Mja, dan zit je plots opgezadeld met een blogstokje. Gekregen van Alice. Een estafette blog-opdracht. Die je dus ook weer moet doorgeven. Nah, maar eens starten. De thema’s zijn:

• 3 bands en/of artiesten die ik dit jaar heb leren kennen?
• 3 dingen die ik dit jaar (lees: afgelopen jaar) heb meegemaakt, gehoord,… en die me altijd zullen bijblijven
• 3 (vreselijke) blunders die ik in 2007 op mijn naam heb staan?
• 3 dingen die me héél stiekem ongelooflijk trots maakten?
• 3 mensen die ik hiermee graag wil lastigvallen

So… here we go 

Muziek

Het stokje van de drie dingen. De eerste opdracht is de eenvoudigste: drie artiesten die je hebt keren kennen dit jaar (dus 2007-8).
Voor mij wordt dat lastig, want het zijn er zeker zes. maar de categorieën zijn er ook nog, dus let ik daar maar even op.
In de sector Canción Nueva Chilena was daar het eenmalig reünie-concert van Amankay in het Tropentheater, waar ik bij ben geweest met m’n ouders.

Nummer twee is van de afdeling van mijn broertje de Unicorn: Antony and the Johnsons. Meer dan Rufus, de del, of Martha, de welopgevoede, is daar de transqueer del Antony. Sinds ik de video heb gezien die het concert en de prijsuiteriking voor BBC begeleidde, ben ik erachter wat een schitterend figuur zhij is. Ik genoot met volle teugen en ben erg benieuwd naar verder werk. En als er een concert in Nederland komt: boek me maar vast (of NMA moet ook komen, dan wordt het spannend)

Ten derde is daar de categorie wereldmuziek. Op Beautiful Days heb ik talrijke interessante artiesten gehoord en gezien, waarvan KiLA de interessantste was. Maar de net ontdekte Ojos de Brujo – jiphop flamenquillo – bevalt mij toch echt het beste. Daar zijn overigens ook extra-muzikale redenen voor: ik heb ontdekt dat het feit dat flamencodanseressen zo’n kracht uitstralen en een eigen stoerheid, me erg aanspreekt. Ware ik jonger en leniger, dan had ik misschien dat nog wel willen doen. 

Bijblijvers

De drie dingen die je bij zullen blijven. Daarvan zijn de eerste twee de wrede schoonheid van de Patagonische ijsvelden, het Darwingebergte en de zuidelijke Andes; plus de pracht en kracht die we als queers en vrienden uitstraalden op 28 april bij de herdenking van de dood van Henriette Wiersinga.
De derde is er het gevoel van verbondenheid en kwetsbaarheid dat ik na mijn terugkeer uit Zuid-Amerika zeer sterk heb gekregen, met mijn mede-Noodles en een aantal anderen. Het lied “zonder vrienden kan ik niet” van Lennart Nijgh en Boudewijn de Groot krijgt een nieuwe betekenis. 

Blunders

Eerlijk gezegd weet ik dat niet goed. Diverse kleine blunders zullen er zeker zijn. Moet ik over nadenken.

Een nacht later kan ik hooguit op een enkele kleine blunder komen. Dat ik laatst bij de radio-uitzending ergeten was een minidisk mee te nemen voor de opname. Maar ook daar was geen ramp gaande: artgrrl heeft de uitzending getaped en hij is ook nog via Salto online terug te luisteren. 

stiekeme trots

Kijk, trots vind ik alleen stiekem zolang je het niet uitspreekt. En ik geloof dat ik door het uitspreken ze dus ontstiekem. Met recht.
De eerste is dat ik ondanks al mijn angsten voor afwijzing mensen toch goed bij me houdt, terug “verover” zelfs. Ik heb het jaren maar vreemd gevonden dat mensen mij zomaar echt leuk vinden, maar daar ben ik nu langzamerhand overheen. Het gaat hand in hand met m’n sterkere gevoel dt ik er toe doe. En nu ik een ‘blonde fee’ heb teruggevonden, ben ik meer dan overtuigd’

Trots twee betreft de Noodles en mijn werkzaamheden, coördinatie ervan. Dat gaat met horten en stoten en zeker niet feilloos. Maar ik ben apetrots dat we op de kaart staan, dat we een belangrijk element van transgender Nederland vormen. en dat ik daar veel aan doe.

Trots drie is werk gerelateerd. Ik ben heel blij en ook wel trots dat dankzij mijn onaardige mail en geschop van een hele tijd terug en de medewerking die ik van twee keien van wijven op m’n werk kreeg, we bijna zover zijn dat diversiteitsbeleid – gender-diversiteitsbeleid om precies te zijn, nu bij XS4ALL een behoorlijk hot item op HRM gebied is. En met wat mazzel ziet om te beginnen de helpdesk er over een jaar ook een stuk anders uit, meer vrouwen en hopelijk meer (gekleurde?) homo’s.

Dat vind ik best de moeite van de trots waard allemaal 

Overdracht

Aan wie draag ik mijn blogstokjes over? Dat wordt nog lastig. Maar ik begin -zeer tegen zijn wil in denk ik (ik hoor hem al spartelen ;o) met mijn broertje: unicorn: doe er iets mee. Desnoods houd je het verborgen voor de buitenwereld. Je doet er goed aan om je rekenschap te geven.
Nummer twee wordt Janiek wier blog ik tegenwoordig ook goed volg. Met haar in de oudheid gewortelde blik biedt ze regelmatig nieuwe perspectieven.En dan nummerrr drie. Ik ben mijn wonderschone en wonderlijke ex er vermoedeljk mee voor, maar het wordt Jolarti. Ons aller hetje. Benieuwd wat het te vertellen heeft. Het heeft in elk geval ervaring met blogstokjes. Dat scheelt :o)