Ik moet dit kwijt. Dit heeft met mij te maken . Met mijn geschiedenis. Dit land zit mij in het bloed.

In Chili dreigt een vrouw te sterven aan haar hongerstaking. Die is ze aangegaan omdat ze geen eerlijk proces heeft gehad. Ze wordt beschuldigd van brandstichting op het terrein van een bosbouwbedrijf in Zuid Chili. En de enige “bewijzen” zijn verklaringen van de smeris en van gemaskerde “getuigen”. Ze is niet de enige veroordeelde. Wel de enige die  haar (tweede) hongerstaking tot het einde toe volhoudt.

En nu op het einde is ze niet – zoals de familie en advocaten vroegen vervoerd naar Santiago (hoofdstad, om daar kwaliteitszorg te krijgen, maar naar het provincieziekenhuis. Dat is een politiek besluit uit angst voor escalatie.

Nu mag in haar laatste dagen niemand behalve de militaire arts die haar “behandelt” bij haar komen. Ook geen specialisten, daar praat hij wel mee.

Chili beweert de dictatuur achter zich gelaten te hebben. Niets is minder waar. En dit soort dingen merk je het best aan hoe de minste mensen behandeld worden. Hoe ga je om met je eigen minderheden. Sowieso is er geen democratie als de stemmen van  één groep dubbel tellen (letterlijk).

En de inheemse bewoners worden met de nek aangekeken en zijn slecht opgeleid, net als de zwarten en Latino’s in de VS. Chili is een racistisch land als het er op aan komt. Ook jegens de Peruanen en Bolivianen uit het noorden.En nou omdat de nationale regering te trots is haar vergissing toe te geven,

Omdat rechts een gekwalificeerde meerderheid in het parlement tegenhoudt.

Omdat de smeris een zootje laagopgeleide haters zijn.

Omdat het niemand een ruk lijkt te schelen daar hoe het met de Mapuche gaat (lastige mensen die perse hun land zelf willen beheren).Daarom sterft een dezer dagen een vrouw die vooral gewoon voor de rechten van haar volk opkomt.

Daarom zal het nog jaren duren voor we kunnen zeggen: ja, dit is een democratie.

J’accuse!

¡Pido castigo!

En cada esquino la vida pende de un hilo
(Ojos de brujo)