Hard drugs zijn evil. Dat weten we allemaal. Sommigen met gebruikers ervaring, andere omdat ze het om zich heen hebben gezien. Aanleiding voor dit schrijven is dat ik op mijn laatste fietstocht “Turn away” luisterde van Justin Sullivan en Dave Blomberg. En ik moest heel hard denken weer aan mijn “broer”. Negen jaar ouder, we kennen elkaar sinds 1989 via studie.

Ik denk dat ik hem een jaar of vier geleden  voor het laatst heb gesproken, op z’n verjaardag ergens in september. En eerlijk gezegd kwam daar niet zo heel veel uit. Hij zou me schrijven, wat dan ook, hoe dan ook. Er is niets van hem dat mij bereikt heeft sindsdien (en eerlijk gezegd voor die tijd ook niet sinds ie gevangen gezet was).

Hij had altijd al een neiging tot stevig alcoholgebruik, aangespoord door een stevige depressie. Dat was allemaal niet zo heel best maar hij kon er mee leven (en ik ook). Ooit belde hij me op een weekendochtend op on grote verwarring dat ie geen idee had hoe hij was binnengekomen en er zat een flink gat in z’n muur. Hij vond zichzelf terug op bed, aangekleed op bed en zonder sleutels. Bleek dat ie ’s nachts met z’n klompen een gat in de gipsplaten muur had geschopt en daardoor naar binnen was gekropen. Het had wel iets hilarisch.

En toen verhuisde hij naar de Hudsonbuurt in Amsterdam de Baarsjes. Een wijk die al jaren bekend stond (staat?) om z’n hard drug gebruik. En ook hij ging voor de bijl. Naar hij zei via de buren aan coke gekomen en er niet meer vanaf gekomen. Zoals vaak ging het van kwaad tot erger, werd hij zelf een mini-dealer om in leven te blijven. Z’n katten gingen boven alles. Als ie geen geld meer had vroeg ie om (geld voor) kattenvoer  en leefde zelf op gejatte bruine bonen en gebakken uien. Na z’n onvermijdelijke ontruiming heb ik z’n drie katten overgenomen (nummer vier was een tuinenstruiner die niet direct men- of huis gebonden was). Twee heb ik na een tijdje bij een vriendin uitgeplaatst want met mijn eigen katten was dat echt geen doen. Eén heb ik gehouden: Jade. Een schildpadpoes met mooie groene ogen. Door ziekte heeft zij het begeven en rust nu in mijn tuin.

Zoals wel vaker lag aan alles ook een moeilijke verhouding met z’n ouders ten grondslag en een onverwerkte relatie. Leuke verklaring maar van iemand als hem verwachtte ik toch meer zelfreflectie. Of minstens zoveel inzicht dat ie er iets aan ging doen. Ik heb hem ooit letterlijk in z’n kraag bij de coke dealers op Amsterdam CS weggesleurd en op de trein gezet. Zoveel voor zelfinzicht.

Hij zei wel vaker dat ie pas dingen zou veranderen als ie er écht alleen voor zou staan. Welnu, dat is gebeurd sinds ie in TBS zit. Ik blijf niet tegen een muur praten en hij bleef zich verzetten tegen iedere therapeutische benadering in de TBS kliniek. Z’n ex en z’n zussen wilden geen contact meer, dus hij had niemand meer.

Nou is gevangenispsychiatrie ook wel ongelooflijk ouderwets, pre-Dennendal, pre-alle zinnige ontwikkelingen sinds de jaren tachtig, dus ik snap zijn houding ook wel. Maar ook denk ik dat er een onfeilbare combinatie was van domkoppigheid van hem en onbegrip (tekort aan inzicht) van professionals. Dus vermoedelijk zit ie daar nu nog. (En anders is dit geen uitnodiging om contact op te nemen).

Ja, er is iets ernstig fout waardoor mensen aan de dope gaan en via crimineel gedrag (hij probeerde iemand open te rippen omdat ie dacht dat hij zijn jas had gejat) de bak indraaien of TBS krijgen. En ja, het systeem van TBS (de psychiologische (sic) benadering schiet niet op voor wie niet al 200% ontspoord was. Ja, je hebt een eigen verantwoordelijkheid erin. Maar nog steeds: kennelijk moet ie het echt in z’n eentje opknappen. So be it.

Wat mij het hardste gevallen is telkens is hem zijn eigen keuzes laten maken: desnoods de plomp in te zakken dus.

Is it wrong to let him walk into the water?
Close your eyes for just one moment
You get so tired the endless days of watching over
And is it wrong as the waves boil up to greet him
To turn away – he disappears into the tide
All your love it cannot save him ..

Ik heb geen invloed op zijn keuze. Hij moest en zou zijn eigen pad van zelfvernietiging volgen.  Ik heb geen idee hoe het met hem is. En ik denk dat het ook goed is dat we geen contact meer hebben. Maar toch …