Categoriearchief: Vrerigheden

Dingen uit mijn leven, die niet specifiek met (bijv) Latijns-Amerika te maken hebben.

Wel en niet

“Voor wie ik liefheb wil ik heten”
(Neeltje Maria Min)

“Maar ik kan van je houden zoals niemand anders kan …”
(De Dijk)

Een liefdesverklaring

Ik wil van je kunnen houden in alle vrijheid. Ooit heb ik twee lijfspreuken opgedaan Don’t take me for granted, en Don’t fence me in. Ze komen uit de Darkover verhalen over Renunciate vrouwen, buitenaardse Amazones. Geen officiële banden tenzij uit noodzaak en desgewenst hebben we hebben onze eigen rituelen voor wat wij belangrijk vinden.

Ik wil geen relatieroltrap* met huwelijksachtige toestanden, met aanspraken Omdat [omdat dat nou eenmaal zo gaat, dat er nou eenmaal bijhoort, want we hebben een Relatie]. Aanspraak op afspraak, omdat wij dat zo hebben afgesproken.

Ik wil niet samenwonen, ik wil welkom zijn bij wie ik liefheb. Ik geef je mijn sleutels wel, voor whenever. Je bent altijd welkom tenzij je dat (op dat moment) niet bent.

Ik zoek geen ‘echte’ romantische relatie. Ik wil romantische momenten omdat de gelegenheid zich ertoe leent. Omdat samen een mooie/spannende/romantische dag doorbrengen leuk is. Seks kan leuk zijn, maar whatever. Er is geen kers (want there is no spoon 😉 ). Veel meer stel ik affectie op prijs, in welke vorm ook. Als geliefden zijn we idealiter vooraleerst ook vrienden. Als je vraagt of ik een partner heb, is mijn antwoord dat ik op andere manieren relateer, mij op andere manieren verhoud.

Misschien realiseer ik me je acts of love niet als zodanig. Als je het me niet letterlijk laat voelen of vertelt kan ik het over het hoofd zien, niet als zodanig waarderen. Als neurospicy figuur koppel ik dingen niet altijd op de gewenste manier. C’est la vie 🙂

Blijf vooral afentoe slapen, dat is knus. En ik heb een electrische denken voor als je het gauw koud hebt 🙂

Photo by Zackary Drucker as part of Broadly’s Gender Spectrum Collection. Credit: The Gender Spectrum Collection. Made available to media outlets via Creative Commons. No derivatives, no commercial use. See guidelines here: broadlygenderphotos.vice.com/guidelines

Polymorf

Ik wil in groot en klein liefhebben, polymorf pervers** (dat laatste is nog wat lastig in deze cishet-normatieve wereld). En enkele mensen daarin heel dicht bij me hebben. Hoe dicht, dat wijst de praktijk en de tijd uit. We moeten ook tijd hebben voor onze andere mensen. Van dichtbij en verder. In vriendschap en in de strijd.

Ik wil elkaar bewonderen in hoe wij met lef het leven omarmen en zo de krachten van het duister een kushandje toewerpen, lachend en draaiend met ons achterwerk.

Zó wil ik van je kunnen houden.

*Het idee van de relatieroltrap gaat ervanuit dat een relatie begint met een date en eindigt met samenwonen, hypotheek, kinderen enzovoort. Zie ook hier (eng heteroplaatje!)

** polymorf pervers: zo noemde Freud de toestand van et nog ongedresseerde kind. Queers hebben dit opgepakt als verwerping van monogame en hetero stelletjesnorm

Once upon a time

I had the honour to kick off the speeches of Athens Pride 2023 this June 10th on Kotzia square, Athens. I had been invited to do so by Proud Seniors Greece, of which group I am an honorary member.

The original Pride video is also about Once upon a time. In a Cinderella themed short, she runs through the streets, loses a pump, and tells “in my reality we have to run to survive” . More people join running and say : “We take to the streets to be called by my proper name, to love in freedom, to be truly accepted, so that my family truly accepts me, so I can live in safety, to survive. So that we can say one day: I fought and I won.”

I interpreted the images of people running with TL lamps flickering as a metro station, also because they talk about going and the 12 o’clock reference. No coach these days, must be a metro. Slightly beyond the story, but hey: artistic creativity 😉

Once upon a time .. Cinderella almost missed her train back to the future because some ridiculous cis guys were bothering her thinking they had a right to harass her. Once upon a time Cinderella was fighting the fucking cops in Exarchia because they murdered Zackie Oh.

Hello Athens Pride

I am so happy that we are here.

With so many.

In all our colours, in all our sexes,

in all our genders, in all our sexualities

And in all our gender expressions.

Demanding and celebrating.

Celebrating that we still exist.

Demanding justice for all who are attacked or killed.

Demanding accountability from the state. From the church.

From the population.

Because we have rights.

I am vreer. I represent Proud Seniors Greece.

I also represent Transgender Europe, the European and Central Asian Trans peoples Rights Organisation. Transgender Europe is a network of organisations of trans and non binary and gender diverse people. We fight in the international political theater.

Al over the world trans people are in a very bad situation. In many places we hardly have any recognition. In many places we cannot live our true lives.

Thanks to the religious right and to stinking rich bastards, states try to push us back. They want to go back to a past that has never existed. They attack on all fronts with the speed of light.

In Greece trans people are practically without rights. We get beaten up and we are hated by many people. We are not understood and we are hated even more as non-binary and gender diverse people..

When you are both queer and older, that poses a lot of other issues. Many of us are afraid we have to go back into the closet when we are old. Will be treated badly, be forgotten by our straight cis families. Here I want to ask Athens Pride organisation: why are there only young people in your campaign ? Include older people! We have been fighting for the rights you now have. And we are part of the community anyway. Or do we only count if we are considered fuckable? If you only knew …

We are here to demand our rights. It should not matter which government is in power. Also prime minister Mitsotakis has to obey international treaties. Rights Are Rights and rights apply to everybody. Greece has subscribed to many European and international treaties, but it costs ship loads of energy to get any equality as trans, non-binary and gender diverse people.

(Instead of banning Pride from Syntagma square because of their fucking kiosk, ND better had guaranteed our rights. Not we need to change squares! They do! We should have just surrounded that fucking blue kiosque)

Once upon a time Cinderella almost missed the train to the future. She lost her shoe because she had to fight off some cis guys who thought they had a right to her body. Once upon a time Cinderella was fighting the fucking cops in Exarchia because they murdered Zackie Oh.

We need to fight together and that means that the well-off among you have to support the sex workers, the migrants and refugees, the trans, non-binary and gender diverse people.

Once upon a time we will be recognised as who we are, the most despised, the undocumented refugee and the sex worker will be the first to mount the train towards that future. Other trans and non-binary people will follow directly.

Pride was always a protest. And these big donors are not our friends. These days we should hold large marches full of anger, and build power together. Organise a queer strike: I can’t come to work today, I’m queer! Fuck this capitalist shit

We need queer joy as an answer. Living our lives to the fullest that we can, flouting the straights embarrassment, is the best/sweetest revenge.You can try to cut all the flowers. But you cannot detain Spring.

Once upon a time is NOW.

Anarcuul

Tja. Familie. Chosen Others. Opgelopen mensen. Hoe sta ik ertegenover, hoe ga ik ermee om. Wat haal ik er uit, wat wil ik er van, ermee. Hoe zou het moeten verrijken? Hoe wil ik leven. En ken dat ook?

Dit blog is een reflectie op gevoelens en ontwikkelingen rondom relaties/vriendschap/liefde en wat dies meer zij. Een update over mijn persoonlijke leven en gevoelens. Een reflectie op ideeën. Rekening houdend met wat ik materiële realiteit noem. Niet om met de billen bloot te gaan, wel duidelijk makend dat we allemaal onze issues hebben. (Ondertussen schreeuwt Ska-P “Sexo! Libertad!”)

Queer families

Aandacht voor queer families gaat meestal om queers (in mijn hoofd veelal PoC [people of colour, mensen van kleur]) die een kind willen en omdat ze niet hetero getrouwd zijn niet door de staat worden gefaciliteerd en gesubsidieerd. Die groep bestaat vaak uit mensen die moeten puzzelen hoe ze deze wens voor elkaar krijgen. Die vaak zo’n wens hebben weggestopt als onhaalbaar, onrealistisch. En om trans* mensen die eerst zonder zaten, hebben zich al door zoveel heen moeten vechten, dat het echt mentaal op zolder staat. Tot ze merken dat het ze echt iets doet, ze het toch willen. Via lichamelijke weg of als co-ouder, niet-bio ouder.

Of mensen die tegen hun “biologische klok” aanlopen en nooit de juiste partner hebben gevonden ervoor. Die wel willen, maar ja, hoe?, met wie, van wie? Op welke manier?

De keuze om al dan niet een mens op de wereld te zetten is in de huidige technokapitalistische context ook voor queers een heel persoonlijke. Zij moeten ook niet hierover bevraagd worden zoals cishets [cisgender hetero mensen]) dat wel moeten. Dat je kúnt voortplanten betekent niet dat je moet. De kans op emotioneel gezonde kinderen is door het sterke keuze-aspect bij queers veel waarschijnlijker. Dus als je vragen zet bij procreatie, doe dat dan vooral bij cishets, die bij wijze van spreken onnadenkend fokken als de konijnen. Maar er is ook nog een ander aspect. De focus op alleen mensen en menselijke natuur beperkt wordt vaak ook erg bijziend gemaakt. Iemand als Donna Haraway toont ons de noodzaak van verknoping met de natuur. De vraag naar draagkracht van de wereld gaat niet om overbevolking, maar om uitputting van de aarde in de huidige technokapitalistische natuurvernietigende constellatie die ten gunste komt van de witte westerse agrogiganten en waarbij de zwarte/bruine mens onder de dieren wordt geschikt. Werklast, werkkracht, lastdier. Probleemloos uit te buiten. En waar we met dieren en planten ook onmenselijk omgaan. “Make kin. not babies” is Haraways motto in het Chthulhuceen – een cryptische en hoopvoller naam voor het Kapitaloceen.

Make kin, not babies

Ik houd me zelf compleet aan Haraways leus. Zodoende houd ik er tegenwoordig een familie op na. Ik ben geadopteerd als moeder van een beeldige, nu 35-jarige dochter. Twee Pride Walks geleden vond de huidige co-ouder dat ik haar echt zou moeten leren kennen. Hen kan vrij overtuigend zijn als hen echt iets wil 😉 Zo gezegd, zo geschied. Aangezien co-ouder in kwestie een van mijn liefste actievriendingetjes is, was dat natuurlijk ook geen opgave. Toen ontmoette ik een cute queer persoon met een bloem in haar korte geblondeerde haar en met in haar handen een bord “Jews for BDS(M)”. Dat leidde tot gegrinnik bij mij natuurlijk. Die eerste keer dacht ik: leuk, excentriek. Later ontmoetten we elkaar wat vaker gedrieën. Ergens in het late voorjaar wordt duidelijk dat ze eigenlijk mensen zoekt om intenser mee om te gaan, bij thuis te komen, familie zoekt.
Het past perfect bij mij: Nooit echt aan kinderen maken willen beginnen, geen echte behoefte aan full-time kinderen opvoeden. Voor de “oorlog” het er wel over gehad, toen ik nog poogde als cis-man door het leven te gaan (bij gebrek aan mogelijkheden). Àls we er aan zouden beginnen dan zou ik sociaal wel de moedertaken op me nemen, en mijn vriendin de vadertaken. Fysiek heb ik nooit de mogelijkheid gehad de truuk van een mensenmuis te doen groeien te realiseren. Wel nieuwsgierig naar geweest vaak, maar behoefte noch mogelijkheid dienden zich aan. Dus ben ik maar auntie van een stel prachtige nifjes her en der.

Antlers at Pride Walk 2022Antlers at Pride Walk 2022Antlers at Pride Walk 2022

Co-ouder – ik duid hen zo aan omdat we geen partners of zo zijn; hooguit plaag ik hen met “hubby” – ken ik al een aantal jaar tot mijn grote blijdschap. Met ons drieën vormen we the house of Antlers. Want we hebben alle drie zo ons dingen met herten en geweien. We are or love queer deers 😉 Of met een knipoog naar een oude beroemde vampierenfamilie: The Antler family. Alleen hebben wij geen Wednesday 😉

Ik zat eind januari na een herdenking met een kameraad in het café en zij vroeg me hoe het staat tussen mij en m’n vriendin. Ze had me eerder op een bijeenkomst heel enthousiast gezien met vriendingetje. En ik was blij met de gelegenheid daar meer helderheid over te verschaffen. Omdat dat in de materiële praktijk lastig blijkt. Iedereen veronderstelt maar wat. En ik nog niet zo lang voor mezelf kon bevestigen hoe ik verknoopt zit of wil zitten.

Familie

Dat ik nu een klein jaar in een gekozen familie zit, is voor mij zonder twijfel een zegen. En alle drie noemen we het ook een familie. Al hebben we vast allemaal onze eigen blik erop. Zoals eerder gezegd, zijn beide ouders dus door het kind geadopteerd. Ik vind dat een heerlijke hilarische omkering. Zeker ook omdat ik gekozen ben (nadat ik had aangegeven daar beschikbaar voor te zijn). Vriendingetje ook. Hier voltrekt zich vervolgens een beetje wat je in relaties vaak ziet, wanneer er een kind komt. De verhouding tussen de ouders verandert. Je bent niet uitsluitend met elkaar bezig en er komt een gezamenlijke focus bij, en soms ook zorg. Van een wat kwetsbare lijn ga je naar een sterke constructie van een driehoek. Divine(s) intervention heeft een kans gecreëerd.

Ik geloof dat ik eindelijk snap waar ik benauwd van werd: Heb geen moeite met geslaagde focus op een persoon voor een tijdje, historisch is het bij mij toch niks of alles. Ik wil in principe niet op 1 persoon zo sterk focussen. Dat ik het deed? Ja. Waarom? Dunno. Enchanted denk ik. Onze Derde heeft er een Driehoek van gemaakt. Komt meer energie bij, en die kan dan wel lekker rondrennen.

Ik ben zielsblij dat ik van m’n (hyper)romantische focus af ben. Die werkte niet. Als we weer intensiever met elkaar omgaan (nu is het winter) dan ontdek opnieuw hoe geweldig ik hen vind, droom ik weer hoe mooi het zou zijn om met een mooie groep mensen een pand te bewonen, of een stuk land te hebben of zo … maar dus niet met hen (meervoud) alleen. Zoals met mijn laatste potentiële liefje- het is door omstandigheden nooit wat geworden – het dat (in principe) ook niet was. We hadden de scheiding zo goed geregeld dat we aan de relatie niet eens zijn toegekomen.

Anarcuul

In de wereld van de non-monogamie, het principieel niet bij één partner willen houden, zijn er verschillende vormen van samenleven. Die uiteraard ook niet alle feministisch of intersectioneel goedgekeurd zijn. In een feministisch (westers) perspectief gezet vind je het een en ander op Feminism and polyamory en bij Simon(e) van Saarloos hun “Playing monogamy”. Veel non-monogame relaties kennen een hiërarchie met primaire en secundaire relaties. Er is vaak sprake van een primaire partner (Met wie je bijv. kinderen hebt, of een huis) en een of meer secundaire. Soms is er een polycuul van gelijkwaardige relaties maar dan met mensen). En dan heb je daarbinnen variaties van hoeveel mensen ook met elkaar een relatie hebben (mono-poly) en je hebt de in principe meest gelijkwaardige en radicale vorm relatie-anarchie. De auteur van het artikel noemt het ook wel een anarcuul en omschrijft het aldus

[S]imilar to a polycule, but not limited to partners; a network of relations that is not bound by imposed order or other assumptions, but forms through mutuality, alignment of values & interests, & collaborative agreement. An anarcule could include romantic partners, lovers, chosen family, platonic partnerships, nesting-mates, friends, non-human companions, and more.

Er is geen hiërarchie tussen de deelnemers. Ze zet er zelfs niet-mensen in. Haraway zou daarmee vol instemmen. Haar cyborg doet nu aan companion species. Je bent bevriend, soms heel sterk, soms wat minder. En met sommigen heb je – al dan niet langdurig – een Relatie, of beter nog: je hebt met diverse mensen een intense band zoals dat in Heteroland vooral in relaties voorkomt. Ik heb dat altijd te bekrompen gevonden en me er – soms wederzijds en soms met wederzijds weten – nooit zo erg aan gehouden. Dat was op zich wel grappig. M’n eerste “naoorlogse” liefje. kon dat niet hebben, non-monogamie. Tot ze het zelf ook ging doen. Nooit besproken, gewoon zo gegroeid. Na haar feitelijk opzeggen was ik even in de war, maar al snel voelde het als vrijheid. Zij deed ook alleen maar wat ze moest doen voor zichzelf, Kon niet anders, te belangrijk. Vraag me soms nog wel eens af wat ik niet weet 😉

Magoed, ik heb het liefst ook dat ik goede vrienden heb (en minder goede/diepe) en af en toe met hen de koffer in kan duiken, zoals met vrienden op vakantie kunt gaan, naar een concert, uit eten (wink). Dat die koffer zo vaak ontbreekt, is een ongelukkig bijproduct. En desperaat roepen “Hook me up! Grab me!” werkt nog niet heel erg 🙂

De bijeenkomst over queer families en dekoloniale constructies viel me best tegen omdat het alleen over jonge queers en hun kinderwens ging. Een van de presentatoren gaf ook zijn vers ontdekte kinderwens aan.

It takes a village to raise a child” is soms ook letterlijk: een pasgeboren kind wordt liefdevol gedeeld zo dat het echt realiteit, diverse vrouwen geven het kind ook te drinken en het wordt collectief opgevoed. Dit werd even aangeroerd, maar al gauw verval je weer in de hervernieuwde versie van het aloude huisje-boompje-beestje maar dan met cis/trans lesbo’s/homo’s/pannen.

WG’tje

Ergens droom ik wel van het samenwonen (in eigen kamers/appartementen) maar daar is wel genoeg ruimte voor nodig. En idealiter een zonniger plek, maar daar zitten ook weer allemaal haken en ogen aan vast. Tenzij hier in de stad, is dat iets voor over een aantal jaren. One can dream. Eigenlijk droom ik dan ook van een veel grotere gemeenschap. Als we heel groot worden noemen we het de Commune (naar die van Parijs, met hopelijk een beter uiteinde), en anders is het een WG’tje (Wohn Gemeinschaft). Maar het ideaal van communal living vind ik nog steeds prachtig en de moeite waard. Helemaal in de gay/queer manier zoals beschreven in The faggots and their friends between revolutions van Larry Mitchell. De auteur beschrijft op allegorische wijze (De mannen, De vrouwen, De flikkers, …) hoe de Mannen altijd de Flikkers verachten en hun flikkerdom proberen te vernietigen. En hoe de flikkers elkaar helpen, veerkrachtig zijn en soms hun steun zoeken bij de Vrouwen die hen begrijpen en helpen – zij zijn er al veel langer. Dit flikker is dus nadrukkelijk positief, een geuzennaam zoals in de jaren 1970/80/90

Voor(ui)tgang?

Ik was recent op een dating app in gesprek met twee mensen. Eén uit mijn eigen stad, die mij bijna een koffieafspraak opdringt. In de zin dat ik in mijn profiel mijn gewenste koffie heb opgegeven en zij zegt: Waar en wanneer. Ik had geschreven: als jij eerder bent en mijn koffie al bestelt, levert dat bonuspunten 😉

Nummer twee is een cis vrouw elders in het land die mij liket wegens mijn activisme. Blijkt gezellig stevig op Het Spectrum (neurodivergent) te zitten. Voedt nog drie anderen op van wie twee Het ook hebben 😉 Daarmee ben ik vrij uitgebreid aan het kletsen, de koffiedame laat al een paar dagen niets van zich horen *snuift boos*. We gaan het allemaal wel zien wat het oplevert, maar voor iemand die tot voor kort wanhoopte over intimiteit, liefde en wat dies meer zij, is dit wel een slok op een borrel beter 🙂

Terugkijkend naar mijn praktijken en mijn hoop is mijn (retorische) vraag: hoe nu verder. Het zal met levensfase te maken hebben en met cultuur, maar het is nog een aardige puzzel voor mij hoe ik de broodnodige emotionele nabijheid (co)creëer. Ik ben zelf al een einde verwijderd van de jeugd qua leefjaren, veel mensen hebben een gezin of een relatie en een baan. Veel straatactivisten zijn jong of emotioneel te bezet, hebben “andere keuzes genaakt met hun leven”. Misschien moet ik gewoon hard werken, zwoegen, zodat ik geen tijd of energie meer over heb voor al die emo-shit. Filosoferen is voor rijken, vrijgestelden en werklozen met meer tijd dan geld. Als je werk weet dat leuk, nuttig is en goed betaalt zonder dat het me totaal sloopt: hook me up. Maar ja, mijn leven kenmerkt zich al een eeuwigheid als een zoektocht naar witte raven, dus ..

Dank voor uw aandacht voor mijn uurtje educatief klagen. Wijze en mooie reacties zijn welkom:)

Ludduvudu of flashback

Ongeveer een jaar geleden kwam er een eind aan een paar maanden waarin ik – met alle ups en downs – de “gelukkigste vreer van de wereld” was. Mn syntrofi (kameraadje, Gr.) was gecrasht en gooide alle deuren, ramen dicht. Ze had van tevoren aangegeven geen relatie aan te kunnen (waar ik ook niet perse naar zocht – sowieso te verbaasd ook over de ontmoeting) en we probeerden gewoon met elkaar om te gaan en te zien hoe we het schip drijvend konden houden.
Zoals dat gaat deden we dingen samen – uithangen, demonstreren zoals dat gaat met BIJ1’ers.
Maar ja, ongeveer een jaartje geleden (we ontmoetten elkaar ergens half september of zo) kwam er een bruut einde aan. Ze zag er al niet goed uit toen ze in de regen naar de pre-ontruimingsdemo van Hotel Mokum kwam. Koud een week later werd het zo erg dat ze hard crashte (PTSS) en alle contact verbrak. Pijnlijk.

Facebook postje van 31 oktober 2021 met de tekst "[ik ben] weer de gelukkigste vreer van de hele wereld (v.z.i.w.)" gevold door een van 20 december "That didn't last long"
Ik ontdekte er door dat een slecht aangekondigde breakup/’timeout’ mij heel moeilijk valt. Geen verwijten, wel pijn. Ik bemerkte dat ik hier geen gereedschappen voor had, niet mee kon omgaan. Gelukkig is dat inmiddels dankzij goede coaching wel flink veranderd (shoutout naar de Trans Coach) maar het heeft me ook veel pijn gekost. Gepijnigd dat ook de de vriendschap , het contact heel moeilijk te onderhouden was. Terwijl het toch ook heel mooi is geweest.

Het is iets dat ik erg moeilijk vind, (semi) romantische vriendschappen waar contact stokt opdroogt. Het is natuurlijk überhaupt moeilijk een vriendschap te onderhouden zonder goed contact. Al kun je daar ook wel weer leuke uitzonderingen, variaties op maken zoals ik de laatste twee zomers toen ik weer in Douarnenez was, allebei de keren een liefdesbrief heb gestuurd naar een vriendin met wie daar vaak veel dingen deelde. Zij leeft in een gezinssituatie in een dorpje en ik beoog er weinig meer mee dan haar laten weten dat ze een mooi mens is en haar belangrijke dingen te vertellen uit mijn leven. Leuk als ze dat ook doet maar dit jaar kwam het er – buiten een SMSje “Dit warmt mijn hart” – niet van. Sharing is caring 🙂

Wanneer het dichter bij huis gebeurt wordt het lastiger. M’n actievriendingetje zit in een beetje zware periode en wil dat niet echt delen. Omdat we wel meer dan puur actievriendingesen zijn, is het ook wel extra lastig. Tegelijk: nu duidelijk is dat het vooral hen zelf is die het zwaar heeft en het geen betrekking op mij heeft (my eternal anxiety), is het nog steeds naar, lullig, maar lichter.

Voeg daarbij rotte en gemene uithalen in interne politieke strijd binnen Amsterdam BIJ1 het laatste jaar, waar ik deels direct, deels indirect bij geraakt en getroffen ben. Mensen die op verkeerde eigenlijk valse gronden posities innemen, functionarissen worden en dan vervolgens weggaan na een lange machtsstrijd die ze niet winnen. Die niet aanspreekbaar zijn en door trauma bonding hard om zich heen meppen. Dat doet me wat. Ik heb mezelf ook voor hopelijk slechts een maand verminderd arbeidsgeschikt verklaard hierdoor.

Al die dingen haken in elkaar. Halen diep gewortelde anxiety naar boven. Ik weet mijzelf zeer geliefd in het algemeen – dat durf ik tegenwoordig wel te geloven, mede dankzij mn syntrofi die me dat zei en nog genoeg buitenwereld was om niet te wantrouwen 😉 Maar communicatiebreuken met geliefde mensen en groepen vereisen toch al gauw kintsugi om echt over te gaan.

Mijn syntrofi is na een half jaar bedenktijd teruggegaan naar haar land van herkomst, waar ze meer antikapitalistische tandartsen hebben, teneinde daar haar eigen en oudere demonen onder ogen te komen en te verslaan. Ik hoop van ganser harte dat ze erin slaagt. De partijtroebelen zijn voorbij de acute fase en we zijn aan het repareren geslagen, een nieuw fundament leggen. En met actievriendingetje gaat het ook helemaal goed komen. Misschien nog wel heel snel.

Ik ben niet meer de gelukkigste vreer van de wereld. Maar het gaat best weer goed 🙂

vreer O.G.

Another year ends. Volgens mij een wat matig jaar afgezien van twee steekvlammen. Toch nog een eindejaarsblogje

Lees verder →

Met hart en ziel

Het leven is een geluidsveld. Constant bewegend, soms heftig. De spikes zijn momenten, periodes van liefde. Soms kort en heftig, soms minder heftig en langer. Hun graphs lijken erg op die van goede vriendschap en mogen vaker meer overeenkomen. Dat is, ik wil dat mijn vriendschappen meer liefde bevatten en mijn liefdes meer vriendschap. Het is niet allemaal hetzelfde (anders vielen de graphs wel samen) maar ze zijn wel duidelijk familie en de gecombineerde vorm past mij het beste. Vriendschappen waarin we wederzijds de diepte in gaan – soms vooral intellectueel – en waarin we we ook “polymorf pervers” van elkaars lichaam genieten. Intiem, tegen elkaar aan liggen, elkaar verstrengelen bij een mooie film, elkaar verorberen tot er er alleen nog een haar tussen je tanden zit.

Polyamorie is het niet, want ik streef niet naar merdere relaties die in een bepaalde verhouding staan met elkaar. Ik sla bij voorkeur iedere hiërarchie meteen plat – daarom was ik destijds zo super enthousiast over het web (WWW): alles is in principe gelijkelijk met alles verknoopt. Tot ze er weer hiërarchie in jasten. In principe is het mij allemaal evenveel waard. Ik ga uitstekend op die diversiteit, die verschillen en overeenkomsten. Maar ik wil het wel allemaal. Als anarchist is mijn visie ook dat alles altijd al van iedereen was (eigendom is diefstal!) Daarom wil ik ook niemand ‘hebben’ en dolgraag met mensen zijn.
Foto van een witte rocker en de titel "Met hart en ziel" van Tröckener Kecks En nu, “nu het weer even tegenzit, denk ik aan wat ik heb geleerd, door de jaren heen”. (dat was een jukebox die even binnenviel: Tröckener Kecks, Met hart en ziel). Namelijk dat die grotere intimiteit er bij mij kennelijk, somehow, niet in lijkt te zitten. En dat maakt me bij vlagen radeloos want ook ik zoek die bevestiging dat ik er echt zijn mag, in alles. Ik weet dat ik het waard ben, daar ben ik gelukkig nu achter. Nou zien waar dat trauma zit – ik voel het bij m’n nieren, onderaan bij m’n longen – en waar het mee te maken heeft. Want ondanks alles voel ik mij moederziel alleen. But hey, always look at the bright side of life .

Aan het einde van dit levensjaar

Op deze laatste dag van weer een levensjaar misschien even een wat algemener en ook persoonlijk berichtje.

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat we in kritische tijden leven. Dat de wereld er niet florissant voor staat en de machtigsten vooral egoïsme inzetten en hun individuele belang en dat van hun klasse (de land- en vooral kapitaalbezitters) te verzekeren. Het Drie Koningen kado dat Trump gisteren aan de wereld gaf moge een duidelijke waarschuwing zijn. Al weet ik dat voormalige vrienden net als politieke en journalistieke pestratten nog steeds minstens genuanceerd zullen praten over beide kanten hebben verantwoordelijkheid hiervoor (welke beide kanten in vredesnaam?) of ze zullen de nadruk verschuiven, de ernst afzwakken, afleiden … Die politieke ratten zitten in de raad, in Amsterdam (JA21, FvD), en elders (Den Haag, Rotterdam, overal waar PVVers zijn). Maar vlak de VVD niet uit! Of het CDA, kampioen in both sides denken! In de pers hebben we als opperrat natuurlijk Wierd Duk van de Telegrof. Maar vergeet Eva Jinek niet. En al die andere talkshows. De valse christenen uit politiek en media (Knevel! Die radiogast en Tijs van den Brink…)

En voor de gematigden onder mijn vrienden: vinden jullie het niet ook tijd dat Lodewijk Asscher opstapt en wat anders gaat doen? Of zijn jullie OK met zn carrière van falen en prutsen en duimschroeven aandraaien? De D66-ers onder mijn FBF’s: beste mensen, Kaag heeft zich gisteren nog het meest expliciet uitgesproken (van de regering) over de DC-opstand maar ondanks haar sneakers is ze oude wijn verpakt in nieuw zakken. Vinden jullie dat een funky outfit voldoende is? En met een extrafijne vijl nog even de bramen van het beleid afvijlen? Of is er misschien toch meer aan de hand? Jullie zijn pathologische geen echte keuze makers. En daarmee verdedig je de status quo, een systeem dat wereldwijd inclusief in je eigen buurt, slachtoffers maakt. En de gewetensvraag die ik jullie stel: IS DAT OK? Denk je dat je realisme dit gaat oplossen, op tijd? Zijn jullie akkoord met de huidige basisverdeling? Als “marktmeesters” doen jullie weinig anders dan op de winkel passen, maar dan geef je nieuw winkels/kraampjes ook geen kans. Je houdt in stand wat er is. En de progressieven onder jullie hebben toch de mond vol van recht en rechtvaardigheid. HOE RIJM JE DAT? Hopelijk trekt de strijd jullie naar links toe. Al maak ik me weinig illusies als ik een prima advocaat die ik linkser had ingeschat (Smeets) zich achter team Kaag zie scharen. Beschouw dit als een aan de deuren ramen, op de D66 ruiten bonzen. WAKE THE FUCK UP, suffe middenmoters (alleen in je dromen want je bent gewoon rechts). Zijn jullie nou suf of kwaadaardig?

I will NOT go quietly

Maar genoeg woede aan de lamlenders van de Nederlandse politiek besteed. Als dromer en “profeet” (mijn bijnaam vroeger op school) kan ik jullie alleen maar zeggen Kom BIJ1. Spreek je uit over de hel waar we in zitten. Beken kleur. Durf – als witte mensen – toe te geven dat de Nederlandse (en ook de Amsterdamse) politiek altijd slachtoffers maakt. En altijd zijn de gemarginaliseerden als eerste de pineut. Dat is geen toeval, dat is beleid. Kijk naar de toeslagenaffaire waar expliciet op mensen met niet Nederlanders en dubbele namen werd geselecteerd. Waar de Belastingdienst over “zwartjes” praat en “afpakjesdag” Kijk naar hoe beroerd men zich kwijt van toegankelijkheid. En dat een beperking/handicap nie betekent dat je aan de goede kant staat toonde Jetta Klijnsma. Zwarte mensen een mensen van kleur zijn systematisch de pineut van beleid en van haat. Net als trans en nonbinaire mensen in hun bestaansrecht bekneld worden door beleid, qua erkenning en qua recht op zorg.

Van de kansrijke partijen voor de verkiezingen (niet dat dat het enige moment is, maar wel cruciaal) zijn alleen BIJ1 en de Partij voor de Dieren kandidaten die verandering ten positieve voor mens, dier en plant en de hele wereld, serieus genoeg nemen. Hoe dol ik op een aantal “Dierenmensen” ook ben, ze nemen de de factor mens niet serieus genoeg en ze zijn niet expliciet “links:”. En knetterwit, wat ook een groot probleem is.

Ik ken een aantal mensen die zeggen: “BIJ1 OK, maar die Syl-va-na ..” Dat is een kul argument. Dat is problemen hebben met een zwarte vrouw die zich eloquent en precies uitspreekt. Dat is VVD senaatsvoorzitter en oud-fractievoorzitter in Amsterdam Eric van der Burg nabouwen en zeggen dat ze nederig moet zijn. Of Johnas van Lammeren die zei dat ze stil moet zijn en gaan zitten. Dat is gewoon racisme. En je hebt kennelijk nooit met Sylvana gesproken. Als je geen racist bent, praat je daarna wel anders.Wat mij bijzonder aanspreekt in de wijze van politiek bedrijven is dat we in BIJ1 heel duidelijk ervaren en werken vanuit het idee dat als je een betere wereld wilt, je dat intern ook moet weerspiegelen. We zijn de eerste fractie die drie trans mensen in dienst had! Waar sekswerkervaring eerder een pre dan een contra is. Waar zitten voor je idealen geen punt is (behalve voor de Kamerlijst omdat je dan geen VOG meer krijgt). En we zorgen ervoor dat witte mensen niet inde meerderheid komen intern, omdat dat de representatie van anderen in de weg gaat zitten. En nee we zijn niet perfect, ook daarin ondervinden we de effecten van deze kapotte wereld. Maar wij doen in elk geval ons best.

Verder gaat het wel goed, danku. Hele jaar niet ziek geweest, nauwelijks verkouden ook. Emotioneel heeft elk jaar z’n ups and downs en het zwaarste voor mij is dat ik zo weinig mensen kan aanraken – laat staan zoenen en omhelzen. Verder #ikdenkdusikprik. Geef die door George Soros betaalde, door Bill Gates ontworpen en in China geproduceerde 5G chip maar. Het gepubliceerde diagram ervan is overigens nagenoeg gelijk aan dat van een gitaarpedaal, dus dat kan ook geen kwaad, misschien wordt ik nog eens een virtuoos met mn straks drie gitaren.

Alle horoscopen roepen dat dit een jaar van veranderingen wordt en dat de wereld de goede kant op gaat – wordt tijd dat ook de aarde eens uit retrograde komt – dus wie weet wat voor moois er staat te gebeuren. Ik wens jullie allemaal verder veel liefs (tenzij je erg rechts bent, dan geldt: bekeer je of stik de moord). Verder ben ik erg verbindend en ook daarom is BIJ1 mijn klup, mijn plek. En ik zal niet rusten geen ogenblik tot ik gevonden heb een plek waar de minste mensen fatsoenlijk kunnen leven. Laat maar komen die nieuwe hemel en nieuwe aarde. It’s about time.

Dit lied – I love the world – ter afsluiting. Tekst vind je hier https://www.newmodelarmy.org/the-music/lyrics/167-i-love-the-world

Alleen of met z’n allen?

In een paar postjes over de jaren, over relaties, seksualiteit en aanverwanten, nu een poging iets meer uit te diepen hoe ik relaties zie. Hoe mijn weerzin tegen veel één-op-één relaties in elkaar zit. Bijvoorbeeld: monogamie en gezin zijn uitvindingen van de duivel.

Lees verder →

Bij de dood van mijn vader

In de vroege ochtend van 10 januari 2020 is mijn vader na een kort ziekbed overleden. Hij had bij een val in huis een gebroken schouder opgelopen en een gebroken bovenbeen, een nog een longontsteking op de koop toe. Het herstel werd hem al snel te zwaar en hij besloot dat het mooi was geweest. Na de eerste palliatieve pijnbestrijding was sedatie eigenlijk niet eens meer nodig: hij ging al. Donderdag 16 januari is hij begraven.

Een van de liederen die in de uitvaartdienst gezongen werden, is een lied van Huub Oosterhuis: Lied aan het Licht. Het is een van mijn lievelingsliederen in het genre.

Licht dat ons aanstoot in de morgen
voortijdig licht waarin wij staan.
Koud, één voor één en ongeborgen
licht overdek mij, vuur mij aan.
Dat ik niet uitval,
dat wij allen
zo zwaar en droevig als wij zijn
niet uit elkaars genade vallen
en doelloos en onvindbaar zijn.

Licht van mijn stad de stedehouder
aanhoudend licht dat overwint.
Vaderlijk licht, steevaste schouder,
draag mij, ik ben jouw kijkend kind.
Licht, kind in mij, kijk uit mijn ogen
of ergens al de wereld daagt
waar mensen waardig leven mogen
en elk zijn naam in vrede draagt.

Alles zal zwichten en verwaaien
wat op het licht niet is geijkt.
Taal zal alleen verwoesting zaaien
en van ons doen geen daad beklijft.
Veelstemmig licht, om aan te horen
zolang ons hart nog slagen geeft.
Liefste der mensen, eestgeboren,
Licht, laatste woord van Hem die leeft.

Er zijn diverse mooie gezongen versies online te beluisteren. De tekst die volgt is de herinnering aan de inspiratie die hij voor mij altijd is geweest

“Ik heb veel goede herinneringen aan mijn vader. Ad was een lieve en zorgzame man. Die op zijn manier voor iedereen klaarstond. Mijn ouders hebben de nodige bijzondere mensen in huis gehad. De overlevende vriend van mijn moeders oudste broer kwam vaak over de vloer, een ‘suikeroom’ die een oud-overbuurjongen van mijn moeder was, een oude boer met z’n hondje, die ze hadden leren kennen: allemaal wonderlijke kostgangers van Onze Lieve Heer.

Mijn sociale bevlogenheid komt dus niet uit de lucht vallen, al wil ik zeker niet zeggen dat ik die alleen van Ad heb. Maar het grote verschil ligt in Ads zeer warme benadering van mensen, waardoor zoveel anderen hem ook bewonderen. Die kwaliteit heb ik altijd in hem gewaardeerd. Naast zijn liefde überhaupt.

Het was begin van mijn middelbare schoolleeftijd, wanneer een ieder zich ieder gaat ontwikkelen, dat mijn ouders zich verder openden naar de wereld, van standaard-gereformeerden naar meer oecumenisch geïnspireerd. Een groot deel van de buitenwereld ontging mij in die dagen nog, maar ik had bij mijn grootouders altijd een fascinerend rouwtegeltje gezien met de twee vermoorde Kennedy’s en ds. King. Het journaal bracht mij op de hoogte van de militaire dictatuur in Chili, waarvan de erfenis het land nu tot oproer brengt. En van het vertrek van de VS militairen uit Vietnam in 1975, tot aan Watergate en walvisjacht. Ik las vanaf mijn veertiende boeken over geweldloosheid en dr. King.

Toen Ad meehielp de kerkelijke werkgroep Chili op te richten werd ik vaak geconfronteerd met verhalen over wat er daar speelde. Goede geschiedenisles op school hielp ook de wereld verder te begrijpen en daarmee mijn ouders ook weer verder te helpen daarin.

Ad, en ook Hennie, die twee waren als Jut en Jul, niet uit elkaar te krijgen; samen gaven ze op hun manier het voorbeeld, ze leefden voor hoe je – avant la lettre – het Goede Leven, el buen vivir kon leven. Ze leerden ons solidariteit.

Via de oecumenische werkgroep, die de mede-aanstichter was van al het sociale goed dat mijn ouders beoogden en deden, kreeg ik ook het perspectief van een heel andere manier van leven dan simpelweg als een gezin. We maakten kennis met het Rosenstock Huessy-huis, een filosofische leefgemeenschap in hartje Haarlem. Ik vond het prachtig en had er graag gewoond, maar die sprong durfden Ad en Hennie niet te maken. Wel leefden ze later een paar jaren in een oecumenische woongroep in Heemstede.

Mijn genderverandering naar Judith heeft hij goed opgepakt, alleen mijn doorgroei naar Vreer kon hij helaas niet aan. Dat is wel een lastig punt geweest. Verder interpreteer ik zijn liefde, zijn naastenliefde, zijn onbaatzuchtigheid, als radicale liefde. Zeker niet onkritisch, maar altijd gericht op het goede. Wat ik nu in de praktijk breng door mensen BIJ1 te brengen. Mede door mensen als Ad zijn wij BIJ1 en gebruik ik de mij voorgeleefde liefde om nog meer mensen BIJ1 te brengen. En dat voorbeeld, daarvoor ben ik hem eeuwig dankbaar.”

BEgraafplaats met heuvelige, groene grond, bomen en enkele graven

Onder het spelen van Huub Oosterhuis’ hertaling van Psalm 126 – “Als God ons thuisbrengt uit onze ballingschap, dat zal een droom zijn” – ging hij naar z’n laatste rustplaats. Ik hoop dat hij thuis is.

Look back in anger

Niet dat er niks moois valt te melden. Overal in de wereld is maatschappelijke (niet alleen sociale!) strijd verhevigd. En in mijn persoonlijke leven gaat het ook aardig. Maar de heersende klasse maakt er wel een zooitje van. En eerder meer dan minder.

Veel mensen kijken terug naar het laatste decennium, laat ik daar ook een paar dingen uit pikken. Het is een persoonlijk blog tenslotte. Het afgelopen decennium ben ik echt actief geworden met trans* advocacy op meer dan lokaal niveau. TNN (Transgender Netwerk Nederland) startte als netwerk wel al in 2006 maar als organisatie startte het in 2009 en t/m 2011 ben ik daar werkzaam geweest met opzetten van de organisatie, bekend maken wat de betekenis van trans* is en dat de cis wereld moet veranderen. Dankzij hen zitten wij in de problemen dus “move over, cissies”. Maar dan beleefder dus 😉 In dezelfde periode Vanaf 2012 ben ik bij TGEU (Transgender Europe) actief geworden als bestuurslid. Na korte pauze ben ik weer terug op de brug daar om wat liefde en kundigheid te strooien.

Zorgen

Vechten voor trans* zorg gebaseerd op mensenrechten, heeft dankzij het werk van Principle 17 ook voor meer scherpte en bewustzijn in het debat en onder de zorgvragers gezorgd. Tien jaar geleden was er nog stevig debat over de vraag of een ‘keuringspsycholoog’ nodig was om medische in transitie te kunnen gaan (dat antwoord was toen eigenlijk al “Nee”, maar men voelde een te grote afhankelijkheid van de officiële infra).

En diezelfde medische mainstream is overigens nauwelijks opgeschoven. Men luistert alleen naar mensen die in een medische instelling werken. Een bestuurder van Callen Lorde kliniek in New York, die veel succes heeft zonder poortwachters, is de eerste die echt gehoord is. Want Belangrijke pet, en niet direct leesbaar als rebel. Uiteraard is er meer dan tien jaar nodig om een van de meest arrogante lagen van de samenleving te veranderen, als helpt en officiële “invechtcultuur” niet echt in respect voor de zorgvragers.

Photo of a trans* woman meting h doctor in the waiting room of the doctors office

Intussen heb ik nog wat ‘gehobbyd’ met Vreerwerk, een poging om een beetje inkomen te verzamelen middels het geven van mensenrechteneducatie met een focus op (LGB)TI. He was en boeiende leerschool, volgens het principe: wees je studenten in elk geval een stap voor en de beste manier om iets te leren is het uit te leggen. Maar ja, geen schijntje van een “markt”.

BIJ1

En midden in het mij afvragen hoe nu verder, komt voor de Tweede Kamerverkiezingen er plotseling een partij die zich Artikel 1 noemt geleid door de inmiddels onontkoombare en n steeds ongelooflijke Sylvana Simons. Toen ik de lijst zag en hoorde hoe die was samengesteld, heb ik mij laten meeslepen, ben ik aangehaakt. Praktisch op de verkiezingsavond, dankzij de wonderbaarlijke Olave Nduwanje (ook zo’n mooie ontdekking van het decennium dat bijna achter ons ligt). Afdeling opzetten, campagne draaien, en meteen aan de bak moeten wanneer blijkt dat we en zetel hebben binnengesleept. Roerig, zeer roerig mag ik wel zeggen. En slopend. Maar we zijn er en we behalen prachtige resultaten.

BIJ1 wenst iedrreen fijne frestdagen

In de politiek is mijn plaats vooral die van Sylvana-fluisteraar, dienstbaar ondersteuner van mijn raadslid. Wat zij in de raad zegt komt, vooral over de zo belangrijke en ondergewaardeerde economische kant van het politiek werk, grotendeels uit mijn brein en mijn pen. Mijn en onze idealen strekken mijlen, zo niet planeten verder dan wat we kunnen adresseren op dit micro-niveau. Voor dat ene zeteltje dat we hebben als BIJ1, in de Amsterdamse gemeenteraad zijn we aardig invloedrijk. Gelukkig maar. We hebben ook wel enige politieke rugwind doordat GroenLinks Amsterdam veel linkser is dan landelijk, dat zich met arme Jesse Klaver moet behelpen. Iemand die het Links van GroenLinks nooit heeft begrepen (net als de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, die in de Kamer haar uiterste heeft gedaan om de partij tot een progressief liberale club om te smeden). Dat je je met Klaver c.s. moet behelpen … te triest. Zo progressief als het college in Amsterdam is, hebben we nog nooit in de regering gehad. Dat zegt meer over Den Haag dan over Amsterdam overigens. Het blijven liberalen anyway. Al zie ik sommige GroenLinksers misschien nog wel eens oversteken naar onze kant.

Met mijn maatjes in de fractie ga ik natuurlijk vrolijk en keihard door met een mooier Amsterdam te realiseren waarin ieders basisbehoeften in de piramide van Maslow gedekt zijn voor zover we dat als stad kunnen realiseren. Mijn eerste daad was ook een (bijna gretige) wethouder naar Den Haag te sturen om te vechten voor Amsterdamse transzorg buiten het VUmc om. En we zitten Rutger Groot Wassink, de wethouder Sociale Zaken op z’n huid om de opvang voor ongedocumenteerden verder te verbeteren zodat er geen mens buiten hoeft te slapen en we taferelen als met de “Mandela kids” in een Bijlmer parkeergarage met slechts één muur kunnen voorkomen. Dat de burgemeester mede voor deze groep kraken wil bemoeilijken, helpt niet echt.

Resultaten

Ik geloof dat ik niet kan zeggen dat ik zelf recentelijk veel heb binnengehaald. ADM is ontruimd begin 2019 (25 december een jaar geleden was Last Christmas at ADM), de Lutkemeerpolder is nog steeds erg bedreigd en op raadsniveau kunnen we daar niet veel mee momenteel. Ook is de inzet van het college nog steeds het Afval Energie Bedrijf op te splitsen en te verkopen. Iets wat me razend maakt, zeker nu ze weer vrijwel positieve cijfers draaien. Het klinkt er ook niet naar dat de directie strak aangelijnd blijft. Als dat doorgaat moet natuurlijk alle geld dat we erin heen gestoken terug komen van de markt. Maar ons doel is eerder er een lokale afval-, en kringloop-coöperatie van te maken. En voor wat we verder als Amsterdam BIJ1-fractie voor elkaar hebben gekregen, check daarvoor onze site of sociale media.

Intermezzo

Voor wie hier een groots en meeslepend overzicht van zielenroerselen verwacht te zien, dan moet je me voor een avondje drinken uitnodigen. De Partij is nu mijn leven 😀
Er zijn best een paar nieuwe en hele mooie mensen in mijn leven gekomen, maar ik ga het internet daar verder niets over wijs maken. Ik houd de schijn dat internet niet alles van mij weet graag op;)

invloed

Gelukkig heb ik ideologisch wel aardige invloed en onze principiële stellingname leidt dan af en toe ook tot reacties van collega’s die aangeven dat er eigenlijk geen speld tussen te krijgen valt. En zo is dat. Nou nog meestemmen. In plaats van je eigen rammelgedachten en wanbeleid te steunen. Maar nee, collegedwang of koppigheid. En nee, andersom gaan wij nooit met rechts meestemmen want hun ideeën en context is fout. Ook al lijkt het mooi: als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen. En dat doen wij dan ook. Al is niet iedereen bij ons vegan.

Buiten de stadspolitiek ben ik bezig me een aantal grote opruimingen en schoonmaken. Ik zit in een paar organisaties in het bestuur waar het nodige aan (her)structurering, diepe schoonmaak en meer nodig is. Op alle vlakken. Het leuke eraan is dat ik me even wat minder met policy, beleid hoef bezig te houden. Nergens is het afwezig, alleen de focus ligt op deep cleaning. En dat lijk ik wel leuk te vinden. Orde op zaken stellen, de rot wegsnijden, schoonmaken, dichtschroeien, revalideren en door. Als de schone plek nog wat bewaking nodig heeft, blijf ik misschien nog even nagenieten en mentor spelen, maar daarna geven we het (voorzichtig) weer door.

Verzet

Het mooie aan een wereld die in verzet komt tegen onrecht, uitbuiting en totale ondergang, is dat overal verzet te bespeuren valt. In september explodeerde Chili voor het oog van de wereld. Niet als eerste, want in Haïti dat veel langer arm wordt gehouden (als straf oor de eerste geslaagde dekolonisatie in 1804) was de strijd al eerder losgebarsten. Maar wel met als reden niet 30 cent aan prijsverhoging voor een metrokaartje in Santiago, maar 30 jaar na het vertrek van dictator Pinochet en 40 jaar aan neoliberalisme. Chileense studenten springen over de metropoortjes

Als proeftuin voor het neoliberale systeem zoals dat in navolging van premier Thatcher van Engeland (1979-1990) en president Reagan van de VS (1980-1988) overal is doorgevoerd, is in Chili de tegenstelling tussen arm en rijk heel groot. En daarmee is de heftigheid van het protest goed te verklaren. Plus de jarenlange onderdrukking van de inheemse Mapuche die alleen onder Allende even konden opademen. Als resultaat van de strijd zie je de weñufe zoals de vlag in het Mapundungu heet, nu overal. En op steeds meer plaatsen worden taalcursussen Mapundungu aangeboden. En de feministische performance “Un violador en tu camino” (een verkrachter op je weg) geeft op wereldschaal aan hoezeer vrouwen nog steeds moeten vechten voor hun basisrecht om ongehinderd en zonder lastig gevallen te worden over straat te gaan, te kunnen leven.

De strijd die we nu wereldwijd zien is strijd tegen het Teveel, tegen vernietiging en voor overleven van de mensheid en onze leefwereld. Voor wie het wil zien, is duidelijk dat het kapitalistische systeem in overdrive is, een Holle Bolle Gijs die om meer, meer, meer blijft roepen terwijl ie al groen zie van indigestie , van oververzadiging. Maar het systeem is geen rationeel wezen, het is een mechanisme dat te allen tijde nieuwe afzetmarkten zoekt en altijd meer geld moet genereren. Dagobert Duck tot de negende macht. En dus komen mensen in verzet.

Laat je niet in de luren leggen. Verzet is links. Verzet eist vooruitgang voor iedereen die in een slecht schuitje zit. En als het niet links is, is het geen verzet maar krampachtige spasmen van notoire gelijkhebbers die hun ruimte nu moeten delen met anderen. Giftige oprispingen van boze bankiers en presidenten. En het vuur: dat is de aarde en haar bewoners die het niet meer aankunnen. Duindorp is giftige witte mannelijkheid, Parijs, Barcelona, Haiti, Chili, dat is Verzet. ook XR is slecht, hoe brak ook. Code Rood en Hambi Bleibt is verzet. Verzet poogt de macht te doen luisteren en alternatieven te stellen. En anders: burn da motherfucker down.

“Y la culpa no era mia
Ni donde estaba
ni como vestía
El violador eres tú!”