Categoriearchief: Vrerigheden

Dingen uit mijn leven, die niet specifiek met (bijv) Latijns-Amerika te maken hebben.

Huiselijk geweld

De laatste tijd wordt mij steeds duidelijker dat ik zelf ook relationeel geweld heb meegemaakt. Vijfentwintig jaar geleden startte het. Het duurde een jaar of vijf.

Door het heftige relationele geweld dat een vriendin tot een jaar geleden gedurende anderhalf jaar meemaakte en waar ik indirect getuige van was, zijn bij deze ervaringen ook weer naar boven gekomen. Mij betrof het vrijwel uitsluitend emotionele mishandeling en ook niet eenduidig bewust en opzettelijk. Maar het was er wel. Meest tot de verbeelding sprekend zou kunnen zijn dat ik met griep en al zonder geld en sleutels naar buiten ben gestuurd en afhankelijk was van haar genade om mij een aantal uren later binnen te laten. Ik was op een of andere manier een stoorzender voor haar, een zuigende concentratieverstorende aanwezigheid. Of bij de verbouwing van haar huis moest ik ’s nachts daar slapen en sliep zij in mijn huis. En ze kon met een permanente donderwolk rondlopen en me daarin ernstig kleineren. Nu kijk ik er op terug met grote verbazing.

Ik zat zelf in die dagen ook niet lekker in m’n vel. Ik wist van boven niet dat ik van beneden leefde. Ik had ratio maar emotioneel was ik een chaos, een vat vol ongeformuleerde vragen en angsten. Niet heel uitzonderlijk voor iemand van halverwege de twintig. Daardoor heb ik lang gedacht dat veel van wat gebeurd is, van wat impact op mij had aan mij zelf lag of minstens ik daar een sterke bijdrage aan leverde. Bovendien was het doorgaans beduidend subtieler dan het plaatje hieronder aangeeft.

Het al vrij vroeg meemaken van een deel van wat mijn vriendin gebeurd is en zien wat het met haar deed, hoe het haar langzaam afbrak, dat heeft bij mij de zaak ook weer naar boven gebracht. De eerste telefonische scheldkanonnades en vernederingen waarvan ik het resultaat zag en hoorde riepen bij mij ook de herinnering op aan uren durende gesprekken, in levenden lijve dan wel per telefoon. Waarin zij ‘uitlegde’ wat er niet klopte, wat ik deed volgens haar en met haar. Waarin ik gedwongen werd eventueel ook in aanwezigheid van publiek luidop te zegen wat ik had misdaan, een bekentenis af te leggen aan de telefoon. Eerder liet ze me niet gaan.

Met dat alles is het niet alleen kommer en kwel geweest. Wel overwegend. Ik heb er veel van geleerd waar ik nu wat aan heb, Zoals wat ik “psycho-mechanica” noem. Het snappen hoe veel psychische processen, mechanismes werken. Bij mezelf en bij anderen. Mijn geroemde solidariteit met anderen gold toen niet met mijzelf. Zoals vaker: Als je er niet in het begin een eind aan maakt. Sleept het je met zich mee. In het begin was ik ook materieel afhankelijk: had geen dak boven m’n hoofd. En het huis dat ik bemachtigde later was niet om over naar huis te schrijven qua mogelijk woongenot. Dat kwam pas na de verbouwing na aankoop door de woningbouwvereniging.

Ook heb ik een forse upgrade qua politieke scholing gehad toen: kennis en inzicht in radicale politiek en radicaal feminisme heb ik in die periode aardig wat opgedaan.

Ik zeg als ik het er over heb vaker wel dat alles behoorlijk gemengd werd opgediend. Dat is een behoorlijk understatement. Nu zou ik zeggen dat ik kennelijk genoeg kracht had om er niet helemaal aan onderdoor te gaan en meer en meer m’n eigen weg in het leven te zoeken, te worden wie ik zou worden. Maar wel tegen een hoge prijs.

Het was verontrustend en beangstigend genoeg om er nu bij vlagen nog nachtmerries van te hebben. Vooral na gesprekken over het geweld dat m’n vriendin is aangedaan, of als ik een bijeenkomst heb bijgewoond over huiselijk geweld, anti-lesbisch geweld .. Laatste keer ging ik na de presentatie van onderzoek over anti-lesbisch geweld in de OBA weg met een gevoel alsof mijn rug werd beklemd. Angst, verontrusting.. daar duidt dat gevoel op. Ik voel het groeien nu ik er over schrijf.

De moraal van dit verhaal: als het niet goed voelt, is het niet goed. En dan kun je er maar beter wat aan doen, hulp zoeken of minstens je er aan onttrekken. Ten derde male heb ik mij er definitief aan onttrokken. En ik bemerk dat ik nog steeds de neiging heb ook mezelf te incrimineren, ik ben niet vrij te pleiten – wel van fysiek geweld, dat stopte meteen toen ik instinctief terugsloeg. En dat nuanceren van je eigen rol is precies wat bij het slachtoffer hoort. De dader doet dat nooit, denkt daar nooit over na, leeft geheel naïef hierin. Die heeft nooit wat gedaan, wat er gebeurde is altijd onze schuld.

Ik ben me goed bewust dat mijn problemen historisch zijn en niet actueel. De herinnering wordt soms getriggerd en ik zet mijn ervaring om in solidariteit met wie er actueel last van heeft. Ik ga verder met mijn leven, ben druk bezig allerlei dingen op te bouwen ook. Ik haal genoegdoening uit de veroordeling van die ander.

Degene die mijn vriendin een half jaar in een Blijf-van-mijn-lijf huis heeft doen belanden wordt binnenkort berecht eindelijk. Ze heeft al bekend dus ze komt er niet straffeloos van af. Dat werkt. Naast nu mijn eigen verhaal neerschrijven.

Update: die Zilla is veroordeeld veroordeeld voor relationeel geweld, opzettelijk geweldgebruik, 40 uur werkstraf (of vervangend 20 dagen zitten) en een boete van 1000 euro. Dat heeft bij mij ook rust gebracht, dat er gerechtigheid is.
Mijn eigen verhaal is zoals het hierboven staat: veel grijstinten maar daarin ook veel uitroeptekens van wat echt niet goed was. Er weer op terugkijkend zie ik dat er vaak geen opzet was maar wel effect en resultaat van emotionele en mentale chantage en mishandeling. En dat telt. Nu des te vastbeslotener en scherper door met m’n leven.

Unconsented intersex surgery seen as torture?

Many intersex children (children born with a “Disorder of Sex Development”, DSD) undergo genital surgery soon after birth or the first years of their life. Because their genitals “don’t fit”, don’t look like they should. Their size or form is too big, too small, too different from what the doctors (and the parents) expect. We are talking at least one or two in every thousand births. The UN just commented on that with some strong recommendations. Lees verder →

How transphobic is Alice Dreger?

On her blog Uncommon scents Natacha Kennedy, London based scholar on trans children and activist for trans positive education engage in a ferocious, rabid attempt to knife bio-ethicit and intersex-as-DSD advocate Alice Dreger down on the ground that she publishes an article “Transadvocates” in which she argues the problem with trans kids is not the kids but the parents and the cis system (my word). Dreger does this with the use of some dangerous analogies that makes Kennedy highly indignant.
But how transphobic is this writing actually? Is it intended to be so?

Two important things on which I agree wholeheartedly without reservations: it is 99% cis people that push apparent trans children in a certain role, be it forcing them to be trans or to behave like “a real boy/girl”. And second:  I do agree with Dreger’s conclusion just like Kennedy. But putting Dreger in the transphobic bucket of Janice “Transsexual Empire” Raymond and Sheila Anti-pornography Jeffreys … that is some steps too many for me.

Dreger choses a weak and suspect analogy of a boy wanting to be a train “Actually this child—let’s call him Thomas—believed he was a locomotive”. And “I had already met a surgeon interested in using his craft to provide people with wings“. Definitely very dubious, suggestible imagery. Reason enough to be sceptical because when people use this kind of examples they usually do not engage in sincere discussion. But Dreger does, in my opinion.

However what she says is also realistic on many points. Peggy Cohen’s (VUmc gender team, orfessor on transsexulism) first hand research corroborates that many at young age apparent trans choldren grow over it, find other ways, may still end up genderqueer, but not -directly, apparently – transsexual (for what the term is worth). I’d like to define that term for now as feeling the need to physically transition into another gender/sex.

And here Kennedy is absolutely right to say that it is an even worse suggestion to say that trans people may want trans kids to transition asap. That would be plain stupid. For one reason because only later on one can be reasonably sure that they themselves really feel and need to physically transition. No need to put that way ahead in the future, but I really would be inclined to indeed have these kids live the gender role they want (maybe cautiously slow).
Second: keep those ‘good willing’ cis people off their backs. Many portray exactly the lack of priority for the child’s wishes Dreger accuses many people of. Natacha Kennedy found out in research that many of these chldren know early on of their being different and in this cis and straight normative society have to live conscious of their difference without being to do anything about it usually. Which contributes to stress, gender stress even.

I side with Natacha that the ‘common sense’ Dreger indicates that most trans children grow up non-trans and happy about that, is all but solid evidence. Personally I have met several people who in their early youth or puberty were defintely transgendered but found a way to deal with it somewhere on the edges of the trans spectrum, by being gay/lesbian. And only by working or living with other trans people started to realise this. How htis would have been without all the pressure, if they would have grown beautifully transgedenred or something else, we cannot tell. The “growing up cis” part of Dreger I believe, the happy part is where I’m sceptical about. In some cases we do know how the children grew up when left to their own devise with parental support. Not all of them grow ‘heavily’ transgendered.

I am inclined to tell Dreger that for a scientist of her standing and experience, she should be more consious of her own writing. She ought to know better than use such analogies, be more precise in what she refers to. You owe that to being a scientist. But transphobic .. not consciously, I find too little proof of that. And I know that people can even when living near the smithery may make bad horseshoes. I suspect Dreger to such a scholar.

The problem I guess: we cannot know how it would be without cis pressure.  Even seemingly idyllic environments have their restrictions and their problems. Same applies for aforementioned Dutch trans children. A dutch poem says “Between dream and act, stand laws and moral objections” and nightly gloom. Let’s keep stimulating these kids to use their inventiveness to find ways to be true to themselves, let’s keep educating – with all means possible – the parents, neighbours, teachers, scientists, politicans, shrinks and doctors. many of them just need good education whcih can take quite some effort and may not give the result wished for. And maybe – I may be way too hopeful but still – also Alice Dreger grows in the right direction.

Veranderingen

Nog voor het jaar uitgaat wil ik een aantal veranderingen starten, meedelen. Bij deze dus..

De grootste: ik ga weg bij TNN en ik ga voor mezelf beginnnen. Wie mij van dichterbij volgt kan gevoeld hebben dat het niet altijd boterde, en dat soms het onderscheid tussen moi en TNN weg was. Dat klopt en is op zich niet slecht. Maar er is wel het nodige voorgevallen tussen mij en TNN waardoor ik uiteindelijk heb gezegd: “I’m out.”

Zonder op de details in te gaan, wil ik kwijt dat TNN mij uiteindelijk netjes heeft behandeld. Voor mijn gevoel is men zich echter niet bewust genoeg van interne minderheidsstress en de noodzaak van queer/feministische uitgangspunten in het werk. Daar is mijn vertrek een resultaat van.
Onder het motto Ultreia, altijd door, altijd verder, ga ik evenwel niet bij de pakken neerzitten maar ik start Vreerwerk. Ik wil en moet werken. En dan liefst zoals ik dat wil. Als eigen baas nu. Met een klein maar gaaf team om mij heen, op de achtergrond.

Vreerwerk gaat zich bezig houden met voorlichting over trans en gender-stereotypes. Aan bedrijven, roze netwerken,overheid, wie maar wil. Met een onvervalst mensenrechten uitgangspunt.

In het zelfde kader wil ik genderreflectie geven aan studenten en zulks. Wat betekent die theorie en wat kan ie betekenen. Daarvoor wil ik ook een aantal artikelen vertalen en misschien zelfs enig werk van Beatriz Preciado uitgegeven krijgen.

En ten derde wil Vreerwerk zich bezig houden met internationale trans* en intersekse advocacy. Idee is dat nu vooral via de VN te doen, maar dat is preliminair. En vooral ondergeschikt aan wat nuttig is.

Een andere verandering ..  “Si todo cambia que yo cambie no es extraño” (Als alles v erandert is het niet erwondelijk dat ik meeverander): Ik wil meer in het Spaans schrijven , Italiaans of Portugees erbij leren, maar moet er ook meer rondhangen om iets te kunnen betekenen. Spanje is op een paar punten ver voorbij de rest van Europa. Daar moeten we voordeel me kunnen behalen om Nederland op die (Trans) punten ook weer verder naar voren te sleuren. Nu de politiek niet meewerkt qua besluiten moeten we kijken hoe we de basis versterken. En internationale inspiratie kan helpen daarbij.

Zoals veel beginnende ondernemers zoek ik gaatjes om in te springen, om bruggen te bouwen en ook voor de lezers geldt: heb je interesse in  of belang bij voorlichting, educatie, reflectie op transgender en raakvlakken met werk, mensenrechten, religie ook. Ken je mensen of instanties waarvan je vindt dat ze dat hebben, leg dan contact. Ik ben in te huren daarvoor.

De voorlopige URL van mijn werksite is vreerwerk.wordpress.com en die is nog in een opzetfase waardoor je soms dingen ziet verschijnen en verdwijnen. Tegen de tijd dat ik begin en tevreden ben, zal dat ophouden ;o)

Stoornis? Nee bedankt!

In de discussie over stoornis en diagnose kwam op Facebook bij de groep transvrouw.nl het argument op van mensen die zonder “toezicht” zich zouden willen en kunnen “ombouwen”. En dat het goed is dat deze mensen tegen zichzelf beschermd worden. De film Regretters zou een historisch voorbeeld kunnen zijn.
Ik denk dat het genoemde verschijnsel van travestieten die ‘ongecompliceerd’ voor behandeling zouden kiezen en er niet uitzien en daarmee de Echte transgenders in slecht daglicht zetten (dat is de klacht) niet opgelost wordt door toezicht en controle en diagnose en gender-identiteiten/expressies als stoornis neer te zetten. Missers als met Regretters voorkom je er ook niet mee. En geen activist pleit serieus voor onbeperkte toegang tot de “geslachtsaanpassende behandeling’ noch roept dat de artsen maar iedere gril serieus moeten nemen. Want dat is de vooronderstelling achter die opmerkingen: als je diagnose van genderdysforie weghaalt, kan Jan en alleman zich laten ombouwen en dat is geen gezicht en slecht voor “onze” maatschappelijke acceptatie.

Dit heersende idee is gebaseerd op een aantal misverstanden:

  • Zonder diagnose komt er een toevloed aan ongeschikte kandidaten die zomaar doorgaan;
  • We zijn Anders en dat moet gediagnostiseerd, gecertificeerd worden.
  • Deze twee ideeën hangen vaak samen.

    De beweging die pleit voor verwijdering van genderidentiteitsstoornis of genderdysforie uit de psychiatrische en medische classificaties als sekusele of mentale stoornis, Stop Trans Pathologisering 2012 (STP2012), pleit er voor dat mensen goed snappen waar ze aan beginnen. En daar is een prima proces voor dat we in het Engels Informed Consent noemen, geïnformeerde instemming. Dat is iets anders dan de diagnostische gesprekken van de VU of UMCG psychologen die kijken of je trans genoeg bent. Dit gaat er om dat je besef wordt getoetst van wat je wilt. Of je dat wilt. Een Nederlandse psycholoog in Wisconsin, VS is daar heel hard mee bezig. Walter Bockting (dr., voorzitter WPATH) krijgt veel cliënten met gendervragen, en praat met ze, helpt ze uitvinden wat ze willen, waar ze het gelukkigst van worden. En dan speelt de maatschappelijke contect en draagkracht ook mee. Maar hij gaat uit van wat de cliënt wil. Dat is de kant die VUmc en UMCG ook veel meer op moeten (en andere psychologen). Zoiets is wat we voorstaan als anti-diagnose activisten.

    Consequentie is dat de mogelijkheden tot het vragen van medische interventie verruimd worden. Niet of je transgender of transseksueel of wat dan ook bent staat meer centraal, maar of je genoeg zelfinzicht hebt te beseffen wat de consequenties zijn van wat je wilt. Er is een kleine kans op meer “spijtoptanten” omdat er meer mensen kunnen meedoen, maar anderzijds schept het vooral meer mogelijkheden je eigen keuzes te maken. En dat leidt weer tot minder spijt omdat je meer je eigen keuze maakt. Tegelijk hóef je niet meer behandeld te worden om te kunnen zijn wie je wilt. De voorgestelde wetswijziging van art. 1:28 NBW helpt daar ook erg bij.
    Sowieso kunnen (bevestigt Peggy Cohen-Kettenis ook) psychologen en pschiaters alleen maar nagaan hoe serieus je idee is. En of je geen andere geestelijke probelemn hebt die je draaglast verzwaren en je ideeën vertroebelen. Men heeft mij ook jaren spijtoptant genoemd en in hokjes geprobeerd te forceren. Ik ben alleen doorgereisd na de aanvankelijke transitie, een idee dat velen angst aanjaagt.

    Gediagnostiseerd worden betekent in de huidige context beoordeeld en veroordeeld worden. In Nederland moet je transgender genoeg zijn, genoeg genderidentiteitsstoornis hebben om de Behandeling te mogen ondergaan. Genoeg genderdysforie hebben, hard genoeg lijden. Of je verhaal vakkundig genoeg daarin kunnen omzetten. Dat het je diepgevoelde wens is, is niet voldoende. En de meesten die zich bij de genderdysforiezorgcentra melden vormen zich ook naar die ideeën. Dat is niet goed want het dwingt mensen in een keurslijf en vermindert de gendervariantie waar het eigenlijk om gaat. Het belangrijke is niet afwijking van een norm te diagnostiseren en te pathologiseren. Het gaat er om dat mensen autonoom kunnen kiezen kiezen hun leven te leiden zoals zij dat voelen. Het gaat om mensen te helpen zichzelf te ontwikklelen en niet om mensen eerst een label te geven en op grond daarvan een bepaald pakket aan te bieden. Dat is net als wat TV-beheerders doen: je krijgt sowieso bepaalde zenders en dan mag je nog wat kiezen. Maar als je heel andere wilt, alleen bepaalde zenders, dan kan dat niet. Dan moet je niet zoveel willen.

    Er achter ligt ook een idee van controle op wat er mag zijn in de maatschappij aan (gender)expressies en identiteiten. De natuur is gebaseerd op diversiteit, variatie. Eeuwenlang probeert de mens die te beheersen, veelal vanuit redeneringen, met een morele en/of religieuze grondslag. Die veelal gebaseerd is op de norm dat het alleen goed is wanneer je mannen en vrouwen hebt die samen leven. Mannen en mannen, vrouwen en vrouwen of anderszins niet hetero is Niet Goed volgens die ideeën. Dat is ook voor een groot deel de grond van veel anti-homo en anti-trans geweld. Geborneerdheid. Gêne, ongemak met verschil.

    Transitie

    We moeten  van de term “transitie” af zoals we eerder van de term “transformatie” af moesten. Transitie legt een te groot belang bij de voor de buitenwereld fascinerende verandering en wordt ons ook door die buitenwereld opgelegd. Terwijl we zelf liever – zoals iedereen  – aan onszelf werken, worden hoe we ons voelen. Lees verder →

    Hoed u voor Zilla’s

    Het is opvallend: in mijn vriendenkring zijn recentelijk een aantal mensen het slachtoffer geworden van een uit de klauwen gelopen liefdesrelatie. En wel op zo’n manier dat ik in elk geval vind dat de betrokken daders uit de scene moeten worden gebannen tot ze afgestraft zijn (in juridische zin, hun straf hebben volbracht).  Maar wat is dat toch? Hoe kunnen we het voorkomen en waar het voorkomt er iets aan doen?

     

    De beschreven gevallen spelen zich af op verschillende plekken in Nederland met verschillende betroffenen. Omwille van de privacy van daders en slachtoffers houd ik de verhalen anoniem.

    Twee daders hebben zeker of hoogstwaarschijnlijk borderline syndroom, een derde schijnt narcistisch te zijn. Twee van de drie zijn gewelddadig geweest, een derde dreigde ermee. Twee zijn relatie tussen vrouwen, een is een (gender)queere relatie. Helaas zijn ook holebi’s en transen, queers niet vrij van deze verschijnselen. Daarover heeft Karin Spaink ooit al eens geschreven in haar stuk Dames als daders. Lees verder →

    Bezuinigingen? Mn reet!

    Er is geen enkele zinnige reden om 18 miljard euro of zelfs maar 1 miljard euro te bezuinigen op de Nederlandse economie. Als je tenminste enig evenwicht wilt hebben en mensen in principe aan het werk wilt hebben in plaats van in de uitkering.

    Er is geld genoeg. CBS Statistieken (macro-economische verkenningen 2011) geven aan dat er genoeg kapitaal aanwezig is: de kapitaalinkomensquote is flink gestegen. Er wordt alleen verrekte weinig geïnvesteerd: de investeringsquote staat op een historisch dieptepunt. De kloof tussen winsten en investeringen – nodig om de economie op gang te brengen/houden – is dus heel diep. Lees verder →