From time to time I ask myself when all the gender stuff started, what might have been the first indication. There all kinds of hints in my past, but one that I do remember with a past fondness is that in 1978 there was a hit song by Robert Palmer, called “Best of both worlds”. I found that song incredibly fascinating and already in those days wondered why. Looking back it must have been the “both worlds” thing. Of course it was. More than all the other things.
So here is to the old days.
Ik moet iets bekennen. Ik ben chronisch gendermoe. Ik heb het helemaal gehad met gender als serieuze categorie, als iets van Belang. Buiten werktijden heb ik geen gender meer, of waait het echt alle kanten op, ik houd mn gender niet meer binnen, het waait maar lekker rond.
Die gendermoeheid ligt deels bij de maatschappij als geheel die nog steeds helemaal doordesemd is van het roze en blauw en andere vormen, kleuren en smaken van gender. En zeker ook aan de reaguurders. De halve garen, de borrelende, stinkende onderbuik van talloze mensen die hun diarree laten lopen zodra er iets positiefs voor gendercreatieve mensen komt. Of het nou de melding van de NS betreft dat die per januari overgaat op “Beste reizigers” i.p.v. het oeroude beperkte en suffe “Dames en heren”. Of de gemeente Amsterdam met “regenboogtaaltips”, en nu weer de HEMA die voortaan genderneutrale kinderkleren gaat verkopen. Zodat meisjes niet meer allen roze en/of bloemetjes ondergoed hoeven kopen of semi clandestien naar de jongensafdeling. Wat een opluchting zal dat zijn voor ze! Dat ze niet meer in dat keurslijf worden gedwongen.
Maar ik heb nog wel wat te verhapstukken met dit “genderneutraal” dan wel “androgyn” (die term is geloof ik aardig uit de mode aan het raken). Want de zeer terechte kritiek op androgyn is dat het vooral gaat om slanke, jonge witte mensen van ideaal (niet te lang niet te kort; niet te dik, vaak wel te dun) formaat en dan vooral jonge (cis)vrouwen die een wit overhemd en een strop omdoen. Doe mar eens een search nar plaatjes met androgyn als sleutelwoord: tenenkrommend wit en slank en ‘neutraal’ (not really). Dat geldt ook wanneer ze zwart zijn (zoals hier bij Huffington Post: http://www.huffingtonpost.com/anita-dolce-vita/beyond-ruby-rose-5-androg_b_8094084.html). Genderneutraal, androgynie is zelden een dikke butch, een grote vrouwelijke man. Die laatsten worden sowieso niet geacht vrouwelijk te zijn, uit een vaag soort biologisme. Mensen hebben geen idee wat het kost om een groot lichaam zo straight te houden! Veel gemakkelijker lekker te swayen, met die lengte. Zullen vast wel TERFs (Trans Excluding Radical Feminists, veelal oudere witte cisfeministes die in navolging van Janice Raymond vinden dat transvrouwen slechts omgebouwde mannen zijn als list van het patriarchaat) zijn die dat vinden. Kortom: genderneutraal kan en moet veel gevarieerder. Opheffen die grenzen tussen kledinghokjes (figuurlijk dan) En te beginnen bij kinderen ook mogelijk maken dat jongens wel gebloemde en roze hartjes onderbroeken dragen. En hemden met spaghettibandjes en kantjes eraan. Wat is er tegen jongens met een pistoolloze roos en glitter of pailletten op hun shirt? Met lang haar en een vriendelijke uitdrukking? Wat is er tegen jongens die eigenlijk niet zo erg jongensachtig meer zijn (sorry, SIRE)
En voor wie erg makkelijk is hun denken: nee, dit betekent niet het einde aan trans of aan trans-medisch ingrijpen. Misschien wel het tegendeel. Het betekent wel het normaliseren van vrouwelijkheid, meer zachte, vriendelijke, invoelende jongens en anderen. Trans is net zo’n constructie als man of vrouw of homo en hetero. Historisch bedacht, gegroeid en uitgewerkt. Tuurlijk de rolafwijkende gevoelens en gedragingen blijven bestaan en bestonden altijd al. Maar iedere tijd en plaats heeft er een eigen naam voor. Dus die VU-keuringspsychologen hebben nog wel even werk 😉
Magoed, HEMA dus. En de NS. Leuk hoor, goed hoor, maar is alleen stoer niet wat te weinig? Had je eigenlijk niet nog meer ook aandacht moeten geven aan meisjeachtige niet-meisjes? En het hebben over jongensachtige niet-jongens? Er zijn zoveel soorten gender! He is eigenlijk ook zinloos om dat bij te houden, te registreren, te codificeren. Ik moest laatst zelfs m’n eigen gender opzoeken! Had geen idee meer – het was “elissogender”overigens. Want gender, schmender. Who gives a fuck for gender these days? Behalve de onderbuiklopers dan.
Kunnen we nou weer praten over hoe we het fascisme en de het racisme internationaal de kop indrukken? Hoe we een queer, antikapitalistisch, dekoloniaal, non-validistisch solidair en inclusief verzet tegen de voortdurende beroving van de werkenden, de studenten en de uitkeringsgerechtigden organiseren? Fijn!
Somehow elephants became significant in my life this year. And black women. Mostly through literature, but also in real life. The elephants through Alastair Reynolds novels, the Poseidon’s Children series. The women though the same Poseidon’s Children and through Octavia Butler’s Xenogenesis.
Xenogenesis (also known as Lilith’s Brood) is a complicated and very readable story about post-nuclear conflict earth from which humans are salvaged by an alien species, the Oankali, that are partially humaniform but also with tentacles and orifices where humans don’t have them, tentacles that are senses and with which they can see, feel and even heal. Ooloi are their third sex/gender relatives who are perfect healers, fond of cell malformations like cancers. The first person to be awakened is Lilith Iyapo, a black woman who then is to awaken other humans. The books touch important issues like autonomy, colonialism, hierarchy and conflict prone behaviour. Lilith is the First, the Mother, la Chingada, the Guide1. Communities of Resisters, are founded by humans who don’t want to be protected against radiation and disease (one of the first things the Oankali do). They shiver at the idea of mating with an Oankali in between, losing their human essence. Better to be fallible and human than to be hybrid. Bands of Resister men plan raids on villages to steal the most human looking children and take women for their communities. Of course racism and sexism are rampant in the Resister community. When the stage has been set, the books tell about the trouble and joy of constructing a new world plus a pure human civilisation on Mars where Resisters can be fertile and try again. In the last part the trouble of a human Ooloi construct, Jodahs, is related, a healer with all too human inclinations for falling in love with the grossly imperfect humans.
According to Blue Remembered Earth and its successors On the Steel Breeze and Poseidon’s Wake, in Kenya, it was Geoffrey Akinya who started out with scientific experiments to see what the elephants of his herd saw, through implants and a second viewer possibility, an inter-species brain share. This was still pretty primitive but a robot inhabiting figment of his grandmother Eunice Akinya succeeded to cognitively enhance them and thus create Tantors who could count, add, divide and later even reason. In Poseidon’s Wake there is even a group of Risen, renegade Tantors who became hostile towards their enhancers, the humans. Not really strange considering the ages old onslaught of elephants for their tuskers.
While the story begins a bit troublesome, with a human who (first) enhances the elephants slightly for his own ideas, later they become intelligent and even space faring. Regularly the perspective shifts to the Risen’s perspective. When matriarch Dakota uses the humans for her own goal conflict arises but in the end both get a better understanding of each others perspective.
The novels are great because the main characters are black women and elephants. The men are less significant. When at a certain moment in time a message from outer space reaches a new (extra-galactic) human colony, it is sent by Eunice to her granddaughter (in a lesbian relationship), not her grandson. The women make the greatest discoveries and there are third gender characters indicated with “ve”, “ver” and “vis”. Like the main scientist, Travertine. And the emphasis is always on the characters acts, not their gender or sexuality.
Alastair Reynolds (well known for his Revelation Space space opera) knowledge of cutting edge science and black and women centered non-binary inclusive books are a delight to read, the more in these conflict ridden times.
In these conflictful times with strong racist tendencies the books are a delight to read as a depicting how things can be different. Both set after almost humanity destroying conflicts, they imagine a different better life. Though in order to get there humanity needs to confront another type of elephant also: the elephant in the room. Because almost all but the Marxist inspired left (anarchists included here) fail to see the the issue is with the unholy trinity of patriarchy, racism and capitalism. Generally people find themselves rather progressive in rejecting neoliberalism, SOGIE2 discrimination and racism. Their alternative is a vague sort of less painful capitalism; a capitalism losing its edge. A liberal capitalism, a capitalism light because we went too far. It hurts too hard at home also, too much in their face and neoliberalism doesn’t willful its promises. These opinion makers and politicians need to go back to school and study some political economy, plus feminism, anti-racism, human rights. Crises are endemic to capitalism, without them there is no capitalism. Apart from the revolutionary left no one has sound ideas how to transition away from capitalism, way from patriarchy so all non cis men (and even they) will have a decent life. Transform into a really post-racial society where ideas and structures that institutionalise raciality belong to the past. A world where respect for animals, people, plants, all nature is part and parcel of life. The 2 degrees of the Paris Agreements are too high and we are getting there far too soon. The solution – although it needs more detailing – is there: socialise the means of production (labour, ground, capital, information) and start working towards a quick transition to an ecosocialism that is inclusive of all ‘minorities’.
That is my desire for 2017 and if you want to participate, you are most welcome.
1For a great article on these books see https://muse.jhu.edu/article/521541
2SOGIE: Sexual Orientation, Gender Identity and Expression
Dit jaar regent het doden en slechte ontwikkelingen. Het begon met David Bowie, daarna kwam Prince, aan het eind van het jaar Leonard Cohen, Mohammed Ali, George Michael en Carrie Fisher (princess Leia Organa). Politiek-economisch is het ook geen best jaar, met de vernietiging van Aleppo, de coup in Turkije van Erdogan voor Erdogan en de doorgaande vernietiging van Turks Koerdistan. En natuurlijk de golf van nationalistisch een white supremacist winsten in verkiezingen en politieke campagnes.
OK, er gebeuren ook goede dingen. Welke messias of heldin/ges er nu geboren is weten we pas over een paar jaar, maar er is het feit van stevige groei van Black Lives Matter, het geslaagde verzet tegen Keystone XL pijplijn in de VS, de voortdurende opstand van de Sioux in Dakota tegen de Dakota Acces Pipeline, een aarzelende versterking van verzet. Ook in Nederland is mijn indruk. De strijd tegen blackface, Zwarte Piet, is moreel gesproken vrijwel gewonnen want er zijn geen fatsoenlijke argumenten meer tegen in te brengen en het verzet ertegen laat zich voor zover georganiseerd aardig in de fascistische kaart kijken (NVU die mag demonstreren, anti-Zwarte Piet wordt gewelddadig aangehouden). Het verzet groeit. En ik draag mijn doorgaans virtuele steentje bij door veel door te geven.
Tot overmaat van ramp ben ik meer dan een half jaar couch potato geweest wegens een gebroken enkel (de andere deze keer ;o) ) die ook nog eens slecht heelde. Zo kwam op een gegeven moment een schroefje uit mijn been zetten. Best absurd een stukje cyborg naar buiten te zien groeien, maar de bacteriële ontsteking die de oorzaak ervan was, was minder fijn. Met een stevige en langdurige kuur is alles weer goed gekomen en inmiddels loop ik weer als een kievit. Zo’n tijd lang binnenzitten leidt helaas tot conditie verlies en gewichtstoename. Maar ook tot meer rust en ideeën. Zo ben ik zekerder dat mijn (activisten)toekomst vooralsnog ligt in het kritiseren en verbeteren van de Nederlandse en misschien ook buitenlandse transzorg. En in het algemeen ben ik vooral een linkse activist en veel andere zaken zijn voor mij aan die twee ondergeschikt.
Ondertussen heb ik toch ook de nodige dingen gedaan, is het evengoed een druk jaar geweest: twee ICD en WPATH gerelateerde bijeenkomsten, waarvan ik er één heb georganiseerd (logistiek), meedoen met organiseren van Free PATHH (met volgend jaar een Belgrado editie!), (mee)organiseren IIRE queer seminar met prachtige mensen en discussies, deelnemen aan Pride conferenties. En op 10 december is het lang verhoopte rapport van Principle 17 uitgekomen, over de staat van transzorg in Nederland. Toch een kleine droom die ik heb gerealiseerd met vallen en opstaan. Nu komende maand het in Den Haag onder de aandacht zien te krijgen. Want daar worden de voorwaarden voor het beleid gemaakt en ligt uiteindelijk de controle over hoe zorg moet worden geregeld. Als het goed gaat, zal men snappen dat in elk geval voor transzorg het roer om moet.
In juni ben ik in Bologna herkozen voor TGEU’s Steering Committee waar ik erg blij mee ben en ik heb ook weer veel energie om daar verder te helpen een goed Europees netwerk verder te vormen. Zodat we resultaten kunnen boeken. Er gebeurt veel en kijk vooral op site en sociale media. We kiezen steeds duidelijker voor de onderliggende partij, ook binnen de transgemeenschap. Nou de organisatie zelf daar een afspiegeling van laten worden, zodat het geborgd wordt.
Van de zomer heb ik een trans/intersekse huwelijk mogen meemaken in Bretagne met een filmfestival eraan vast, naar Brazilië geweest voor het AWID Forum wat geweldig was: zo’n tweeduizend feministen op een kluitje aan de noordelijke kust die samen kijken hoe we de strijd inclusiever kunnen voeren. Wereldfeminisme is inspirerend (Nederlands feminisme totaal niet). Er was een sterk Black Feminism Forum voorafgaand (soort preconferentie) en met ca. 90% vrouwen (cis, inter of trans) is het een heerlijk relaxende omgeving. We merkten dat op de laatste avond er steeds meer gewono’s kwamen doordat de atmosfeer drastisch veranderde. En dan moet je zelf ook weer terug naar de heteronormatieve wereld.
En als laatste maar zeker niet minste had ik het voorrecht naar de ILGA wereldconferentie in Bangkok te mogen gaan. En ik kon er nog even blijven ook, met leuk gezelschap. Een LGBTI rechtenconferentie die door twee VN special procedures mandaathouders werd opgeluisterd, met een 700 deelnemers, dat is geweldig. En met zoveel pre-conferenties: trans, intersekse, bi, gezondheid, regionale caucuses … ik ben best bevoorrecht.
In zekere zin ben ik blij dat ik – ook hier – maar aan de rand van het internationale circus hang. Al ben ik regelmatig ook wel jaloers op collega’s die wel de internationale bureaucratie kunnen beïnvloeden en hard werken om die mooie stemresultaten in de VN voor elkaar te krijgen, en verzet onschadelijk te maken. Die naar mooie groeibijeenkomsten van OutRight mogen en in zekere zin tot de LGBTI ‘elite’ behoren. Niet elite in echte zin, daarvoor moeten ze veel te hard zwoegen. Bijna maandelijks in New York of Genève zitten en de ene na de andere brand blussen en anderen opleiden tot mensenrechten-brandjesblusser en preventiefunctionaris, is geen sinecure. Maar jaloers ben ik wel soms. Magoed, mijn benadering op die bijeenkomsten is meestal vooral mensen op mijn manier begeesteren door mijn vrolijk dwarse benadering. En wie wet kan ik toch over niet te lange tijd iets betekenen op dat vlak. En dan internationaal graag, Nederland loopt toch nog steeds traag en er is behoorlijk wat geruzie van ego’s en ongeëmancipeerde transen. Doodvermoeiend soms. Maar als ik in bijna willekeurig welk land en zelfs willekeurig welke bevolkingsgroep kijk, blijkt vrijwel overal dat maar een klein deel actief is. Zij hebben het idee dat ze iets kunnen veranderen, dat ze er toe doen.
Misschien dan ook maar eindigen met een bemoedigend lied van Patti Smith: People have the power.
Mi querido amigo Pablo ‘Kagu’ Vergara Pérez y su esposa Karen Sánchez López han traducido mi blog tratando de mi deserción hormonal de los rangos de personas trans* desde el Inglés original. Encuentra la aquí abajo. Encuentralo en original en La Trans Tienda.
“No sé exactamente cuándo ocurrió, pero, en un momento dado, me harté de verdad de los estrógenos. Se convirtieron en un estorbo, un obstáculo. O tal vez fue que creía en ellos. Pero todavía soy trans. Quizá aún más.
Cuando a principios de la década de los 90 decidí hacer la transición desde algún punto de la masculinidad, una persona de sexo masculino asignado al nacer, pero que nunca se identificó realmente con él, y que siempre se había distanciado del comportamiento de los niños en la escuela y en la calle, lo primero que pensé fue que seguramente yo no era más que un marica, un maricón, una reinona (bueno, por aquel entonces, todavía una princesa tímida). Como muchxs jóvenes insegurxs de su género y su sexualidad, “experimenté” durante algún tiempo con las relaciones. Tuve una especie de relación heterosexual con una mujer cis ocho años mayor que yo, y también tuve una especie de relación homosexual con un gay cis, también unos ocho años mayor que yo (pero no de la misma edad que mi pareja femenina 😉
En drag a la inauguración del festival de cinema Transcreen en Amsterdam, 2011
Una experiencia reciente me hizo ver con mayor claridad que mi homosexualidad se debe principalmente a la expresión de género, y no tanto a la sexualidad. Y también tengo una hermosa bufanda por eso. Veinte y tantos años después de transicionar para alejarme de la masculinidad, finalmente conseguí la respuesta sobre esta cuestión. Podría haber sido peor.
Cuando por fin me dieron la disputadísima Luz Verde para empezar la terapia de reemplazo hormonal, estaba feliz: me colocó físicamente en el camino que estaba convencidx de que quería o que necesitaba caminar. Soy una persona sencilla, cuando estoy convencidx de algo, estoy convencid*. No es que convencerme sea particularmente fácil, pero una vez convencidx no me alejaré mucho de mis convicciones. Así que, cuando inicié la trayectoria para ser Mujer, me convertí en una fiel seguidora del protocolo y la tradición. Me tomé mis Androcur y Estradiol fielmente, cualesquiera que fueran los efectos. Me alegré (silenciosamente, porque tenía muy pocxs amigxs) con los pechos que empezaban a despuntar y, por supuesto, di por sentado que aparecerían los molestos sentimientos de depresión. Aunque también maldije al castrante Androcur. Yo creía en la ideología transexual (y me refiero a algo completamente diferente a las TERFs(1) o la Mayoría Moral). Maldije sus efectos deprimentes, seguramente unidos a el efecto emocional de los estrógenos. Tomar estos caramelos es como subir a una montaña rusa. Me eduqué a mí mismx en la carrera sociológica trans y femenina. Y todavía estoy muy satisfechx con los resultados.
Pero dejé los estrógenos unos dos años después de la cirugía de afirmación de género. Porque era *demasiado* emocional. Y yo había perdido la pista de quién sentía ser. Quién quería y necesitaba ser. Un psicólogo o un endocrinólogo menos positivo me habría etiquetado como un arrepentimiento o un abandono. Tuve la suerte de tener un endocrinólogo (Louis Gooren) que se interesó, que quiso conocer mi historia, mis razones. Y creyó en mi respuesta a su pregunta que si lo sabía antes, que si tenía remordimientos. Que era “no”, exactamente igual que cuando unos dos años más tarde decidí dejar de lado mis implantes mamarios. Había funcionado, tuvo un efecto bueno, positivo y constructivo sobre mí. La combinación de estrógenos y más tarde los implantes mamarios me permitió verme y sentirme a mí mismx más femeninx. Para los visitantes laicos: ser hombre o mujer no proviene de las hormonas o la cirugía, es una indentidad de género.
Probablemente mis compañerxs trans se asustaron por lo que hice (el 90% eran mujeres trans que se encontraban en alguna etapa de su transición). Mi desafío no sirvió precisamente para aliviar sus dudas e inseguridades acerca de sí mismxs y del mundo (principalmente, del mundo), aunque, en realidad, seguramente lo peor fue „el hecho“ de que estada dejando de lado el activo más importante para la visibilidad de las mujeres trans: un buen pecho. Y encima, dejar los E … Además, empecé a relacionarme más con bois, quasi hombres trans, chicos trans que no estaban hormonándose sobre todo porque no se sentían realmente masculinos. De alguna manera, esto hizo sonar una alarma en mi interior. Y poco después me uní a un grupo de apoyo de hombres trans abierto a todos [los hombres-no-cis] (que estaban explorando alguna manera su masculinidad) Empecé a identificarme en broma como un “hombre trans nacido en el cuerpo equivocado”. Pero no, realmente nunca me identifiqué voluntariamente como alguien masculino. Supongo que he sido femenina, y sin duda me indentifique como tal durante años (aunque, en cierto modo, en realidad me identificaba más como lesbiana, después de que lo hiciese Monique Wittig).
Después de dejar los E, he pasado uno o dos años sin ningún suplemento hormonal. No puedo aconsejarte que hagas lo mismo ¿verdad? Es malo para tu salud, te hace sufrir los efectos desagradables del Cambio, y te convierte técnicamente en post-menopáusica. Yo tuve que sufrir todos esos efectos antes de decidir que necesitaba algo para reemplazar a los estrógenos, aunque no me planteaba volver a la testosterona. Supe de algo que tenía un efecto feminizante débil, y un efecto masculinizante débil. Unx amigx míx, andróginx lo tomó, así que yo se lo conté a mi endocrinólogo y durante algún tiempo me fue bien. Quieras que no, después de la cirugía hace falta tomar algo. Y esas noches sudorosas, donde cada pensamiento tenía el efecto que normalmente sólo produce el miedo, además de la pérdida de la energía y ganas de vivir… que, además, son necesarias para poder salir de esa situación. Sin embargo, después de un tiempo dejó de ser suficiente. La alternativa era ir a por una dosis baja de testosterona. Que he ido aumentado a medida que pasan los años, hasta alcanzar la dosis media para un hombre trans, que suele ser buena, y a veces demasiado o demasiado poco.
La pregunta de los 1.000€ para muchos es: ¿he de-transicionado? ¿Me arrepentí después de todo? Me relaciono principalmente con hombres trans… Debo haber violado la primera enmienda de las mujeres trans: dejar de lado la feminidad. Menuda imagen para estos días (qué vergüenza).
Avanzamos hasta el año 2015. Ahora puedo decir (con orgullo) que he intentado ser un hombre (aunque terminé siendo un marica), he sido una mujer, y he hecho un viaje para llegar a ser algo completamente diferente, más allá de esos dos extraños cajones en los que el mundo ha intentado colocarme. A veces considero la posibilidad de tomar otras clases de T, o más T. Pero casi siempre termino por olvidarlo al darme cuenta de que las hormonas sexuales no me controlan demasiado. Y si hay un mensaje en todo esto, podría ser: haz lo que te haga sentir bien, y trata de encontrar unx médicx que tenga más interés en que seas feliz y estés sanx, que en seguir el protocolo. Y que no hay por qué arrepentirse (aunque el arrepentimiento es parte de la vida). Renunciar puede significar perfectamente viajar a géneros hasta ahora desconocidos. Ir donde nadie ha ido antes. Navegar hacia los territorios desconocidos de trans*.
(1) NdT: las TERFs son las Feministas Radicales Trans Exclusionarias, por sus siglas en inglés. Se trata de un nuevo movimiento pseudofeminista que se centra en perseguir a las mujeres trans, tratando de expulsarlas de todo espacio público (incluyendo acciones tales como comunicar que son trans a las empresas donde trabajan para que las despidan). Por suerte, este tipo de movimiento todavía no existe en España.”
Dit prachtige kunstwerk is gemaakt door Hannah Biemold, vriendin en zwaar begaafd kunstenaar. Als verjaarskado voor mij. Ben er dan ook erg trots op.
Wie en wat zie je hier allemaal op: Het geheel vormt een vijfvingerige klauw, met bovenaan vijf beren als nagels. Ik heb een hele rij beren staan, dus dit is zeer toepasselijk 🙂 Daaronder zie van links naar rechts Kate Bornstein (de oer-transgender outlaw, tante van alle transen; z.o. Twitter), Salvador Allende (de op 11 september 1973 bij een staatsgreep vermoorde socialistische president van Chili), Leslie Feinberg (auteur van Stone Butch Blues en vele politieke artikelen en boeken over trans*, vorig jaar overleden aan de gevolgen van een te laat behandelde Lyme infectie, dankzij het rotte verzekeringssysteem in de VS), Officer Aeryn Sun uit Farscape (Australische SF televisieserie), en mijzelf.
De palm van de klauw bestaat uit vele elementen, onder meer een portret van de vampier Lestat, een beer met transgenderteken in de bek (rechtsboven Lestat), fragmenten uit The Origin of Love van Hedwig and the Angry Inch (linksonder Lestat). Centraal, middenin de muil een soort Lady Liberty of Marianne of zo met transgender-draaikolkvlag (mijn transsymbool). Aan de rand van de vlag zie je een ster, ongeveer ter hoogte van waar op de kaart van Chili Santiago ligt. Chili strekt zich hier dus uit tot vlak onder mijn portret in het noorden en tot onderkant van de kaak van de muil in het zuiden. Verder zitten er allerlei exotische buitenaardse beesten uit Ravian in verwerkt, onder andere rechtsonder een Vogel van de Meester.
Het is ook Hannahs op een na grootste (ik meen grootste nog bestaande) en meest complexe knipwerk. Ik ben best zwaar onder de indruk.
Goed. Vooralsnog is het bedrijfsavontuur mislukt. Op mijn manier, met mijn ervaring en met mijn gebrek aan commerciële ervaring lukt het niet. Dat ik niemand echt heb kunnen meekrijgen om meer projecten te schrijven en er misschien een gehonoreerd te krijgen, werkt ook niet mee. En dan is er een compleet gebrek aan enthousiasme van de gemeenschap (gemeenschap? Hebben we die hier dan?!) Schiet dus niet op.
Dan maar in transitie. Nummer zoveel. maar nu dan van ‘bedrijf’ naar iets anders, ik denk stichting. Uiteindelijk gewoon wel door me de activiteiten, al moet ik eerst afkicken en zien dat ik er anders mee omga. De kennis is er en we gaan ook niet echt dicht, maar we gaan verder op een andere manier, en op een lager pitje voor nu.
Naast dat ik de bal bij mezelf leg, dient ie heel hard in het doel van een arme en bange transgemeenschap en een neoliberale economie die iedereen het fut tot anders-zijn probeert te ontnemen, worden geschoten. Want dat is het veld waarin ik werk. En dat dus niet werkt.
Een project dat ik intussen heb opgezet is is Principle 17, naar Yogyakarta Beginsel 17, het recht op de hoogst haalbare gezondheid. Daar moet de overheid garanties voor stellen en dat moet de medische wereld uitvoeren. En dat gebeurt totaal niet nu. Dus gaan we werken aan verbetering daar. Twee van de bestaande trans-organisaties werken al mee en we gaan zeker van ons laten horen.
Het geld moet maar van jullie allemaal komen dan, via de bijstand, want voor de arbeidsmarkt ben ik niet zo interessant schijnt het. Mocht je daar anders over denken, dan hoor ik dat graag en ben ik benieuwd naar je tip 😉
Tot dan,: het zij zo. Jammer dan. Los , en door. Voorwaarts, desnoods door de porseleinkast.
Ook ik heb zat twijfel gekend. Die vage, vreemde transtwijfel. Niet zozeer of het wel wat voor mij was. Meer hoe het dan zat, en dat ik alleen maar eind van mijn twintiger jaren echt iets begon te merken. Reconstructie doet mij geloven dat dat wel meevalt (of juist tegen). Ongemak krijgt door een translens plots meer cachet. Ik geloof dat ik uiteindelijk best een redelijk klassieke trans ben geweest altijd, behalve dan dat ik altijd al een Nobi (non-binaire) ben geweest.
Een van de dingen die in elk geval altijd sterk speelden was dat ik de wereld dan wel enigszins begreep en er tegen ten strijde trok, maar wie dat dan was, die ten strijde trok? Eh, geen idee … Ik heb jarenlang de ervaring gehad vooral vanuit achter in mijn hoofd naar buiten te kijken als het ware. Of zoals iemand ooit mij karakteriseerde: Sint Joris die de draak tegemoet gaat, maar met inadequate wapenrusting. Ik zou zeggen dat er een harnas naar de draak ging. Joris was achtergebleven, was überhaupt afwezig. Een groot deel van de kinderverliefdheden hadden er zeker even veel mee te maken dat ik me diep met die meisjes associeerde, als dat ik ze leuk vond als in verliefdheid en zo. Wat men wel met “hebben of zijn” vertaalt. En daarin ben ik ook eigenlijk nooit echt eenduidig geweest. Ik val nog steeds zowel op vrouwelijke vrouwen (cis of trans) maar ook op stoerdere die ik met het “fiets- en kampeerwezen” associeer, die kunnen bouwen, vechten. En zachte mannen, lieve vriendelijke mannen. Die blijkens een recente ontdekking heus niet alleen maar glad en vrouwelijk hoeven te zijn. Je leert altijd bij. En lichamen hoeven al helemaal niet “eenduidig” te zijn, aan de cisnorm te voldoen. Zolang de persoon in kwestie er maar niet mee zit. Alles loopt door elkaar. Panta rhei, zeg maar, alles stroomt. Maar het was natuurlijk niet alleen richting anderen merkte ik dat ik anders was.
Als jonge twintiger van mannelijke kunne had ik een vreemde en vreemd sterke interesse in feminisme. Niet zozeer dat ik het raar vond dat ik in feminisme geïnteresseerd was, dat viel wel mee. Maar meer dat er in de diepte iets begon te woelen. Dat ik later als genderig heb kunnen plaatsen. En in leven en strijd was ik altijd al geïnteresseerd. Als opgroeiende puber aan de anti-atoomstroom strijd deelnemen, naar concerten van Chileense muziekgroepen als Quilapayún, Lautaro gaan, in demo’s tegen het eerste neoliberale regime meelopen … De laatste jaren snap ik pas wat ik met flikkers en flikkerstrijd had. Vond het wel leuk en spannend en soms aantrekkelijk, maar besefte ook: het gaat niet om de seksualiteit. Misschien dat ik daarom er ook vooral over las 😉
De enige ‘fout’ in dit gebeuren is geweest dat ik me als “vrouw” ben gaan zien een tijd. Of dat in elk geval heb geprobeerd. Lesbisch paste al beter (vanuit het perspectief van WIttig, insoumise). En bij gebrek aan beter ga je daar maar achteraan dan. En langzaam wijzen flikkertheorie, genderspul als Butlers performativiteit en vooral Kate Bornsteins “Gender Outlaw” de weg naar een geheel andere wereld. Die ook nog steeds de nodig investering vergt qua bewoonbaar maken. En die ‘fout’ is uiteraard geen fout: er was nog geen andere keuze en waarschijnlijk kan ik het het beste beschouwen als de ruwe vorm, die met wat verdere beitelen, zagen en vijlen deze vreer opleverde. En ja, het is heel gewoon dat de weg naar je genderbeleving via seksualiteit gaat, zeker als je alleen sensationele fotoboeken vindt van “transgenderisten” die sekswerk deden in Sydney of op de Reeperbahn in Hamburg. Of lijpe psychiatrische theorieën. Ideeën over wat tegenwoordig “genderqueer” heet, werden in de jaren 1990 voor het eerst gekneed en met trans* gecombineerd. maar hier te lande moesten we wachten tot de eerste transgenderfilmfestivals in Amsterdam (vanaf eind 2001) tot er een grotere vonk zou overslaan.
Maar het begon dus al veel eerder. Ook zonder expliciet pesten meed ik de gegenderde wc’s op school nogal eens en voelde ik me in gezelschap van leeftijdsgenoten vaak heel ongemakkelijk. Van de lagere school herinner ik niet zo veel, behalve dat ik slap was en vooral dol op leren. De meeste puberteits- en adolescentieproblemen waren meer dan gewoon die van een getormenteerde puber. Ik herkende me ook in niemand, had geen voorbeelden. Dus modderde voort met de moed der hoop. Ik ben op een “reis” waarin ik veel dingen van vroeger opnieuw bezie en herinterpreteer, ontdek dat ze vaak wel degelijk een link hadden met gender.
Fascinating, die reis.
I don’t know exactly when it was, but there was a time I got really fed up with estrogens. They became a hindrance, an obstacle. Or maybe it was the belief in them. But I am still trans. Maybe even more.
When in the beginning of the 1990s I decided to transition from somewhat male, a person assigned male at birth, but never really identifying with it and always estranged about the behaviour of the boys in school and in the streets, I first thought I would probably just be a sissy, a faggot, a queen (well, shy princess still then). As many gender and sexuality insecure youngsters I have been “experimenting” with relations. I had a sort of straight relationship with a cis woman of eight years older, and I had a sort of gay relationship with a cis gay of also some eight years older (but not the same age as my female partner 😉
A recent experience taught me more clearly that my gayness is mostly about gender expression, not so much about sexuality. And I got a beautiful scarf through it also. Twenty odd years after transitioning away from male, I finally got the answer on thát issue. Could be worse.
When I got the nowadays much vied for Green Light for hormone replacement therapy, I was happy: it put me physically on the road I was convinced I wanted or needed to walk. I’m an easy person, when I am convinced of something, I am convinced. Not that convincing me is particularly easy, but I won’t stray much from my conviction. So when I go for the Woman trajectory, I am a faithful follower of protocol and tradition. I faithfully took my Androcur and Estradiol, whatever the effects. I cheered (silently, for I had very few peers) about budding breasts and took the discomfort of depressed feelings for granted. Though I also cursed that castrating Androcur. I believed in the transsexual ideology (by which I mean something completely different than the TERFs or the Moral Majority). I cursed its depressing effects, surely together with the emotional effect of the estrogens. It is a roller-coaster ride, being on those candies. I schooled myself in the trans and female sociological career. And am still very happy with the results.
But I quit estrogens some two years after gender affirming surgery. Because I was *way* too emotional. And I had lost track of who I felt myself to be. Who I wanted and needed to be. A less positive psychologist or endocrinologist would probably label me a regretter or a quitter. I was lucky to have an interested endocrinologist (Louis Gooren) who wanted to know my story, my reasons. And believed my answer on his question if I knew it before, if I had regrets. Which was “no”. just like when some two years later I decided to let go of my breast implants. it had worked, had a good, positive and constructive effect on me. the combination of estrogens and later breast implants enabled me to see and feel myself to be more feminine. For the lay visitors: being male or female doesn’t come from hormones or surgery, it’s a gender identity.
My trans peers (90% trans women who were in some stage of their transition) were probably scared of what I did. Their doubts and insecurities about themselves and the world (mostly the world) were not served by my defiant or actually more matter-of-factly letting go of the visibly most important trans woman’s asset: good breasts. And on top of that quitting E … Also I was hanging out more with bois, trans men to be, trans guys who were not on hormones mostly because they didn’t feel really male. Somehow that rang a bell with me. And shortly after wen I joined the trans men-support group open for all [non-cis men] who were somehow exploring their masculinity) I started to jokingly identify as a “trans man born in the wrong body”. But no, I never really willingly identified as male. I guess I have been female, I surely identified as it for years (sort of, actually I identified more lesbian, after Monique Wittig).
After going off E, I have been for one or two years without any hormone supplication. I cannot advise you to follow that, it’s bad for your health, you go through the nasty effects of the Change, become technically post-menopausal. It took me those effects to decide I needed something to replace the estrogens but I was not planning on returning to testosterone. I knew of something with a weak feminizing and a weak masculinizing effect. An androgynous friend of mine took that. i got it thought my endocrinologist and for some time I was happy with it. Post-surgery you need something after all. And those sweaty nights where each thought gave the effect that normally only fear has, together with loss of energy and power … I really needed to get rid of those. But after some time it wasn’t enough. The alternative was going for low dose Testosterone. Which I increased over the years to an average trans male dosage that is usually good, and sometimes too much or too little.
The one thousand euro question for many is: did I de-transition? Was I a regretter after all? Hanging out with mostly trans men … I violated the first amendment of trans women probably: letting go of femaleness. See a picture from around those days (cringe).
Fast forward to 2015. I can now say (proudly) that I have tried to be man (but ended up being a sissy), have been a woman and traveled on to being something completely different, beyond those two weird boxes the world ties to put me in. I sometimes ponder taking different forms of T, or more T. But then, I often just forget about it and observe I am not that much governed by those sex hormones. and if there is a message in all this, it might be: do what feels good, and try to find a doctor who wants you to be happy and healthy, more than following protocol. And no need for regret (although regret is part of life). Quitting can perfectly mean traveling on to hitherto unknown genders. Going where no one has gone before. Navigating the uncharted territories of trans*.
Now with Spanish translation, ahora en Español en http://www.vreer.net/i-quit-a-k-a-lo-confieso-renuncio/
Guest post on darafhoffmanfox.com
I have been asked by Dara Hoffman-Fox to write a piece for her site as a genderqueer gender educator and human rights advocate for the rights of trans* and inter* people. And I gladly comply with her request.
[Before I continue, a short orthographic notice: I write “trans*” and “inter*” without meaning to refer to a footnote, but the asterisk implies the vastness of trans and inter(sex/gender) identities and expressions.]
Dara’s eyes fell on this part of the vision page on my professional website:
We aim to break through (apart?) stereotypes around gender, gender identities and gender expressions. This goes for both trans people and non-trans people. The cisgendered (i.e. non-trans) are also entitled to be free from stereotypes about their way of life. We do this through gender education.
This Thursday trans* people and friends, partners, allies all over the world will pay attention to Transgender Day of Remembrance. This day started 16 years ago in a reaction to the murder of Rita Hester from Allston, MA.
As still is the case in the United States (10 killings this year), and in Brazil (the country with again the highest count of trans* murders with 113 this year) most victims of murders are black trans* women of African-African heritage, which makes this, apart from a gender issue, also a race and class issue.
Transgender Europe’s Trans Murder Monitoring project counted 226 killings worldwide this year only. Since the start of the project in 2008 we have counted 1,612 murders against trans* people. The Americas are the most dangerous place to live for trans people, surely for trans* people of color. This year 176 killings, with high proportions for tiny countries as Honduras (10 people). But also the Netherlands knows a trans related killing this year.
For trans* people, nowhere is really safe.
The Western societies we live in and its influence sphere have a political and economic system that systematically favors white (middle and upper class) heterosexual cisgender men. All cis men in the end. But also cis women. Think of the incident in the Baltimore McDonald’s where a trans woman was heavily attacked by a group of cis girls.
Women, cis or trans or intersex suffer under this patriarchal system. We trans* and gender-non conforming people are the first ones cis male anger is taken out at. That is criminal and against all human rights, amongst which the most basic one: The right to life. The system creates specific forms of masculinity and femininity and thinks trans* people have no place in that.
There are, however, possibilities to make life for trans* people easier. On the legal front slowly we are getting to possibilities for gender recognition without the need for medical intervention. And several health clinics over the States provide services to trans* people without the need of a pathologizing mental health diagnosis of “Gender Identity Disorder” (DSM-IV and ICD-10) or “Gender Dysphoria” (DSM-5). Health centers like of Callen-Lorde in New York City, or Howard Brown in Chicago, or Tom Waddell in San Francisco.
As trans* people we are very often frowned upon and people have absolutely no clue about us, our lives, our joys and our issues. Helped by crazy sensational TV programs or impertinent questions by many other talk show hosts we are the gender weirdos. Living la vida loca. Prejudice and lack of knowledge. If we could, we would for sure. Even for well off trans people life isn’t ideal.
And as a non-binary trans person (a “Nobi,” as I call it) I have more and more trouble in understanding all those normatively gendered people. Personally I have lost my gender ages ago and I am not really inclined in finding it again. I am a happy multiple/multi-gender.
On good days I can be fascinated by how the “normal” people do. Gender stereotypes – the way most “men” or “women” behave – are fascinating. If you’re not confronted by them. If the normatively gendered people don’t bother you for going to the wrong bathroom or looking too male for a woman, being too much a sissy for a “Real Man.”
I guess my being different makes me great for educating people on gender diversity. I see all those weird gender expressions by the majority of people and can explain our “weirdness” to the normal people. Because gender stereotypes are nasty things everybody suffers from. Even – and mostly – for those enforcing them. Because they miss out a whole lot of opportunities for more (gender) freedom. Sometimes I feel so sorry for them. Not sure they care, but still.
Cis and trans* women know quite well what it is to live under gender stereotypes. Cis women are to marry and take care of the kids. Sexual and reproductive autonomy is not accepted. Of course there are lovely cis men (even straight ones!). Only, in the morals of power, women’s autonomy is heavily fought over. Abortion clinic after clinic is forced to close, because the idea that a woman has a choice over her pregnancy is anathema.
Many times trans* people will have to comply to a similar moral scrutiny and only if you are “really” a woman and thus willing to sacrifice your fertility then you are allowed to change the gender marker on your birth certificate and their ID papers.
So yes, surely trans* people actively suffer under gender stereotypes and we shouldn’t. The situation is partially better with you in the USA, partially way worse. Not that The Netherlands or Western-Europe for that part is even remotely near trans* heaven. Trans* utopia is nowhere, not even in Argentina with its great legislation.
I feel a bit sorry for complaining so much, instead of immediately bringing you the Gleeful Gender Gospel. There is so much trouble and it so strongly interconnected, that I have to pay attention to it.
But as I say, the non-standard life, being gender non-conforming can be great. And the good news to the cis people over here is: you don’t have to become trans*. Usually I really advocate for people to become trans, to really change their gender identity and gender expression from the one belonging to the gender they have been assigned a birth to something completely different. It can be a great time. Like the book Dick For a Day in which the (female) authors fantasize what they would do if they had one.
But you don’t have to. Secretly we are pretty happy to be exceptional, to be “living la gender loca,” so to say.
In my workshops I dissect the working of gender norms, how they are very productive in enabling only certain gender roles and identities and how others are then violently or friendly.
Dear cis people, open up, be straight but not narrow. Really, being a soft open-minded man who understands his own feelings and that of others, who can deal with emotions in a sensible way, is more an asset to a better world and to better relationships than you may think.
You have got nothing to lose but your gender chains.
People (sensible people at least) will love you. Prissy peers may not, they may try to keep you inside the snake pit, but that has to do with your leaving the group, breaking group discipline or doing what they don’t dare to do. The problem with group culture often is that it only works with group discipline. Find yourself a best friend, of whatever gender, to support you.
You don’t have to become trans* to change your gender. Look at the Gender Identity Map from the Impact Project. There are so many possibilities for gender identity and expressions…No need to stick with what you learned in school or from your peers.
There is life out there. Don’t despair.
My biggest complaint around standard gender expressions and people living them is that it is so utterly boring. Who the hell wants to be a healthy, organic whole when you can be a brilliant, injured fragment, after all. This whole investment in wholeness, the whole expectation of living neatly in boxes (even round ones) so doesn’t comply with my jumpiness. I consider it so unhealthy.
Yes, I can associate healthiness etc. in a positive sense. Of course. But not default lives. Default lives are – on the political level – bad and dangerous. They are responsible for the zillions of trans related killings. Fitting in is unhealthy. But falling out may be dangerous.
The forces of normality are strong, the need to find your own way is bigger.
So here’s to the crazy ones, with their shiny gender and their sparkling identities. May we live long and prosper. With lovely, friendly cis people who love us dearly and don’t invest so much in being “normal.”
From the perspective that there are more than two sexes and more than two genders, that being trans or gender-non conforming is diversity instead of an aberration, Vreer Verkerke of Vreerwerk does gender education and human rights education with students, sex educators, lawyers, politicians in The Netherlands and beyond.
