Ik houd best van Nederland. Dat gekke stukkie grond aan de Noordzee dat allang half was verzopen als we geen droogmaling hadden gehad. Als we niet die polders hadden gemaakt die ik politiek verdoem maar geografisch mooi vind. De heuvels in het zuiden, de bossen in het oosten.

Maar dat gaat dus heel duidelijk om de grond, en ook wel om de mensen – een forse minderheid en misschien een stukje zwijgende meerderheid die niet zo nodig hun stem hoeven te verheffen, of het te druk hebben daarvoor met zwoegen.
En de prachtige luchten die je hier hebt, Alleen vergelijkbaar met Patagonië.

Maar de staatsinrichting en het culturele klimaat hier dat maakt dat ik regelmatig me afvraag waar ik heen kan gaan. Maar ja tussen droom en daad … Een nieuwe lente een een nieuwe geluid is niet voorbehouden aan Gorter of GroenLinks

Ik heb op dit moment gelukkig een prima plek waar ik kan vechten tegen de bierkaai, hem kan kietelen en waar ik met de mijnen de regenten van de stad regelmatig verantwoording vraag af te leggen. En samen met de bewegingen waarmee ik voor een eerlijk en mens- en milieuvriendelijke stad en wereld vecht, blijf ik zingen en demonstreren en staken en knokken.
Want we zúllen winnen!

Zeker als jullie meevechten. Opstaan – al dan niet letterlijk. Je laten horen. Luid Nee zeggen tegen de verdelging van de wereld en dit mooie landje met zn botte honden. Werken aan die andere wereld.
En dan zullen we zeker winnen.

Tussen de post van 40 jaar activisme en vandaag is veel gebeurd. Het belangrijkste: ik ben duoraadslid voor BIJ1 in de Amsterdamse germeenteraad. Mijn eerste wapenfeiten daar zijn het indienen en geaccepteerd krijgen van twee moties over trans*zorg in Amsterdam. De eerste is dat de wethouder Zorg (Simone Kukenheim, D66) minister De Jonge van geneeskundige zorg op zn falie geeft over des schandelijke mensonterende en dodelijke wachttijden bij Amsterdam UMC (voorheen VUmc en AMC). De tweede dat Amsterdam voor respectvolle eerste opvang gaat zorgen in de (jeugd)GGZ en andere zorg. Die is ook aangenomen . De werthouder beloofde dat er extra aandacht zou zijn en training voor wie met trans* mensen te maken krijgt. Ik weet nog niet wat de resultaten zijn. Daar ga ik eens naar op zoek.

Ook heb ik in de raad te vuur en te zwaard – maar vergeefs – de ADM verdedigd. Dit was (fysiek – mentaal zijn ze er nog) een prachtige plek in de verre Westhavens van Amsterdam. Een vrijplaats, een vrijhaven voor natuur en cultuur. Een echt tegengeluid hoe je ook kunst en cultuur kunt maken, en leven in zelf gemaakt groen. Want het bos dat er was is in die 21 jaar dat ze er hebben kunnen zitten, door de ADM’ers zelf langzaam gezaaid en opgekweekt. Door nalatigheid en desinteresse heeft de gemeente op een ontruiming aangestuurd en zijn een honderdtal mensen thuisloos geraakt. Sommigen zitten op Slippery, de slibvelden in Amsterdam Noord hutje mutje met de wagens op elkaar en zonder ruimte er echt iets van te maken – in de twee jaar dat ze er kunnen zitten. Hopelijk geeft VN ze alsnog gelijk zodat ze in elk geval een morele overwinning hebben behaald. De campagne voor ADM 2.0 is in elk geval in volle gang.

I will NOT go quietly – BIJ1

Verder schrijf ik regelmatig briljante teksten voor mijn raadslid, Sylvana Simons, en ben ik nog steeds vaak bij acties te vienden. Ik opereer in een team van acht mensen waarvan twee vrouwen, drie transen, vier mensen van kleur, vier queers … Puike club zo. En daar ga ik nog zeker drie jaar mee door.

Long due wegens site crashes en verwante ellende. Dit is wat ik zei bij de Damslapers van de ADM in januari 2019, na hun ontruiming.

Beste mensen, vriendingesen, kameraden,

Ik ben vreer en ik sta hier als solidair activist, enthousiast vriend van de ADM, de mensen, dingen en bebossing. En als groot voorstander van vrijplaatsen. En ik sta hier als duoraadslid voor Amsterdam BIJ1. In de gemeenteraad van Amsterdam vechten wij als enige partij consequent voor het voortbestaan van de ADM.

Vrijplaatsen en underground cultuur zijn een manier om de stad open te houden in plaats van af te sluiten. Vrijplaatsen zijn onttrokken aan de speculatiemarkt ten gunste van een levendige alternatieve manier van leven en werken. Dat begon lang geleden al. Voor mij was Wijers de eerste kennismaking, begin jaren 80, op de kop van de Nieuwezijds Voorburgwal, waar nu een Holiday Inn hotel staat. In de loop der jaren heb ik meegeholpen met het toegankelijk maken van diverse panden voor wonen, werken en cultuur. Nu ik in de gemeenteraad werk, moet ik dat met een verbale koevoet doen.

Amsterdam BIJ1 staat voor economische rechtvaardigheid en radicale gelijkwaardigheid. Dat betekent dus ook een stad die open is voor iedereen. En met iedereen bedoel ik niet – zoals tegenwoordig gebruikelijk is – open voor de rijken.

Ik bedoel een stad die open staat voor diversiteit, creativiteit en vooral een stad waar je fatsoenlijk kunt wonen zonder dat je krom moet liggen om je huur op te brengen en zonder dat je bedreigd wordt door je huisbaas.

Een stad waar je niet te maken hebt met een veelheid aan tijdelijke wurgcontracten zonder woonrechten.
Waar significante leegstand niet voorkomt en de markt steeds minder relevant wordt.

Men doet altijd alsof hoge grondprijzen een natuurverschijnsel zijn (net als de markt) maar dat is natuurlijk flauwekul. Grondprijzen zijn hoog door speculatie en doordat het een verdienmodel is. Tegelijk geeft de gemeente haar grond weg tegen een schijntje, middels een erfpachtconstructie die haar vrijwel geen geld oplevert en haar macht over de stad aanzienlijk verzwakt. Dus ook als er tienduizenden sociale huurwoningen bijkomen heeft de gemeente steeds minder macht over de stad. Alle leuke linkse plannen van dit college ten spijt. Hun beleid brengt ons bij lange na niet bij die broodnodige radicale gelijkwaardigheid en economische rechtvaardigheid!

Wat we nodig hebben is een bruisende stad met een levendige underground. Met voldoende goed betaalbare woningen zodat niemand krom hoeft te liggen voor hun huur. We zouden antikraak moeten openbreken. In grote gebouwen wonen vaak twee studenten, een hond en een kat. Bijvoorbeeld in het oude paleis van justitie op de Prinsengracht. Daar kunnen minstens vijftig extra mensen wonen. Allerhande gebouwen vragen om meer bewoning.

Laten we de stad terugpakken.

Want de stad mag niet van de speculanten en grote investeerders zijn.

Amsterdam moet zijn voor wie er in wonen.

De stad moet niet goed zijn voor Won Yip van het Pontsteigergebouw, Amsterdam heeft geen behoefte aan Justin Bieber met z’n penthouse aan de Dam. Daklozen, vluchtelingen,studenten, werkers, gezinnen hebben die ruimte veel meer nodig. Die rijken kunnen overal wonen.

Beter vijf ADM’s dan één Pontsteigergebouw!

Amsterdam heeft behoefte aan leefbaarheid, aan autonomie, aan een Boterbloem die de stad via groen lokaal vervoer van ecologische groente voorziet. Aan nog meer grijze dozen aan de rand van de stad heeft niemand wat en ook niet aan bont gekleurde loodsen. En Schiphol is al te groot. Dus behoudt de Lutkemeerpolder, behoudt de laatste vruchtbare landbouwgrond in de stad.

En behoudt de Mobiele Eenheid in Noord! Die leegstaand vastgoed willen transformeren in culturele panden waar de buurt zelf aan de gang kan gaan. Wie z’n hotelvergunning vijf jaar laat versloffen heeft hem niet nodig. Intrekken dus en laat honderd Mobiele Eenheden bloeien.

Het kan anders, beter.

Barcelona toont dat een overheid met lef in korte tijd veel kan veranderen.

Daar koopt de gemeente hele huizenblokken op ter preventie van speculatie. Hoezo is er geen keuze?

Het enige dat het is, is een keuze!

Een keuze die GroenLinks, D66, de PvdA en de SP nu niet maken.

En het is een gebrek aan verbeelding.

Dus Kraak de leegstand!

En vooral: kraak de rijken!

Goedemiddag

Ik ben dus vreer, oprichter van het eerste genderqueer collectief in Nederland, zo’n zestien jaar geleden. En een genderqueer, da’s zoiets als een genderzwerver. Iemand die niet in een van de twee enige legale en legitieme genderhokjes (man en vrouw) past. Ik zwerf daar zo’n beetje tussen of buiten

Waarom ben ik hier

Ik loop mee om een queer geluid af te geven met het queer blok. De demo is veel te veel een allemansvriend in opzet, nauwelijks kritisch. Als ik jullie zie valt me dat best mee, maar met LHBT vriendelijkheid onderscheid je je echt niet als progressief. Dat doet iedereen behalve de SGP tenslotte.

Waar hoop ik op, waar moet de mars aan bijdragen?

De mars moet bijdragen aan een queer, transgender, feministische, zwarte meerderheid die zorgt dat wij gehoord worden. Want met ons allen zijn weij die meerderheid.

En als het echt goed gaat, krijgen we in de woorden van Simone van Saarloos een verliezer als premier. Een vluchteling, een travestiet, een zwarte vrouw, iemand die een abortus heeft ondergaan. Daar ga ik voor.

Wat wil ik meegeven?

Laat je niet inpakken, kijk naar hoe partijen scoren over de hele breedte. Ga stemmen, en stem links. Want dan heb je de grootste kans dat je feministische idealen overeind blijven. Maar stemmen is slechts een heel klein element een superkleine en nu superbelangrijke daad in je politiek leven. Als je feminisme je lief is, als je leven je lief is, dan ga vaker de straat op, en benut je ieder moment om de boel te verbeteren. En iets sufs als “Nederlandse cultuur of “Nederlandse identiteit” is NIET wat belangrijk is. Racisme is belangrijk, het klimaat is belangrijk, economische rechtvaardigheid is belangrijk.

Waartoe roep ik op?
Ik roep op tot verzet tegen de heersende moraal, verzet tegen mannenmacht. En tot solidariteit, met vluchtelingen, met uitkeringstrekkers, met transgenders en interseksepersonen. Ik roep op tot verzet tegen haat en lauwheid, tegen bazen en haantjes.

Het is nu al jaren dat een groep alleen ervarende en niet reflecterende groep transpersonen op hun beurt het begrip transseksueel in leven houdt. Met als argument dat zij, in tegenstelling tot andere transpersonen, de enigen zijn die echt lijden. En ik heb het gehad daarmee.
Men zegt: transseksueel is wie “helemaal” omgaat, het lichaam grondig, ook genitaal, laat aanpassen. Wie een nood, een behoefte heeft tot ‘complete’ aanpassing. Voor hen is transgender hooguit een synoniem voor transseksueel. Maar er zijn best een aantal problemen met het idee van transseksueel. Los van de beperkende definitie ervan. Transseksueel kon in de jaren 1980 en 1990, daarna had het uitgestorven moeten raken.

Want het begrip transseksueel vindt zijn basis in psychiatrische classificaties. En de professionals die deze classificaties gebruiken hebben allemaal zo hun ideeën wat een geslaagde gendertransitie inhoudt.

Als je iets verder kijkt dan je transseksuele neus lang is, dan kun je ontdekken dat heel veel mensen – ook in onze buurlanden – alleen hun papieren kunnen veranderen, alleen hun lichaam aan hun behoeftes kunnen aanpassen, als ze akkoord gaan met de diagnose transseksueel.

Waar komt “transseksueel” vandaan? Wat beschrijft het?

Transseksueel is vooral dankzij Harry Benjamin bekend geworden. Zijn boek The Transsexual Phenomenon uit 1966 is jaren lang de Bijbel voor transmensen geweest. Wie het als een handboek, een how-to, gebruikte, was bijna zeker van acceptatie door behandelaars voor een geslachtsaanpassende behandeling. Als je je daarbij ook nog decent vrouwelijk gedroeg en als hetero afficheerde zat je goed. En in tijden van zeer strenge selectie geldt dat je alles doet om er doorheen te komen.

Heden ten dage is dat wereldwijd nog steeds een probleem. Er zijn maar een paar landen waar de regels om van gender/geslacht te mogen veranderen (wettelijk dus, qua paspoort en geboorteakte) “redelijk” zijn of zelfs goed en conform mensenrechten. Dan heb je het over Argentinië als eerste (2012), Ierland (2014), Malta (2015), Noorwegen (2016), Denemarken (2014), Colombia (2014), … Nee, Nederland staat er niet bij want de senaat was overwegend te transfoob om te geloven dat genderkinderen serieus zijn en het echt weten van zichzelf. En in Wit-Rusland is psychiatrische observatie op een gesloten afdeling een voorwaarde om (wettelijk en wettig) van geslacht te mogen veranderen.

Dat “genderidentiteitsstoornis”, met specificaties als transseksualiteit, in psychiatrische (afdelingen van) classificaties staat, tegelijk is binnengekomen met het verdwijnen van homoseksualiteit, geeft aan dat het de dames en heren medici en psycho-professionals te doen was om genderdeviatie, afwijking van de gendernorm. Eerst was homo-zijn verdacht en ziekelijk, nu geldt dat nog steeds voor transgender. En de verandering voor de ICD-11 (enige echte gezaghebbende universele classificatie, wetenschappelijk verantwoord) is ook nog niet helemaal zeker. Noch afdoende.

Gegeven bovengenoemde voorwaarden is het niet raar dat mensen zich transseksueel zijn gaan noemen. Maar nu we ons breed aan het emanciperen zijn, en we al een tijd transgender als eigen term hebben, wordt het tijd ons te bevrijden van een diagnose die ons allerlei kwalen aanpraat.

Zoals de holebi’s (homo’s, lesbo’s en bi’s) zich na depathologisering flink hebben geëmancipeerd, is het tijd dat we dat als transgenders ook eindelijk gaan doen. En dat we beseffen dat onze individuele nood tot het aanpassen van ons lichaam voor een heel groot deel voorkomt uit minderheidsstress: omdat we ons anders voelen worden we niet geaccepteerd en krijgen we allerhande stressverschijnselen. Zodra men ons ook leest als man of vrouw, accepteert men ons ook meer. Maar diverse groepen transmensen die om verschillende redenen niet een heel lichaamsaanpassend proces kunnen of willen ingaan, worden niet geaccepteerd voor wettelijke verandering. En trans-zijn zonder litteken is nog steeds verdacht in Nederland dan ben je niet echt.
Transseksueel is een term die een onderdrukkende helper ons heeft aangeleerd. In feite is het gaslighting: vertellen dat het niet klopt wat je voelt, het moet fout zijn, het is cissplaining want zij weten het natuurlijk beter.

Volledige verandering

De oude wet in Nederland (RIP 2015) eiste nog een zo volledig mogelijke aanpassing aan het andere geslacht. Men eiste dus een overstap, dissidente lichamen konden niet, waren outlawed, buiten de wet gesteld. Nu niet meer. De wetgever vindt dat je dat niet maag eisen. En aangezien de hetero-norm toch juridisch al 15 jaar geleden een gevoelige slag is toegebracht middels de openstelling van het huwelijk voor stellen van ‘hetzelfde geslacht’, is het juridisch ook niet meer zin vol (of consequent om wel aanpassing van translichamen te eisen. Niet dat de wetgever nu helemaal om is, want de staatscommissie meerouderschap heeft toch paal en perk willen stellen aan het aantal ouders (vier maximaal) en heeft niets substantieels gezegd over transgender, een gemiste kans. De angst van de wetgever is verschoven naar kinderen, conform de morele paniek sinds de jaren 1980. Om hen te beschermen moet er heel paternalistisch een deskundige kijken of we wel weten wat we willen. Voor de kinderen moet er een diagnose komen die genderdiversiteit als pathologisch labelt. Want er is geen enkele medische reden om pre-puberale kinderen te behandelen.

De enige “volledige verandering” die goed is, is het volledig afschaffen van genderregistratie. Het hoort de staat niet te interesseren wat voor lichaam wij hebben. Uit het oogpunt van biopolitiek en volksgezondheid is er een interesse in gezonde mensen. Maar dat wordt begrensd door ieders recht op autonomie. Op dezelfde grond moet de staat zich ook niet tegen abortus aan bemoeien behalve zorgen dat dat veilig kan (en veiliger, lichaamsvriendelijker methoden van preventie stimuleren).

Tegen een derde gender, voor afschaffing van de registratie

Genderregistratie (in het geboorteregister) is er niet omdat de mensen dat zo leuk vinden. Die is er gekomen voor het kunnen scheiden van mannen en vrouwen voor de militaire dienstplicht. En een voortdurend resultaat van die scheiding is de ongelijke beloning van mannen en vrouwen (anderen bestaan niet maar worden nog ongelijker beloond zodra ze worden herkend). Genderregistratie is er niet voor ons. Dus moeten we hem ook niet willen. We moeten hem willen afschaffen. Derde gender is eigenlijk onzin. Want dat gaan ze zien als telbaar derde, en kan aangevuld met een vierde en vijfde. En wie weet wat voor ongelijkheden daar nu weer uit voortkomen. De overheid is niet perse onze beste vriend. Ze heeft het erover dat je je moet invechten in de maatschappij, wil meer bevoegdheden voor politie en inlichtingendiensten zodat die als het fout gaat ons extra makkelijk kunnen opsporen. Ons, want we zijn niet allemaal brave witte ons-nergens-mee-bemoeiende burgers. Ook transmensen moeten Signal gaan gebruiken i.p.v. Whatsapp, als je privacy je lief is. Hoe minder de overheid van je weet, des te beter.

Be whoever you want to be. Maar waarom wil je een definitie van anderen gebruiken als we eigen hebben; talloze eigen inmiddels! Er is genderqueer en zoveel meer tegenwoordig). En vecht voor je recht, ons aller recht om te kunnen zijn zonder lastig gevallen te worden daarom.

This paper (written for the 2016 EuroPride ARC-GS “Proud in Europe?” social sciences conference) looks at different levels of struggle for the rights of trans* and inter*  people; both national and supra-national and more from a resisting movements perspective. I will suggest improvements for a trans* strategy, and indicate possible ways for further inter* activism, extrapolating current tendencies. Lees verder →

In de Nederlandse pers verschenen in een week tijd twee artikelen over de gendertweedeling zoals we die kennen. Zaterdag in de Volkskrant verscheen “Hecht niet zo aan de hokjes” van Sonja Alferink, en vandaag stond op de Joop een stuk getiteld “Mag ik een ander hokje? Deze past niet”. Als Superman zowel de nerdy journalist Clark kent is, als Redder der wereld, waarom kunnen anderen dan niet ook buiten hun voorgeschreven patronen treden? Lees verder →

I am Vreer and I lost my gender already ages ago. Left it under some stone and have never found it back. I go by the pronouns “They”, “their” and “them”.

I guess I want to reflect a bit on this theme of embodiment, and gender. My story is not completely coherent, but neither am I anyway. It is both a reflection on a couple of questions and it is a couple of personal remarks, stories. A fragment of biography. Anyway.

In the Netherlands my body has no social significance. My body does not matter, does not count. My body must be adapted to a sexist and racist standard. Before it was the law that charged medicine to uphold a classic moral that certain identities were only legal and legitimate in certain bodies.  Now it is only medicine and social cultural norms; the law more or less took its hands off our body now. And many identities have no place anyway. Well, in a certain sense I am OK with that. I am way too cute for your binary. I can’t even think straight, let alone that I can adapt to cis standards. Best let me frolic and riot.

For me we can definitely sever the body from the biological. Or better we can ditch biologism. Biology as the description of all kind of processes that happen in bodies (human, animal or plant) and beyond definitely has its value. But as soon as it concerns things sex and gender, biology turns into ideology . As so many scientists, biologists don’t look very critical at the basis of their science. Most of them will never have heard of their eminent colleague Donna Haraway with her groundbreaking book” Simians, cyborgs and women, her later critique and analysis of bioscience “Modest_witness@Second_Millennium: Femaleman™ meets Oncomouse©”. The books that prove sex and gender diversity in all kind of species are often ignored or criticized from scientific dominant ideology.?Gender is always embodied. Not because we are born that way but because power relations inscribe gender on our bodies.

I, or we – I sometimes identify as a positive multiple (We are legion and so am I) – can definitely speak from my sexed and gendered body. My queerly gendered body that has slowly become comfortable to be while I peel off all the layers of imposed significance. I had to start with that just after finishing my second transformation, from Male to Female, or from hidden riddle-gender to Monique Wittig inspired lesbian to be. I had become an apparently cute trans* woman, but never felt comfortable with many things “woman”. Directly after breast surgery I had to wear a bra, a real one, not some kind of top. The horror. It felt I was made to conform to norms living close to the body, just for having a certain body. I have never been interested in female labelled underwear. if I considered it too frilly on others already, then surely on myself.
If I hadn’t felt the weight of expectations on me I probably immediately would have sought for something like army fatigues.

After some years and quite some torment – my love was just growing breasts and identified with mine – and binding, I decided to let go of my breasts. They didn’t fit with me anymore and I took them for a ‘false’ reason, almost as a test. They helped me in developing my womanhood, or femaleness, my femininity. That I let go of after a couple of years. I accepted my rejected masculinity. And later started working again at my femininity but then way queerer. I now associate (i never identify voluntarily anymore) as faggot, flikker, marica. Maybe I went full circle. I am a trans *man who was born in the wrong body.
Like my gender and how the world saw it, I never liked the way the world works either. Always too much wrong. Probably all of my life I proudly belonged to all kind of minorities. I love being part of all sort of minorities, but I absolutely do not like the lack of privilege it comes with, the lack of rights and possibilities.
Minorities are cool, deviant and oppressed groups have way more humour than the Ordinaries, the Others, los demás. de gewono’s. We are cool, you are dumb. You irritate us with your limited cis behaviour.  We have problems with your “cissplaining”. and we don’t need cis people to stand for us, we need you to stand with us!

Maybe I should tell you what I dream. How my ideal gender, body and sexually diverse world would look.
Non hierarchical to start with. Everybody celebrating diversity and creativity. Free love, no more (subtly) forced compliance with white, cis or straight normativity. No more wearing a pronoun sticker that tells your name and gender, nor badges with your pronoun. No list of fifty something gender or sexual options. Just a positive dotted line where you can tell what you want people to know. Being loved for being Different. And everybody learns sign language, with all the terms for our beautiful existences. Our own Deaf terms. Queer wheelies and other queer dis/abled people would be welcomed on sparkled ramps or other enabling solutions. The EU would be very colour, gender, crip, unicorn and women positive.

Not unimportant: out trans* people and out intersex people or people with an intersex status/condition would all be loved. Because that is a huge problem. We are hated. In five years we have counted more than 1,500 murdered trans* people, most of whom by the way were trans* women of colour doing sex work out of survival necessity. And I guess most of you neither have had much talk with trans* people, in a serious friendly non research related way. You all love us for research. But you never love us. Trans* people are in almost all environments radically not loved. And then there is a cotton ceiling: it hardly goes beyond the underwear. Of course I must not bear the sins of one researcher on all the others. #notallresearchers, you know. And #yesalltrans people. But my own experience appears to find collective recognition. I would actually say: try us out. Not as in taking a trial subscription, but open up to us, explicitly. Be revolutionary and love a trans*/inter* person! Confront the unknown. We have to do it every time when we engage with a cis person.

I do not want your acceptance, I want your transformation and don’t take “later” for an answer. You can help, you should help. The recruiting office is open after the discussion.