Als ik terugkijk op gisteren, ben ik best tevreden over hoe het gegaan is. Over de opkomst heb ik eigenlijk persoonlijk behoorlijk de pest in.
Gedurende een twee maanden zijn we heel veel bezig geweest met bedenken wat we wilden met deze dag. Hoe we het nu wilden invullen. Het was vantevoren wel duidelijk dat het groter moest. Dus hebben we om te beginnen het maar georganiseerd als Transgender Netwerk Nederland. Niet dat wij, de Noodles, het queer collectief waar ik deel van uitmaak, het hele netwerk vormen. Kibo zij dank niet. Het netwerk bestaat uit de stichting T-Image die om het jaar het Transgender Filmfestival organiseert, het COC – landelijk en Amsterdam apart, de T&T – ook hier landelijk secretariaat en Amsterdam apart, de werkgroep genderdysforie en transseksualiteit van Humanitas en uiteraard de Noodles.
We hebben ook verder om ons heen gekeken en RozeLinks en Amnesty International erbij betrokken. En dankzij de redactionele steun van Amnesty hebben we nog een mooie verklaring in elkaar kunnen zetten. Ze hebben ons geholpen met fakkels (twee dozen van 50 stuks! – dat krijgen we nooit op) en kwamen met twee spandoeken opdagen. Dat geeft meteen weer meer gezicht. Het COC heeft ons een spandoek gegeven en zn voorzitter geleend die een goed verhaal hield.
Wat ik echt geweldig vond – en ik overdrijf niet – is dat we totaal onverwacht ondersteuning kregen van The Sisters of Perpetual Indulgence. Twee zusters uit San Francisco (Sister Flora Goodthyme en Sister Margarita of the Salty Rim ) en een broeder uit Edinburgh (Brother Bimbo of the Doppio Senso) kwamen Amsterdam zegenen en in het bijzonder ook onze Gedenkdag. De Sisters zijn een icoon uit de homobeweging sinds 1979. Ze komen in vol ornaat bijvoorbeeld kroegen in en geven voorlichting over veilige seks en hiv/aids-preventie. Als het kan geven ze ook iedereen in de kroeg een aantal condooms. Bij ons kwamen ze om de Gedenkdag te zegenen. Ze liepen aan het kopspandoek van de Gedenkdag. En trokken met hun fraaie uiterlijk de meeste fotografische aandacht.
Uiteindelijk waren we op het Leidseplein met een dertig tot veertig mensen die de wind trotseerden. Met witte ballonnen waar de namen van hate crime slachtoffers aan vast hingen. Na de toespraken werden de namen gelezen en de ballonnen opgelaten.
Van de toespraken wil ik twee dingen noemen. De mijne is straks wel ergens bij de Noodles te vinden. Mathieu Hemelaar van GroenRozeLinks noemde het verschrikkelijke feit dat ook nu een transvrouw uit Georgië over de straten van Amsterdam gaat. Zij is vluchtelinge maar haar asielaanvraag is afgewezen en men heeft haar gewoon op straat gekeild. Ze slaapt nu om de dag op de mannenzaal (!) bij het Leger des Heils en de andere dag moet ze zich via het kroegencircuit bij iemand het bed in versieren. Niet omdat ze het leuk vindt, maar omdat ze toch moet overnachten. En zij is niet de enige. Mochten er lezers zijn die haar op een of andere manier aan beter onerdak kunnen helpen, mail me!
Een positiever bericht kwam van Frank van Dalen, de voorzitter van COC Nederland. Hij vertelde dat het COC meerdere gesprekken heeft gehad met minister Plasterk in verband met HLBT en emancipatie. Plasterk was geschokt dat transseksuelen gesteriliseerd moeten zijn om hun “jongensdiploma” of “meisjesdiploma” te kunnen halen bij gemeente. Hun nieuw registratie met het juiste geslacht/gender. In de nota homo-emancipatie (slechte titel die aangeeft dat er geen verlichte homo-ambtenaren aan hebben gewerkt) staan misschien twee regels over transgenders. Daar gaat hij wat aan doen, en Mathieu Hemelaar ook. Dat is mooi.
Ten tweede zei Frank dat hij en met hem het COC een vooruitgeschoven post wil zijn voor de transgenderbeweging om waar wij er zelf niet bij kunnen zijn, onze stem te laten horen. Zo ook nu in Portugal op een internationaal congres over emancipatie. En dat vind ik best gaaf. Dat hebben we in een twee jaar tijd toch maar mooi bereikt.
Om terug te komen op de opkomst: geven het feit dat we zo ongeveer heel transgender Nederland hebben gemaild en dat het COC ook haar leden heeft gemaild, vind ik een opkomst van hooguit veertig mensen bedroevend laag. Zijn die transgenders en vrienden allemaal benauwd om op straat te komen? Denken ze dat dit geen zin heeft? Wat mankeert ze? In en rond Amsterdam zijn er alleen al veel meer. Van het COC waren er Frank van Dalen en Tania Barkhuis – directeur COC Amsterdam – als enigen. De LKG had in elk geval nog een bestuurslid ook hier. Maar Amsterdam schitterde in afwzigheid. Ook T-Image. Humanitas was met één iemand aanwezig. Persoonlijk vind ik het een gotspe zo’n opkomst. Het geeft aan dat we nog een lange weg te gaan hebben en het vuurtje ook in eigen kring flink hoger moeten opstoken.
Hoe vind je deze trouwens, de eerste voetnoot uit de nota?
[quote]1 Met de term ‘homo’ of ‘homoseksuelen’ wordt in deze nota
bedoeld: lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuele
mannen en vrouwen en transgender personen, tenzij dit
anders in de tekst is aangegeven. De term ‘homoseksualiteit’
wordt in deze nota gebruikt in brede zin als onderdeel van de
persoonlijke en sociale identiteitsbeleving van individuen en
niet enkel het aspect van seksualiteit.[/quote]
In Amerika heeft men het onderhand over GLBTIQQA en het wachten is op de volgende letter in de rij. Hier wordt ‘homo’ simpelweg gebruikt als ‘stoffer-en-blik-term’. Misschien kunnen we binnenkort voor onze burgerlijke status kiezen uit man/vrouw/homo, waarbij de eerste twee voor hetero mannen en vrouwen zijn gereserveerd ;P.
Ik sluit me geheel bij je stuk aan, Vreer. Aangezien ik geen eigen site heb, plaats ik mijn commentaar op die van jou 😉
Jij was er vorige keer niet bij wegens in Zuid-Amerika, maar als ik vergelijk met de vorige keer, zijn er twee dingen die me opvielen. Enerzijds zag het er allemaal wat ‘professioneler’ uit. Dat kan men leuk of niet leuk vinden, al naar gelang je eigen smaak. Ik vond het enerzijds leuk, maar anderzijds vindt ik dat het rommelige nu-zelf-thuis-spandoeken-maken aspect zeker ook moet blijven. Dus de bezemsteel met Transtrotsvlag moet wat mij betreft vooral blijven en ik hoop dat we de volgende keer nog meer creatief-met-laken uitingen mogen verwelkomen.
Anderzijds had ik de indruk dat het misschien ook door deze verprofessionalisering iets minder persoonlijk was, maar dat kan aan mij liggen. Wat wel persoonlijk was, waren jullie speeches, volgende keer moeten we beslist geluidsversterking hebben, want het zou goed zijn als het beter te horen was (ik bedoel eigenlijk: als niemand op het Leidseplein aan de boodschap kan ontsnappen).
Ik was blij dat er dit keer ook de 2 organisaties meededen waarvan ik aandacht voor dit soort misstanden verwacht, namelijk het COC en Amnesty en ze hebben ook ons materieel ondersteund, wat ik erg waardeer. Ik was wel teleurgesteld dat er relatief weinig mensen uit eigen kring waren.
Ik zei nog (tegen Joli(e) geloof ik), dat ik mij dan altijd weer verbaas over wie er wel en niet zijn. Er zijn toch aardig wat mensen waarvan ik eigenlijk verwacht dat ze er zijn. Goed, er kunnen er 1 of 2 of misschien 3 net dat weekend op vakantie zijn, maar toch niet iedereen? Wat is de reden voor die lauwheid? Durf je niet de straat op? Dat lijkt me voor een aantal mensen niet gelden. Is het een soort van ver van mijn bed show (mij raakt het niet, want ik ben toch wel passabel, of, hier in nederland heb je dat toch niet)? Desnoods kom je verkleed en met pruiken en baarden, als je niet herkenbaar in beeld wilt, maar kom in ieder geval…!!
Er waren bijvoorbeeld weer wel een aantal mensen die men eerder als ‘sympathisant’ dan als ‘belanghebbend’ kan typeren. Dat is toch vreemd, dat relatieve ‘buitenstaanders’ (excusez le mot, maar bij gebrek aan beter) meer energie in een groep willen steken dan die groep blijkbkaar zelf bereid is te doen. Ik ben erg blij met die steun, maar ik vindt het wel beschamend dat er uit eigen kring zo weinig reactie komt. Wel alle hulde aan iedereen die er wel was en meegelopen en gelezen heeft. En inderdaad, een leuke verrassing dat de Sisters er waren. Ik had wel van ze gehoord en natuurlijk over ze gelezen (Tales of the City), maar ik had er nog nooit een life gezien, laat staan 2 en ook nog een broeder!
Maar goed, zoals een aanwezige fotograaf ook zei: wat belangrijk is, is dat je het doet en ik ben blij dat we het gedaan hebben, want dergelijke geweldsdaden mogen niet onder het tapijt geveegd worden. Ik herinner me nog dat we behoorlijk verontwaardigd waren over het gebrek aan reactie in de media nav de dood van Henriette Wiersinga. De eerste de beste oude-dametjes-aanrander die bij het verrichten van zijn laffe daden per ongeluk het leven laat krijgt een complete witte tocht! Maar osm mogen blijkbaar wel in elkaar geslagen en vermoord worden. Dat trekt nauwelijks aandacht. Wat maar weer aangeeft dat er ook in eigen land nog genoeg te doen is, want recht op een repsectvolle behandeling is ook hier niet vanzelfsprekend.
Volgend jaar staan er we er gewoon weer, desnoods in ons eentje (hopelijk niet natuurlijk).
Daria
Een klein detail: ik heb de neuzen geteld en kwam op zo’n 60 mensen die in de demonstratie cirkel stonden op het Leidse Plein.
Er zijn wel wat zaken aan te geven waardoor mensen niet komen.
1) Het is op een zondagavond en het is in Amsterdam. Kijk, ik woon 1 uur reisafstand (openbaar vervoer) van Amsterdam en ik had me de vorige twee keer al voorgenomen om te gaan (en ging toen niet). Als ik uit het noorden, oosten of zuiden van Nederland moest komen, ’s avonds ook weer terug moest en de volgende morgen vroeg aan het werk – ik weet dan niet of ik dan zou komen. Als ik naar Arnhem toe moest gaan (om maar een plek te noemen) zou ik dat bij een demonstratie op zondagavond om 18:30 zeker niet doen. Een zaterdagmiddag zou voor mij in ieder geval al beter zijn, ik denk dat dat wel mede verklaart waarom er bij Henriëtte Wiersinga meer mensen waren dan nu.
2) De temperatuur en het weer. Laten we eerlijk zijn: het was koud. Geen weer om in een leuke rok lekker queer uitgedost naar zo’n demonstratie te gaan. Natuurlijk probeer ik zoiets vervolgens toch (en ik was blij dat ik achter dat spandoek liep want dat zorgde er in ieder geval voor dat ik niet helemaal vernikkelde van de kou). Ook dat was een verschil met de demonstratie rond Henriëtte. Dezelfde demonstratie in april of mei – je zult zien dat er meer mensen op af komen.
3) Het was een week na transfusion. Misschien speelt het mee dat iedereen elkaar net gezien heeft?
Heeft zo’n demonstratie effect? Ik denk het wel. Allereerst bij mensen die niet uit de kast durven te komen – die hebben alleen al dankzij het feit dat zo’n bijeenkomst georganiseerd wordt een extra motivatie onder het motto “men ziet, hoort, snapt ons”. Wie weet werkt het motiverend, zelfs als die mensen er niet op afkomen. Voor mij was deze gedachte twee jaar geleden motiverend. Wie weet staan mensen die dit jaar niet durfden er volgend jaar of het jaar er op ook bij…
Omstanders hebben ons ook gezien. Helaas was het pamflet niet (ook) in het Engels opgesteld, maar met wat vertaalwerk van meerdere mensen hebben ook meerdere uitsluitend Engelstalige mensen onze demonstratie gesnapt.
Komend jaar gewoon doorgaan dus, ik vond het spandoek prachtig en professioneel dat zeker niet misstaat bij zo’n demonstratie en ook ik vind het prima als mensen zelf ook mooi en creatief huisvlijt meenemen! Mij gaf de demonstratie een goed gevoel en ik zal er zeker alles aan doen om er in 2008 er weer bij te zijn!
Groetjes,
Frederique