Niet dat het onverwacht is, maar de regering neemt transgenders niet serieus genoeg. Zoals het er nu uit ziet, krijgen we veel kruimels toebedeeld maar mogen we niet zelf het recept van de taart bepalen. En daar is de “transbeweging” niet kritisch genoeg op.
Vanmiddag heeft de regering via een persbericht laten weten dat de ministerraad het voorstel voor wijziging van de wet op de geslachtswijziging naar de Raad van State doorstuurt. Mijns inziens moeten we geen genoegen nemen met het voorstel zoals het lijkt te zijn. Al zitten er zeker verbeteringen in, het gaat voorbij aan de kern. Die kern is zelfbeschikking. Van een conservatieve regering valt dat ook niet te (uit zichzelf) verwachten.
Deskundige
Door te verlangen dat transgenders een verklaring overleggen van een externe deskundige, continueert men de maatschappelijke transfobie. Die deskundige zal hoogstwaarschijnlijk op grond van allerlei deskundigheid nagaan hoeveel procent de cliënt voldoet aan het idee van transgender. Die ideeën haalt men dan uit wettelijke en medisch/psychologische kriteria vandaan. Die zonder onze medewerking en over onze ruggen tot stand komen. Dat is sinds Harry Benamin en John Money niet echt veranderd. Dus dat is geen zelfbeschikking.
De officiële instanties lopen einden achter bij de mondiale transgenderbeweging. Dichtst bij komt de WPATH maar die wordt ook voor een groot deel door niet-transen beheerst en hun laatste Standards of Care geven ons geen autonomie nog. De APA blijft vinden dat we een geestesziekte hebben en bij de WHO moeten we maar afwachten of we het gaan halen (al zijn daar goede ontwikkelingen).
De officiële instanties lopen einden achter bij de mondiale transgenderbeweging. Dichtst bij komt de WPATH maar die wordt ook voor een groot deel door niet-transen beheerst en hun laatste Standards of Care geven ons geen autonomie nog. De APA blijft vinden dat we een geestesziekte hebben en bij de WHO moeten we maar afwachten of we het gaan halen (al zijn daar goede ontwikkelingen).
Geheel in de lijn dat deskundigen bepalen hoe het met ons is, en nog vinden dat we supervisie nodig hebben, wenst de Nederlandse regering vast te houden aan de opinie van een externe deskundige die bevestigt wat wij vinden, die vaststelt dat wij serieus zijn in onze gevoelens.
Die protocollen gaan er ook van uit dat buitenstaanders dus niet alleen weten hoe wij werken, zij mogen (dus) over ons beslissen. Zoals Petra Kramer tweette: “Transgenders met >15% queer worden verboten”.
Deze constructie is risicovol omdat transen afhankelijk blijven van een politiek klimaat. In deze crisistijd waar alles onderuit wordt gehaald en bevolkingsgroepen tegen elkaar uitgespeeld, is dat riskant. Ook misinformatie, gebrek aan clue, kan al tot problemen leiden. Zoals het persbericht van ANP.
Deze constructie is risicovol omdat transen afhankelijk blijven van een politiek klimaat. In deze crisistijd waar alles onderuit wordt gehaald en bevolkingsgroepen tegen elkaar uitgespeeld, is dat riskant. Ook misinformatie, gebrek aan clue, kan al tot problemen leiden. Zoals het persbericht van ANP.
Zelfbeschikking
Vrouwen eisen al jaren lang het recht op zelfbeschikking over hun lichaam. Zij bepalen of, hoe en wanneer ze anti-conceptie gebruiken. Zij horen te bepalen of ze abortus plegen. Daar mag geen staat tussen staan. Dat is helaas nog steeds wel het geval en er zijn ook in Europa staten die abortus verbieden (Ierland, Malta). Dat zijn ook staten met felle politieke tegenstand voor vrouwenrechten. Als het had gekund hadden ze waarschijnlijk vrouwenkiesrecht, echtscheiding en andere autonomie nog steeds tegengehouden. In Nederland is de abortuswetgeving ook verre van perfect en proberen de mannenbroeders regelmatig de klok terug te draaien.
Feministen benadrukken ook nog steeds dat er nog veel moet gebeuren voor Nederlandse vrouwen echt zelfbeschikkingsrecht hebben. En de transgenders fietsen daar achteraan.
Publieke transfobie
Misinformatie gekoppeld aan gebrek aan autonomie tot zorgwekkend effect dat als er een reden wordt gevonden de transfobie weer omhoogschiet. Dat zagen we de laatste weken ook in Groot Brittannië en Ierland met een advertantie van gokbureau Paddy’s Power rondom de paardenraces. Meteen schieten de negatieve reacties tegen transen weer omhoog. Terwijl kort ervoor een stevige klachtprocedure was opgestart voor een speciale commissie (Leveson inquiry).
De Nederlandse pers is ook niet respectvol of zelfs maar neutraal tegenover transgenders. Er worden nog steeds onheuse grappen over gemaakt, die over Surinamers of vrouwen niet kunnen. Homoseksualiteit wordt in mannenkringen gebruikt om de eigen mannelijkheid af te schermen voor kritiek. In zo’n klimaat is het niet raar dat gendervariante jongeren vele malen hogere cijfers voor zeflmoordgedachten hebben dan alle andere groepen.
De Nederlandse pers is ook niet respectvol of zelfs maar neutraal tegenover transgenders. Er worden nog steeds onheuse grappen over gemaakt, die over Surinamers of vrouwen niet kunnen. Homoseksualiteit wordt in mannenkringen gebruikt om de eigen mannelijkheid af te schermen voor kritiek. In zo’n klimaat is het niet raar dat gendervariante jongeren vele malen hogere cijfers voor zeflmoordgedachten hebben dan alle andere groepen.
Genderpolitie
Dat alles – de abortuswetgeving en de transwetgeving – heeft te maken met het feit dat we nog steeds in een sterk door mannen gedomineerde maatschappij leven met weinig vrouwen en holebi’s in hoge posities. Die heteronorm is in Nederland heel sterk gevestigd. Zo sterk dat ook de holebi’s zelf vaak vinden dat “doe maar gewoon dan doe je gek genoeg” op hen van toepassing is. Ze zijn vaak zelf genderpolitie voor hun uitgesprokener collega’s. Van deze heteronormatieve en cisnormatieve tendens hebben veel transen ook last: alleen “transseksuelen” zijn echte transen. Alleen wie man/vrouw-zijn omhelst, telt. Passabiliteit is de norm. Dat men dit vindt is niet raar: in een wereld die van je verwacht dat cis en hetero bent, is het vreemd niet beïnvloed te raken daardoor. Maar dat het zo sterk is .. Genderqueers zijn moeilijk te vinden en zijn ook niet erg geliefd in de scene.
Beweging
Mijn kritiek op de “transbeweging” is ook dat ze te gemakkelijk van een mijlpaal spreekt. Ik zet “transbeweging” heel bewust tussen quotes, want we hebben geen beweging. We hebben een LHBT organisatie die trans er bij doet, het COC, en we hebben een ’trans COC’ in de vorm van TNN. Beide houden zich vooral met het maatschappelijk middenveld en de politiek. Dat is nuttig werk, maar maakt geen beweging. Wat wel nodig is om draagvlak te creëren en te verbreden.
Kortom: close but no cigar. We krijgen meer taart maar mogen niet zelf bepalen hoe die taart is samengesteld. Hopelijk kunnen we het in de Kamer nog wat verbetern.
Los van de slordige taal, even nalopen voor publicatie is verstandig, ben ik het wel met je eens. Dat dit nu al direct als succes wordt uitgevent door COC en TNN is niet slim en vooral ook onterecht. De wetswijziging is het gevolg van een jarenlange strijd waar pas de laatste jaren beide organisaties aan meegewerkt hebben. Ten tijde van de behandeling in het kabinet Balkenende was TNN nog niet geboren en het COC zeer beperkt actief voor transgenders. Dit wetsvoorstel is het resultaat van wat toen al in gang gezet was. Maar goed, belangrijk is dat niet.
Wat wel belangrijk is dat ik je kritiek deel maar die dan wel graag vertaald zou zien in werkbare alternatieven. Informed consent zeg je in andere berichten, welnu formuleer dan alsjeblieft eens hoe je dat georganiseerd wilt zien. Daarnaast ben ik het vooral met je eens als het gaat om de non existentie van de transgenderbeweging. De activiteit om in discussie met WPATH, genderteams en overheid tot een ander uitgangspunt voor behandeling van transgenders te komen mis ik. Een duidelijke stellingname dat genderdysforie voor de dysforie van anderen en niet van de transgender zelf is hoor of zie ik niet. Duidelijke en meer activistische standpunten die de basis zouden kunnen zijn van ware emancipatie komen niet over het voetlicht van de betrokken organisaties (COC, TNN en een handjevol kleintjes). Daar zit een fors probleem.
Want als de boodschap niet gebracht wordt hoeven we ons niet meer druk te maken hoe die zou overkomen. Het is dan allemaal academisch geleuter. Wat nodig is, is emancipatoir denken en handelen. Laat dat nu juist hetgene zijn dat in transgender Nederland een onmogelijkheid is gebleken in de afgelopen tien jaar.
Hoewel we het recept niet mogen maken en de taart niet bakken zijn de kruimels voor velen echter wel erg lekker. Dat mogen we ook niet uitvlakken. Komt deze driekwart goede wet er door dan staak ik in ieder geval mijn weigering om mijn juridisch geslacht te laten aanpassen. Maar zover is het nog lang niet want de weg van een nieuwe wet is een lange en trage.
Over het hoe van het veranderen wil ik binnenkort nog eens een en ander op een rijtje zetten. Ik ben het met je eens dat het binnenhalen van de grootste verandering, geen medische eisen, heel belangrijk is en de hopelijk iedereen het verzet zal doen staken. Hopelijk zal dit voorstel ook juridisch goed in elkaar zitten en zal de vereiste expert nog maar een kleine horde zijn naar zelfbeschikking, dat kan makkelijk.
Over het probleem van geen basisbeweging of überhaupt non-NGO activisme mopper ik al veel langer. Ik ben bang dat dat komt door het stukpolderen van alles en een groter defaitisme dan gedacht.
Tja, aangezien je zelf het onderwerp genderpolitie ter sprake brengt zal ik er toch even op reageren. Hoe zit het eigenlijk met mensen die tegen hun wil onder die transgender paraplu getrokken worden terwijl ze zichzelf absoluut niet identificeren als transgender? Mensen die vinden dat hun probleem niets te maken heeft met het overschrijden van gendernormen omdat ze immers leven naar hun aangeboren gender, maar die vinden dat het gewoon een lichamelijk probleem is?
Als je hardop durft te zeggen dat je je gewoon als man of vrouw identificeert, en niet als transseksueel of transgender, dan wordt je vaak van alle kanten aangevallen. Dan krijg je te horen dat je jezelf maar voor de gek houdt, dat je met een plaat voor je kop loopt, of dat je elitair bent. Er zijn zelfs diverse forums waar je dat niet eens mag zeggen als je geen ban wilt riskeren wegens ’trannier-than-thou’ gedrag (een term die tegenwoordig veelvuldig gebruikt wordt om mensen die zich niet als transgender identificeren de mond te snoeren).
Maar bovenal krijg je dan te horen dat je geen “echte” vrouw bent, dat je dus wel degelijk gendernormen overschrijdt, en dat je daar vooral maar voor uit moet komen dat je transseksueel bent. Want als je dat niet doet heb je jezelf blijkbaar nog niet geaccepteerd en zit je nog in een ontkenningsfase. Ik krijg echt nergens zo vaak te horen dat ik geen “echte” vrouw zou zijn als op transgender fora, in het dagelijks leven gebeurt dat dus nooit. Het is een vorm van othering die je daar toch echt niet zou verwachten.
Ik dacht dat de transgender beweging vond dat iedereen zich mocht identificeren zoals hij of zij zelf wil? Waarom geldt dat dan niet voor mensen die zich nadrukkelijk niet als transgender identificeren?
Dus wil de echte genderpolitie maar even opstaan?
De genderpolitie heeft altijd gelijk ;o) Alle gekheid op en stokje: ik ga hier heel snel een postje aan wijden.
Pingback: De genderpolitie | Tertium Datur – Er ís een derde optie