Het is nu een week geleden dat Dikkie uiteindelijk het leven heeft gelaten.Uiteindelijk ging het nog snel. Donderdagnacht was ze nog in bed gekropen tussen mijn t-shirt en het dekbed. Gewoontegetrouw verdween ze daarna naar buiten voor de nacht. Iets wat ze ook pas de laatste maanden consequent deed. Ze moet zelf ook gevoeld hebben dat het niet lekker ging: longemfyseem, versnelde hartslag daardoor, gezwellen in de buik … echt lekker ging het niet meer.Dat ze vrijdagochtend niet binnenkwam was niet echt bijzonder, hoewel licht verontrustend. Dus op zoek gegaan en na enig zoeken een vrij uitgeputte kat gevonden die ik mee naar binnen nam en maar es opwarmde. Omdat ze haar eten en drinken niet had aangeraakt (dat was wel bijzonder) gaf ik haar maar wat kattenmelk. Ze bleef ook alleen maar kleintjes zitten op de vuilnisbak in de keuken. Ze dronk wel wat melk maar binnen een paar minuten lag het er weer uit. Toen gingen alle seinen op rood, want dat had ze nooit eerder gedaan.Ze zocht allerlei plekken om maar alleen te zijn: meestal de badkamer, en zelfs helemaal achteraan onder m’n bed. Toen Hannah, mijn toenmalig lief met wie ik destijds Dikkie uit het asiel gehaald heb langskwam, zat ze nog diep verscholen onder m’n bed. Voor m’n geestesoog zie ik haar klappertanden (wat katten fysiek nooit doen). We hebben haar weggehaald, in een slaapzak gewikkeld zodat ze het wat warmer had (liet ze toe! iets waar ze normaal wars van was, net als kattenkussens). Zekerheidshalve hebben we het kattenluik geblokkeerd met een stapel boeken die een laag krukje tegen het luik aanduwden – bijna dan. Dus toen ik eind van de avond weer thuis kwam was de vogel gevlogen. In het duister is het geen doen een donkere kat te vinden.Maar wanneer de ochtend komt en poes niet is gekomen, blijkt het verdomd moeilijk haar te vinden. Twee rondes alleen zoeken hebben haar niet teruggebracht. Pas toen ik eind van de middag met Hannah er bij opnieuw en wat verder ging zoeken, vonden we haar uiteindelijk.Hoe slap en ten einde raad ze ook was, ze heeft een manier gevonden om over hekken te klimmen en bij een buurvrouw uiteindelijk in de tuin te gaan liggen. Enig water bleek ze nog wel te kunnen drinken. Te willen drinken ook.Wanneer ze de volgende ochtend in de badkamer ligt en gilt, grijp ik snel naar de pijnstillers die ik heb. De druppels doen het zwaar verzwakte beestje zwijgen en hopelijk minder gepijnigd voelen.Over de rest van de dag valt niet veel te vertellen. Voorzichtig pak ik poes op nadat ik eten en drinken heb gepakt om me te installeren. Daarna ligt poeslief uren op mijn schoot terwijl ik chat, mail, filmpjes kijk …Langzaam glijdt ze afentoe in een onhandiger positie en moet ik haar herschikken – uit zichzelf doet ze dat niet meer. Na verloop van tijd laat ze haar kopje meer en meer hangen. Een paar rare strekkingsbewegingen alarmeren mij en ze kan zich ook niet meer her-leggen, noch kan ik haar netjes herschikken op mijn benen. Het eind is nabij. Snel leg ik haar op mijn onderarmen en ga met haar naar het vloerkleed waar ik haar voorzichtig neerleg om haar de ruimte te geven die ze nodig heeft.Tijd noch ruimte heeft ze nog echt nodig. Langzaam maar zeker vertrekt het leven uit haar vermagerde lijfje. In vijf minuten is het achter de rug. Het is zover: Dikkie is gestorven, in mijn handen, in mijn aandacht.Aan tien jaar samenzijn is een einde gekomen. Ze heeft een mooie plaats in de tuin gekregen. Naast de anderen die de afgelopen tien jaar het leven hebben gelaten.QEPDQue En Paz Descanse(Binnenkort hoop ik nog een oudere foto van Dikkie in volle glorie toe te voegen)