In het vorige bericht stelde ik al dat je moet uitgaan van de betrekkelijkheid van je plannen als je in Zuid-Amerika zit. Dat is soms ook positief. Bij mijn vrienden in Osorno (Z-Chili, maar niet zo heeeeel zuid) hoorde ik van de alternatieve Orgullo die zaterdags zou plaatsvinden. Daar pas je natuurlijk je plannen op aan.

Dus dan maar wat korter in Trans HQ in Rancagua blijven dan gepland. Met een leuke jonge jongen naar het huis van z’n moeder (die dat weekend op familiebezoek is waardoor hij de ruimte heeft) in centrum Santiago. Daags erna komen een stel mensen die ik een week eerder had gezien ook daarheen voor de Orgullo. Franco, Laurita en Jacky komen na een 12 uur durende busrit voor een dikke 1000 km aan uit Osorno en een aantal vrienden van Michel uit Santiago komen ook langs: grote bende :o)

Lesbische hartekreten

We lopen om een uur of twee aan richting Plaza Italia waar de boel begint. De zon is doorgebroken en vanuit de verte zie ik de eerste regenboogvlag al. Na een wat complexe oversteek van de Alameda (de hoofdstraat/binnensnelweg van Santiago) bereiken we het feitelijke plein waar een lesbische batuca-band al aan het oefenen is. Overal liggen kartonnen borden met opschriften, vrijwel alle met betrekking tot de zwaar beroerde positie van vrouwen überhaupt in Chili.

Vrouwen verdienen minder dan mannen voor het zelfde werk. De morning after pil is voor meisjes heel moeilijk verkrijgbaar, abortus is in alle gevallen verboden en wordt ook vervolgd. De machtige kerk duwt de vrouw terug achter het aanrecht waar ze kan.
En lesbische vrouwen worden nog eens extra met de nek aangekeken en gediscrimineerd. Het idee dat vrouwen weigeren de heilige moederrol op zich te nemen, en als ze dat al doen er geen man in het spel is: dat idee is een gruwel in de ogen van de conservatieve moraal. Reden te meer voor de potten om zich luidruchtig te manifesteren. Wanneer de grote mars (8000 deelnemers tegen 3000 vorig jaar) van start gaat roepen de vrouwen van La Otra Marcha ook “Nada a celebrar, mucho a luchar“: niets te vieren, veel te strijden.

La Otra Marcha

Vanuit hun standpunt is dat ook zo: voor potten is er niet veel vrolijks. Voor transen echter wel: een transman heeft een prestigieuze mensenrechtenprijs gekregen, transmannen kunnen vrij makkelijk hun naam en geslacht wijzigen in het bevolkingsregister (er is geen wet voor). De transvrouwen zijn er nog altijd beroerd aan toe. Er is op het moment (voor transzaken)  één politiek actieve transvrouw. En die heeft zich bij de mannenklup OTD aangesloten. Eendracht maakt macht tenslotte. Ik vind het ook best goed voor de mannen dat ze nu ook transvrouwen hebben in hun midden. Dat houdt ze wakker.

Er was veel homo en lesbisch. Ook een vrachtwagen met dansende transdames van Amanda Jofré. Transmannen waren niet direct te zien op de enkele na die al met mij mee was. Maar erg queer was het allemaal nog niet. En duidelijke transzichtbaarheid was er ook niet. Michel droeg wel een zelfgemaakt T-shirt van Viva La Transrevolution (Transfabulous festival) maar dat was de enige. Ik had voor de gelegenheid een vers lesbisch T-shirt aan: El lesbianismo se produce, de encima  … de la una encima de la otra: lesbisch zijn doe je met de een bovenop de ander. Ben met dat shirt aan ook een aantal keren gefotografeerd – men vond het maar gewaagd dat op straat aan te hebben.

Politiek was het wel duidelijk. Dit is het jaar van de gemeenteraadsverkiezingen in Chili en in Santiago staan ook de homomannen en twee transvrouwen kandidaat voor concejal, raadslid. De dames zijn progressiever dan heren overigens. Ze gaan voor de Juntos Podemos en voor de Humanistische partij. De mannen voor de partido Socialista en voor de PPD (beide in de huidige Concertación). In Valparaíso staat nog een travesti kandidaat. Eidelijk begint het HLBT gebeuren wat opener te worden en zich ook in de verkiezingen te presenteren. Met welk effect? Dat is nog even afwachten. Op de site van MuMS zal er vast het nodige over te vinden zijn tzt.

Al met al ben ik blij dat ik geweest ben. Goed om het hier eens mee te maken. Na twee overdonderende Prides in Londen (5-7-08) en Madrid (28-6-07) is het goed te zien en ervaren dat er elders nog voor  een hoop te strijden valt.