar ze meer antikapitalistische tandartsen hebben, teneinde daar haar eigen en oudere demonen onder ogen te komen en te verslaan. Ik hoop van ganser harte dat ze erin slaagt. De partijtroebelen zijn voorbij de acute fase en we zijn aan het repareren geslagen, een nieuw fundament leggen. En met actievriendingetje gaat het ook helemaal goed komen. Misschien nog wel heel snel.

Ik ben niet meer de gelukkigste vreer van de wereld. Maar het gaat best weer goed 🙂

 

Met hart en ziel

Het leven is een geluidsveld. Constant bewegend, soms heftig. De spikes zijn momenten, periodes van liefde. Soms kort en heftig, soms minder heftig en langer. Hun graphs lijken erg op die van goede vriendschap en mogen vaker meer overeenkomen. Dat is, ik wil dat mijn vriendschappen meer liefde bevatten en mijn liefdes meer vriendschap. Het is niet allemaal hetzelfde (anders vielen de graphs wel samen) maar ze zijn wel duidelijk familie en de gecombineerde vorm past mij het beste. Vriendschappen waarin we wederzijds de diepte in gaan – soms vooral intellectueel – en waarin we we ook “polymorf pervers” van elkaars lichaam genieten. Intiem, tegen elkaar aan liggen, elkaar verstrengelen bij een mooie film, elkaar verorberen tot er er alleen nog een haar tussen je tanden zit.


Polyamorie is het niet, want ik streef niet naar merdere relaties die in een bepaalde verhouding staan met elkaar. Ik sla bij voorkeur iedere hiërarchie meteen plat – daarom was ik destijds zo super enthousiast over het web (WWW): alles is in principe gelijkelijk met alles verknoopt. Tot ze er weer hiërarchie in jasten. In principe is het mij allemaal evenveel waard. Ik ga uitstekend op die diversiteit, die verschillen en overeenkomsten. Maar ik wil het wel allemaal. Als anarchist is mijn visie ook dat alles altijd al van iedereen was (eigendom is diefstal!) Daarom wil ik ook niemand ‘hebben’ en dolgraag met mensen zijn.
Foto van een witte rocker en de titel "Met hart en ziel" van Tröckener KecksEn nu, “nu het weer even tegenzit, denk ik aan wat ik heb geleerd, door de jaren heen”. (dat was een jukebox die even binnenviel: Tröckener Kecks, Met hart en ziel). Namelijk dat die grotere intimiteit er bij mij kennelijk, somehow, niet in lijkt te zitten. En dat maakt me bij vlagen radeloos want ook ik zoek die bevestiging dat ik er echt zijn mag, in alles. Ik weet dat ik het waard ben, daar ben ik gelukkig nu achter. Nou zien waar dat trauma zit – ik voel het bij m’n nieren, onderaan bij m’n longen – en waar het mee te maken heeft. Want ondanks alles voel ik mij moederziel alleen. But hey, always look at the bright side of life .

Aan het einde van dit levensjaar

Op deze laatste dag van weer een levensjaar misschien even een wat algemener en ook persoonlijk berichtje.

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat we in kritische tijden leven. Dat de wereld er niet florissant voor staat en de machtigsten vooral egoïsme inzetten en hun individuele belang en dat van hun klasse (de land- en vooral kapitaalbezitters) te verzekeren. Het Drie Koningen kado dat Trump gisteren aan de wereld gaf moge een duidelijke waarschuwing zijn. Al weet ik dat voormalige vrienden net als politieke en journalistieke pestratten nog steeds minstens genuanceerd zullen praten over beide kanten hebben verantwoordelijkheid hiervoor (welke beide kanten in vredesnaam?) of ze zullen de nadruk verschuiven, de ernst afzwakken, afleiden … Die politieke ratten zitten in de raad, in Amsterdam (JA21, FvD), en elders (Den Haag, Rotterdam, overal waar PVVers zijn). Maar vlak de VVD niet uit! Of het CDA, kampioen in both sides denken! In de pers hebben we als opperrat natuurlijk Wierd Duk van de Telegrof. Maar vergeet Eva Jinek niet. En al die andere talkshows. De valse christenen uit politiek en media (Knevel! Die radiogast en Tijs van den Brink…)

En voor de gematigden onder mijn vrienden: vinden jullie het niet ook tijd dat Lodewijk Asscher opstapt en wat anders gaat doen? Of zijn jullie OK met zn carrière van falen en prutsen en duimschroeven aandraaien? De D66-ers onder mijn FBF’s: beste mensen, Kaag heeft zich gisteren nog het meest expliciet uitgesproken (van de regering) over de DC-opstand maar ondanks haar sneakers is ze oude wijn verpakt in nieuw zakken. Vinden jullie dat een funky outfit voldoende is? En met een extrafijne vijl nog even de bramen van het beleid afvijlen? Of is er misschien toch meer aan de hand? Jullie zijn pathologische geen echte keuze makers. En daarmee verdedig je de status quo, een systeem dat wereldwijd inclusief in je eigen buurt, slachtoffers maakt. En de gewetensvraag die ik jullie stel: IS DAT OK? Denk je dat je realisme dit gaat oplossen, op tijd? Zijn jullie akkoord met de huidige basisverdeling? Als “marktmeesters” doen jullie weinig anders dan op de winkel passen, maar dan geef je nieuw winkels/kraampjes ook geen kans. Je houdt in stand wat er is. En de progressieven onder jullie hebben toch de mond vol van recht en rechtvaardigheid. HOE RIJM JE DAT? Hopelijk trekt de strijd jullie naar links toe. Al maak ik me weinig illusies als ik een prima advocaat die ik linkser had ingeschat (Smeets) zich achter team Kaag zie scharen. Beschouw dit als een aan de deuren ramen, op de D66 ruiten bonzen. WAKE THE FUCK UP, suffe middenmoters (alleen in je dromen want je bent gewoon rechts). Zijn jullie nou suf of kwaadaardig?

I will NOT go quietly

Maar genoeg woede aan de lamlenders van de Nederlandse politiek besteed. Als dromer en “profeet” (mijn bijnaam vroeger op school) kan ik jullie alleen maar zeggen Kom BIJ1. Spreek je uit over de hel waar we in zitten. Beken kleur. Durf – als witte mensen – toe te geven dat de Nederlandse (en ook de Amsterdamse) politiek altijd slachtoffers maakt. En altijd zijn de gemarginaliseerden als eerste de pineut. Dat is geen toeval, dat is beleid. Kijk naar de toeslagenaffaire waar expliciet op mensen met niet Nederlanders en dubbele namen werd geselecteerd. Waar de Belastingdienst over “zwartjes” praat en “afpakjesdag” Kijk naar hoe beroerd men zich kwijt van toegankelijkheid. En dat een beperking/handicap nie betekent dat je aan de goede kant staat toonde Jetta Klijnsma. Zwarte mensen een mensen van kleur zijn systematisch de pineut van beleid en van haat. Net als trans en nonbinaire mensen in hun bestaansrecht bekneld worden door beleid, qua erkenning en qua recht op zorg.

Van de kansrijke partijen voor de verkiezingen (niet dat dat het enige moment is, maar wel cruciaal) zijn alleen BIJ1 en de Partij voor de Dieren kandidaten die verandering ten positieve voor mens, dier en plant en de hele wereld, serieus genoeg nemen. Hoe dol ik op een aantal “Dierenmensen” ook ben, ze nemen de de factor mens niet serieus genoeg en ze zijn niet expliciet “links:”. En knetterwit, wat ook een groot probleem is.

Ik ken een aantal mensen die zeggen: “BIJ1 OK, maar die Syl-va-na ..” Dat is een kul argument. Dat is problemen hebben met een zwarte vrouw die zich eloquent en precies uitspreekt. Dat is VVD senaatsvoorzitter en oud-fractievoorzitter in Amsterdam Eric van der Burg nabouwen en zeggen dat ze nederig moet zijn. Of Johnas van Lammeren die zei dat ze stil moet zijn en gaan zitten. Dat is gewoon racisme. En je hebt kennelijk nooit met Sylvana gesproken. Als je geen racist bent, praat je daarna wel anders.Wat mij bijzonder aanspreekt in de wijze van politiek bedrijven is dat we in BIJ1 heel duidelijk ervaren en werken vanuit het idee dat als je een betere wereld wilt, je dat intern ook moet weerspiegelen. We zijn de eerste fractie die drie trans mensen in dienst had! Waar sekswerkervaring eerder een pre dan een contra is. Waar zitten voor je idealen geen punt is (behalve voor de Kamerlijst omdat je dan geen VOG meer krijgt). En we zorgen ervoor dat witte mensen niet inde meerderheid komen intern, omdat dat de representatie van anderen in de weg gaat zitten. En nee we zijn niet perfect, ook daarin ondervinden we de effecten van deze kapotte wereld. Maar wij doen in elk geval ons best.

Verder gaat het wel goed, danku. Hele jaar niet ziek geweest, nauwelijks verkouden ook. Emotioneel heeft elk jaar z’n ups and downs en het zwaarste voor mij is dat ik zo weinig mensen kan aanraken – laat staan zoenen en omhelzen. Verder #ikdenkdusikprik. Geef die door George Soros betaalde, door Bill Gates ontworpen en in China geproduceerde 5G chip maar. Het gepubliceerde diagram ervan is overigens nagenoeg gelijk aan dat van een gitaarpedaal, dus dat kan ook geen kwaad, misschien wordt ik nog eens een virtuoos met mn straks drie gitaren.

Alle horoscopen roepen dat dit een jaar van veranderingen wordt en dat de wereld de goede kant op gaat – wordt tijd dat ook de aarde eens uit retrograde komt – dus wie weet wat voor moois er staat te gebeuren. Ik wens jullie allemaal verder veel liefs (tenzij je erg rechts bent, dan geldt: bekeer je of stik de moord). Verder ben ik erg verbindend en ook daarom is BIJ1 mijn klup, mijn plek. En ik zal niet rusten geen ogenblik tot ik gevonden heb een plek waar de minste mensen fatsoenlijk kunnen leven. Laat maar komen die nieuwe hemel en nieuwe aarde. It’s about time.

Dit lied – I love the world – ter afsluiting. Tekst vind je hier https://www.newmodelarmy.org/the-music/lyrics/167-i-love-the-world

Alleen of met z’n allen?

In een paar postjes over de jaren, over relaties, seksualiteit en aanverwanten, nu een poging iets meer uit te diepen hoe ik relaties zie. Hoe mijn weerzin tegen veel één-op-één relaties in elkaar zit. Bijvoorbeeld: monogamie en gezin zijn uitvindingen van de duivel.

Lees verder →

Bij de dood van mijn vader

In de vroege ochtend van 10 januari 2020 is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Hij had bij een val in huis een gebroken schouder opgelopen en een gebroken bovenbeen, een nog een longontsteking op de koop toe. Het herstel werd hem al snel te zwaar en hij besloot dat het mooi was geweest. Na de eerste palliatieve pijnbestrijding was sedatie eigenlijk niet eens meer nodig: hij ging al. Donderdag 16 januari is hij begraven.

Een van de liederen die in de uitvaartdienst gezongen werden, is een lied van Huub Oosterhuis: Lied aan het Licht. Het is een van mijn lievelingsliederen in het genre.

Licht dat ons aanstoot in de morgen
voortijdig licht waarin wij staan.
Koud, één voor één en ongeborgen
licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval,
dat wij allen
zo zwaar en droevig als wij zijn
niet uit elkaars genade vallen
en doelloos en onvindbaar zijn.

Licht van mijn stad de stedehouder
aanhoudend licht dat overwint.
Vaderlijk licht, steevaste schouder,
draag mij, ik ben jouw kijkend kind.
Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt.

Alles zal zwichten en verwaaien
wat op het licht niet is geijkt.
Taal zal alleen verwoesting zaaien
en van ons doen geen daad beklijft.
Veelstemmig licht, om aan te horen
zolang ons hart nog slagen geeft.
Liefste der mensen, eestgeboren,
Licht, laatste woord van Hem die leeft.

Er zijn diverse mooie gezongen versies online te beluisteren. De tekst die volgt is de herinnering aan de inspiratie die hij voor mij altijd is geweest

“Ik heb veel goede herinneringen aan mijn vader. Ad was een lieve en zorgzame man. Die op zijn manier voor iedereen klaarstond. Mijn ouders hebben de nodige bijzondere mensen in huis gehad. De overlevende vriend van mijn moeders oudste broer kwam vaak over de vloer, een ‘suikeroom’ die een oud-overbuurjongen van mijn moeder was, een oude boer met z’n hondje, die ze hadden leren kennen: allemaal wonderlijke kostgangers van Onze Lieve Heer.

Mijn sociale bevlogenheid komt dus niet uit de lucht vallen, al wil ik zeker niet zeggen dat ik die alleen van Ad heb. Maar het grote verschil ligt in Ads zeer warme benadering van mensen, waardoor zoveel anderen hem ook bewonderen. Die kwaliteit heb ik altijd in hem gewaardeerd. Naast zijn liefde überhaupt.

Het was begin van mijn middelbare schoolleeftijd, wanneer een ieder zich ieder gaat ontwikkelen, dat mijn ouders zich verder openden naar de wereld, van standaard-gereformeerden naar meer oecumenisch geïnspireerd. Een groot deel van de buitenwereld ontging mij in die dagen nog, maar ik had bij mijn grootouders altijd een fascinerend rouwtegeltje gezien met de twee vermoorde Kennedy’s en ds. King. Het journaal bracht mij op de hoogte van de militaire dictatuur in Chili, waarvan de erfenis het land nu tot oproer brengt. En van het vertrek van de VS militairen uit Vietnam in 1975, tot aan Watergate en walvisjacht. Ik las vanaf mijn veertiende boeken over geweldloosheid en dr. King.

Toen Ad meehielp de kerkelijke werkgroep Chili op te richten werd ik vaak geconfronteerd met verhalen over wat er daar speelde. Goede geschiedenisles op school hielp ook de wereld verder te begrijpen en daarmee mijn ouders ook weer verder te helpen daarin.

Ad, en ook Hennie, die twee waren als Jut en Jul, niet uit elkaar te krijgen; samen gaven ze op hun manier het voorbeeld, ze leefden voor hoe je – avant la lettre – het Goede Leven, el buen vivir kon leven. Ze leerden ons solidariteit.

Via de oecumenische werkgroep, die de mede-aanstichter was van al het sociale goed dat mijn ouders beoogden en deden, kreeg ik ook het perspectief van een heel andere manier van leven dan simpelweg als een gezin. We maakten kennis met het Rosenstock Huessy-huis, een filosofische leefgemeenschap in hartje Haarlem. Ik vond het prachtig en had er graag gewoond, maar die sprong durfden Ad en Hennie niet te maken. Wel leefden ze later een paar jaren in een oecumenische woongroep in Heemstede.

Mijn genderverandering naar Judith heeft hij goed opgepakt, alleen mijn doorgroei naar Vreer kon hij helaas niet aan. Dat is wel een lastig punt geweest. Verder interpreteer ik zijn liefde, zijn naastenliefde, zijn onbaatzuchtigheid, als radicale liefde. Zeker niet onkritisch, maar altijd gericht op het goede. Wat ik nu in de praktijk breng door mensen BIJ1 te brengen. Mede door mensen als Ad zijn wij BIJ1 en gebruik ik de mij voorgeleefde liefde om nog meer mensen BIJ1 te brengen. En dat voorbeeld, daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.”

BEgraafplaats met heuvelige, groene grond, bomen en enkele graven

Onder het spelen van Huub Oosterhuis’ hertaling van Psalm 126 – “Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn” – ging hij naar z’n laatste rustplaats. Ik hoop dat hij thuis is.

Look back in anger

Niet dat er niks moois valt te melden. Overal in de wereld is maatschappelijke (niet alleen sociale!) strijd verhevigd. En in mijn persoonlijke leven gaat het ook aardig. Maar de heersende klasse maakt er wel een zooitje van. En eerder meer dan minder.

Veel mensen kijken terug naar het laatste decennium, laat ik daar ook een paar dingen uit pikken. Het is een persoonlijk blog tenslotte. Het afgelopen decennium ben ik echt actief geworden met trans* advocacy op meer dan lokaal niveau. TNN (Transgender Netwerk Nederland) startte als netwerk wel al in 2006 maar als organisatie startte het in 2009 en t/m 2011 ben ik daar werkzaam geweest met opzetten van de organisatie, bekend maken wat de betekenis van trans* is en dat de cis wereld moet veranderen. Dankzij hen zitten wij in de problemen dus “move over, cissies”. Maar dan beleefder dus 😉 In dezelfde periode Vanaf 2012 ben ik bij TGEU (Transgender Europe) actief geworden als bestuurslid. Na  korte pauze ben ik weer terug op de brug daar om wat liefde en kundigheid te strooien.

Zorgen

Vechten voor trans* zorg gebaseerd op mensenrechten, heeft dankzij het werk van Principle 17 ook voor meer scherpte en bewustzijn in het debat en onder de zorgvragers gezorgd. Tien jaar geleden was er nog stevig debat over de vraag of een ‘keuringspsycholoog’ nodig was om medische in transitie te kunnen gaan (dat antwoord was toen eigenlijk al “Nee”, maar men voelde een te grote afhankelijkheid van de officiële infra).

En diezelfde medische mainstream is overigens nauwelijks opgeschoven. Men luistert alleen naar mensen die in een medische instelling werken. Een bestuurder van Callen Lorde kliniek in New York, die veel succes heeft zonder poortwachters, is de eerste die echt gehoord is. Want Belangrijke pet, en niet direct leesbaar als rebel. Uiteraard is er meer dan tien jaar nodig om een van de meest arrogante lagen van de samenleving te veranderen, als helpt en officiële “invechtcultuur” niet echt in respect voor de zorgvragers.

Photo of a trans* woman meting h doctor in the waiting room of the doctors office

Intussen heb ik nog wat ‘gehobbyd’ met Vreerwerk, een poging om een beetje inkomen te verzamelen middels het geven van mensenrechteneducatie met een focus op (LGB)TI. He was en boeiende leerschool, volgens het principe: wees je studenten in elk geval een stap voor en de beste manier om iets te leren is het uit te leggen. Maar ja, geen schijntje van een “markt”.

BIJ1

En midden in het mij afvragen hoe nu verder, komt voor de Tweede Kamerverkiezingen er plotseling een partij die zich Artikel 1 noemt geleid door de inmiddels onontkoombare en n steeds ongelooflijke Sylvana Simons. Toen ik de lijst zag en hoorde hoe die was samengesteld, heb ik mij laten meeslepen, ben ik aangehaakt. Praktisch op de verkiezingsavond, dankzij de wonderbaarlijke Olave Nduwanje (ook zo’n mooie ontdekking van het decennium dat bijna achter ons ligt). Afdeling opzetten, campagne draaien, en meteen aan de bak moeten wanneer blijkt dat we en zetel hebben binnengesleept. Roerig, zeer roerig mag ik wel zeggen. En slopend. Maar we zijn er en we behalen prachtige resultaten.

BIJ1 wenst iedrreen fijne frestdagen

In de politiek is mijn plaats vooral die van Sylvana-fluisteraar, dienstbaar ondersteuner van mijn raadslid.  Wat zij in de raad zegt komt, vooral over de zo belangrijke en ondergewaardeerde economische kant van het politiek werk,  grotendeels uit mijn brein en mijn pen. Mijn en onze idealen strekken mijlen, zo niet planeten verder dan wat we kunnen adresseren op dit micro-niveau. Voor dat ene zeteltje dat we hebben als BIJ1, in de Amsterdamse gemeenteraad zijn we aardig invloedrijk. Gelukkig maar. We hebben ook wel enige politieke rugwind doordat GroenLinks Amsterdam veel linkser is dan landelijk, dat zich met arme Jesse Klaver moet behelpen. Iemand die het Links van GroenLinks nooit heeft begrepen (net als de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, die in de Kamer haar uiterste heeft gedaan om de partij tot een progressief liberale club om te smeden). Dat je je met Klaver c.s. moet behelpen … te triest. Zo progressief als het college in Amsterdam is, hebben we nog nooit in de regering gehad. Dat zegt meer over Den Haag dan over Amsterdam overigens. Het blijven liberalen anyway. Al zie ik sommige GroenLinksers misschien nog wel eens oversteken naar onze kant.

Met mijn maatjes in de fractie ga ik natuurlijk vrolijk en keihard door met een mooier Amsterdam te realiseren waarin ieders basisbehoeften in de piramide van Maslow gedekt zijn voor zover we dat als stad kunnen realiseren. Mijn eerste daad was ook een (bijna gretige) wethouder naar Den Haag te sturen om te vechten voor Amsterdamse transzorg buiten het VUmc om. En we zitten Rutger Groot Wassink, de wethouder Sociale Zaken op z’n huid om de opvang voor ongedocumenteerden verder te verbeteren zodat er geen mens buiten hoeft te slapen en we taferelen als met de “Mandela kids” in een Bijlmer parkeergarage met slechts één muur kunnen voorkomen. Dat de burgemeester  mede voor deze groep kraken wil bemoeilijken, helpt niet echt.

Resultaten

Ik geloof dat ik niet kan zeggen dat ik zelf recentelijk veel heb binnengehaald. ADM is ontruimd begin 2019 (25 december een jaar geleden was Last Christmas at ADM), de Lutkemeerpolder is nog steeds erg bedreigd en op raadsniveau kunnen we daar niet veel mee momenteel. Ook is de inzet van het college nog steeds het Afval Energie Bedrijf op te splitsen en te verkopen. Iets wat me razend maakt, zeker nu ze weer vrijwel positieve cijfers draaien. Het klinkt er ook niet naar dat de directie strak aangelijnd blijft. Als dat doorgaat moet natuurlijk alle geld dat we erin heen gestoken terug komen van de markt. Maar ons doel is eerder er een lokale afval-,  en kringloop-coöperatie van te maken. En voor wat we verder als Amsterdam BIJ1-fractie voor elkaar hebben gekregen, check daarvoor onze site of sociale media.

Intermezzo

Voor wie hier een groots en meeslepend overzicht van zielenroerselen verwacht te zien, dan moet je me voor een avondje drinken uitnodigen. De Partij is nu mijn leven 😀
Er zijn best een paar nieuwe en hele mooie mensen in mijn leven gekomen, maar ik ga het internet daar verder niets over wijs maken. Ik houd de schijn dat internet niet alles van mij weet graag op;)

invloed

Gelukkig heb ik ideologisch wel aardige invloed en onze principiële stellingname leidt dan af en toe ook tot reacties van collega’s die aangeven dat er eigenlijk geen speld tussen te krijgen valt. En zo is dat. Nou nog meestemmen. In plaats van je eigen rammelgedachten en wanbeleid te steunen. Maar nee, collegedwang of koppigheid. En nee, andersom gaan wij nooit met rechts meestemmen want hun ideeën en context is fout. Ook al lijkt het mooi: als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen. En dat doen wij dan ook. Al is niet iedereen bij ons vegan.

Buiten de stadspolitiek ben ik bezig me een aantal grote opruimingen en schoonmaken. Ik zit in een paar organisaties in het bestuur waar het nodige aan (her)structurering, diepe schoonmaak en meer nodig is. Op alle vlakken. Het leuke eraan is dat ik me even wat minder met policy, beleid hoef bezig te houden. Nergens is het afwezig, alleen de focus ligt op deep cleaning. En dat lijk ik wel leuk te vinden. Orde op zaken stellen, de rot wegsnijden, schoonmaken, dichtschroeien, revalideren en door. Als de schone plek nog wat bewaking nodig heeft, blijf ik misschien nog even nagenieten en mentor spelen, maar daarna geven we het (voorzichtig) weer door.

Verzet

Het mooie aan een wereld die in verzet komt tegen onrecht, uitbuiting en totale ondergang, is dat overal verzet te bespeuren valt. In september explodeerde Chili  voor het oog van de wereld. Niet als eerste, want in Haïti dat veel langer arm wordt gehouden (als straf oor de eerste geslaagde dekolonisatie in 1804) was de strijd al eerder losgebarsten. Maar wel met als reden niet 30 cent aan prijsverhoging voor een metrokaartje in Santiago, maar 30 jaar na het vertrek van dictator Pinochet en 40 jaar aan neoliberalisme.Chileense studenten springen over de metropoortjes

Als proeftuin voor het neoliberale systeem zoals dat in navolging van premier Thatcher van Engeland (1979-1990) en president Reagan van de VS (1980-1988) overal is doorgevoerd, is in Chili de tegenstelling tussen arm en rijk heel groot. En daarmee is de heftigheid van het protest goed te verklaren. Plus de jarenlange onderdrukking van de inheemse Mapuche die alleen onder Allende even konden opademen. Als resultaat van de strijd zie je de weñufe zoals de vlag in het Mapundungu heet, nu overal. En op steeds meer plaatsen worden taalcursussen Mapundungu aangeboden. En de feministische performance “Un violador en tu camino” (een verkrachter op je weg) geeft op wereldschaal aan hoezeer vrouwen nog steeds moeten vechten voor hun basisrecht om ongehinderd en zonder lastig gevallen te worden over straat te gaan, te kunnen leven.

De strijd die we nu wereldwijd zien is strijd tegen het Teveel, tegen vernietiging en voor overleven van de mensheid en onze leefwereld. Voor wie het wil zien, is duidelijk dat het kapitalistische systeem in overdrive is, een Holle Bolle Gijs die om meer, meer, meer blijft roepen terwijl ie al groen zie van indigestie , van oververzadiging. Maar het systeem is geen rationeel wezen, het is een mechanisme dat te allen tijde nieuwe afzetmarkten zoekt en altijd meer geld moet genereren. Dagobert Duck tot de negende macht. En dus komen mensen in verzet.

Laat je niet in de luren leggen. Verzet is links. Verzet eist vooruitgang voor iedereen die in een slecht schuitje zit. En als het niet links is, is het geen verzet maar krampachtige spasmen van notoire gelijkhebbers die hun ruimte nu moeten delen met anderen. Giftige oprispingen van boze bankiers en presidenten. En het vuur: dat is de aarde en haar bewoners die het niet meer aankunnen. Duindorp is giftige witte mannelijkheid, Parijs, Barcelona, Haiti, Chili, dat is Verzet. ook XR is slecht, hoe brak ook. Code Rood en Hambi Bleibt is verzet. Verzet poogt de macht te doen luisteren en alternatieven te stellen. En anders: burn da motherfucker down.

 

“Y la culpa no era mia
Ni donde estaba
ni como vestía
El violador eres tú!”

 

Hoe heb ik het lef

Ik ben nu bijna een jaar of veertig maatschappelijk actief. Mijn eerste ‘wapenfeit’ was denk ik het meedoen aan de regionale organisatie van de Stroomgroep Haarlem-IJmond in 1978/79. IK deed mee, ging mee  naar de demo tegen opslag van hoog radio-actief kernafval in de zoutkoepels van Gasselte en Gasselternijveen in Drenthe. In dezelfde tijd was ik met mijn ouders bij een demonstratie tegen Berufsverbote (voor linkse leraren en ambtenaren) in Duitsland. IK meende dat ik ook bij een anti-Franco demonstratie ben geweest in die jaren, maar dat bestrijden mijn ouders. wel liepen we vaak in Vredesweektochten. Jong geleerd, oud gedaan zeggen ze.

Poster voor demo tegen opslaf atoomafval in de zoutkoepels

Iets ouder (begin twintig) was ik regelmatig te vinden op Woensdrecht, bevriende vredeskampen en acties in Amsterdam, van onder meer Flikkers tegen Militarisme. Het waren de jaren van de kruisraketten (weer zo’n laffe CDA actie om ze binnen te laten)

Het waren de linkse jaren in Nederland die spijtig genoeg door zware medeplichtigheid van de PvdA onder ex-vakbondsleider en later bankbestuurder Wim Kok (verrader van de arbeidersklasse) en CDA (Lubbers) Of VVD (Wiegel, Bolkestein en ander booswichten) met hun Paarse kabinetten ongedaan zijn gemaakt.

In diezelfde jonge jaren dat ik op school zat had ik goede godsdienstles die mij leerde hoe Bijbelverhalen dan wél gelezen willen worden en zo kwam ik begin twintig bij Frans Breukelman terecht van wie ik uiteindelijk achteraf meer heb geleerd dan toen ik er zat. Zijn zwaar performatieve colleges vol verkondiging vanuit de tekst zelf, leerden dat het ging om het verhogen van de laagsten. Daarmee was ik via de basisbeweging al redelijk vertrouwd geraakt.  Dus studeerde ik een tijdje theologie.Ik stopte daarmee toen ik zag dat de strijd voor het socialisme niet perse een studie theologie behoeft (en er was al Opstand, van Christenen voor het Socialisme). Zoals een medeactivist zegt: daarmee besmet raak je dat niet echt kwijt. Heb ik ook geen probleem mee. De apostel Paulus schreef al “Probeert alle dingen en behoudt het goede” 😉

Het moet halverwege die jaren ’80 zijn geweest dat ik kennis maakte met een band die hun tribe ook wel “Sons and daughters of Thunder and Consolation” noemt: New Model Army. Hoewel zanger Justin Sullivan in een recent interview zegt dat ze een gewone band zijn en niet een politieke band (à la RATM? of Crass of Public Enemy?) liggen hun wortels in de punktijd en snijden ze altijd maatschappelijke politiek thema’s aan, al is dat misschien meer Justins idee dan dat van de rest. In elk geval hebben hun politiek geïnspireerde liederen bij mij  een goed klankbord gevonden. The Charge (over de Britse mijnwerkersstaking), Here comes the war, Burn the castle, Eyes get used to the darkness zijn voorbeelden van Thunder. Consolation vind je in Autumn, Green and Grey, Vagabonds, I need more time … Eigentijdse psalmen als het ware 🙂

"Let's stop tolerating" or "accepting" difference as if we're not SO much better for being DIFFERENT in teh first place. Instead let's CELEBRATE difference becausei nthis world it takes a LOT to be DIFFERENT"

Ik heb dus eigenlijk gewoon een goede achtergrond gekregen in denken over kijken naar en handelen voor rechtvaardigheid. En kennis van geschiedenis van onderliggende groepen heeft ook geleerd dat er altijd verzet is, en dat verzet uiteindelijk loont. voor de lange adem heb je inderdaad ook kennis nodig, naast alleen maar inspiratie. Dus Marx/Mandel lezen, Franz Fanon, Audre Lorde en Maya Angelou en bell hooks over zwarte geschiedenis, literatuur en politiek, Federici en Meulenbelt voor feminisme en Judith Butler en Kate Bornstein om gender beter te begrijpen en te ontleden. Plus alles wat dit verbindt (en waar staat lezen kun je ook denken aan lijken en luisteren). Denk nou niet: jeuk wat veel. Een groot deel is ontgiften (en genieten van mooie taal) want je leert overal zoveel verkeerde zaken …

Ben ik dan een “linkschmensch” zoals raar-rechts dat tegenwoordig noemt? Yep, en proudly so. Nu met een stel andere Amsterdammers bezig de stad BIJ1 te krijgen en radicaal verbindende politiek te gaan voeren. Als je mij ziet zitten daarbij, kun je dat laten weten door op 12 maart volgend jaar op mij te stemmen, lijst BIJ1 (nummer komt in februari), nu op nr. 8.

Veel inspiratie voor een goed jaar vol verbinding, vooral buiten de instituties, maar ook er binnen. Met vegan spekjes of zo 😉