Categoriearchief: Vrerigheden

Dingen uit mijn leven, die niet specifiek met (bijv) Latijns-Amerika te maken hebben.

Stukje om

Qua tijd is het minder handig dat ik nu echt over la Paz ga. Ik las hier dat ik waarschijnlijk een duizendtal extra kilometers ga maken voor ik in Chili kom. Rich en Sara berichten over hun route van La Paz naar S. Pedro de Atacama. Twee weken fietsen. En voor mij dan eerst nog minstens een halve week in La Paz zelf. Toch maar es m’n tijdplanning afmaken.

Hun schema:
“The route intended is as follows.

  • Oruro – Challapata 92km
  • Challapata – Santuario de Quilcas 60km
  • S de Q – A Weird Forest (don´t understand the legend on the map as it´s in Spanish) 67km
  • Weird Forest – Tuhua and the northern edge of the Salar de Uyuni 68km
  • Crossing the Salar in a SW/SSW direction towards Isla Pescado 30km
  • Continuing across the Salar from Isla Pescado SSW – Charagua (land) 76km
  • Charagua – S following telegraph line turning right after 9km, left after 9km heading South (Chiguana) 400m climb.
  • Chiguana to Laguna Hedionda 71km
  • Laguna Hedionda – Laguna Colorado 90km
  • Laguna Colorado – Laguna Verde & Chile 100km
  • San Pedro de Atacama is probably about another 80 – 100km.

Deze route gaat langs de Chileens-Boliviaanse grens en gaat bij Hito Cajón de grens over. Laguna Colorado zou erg mooi zijn ook. Ik heb nog geen idee hoe het met fourageringsmogelijkheden zit. Dat moet ik dus nog uitvinden vantevoren. Overigens is dit een prachtige Engelstalige beschrijving van hoe het is om op de Salar te rijden. Een alternatief langs Ollagüe schijnt beduidend minder te zijn.

Het reisplan

h0la

Ik kreeg het verzoek om vast door te geven wat mijn route gaat worden. In grote lijnen wordt dat eerst per vliegtuig Amsterdam – Wasington – Buenos Aires – Santa Cruz -La Paz. Dan blijf ik een tijdje in La Paz en directe omgeving hangen om te acclimatiseren en ook om de Familia Galán te ontmoeten. Wanneer ik nog niet beroofd ben dan, kan ik zorgen dat er mooie foto’s op het net gaan verschijnen. Ik neem een digicamera mee en ook in Bolivia schijnen de steden al een of andere vorm van breedband internet te hebben.

Wat vet is aangegeven is een bestemming, cursief is waar ik langs kom of nabij de route ligt en van enig belang is.

Op ChiliChallenge, een Nederlandse site van twee jongens die grofweg hetzelfde hebben gedaan een jaar geleden, vind je redelijk gedetailleerde kaarten van het traject. Hier staat de kaart voor het eerste gedeelte.

Vanuit La Paz wil ik ijs en weder dienende afzakken richting Oruro en Uyuni. Als het mogelijk is wil ik de Salar de Uyuni overfietsen (Hier en via Google “Salar de Uyuni” vind je foto’s ;o) . (Kaart A, zuidoost). Het is een heel grote zoutvlakte in zuidwest Bolivia. Vandaag zak ik af naar Chili, hoogstwaarschijnlijk richting San Pedro de Atacama om daar te fourageren en de Valle de la Luna (foto’s te bezoeken – een door de wind uitgeslepen grillige vallei waar de zonsondergang en zonsopgang magnifiek moeten zijn. Op mijn -waar ik dit ook zal publiceren – zal ik wat links naar foto’s van anderen opnemen.

Het volgende stuk gaat van San Pedro over Calama (kaart B) naaar Antofagasta en Taltal, door naar La Serena, dwars door de Atacama woestijn – de droogste ter wereld, maar er is genoeg gelegenheid om water te halen.

Dan gaat het verder zuidwaarts naar Valparaiso, waar ze heel grappige bergliften hebben en waar vlakbij Isla Negra is, het eiland waar Pablo neruda, de grote dichter, bij leven woonde. Daar ga ik zeker langs. Jammeer alleen dat de stichitng door een extreemrechtse man (Juan Agustín Figueroa) bestuurd wordt. Hierna gaat het naar Santiago waar ik een ontmoeting zal hebben met een dame die veel in de MV-transenbeweging aldaar doet, Silvia Parada. Ik zal waarschijnlijk een paar daagjes in de stad blijven, minimaal éen overnachting in elk geval. Iets ten zuiden ligt Rancagua (kaart E inmiddels) waar ik korte tijd bij een actieve VM zal verblijven.

Ik wil zeker dan zoveel mogelijk de Panamericana mijden, wat niet altijd zal lukken. Die is in de Metropolitana (hoofdetedelijke regio) opgewaardeerd tot snelweg. Er zijn wat kleinere wegen maar ik heb geen idee hoe goed dat gaat. De richting is en blijft in ieder geval Zuid. Temuco is een stad die ik zal aandoen (kaart G) om weer te fourageren en u allen te berichten. Fourageren doe ik natuurlijk sowieso wel vrij vaak.
Temuco is ook de ‘hoofdstad’ van het belangrijkste Mapuche gebied van Chili. En de meeste Mapuches leven aan de rand van de stad in krakkemikkige hutten/poblaciones. Zehebben het – zoals zoveel inheemse volken in de wereld) arm.
De kuststad Valdivia (naar de Spaanse veroveraar Pedro de Valdivia) zal ik noet aandoen, waarschijnlijk wel Los Lagos (ook aan de Ruta Cinco aka Panamericana helaas). Dan krijg je stad en de vulkaan Osorno. Bij Osorno ligt de Colonia Dignidad. Een gotspe van een naam (Kolonie Waardigheid) waar een oud-nazi lelding gaf aan een gemeenschap Duitsers en waar ook veel martelingen plaatsvonden onder de heerschappij van Pinochet.

Dan kom ik langzamerhand aan bij het grote eiland Chiloe dat ik wil doorkruisen en aan de zuidpunt met de boot verlaten -dat wordt zorgvuldig plannen want anders zit ik er een week langer vast of moet ik terug via de noordpunt. In ieder geval zit ik daar op de Carretera Austral, Zuidelijke Snelweg. Die ga ik volgen tot het einde waar je niet verder kunt. Dat is Villa O’Higgins (naar de Ierse generaal Bernardo O’Higgins uit de Chileense onafhankelijkheidsoorlog rond 1880). Op een of andere manier moet ik dan naar Argentinië zien te komen en ga ik langs de Perito Moreno een beroemde blauwe gletscher.
Ook de Cerro de Torres liggen daar in de buurt. Het is daar al heel Zuidelijk, Patagonië, maar nog geen Vuurland.

Door Argentijns Patagonië reis ik dan naar Puerto Natales om dan naar Punta Arenas te gaan, de zuidelijkste Chileense stad. Nog zuidelijker op Vuurland liggen Ushuaia (Ar) en Puerto Williams (Ch.), een marine basis annex stadje, het zuidelijkst permanent bewoonde gebied ter wereld.

En dan wordt het langzaamaan tijd om weer naar het Noorden te gaan: Terug naar Ushuaia om vandaaruit naar Buenos Aires te vliegen. Als ik nog een dagje heb, kijk ik in de stad rond, en anders wordt het bijna direct doorvliegen over Washington naar Amsterdam alwaar ik de 24e januari hoop aan te komen.

Hoe het allemaal gaat zien we onderwijl wel, maar dit is in grote trekken de route die ik wil gaan. Ik hoop mijn blog ook regelmatig te kunnen bijhouden als communicatiemiddel en teken van leven :o)

reisvreer

Vreer luistert Fíjate bien van Juanes

Transformismo

Is officieel hetzelfde als travestie, maar in de Boliviaanse praktijk van de Familia Galán is het veel meer dan dat.

Als alles volgens planning gaat verlopen, land ik ergens 6 oktober begin van de avond in La Paz met het vliegtuig, na drie overstappen. Ik heb natuurlijk enige tijd nodig om te aclimatiseren, waarin ik de stad een beetje zal verkennen. Daarna zal ik de gelegenheid te baat nemen: zien hoe Boliviaanse vreren leven.

De Familia Galán is een groep van uiteindelijk vijfendertig transformistas, travestieten, drag queens, transgenders, transseksuelen en wat je verder maar kunt bedenken. Ze doen aan theatershows, waarvan ik toen Irán Galán in Amsterdam was een stuk heb gezien – een voorstelling over het leven van een beroemde diva transformista – en minstens evenzeer door ‘straateducatie” middels hun optredens: opgemaakt en in flamboyante kleding tonen ze zich op straat en geven in beeld en daad aan wat het belang is van veilige seks, HIV/AIDS bestrijding en dat het Niet Goed is gemeen te zijn tegen OSM (Ons Soort Mensen, de T*-familie). Op de site Open Veins een weblog over Bolivia staat een prachtig Engelstalig stuk over Danna Galán en de Familia. Zelf heb ik tijdens de Rebeldía Rosa in Amsterdam Irán Galán ontmoet plus drie andere Latin@’s. Zie voor meer info daarover de site van Ojalá.

Afgelopen nacht heb ik hun e-mailadres gevonden na lang speuren. Mijn contact bij de Rebeldía Rosa heeft me net nog het adres van Irán gegeven ook, en wellicht kondigt ze mijn komst vast aan. Nog even en ik moet met een extra koffer op stap met “gelegenheidskleding” ;o).
Ik heb het gevreerte (nu ja, de familie) gemaild en ik kreeg vanavond een antwoord van ze terug. “wat fijn dat je je Irán zo goed herinnert. In oktober willen we o.m. op het Boliviaanse transcongres optreden. Dus kom langs, we verwachten je.”

Gaat goed zo :o)

Patagonië

  • Paulo, Giuliano en Narbal schrijven dat het ook in Patagonië erg belangrijk is op je water te letten. En als je naar Parqe Nacional Torrres de Paine gaat, zorg dan vantevoren je inkopen gedaan te hebben. Het schijnt in het park schreeuwend dur te zijn (\”muito caro\”)
  • In het Park (Torres del Paine) kan het klimaat zeer oud zijn, naar mate je gletsjers nadert. Het kent verschillende microklimaten, wat het ook erg mooi maakt, aldus het RACA-trio.
  • Wegens de vaak harde wind raadt Ivan Viehoff fietser aan te gaan van Puerto Natales naar Punta Arenas, van Porvenir naar Ushuia, van Punta Arenas naar Río Gallegos
  • Bevoorrading: Punta Arenas, Puerto Natales, Cerro Castillo, Punta Delgada het dorpje, niet de terminal), Porvenir, Cerro Sombrero, Cullen en Puerto Williams. Torres is te duur. In Argentijns Vuurland kun je voor fouragering alleen terecht in Río Grande, Tolhuin en Ushuaia. Aldus Viehoff
  • Syd Winer is van Bolivia Argentinië ingegaan en begon in Santiago richting Arica. Niet mijn route dus, maar interessant evengoed.
  • Op 4500m hoogte vriest je waterzak dicht. Inpakken dus. (Lago Chungara was het)
  • Lago Chungara naar La Paz is ca. 315km, met een steile afdaling naar Bolivia toe.
  • Nieuwe hoofdweg is wel mooi asfalt maar gaat niet langs mooie dorpen e.d. (zegt Winer)
  • Oruro – Potosí: veel stevig klimwerk (6dagen voor 350km?) Hoogte tussen 3500 en 4500m

tbc

damp

Zhij zei met zwoele stem tegen haar:”Mag ik de waterdamp zijn die door jouw Goretex membraan heenkomt?”

transcontact

Het is me eindelijk gelukt om contact te krijgen met transgenders in Chili. Bij het vorige Noodlescafé ontmoette ik een zekere Mauro, een VM uit Argentinië die actief is in de ILGHRC – Internationaal homolesbische mensenrechten comitee. Hij heeft me in contact gebracht met Andrés Rivéra van het Sindicato Nacional Trans Amanda Jofré, die veel doen voor de zichtbaarheid van trans. En daar ben ik welkom als ik in de buurt ben :o)
Verder heb ik net met Traveschile gemaild hoe het met hen zit en of ik bij hen kan langskomen. Waar ik natuurlijk nog geen antwoord van heb, maar ik verwacht dat het wel OK zal zijn.

Het lijkt me ook erg interessant om te zien wat het verschil in benadering is tussen verschillende groeperingen/bewegingen, of ze contacten hebben met de buurlanden (Perú, Bolivia, Argentinië) en waar ze zich mee bezig houden.

Een interessante vraag – vanuit West Europa – is natuurlijk: is het belangrijk dat transen zonder problemen hun (dan homosuele) huwelijk kunnen handhaven? Blijven veel transen als het kan bij elkaar?
Hoe is überhaupt de sociaal-economische situatie voor transen daar? Welke rechten hebben ze officieel en welke hebben ze feitelijk? Hoe is het met discriminatie op de woningmarkt. de arbeidsmarkt?

Judith

In het kader van openheid kan je redden, enige achtergrond over mijn IRL naam. Mijn ‘nick’ is eigenlijk in de loop der jaren bij velen net zo zeer mijn roepnaam geworden. Velen roepen me met “vreer”. Vind ik prima, er liepen op gegeven moment drie Judiths rond op mijn werk en sowieso: Vreer is veel unieker.

Mijn keuze hield mede verband met het feit dat ik ooit theologie heb gestudeerd (niet afgemaakt, om revolutie te stimuleren is godsgeloof niet nodig). En het toeval wil dat ik laatst bij het opruimen een oude preek uit 1982(!) van Karel Deurloo (emeritus hoogleraar O.T., UvA; hoogleraar Bijbelse Theologie, VU Amsterdam) over het apocriefe bijbelboek Judith. Apocrief want wel in de katholieke bijbeledities, niet in de protestantse canon. Omdat die preek ook mooi aangeeft wat het heilshistorisch perspectief is, plaats ik hem integraal als artikel op mijn site. Kudo’s aan de Studenten Ekklesia voor het stencillen ;o)

Helaas lijkt WordPress geern artiekelen (als in aparte langere postings) te kennen. Dus vind je de pagina hier

De trans en de dood

Ik hef mijn mond op naar hem
die zo kil is dat hij geen verlangen kent
en de engel zegt: voorvoel je het leven?
Dan zeg ik: het leven kwelt
Rainer Maria Rilke

Van het weekend hoorde ik dat ‘Nicole’, een kennis van mij, zichzelf het leven benomen heeft. De eerste in mijn kennissenkring, maar zeer zeker niet de eerste transvrouw die uit wanhoop uitstapt. Ik kende haar niet erg goed, maar wel van lang geleden. Ze was sympatiek, zag er mooi uit, maar was maatschappelijk niet geslaagd. Zoals meer man-vrouw transseksuelen zocht ze haar heil in de prostitutie. Anderen die het niet lukt te ‘slagen’ doordat ze geestelijke en/of emotionele problemen hebben, het nieuwe leven niet aankunnen, gaan over tot het gebruik van (hard) drugs.
Wanneer ik verhalen hoor van queers/transgenders die het slecht gaat nadat ze in de door hun gewenste rol zijn gaan leven, betreft het vrijwel uitsluitend transgenders (transseksuelen heel vaak) die in een mannenlijf zijn geboren. Voor hen is het nog altijd het moeilijkst. Voor velen is zelfacceptatie erg moeilijk. En de samenleving die ons soort mensen freaks vindt maakt het er niet makklijker op. De psychische problemen worden er vaak niet minder op. Ik vraag mij altijd af: wat drijft mensen toch de prostitutie in of tot de drugs? En wat drijft hen uiteindelijk tot zelfdoding?

Voor haar komt Hello Cruel World : 101 alternatives tot suicide for teens freaks and other outlaws te laat. waar het uiteindelijk op neer komt is: doe wat-je-ook-vindt-dat-je-moet-doen maar trek niet d estekker eruit, verniel je lijf niet onherstelbaar door dood te gaan. Alles is beter dan doodgaan.

Kate zegt het zo op haar pagina: “Hey. Are you thinking about killing yourself right this minute? Please don’t. Please do whatever you have to do in order to stay alive… anything at all. There’s only one rule you’ll need to follow in order to make that work: Don’t be mean. If you’re not being mean to anyone then you can do anything you want to do in this world in order to make life worth living for yourself. You can love who and how you want to love. And you can be whatever the fuck you want to be. You can even say fuck. Anywhere. As long as you’re not being mean when you say it. So, please stay alive… at least until the book comes out so you can give it a try. In the meantime, please do try talking to someone right now, maybe someone at SUICIDEHOTLINE.COM.”

Wees niet gemeen, maar verder kun je alles doen dat je van de dood weerhoudt. De wereld is beter af met freaks, transen, zondaren enzovoort. Dat vind ik zeker (net als Kate).
“Schafft Hure, Diebe, Ketzer her und macht das Land chaotisch. Dann wird es wieder menschlicher un nicht mehr so despotisch” zingt Konstantin Wecker. Het gaat er niet om dat dat zulke leuke mensen zijn. Maar wel dat een omgeving waar zulke mensen rondlopen, niet een bekrompen moraalparadijs is waar iedereen in een brave new world leeft.

Waardoor het komt dat ‘Nicole’ zo depressief was, weet ik niet; ik heb haar al meer dan een jaar niet gezien. maar ik weet wel dat deze rechtse roversmaatschappij niet goed is voor gevoelige mensen. En geloof me vrij: wie in een sekse/gender-transitie zit zeker ‘man/vrouw’, is vaak heel gevoelig. Het is voor velen geen sinecure je ‘meisjesdiploma’ te halen.

Schaak?

Tja. Wat te doen als je favoriete crush, het subject van regelmatig terugkerende soms latente, soms virulente verliefdheid ongeveer officieel onbereikbaar wordt?
Op twee manieren. Ze verhuist naar een hoogte waar een ladder geen soelaas meer biedt. Nu moet ik kunst- en vliegwerk toe gaan passen teneinde haar te schaken. Een helicopter ofzo. Of van binnenuit werken natuurlijk. Afspraakje en niet terugbezorgen … Hm, dat heet anders.
Daarnaast is ze al tijden praktisch getrouwd. In haar omgeving wordt al regelmatig schertsend gesproken dat vriendjelief zeer ernstige stennis om gaat schoppen wanneer ze niet thuis zou komen een nachtje. Dan kun je inderdaad ook net zo goed maar echt gaan trouwen ja ;]

Vreer speelt nu “Chrome plated heart” – Melissa Etheridge

broerblog

Mijn eenhoornbroertje heeft nu ook een blog genomen. Een eenvoudig doch voedzaam blog zou ik willen zeggen. Het is te lezen op Welcome to the Unicorn’s head Met veel klassieke houttinten en een fraai oud-engelsche layout. Good work my lad ;o)

Vreer speelt nu: “Tear me down” – Hedwig and the Angry Inch