Vertaling van hoofdstuk één van Testo Yonqui. In dit boek beschrijft de Spaanse filosofe Beatriz Preciado haar ervaringen met het zichzelf toedienen van testosteron. Daarbij laat ze zich theoretisch inspireren door mensen als Walter Laqueur, Gilles Deleuze en Felix Guattari, Michel Foucault, Donna Haraway …

Op 5 oktober belt Tim me huilend op en vertelt me van jouw dood. Tim houdt van je, hoewel je hem zelfs in je laatste boeken niet met  [enige]generositeit  behandelde. C’est William, zegt ie me. Hij huilt en herhaalt: C’est WIlliam, c’est William. Ze hebben hem dood gevonden in zijn nieuwe appartement in Parijs. Men wist het niet. Het was sinds twee dagen, de derde. Je weet het niet.

Niemand wist van jouw dood tot nu. Je hebt twee dagen in dezelfde houding waarin je dood viel, liggen rotten. Het is beter zo. Niemand is je komen lastigvallen. Ze hebben je alleen gelaten met je lichaam, met genoeg tijd om deze hele ellende rustig achter je te laten. Het is niet waar. Ik hang op en het eerste wat ik doe is V. D. bellen. Ik weet niet waarom.  We hebben elkaar twee keer gezien. Eén keer samen. Jij bent het die me pusht haar nummer te draaien. Jij hoort ons gesprek. Jouw geest rekt zich uit om een elektromagnetische golf te vormen waar onze woorden door stromen. Jouw spook (fantasma) is een kabel die onze woorden zendt. Terwijl we over jouw dood praten, roept haar stem me terug naar het leven. Le plus fort, c’est sa voix, je crois, zei jij.

Het lukt me niet te huilen terwijl ik met haar praat. Ik hang op en huil vervolgens alleen, omdat je niet verder wilde leven en “een dode dichter schrijft niet meer,” zoals je peetvader zei.

Diezelfde dag een paar uur later breng ik 50 milligram Testogel aan op mijn huid om dit boek te gaan schrijven. Het is niet de eerste keer. Het is mijn reguliere dosis. De carbonketens van O-H₃C-H₃C-OH vloeien geleidelijk aan door het epiderm naar de diepere lagen van mijn huid, tot in de bloedvaten, de klieren, de zenuweinden. Ik neem geen testosteron om man te worden, zelfs niet om mijn lichaam te transseksualiseren, maar simpelweg om datgene wat de samenleving van mij had willen maken te verraden. Om te schrijven, om te neuken, om post-pornografisch genot te voelen, om een moleculaire prothese toe te voegen aan mijn low tech transgender identiteit, gemaakt van dildo’s, teksten en bewegende beelden, om jouw dood te wreken.

 

Videopenetratie

 

I would rather go blind than see you go

Etta James

20:35 uur. Jouw geest komt binnen via het raam en verduistert de kamer. Ik doe alle lichten aan. Ik stop een maagdelijke tape in de videocamera en zet hem op de driepoot. Ik controleer het kader. Het beeld is vlak, het kader symmetrisch, de zwart leren bank vormt een horizontale lijn onderin het kader.  De witte muur komt een beetje naar voren boven die lijn, maar zonder reliëf te creëren. Play. Ik beweeg mij naar de bank. Ik heb buiten het filmkader een laag tafeltje staan, met een elektrisch scheerapparaat, een kleine spiegel, een wit vel papier, een plastic zak, een tubetje hypoallergene mastique, een dosis van 50 mg Testogel, een verpakking glijmiddel, een gordel met realistische latexdildo van 24 bij 6 cm, een realistische zwarte latexdildo van 25 bij 6 cm, nog een ergonomische zwarte siliconendildo van 14 bij 2, een scheermesje en scheercreme, een plastic bakje water,een witte handdoek en een boek van jou, je eerste, het sublieme, het begin en het einde van alles. Ik kom binnen het kader van de camera. Ik kleed me uit, maar niet helemaal. Ik houd alleen een zwart hemd met schouderbandjes aan. Als voor een operatie toon ik alleen de organen die geraakt worden door het instrument. Ik pak de spiegel op en zet hem op de tafel. Ik zet het tondeuse aan. Ik hoor z’n scherpe geluid – schel – de stem van een cybernetisch kind dat wil ontsnappen uit de motor op het gezicht van het verleden. Ik stel de mesjes af tot de bladen op een centimeter zijn. Jouw geest geeft me een discreet teken van goedkeuring. Ik ga op de bank zitten en zie hoe de ene helft van mijn gezicht het beeld van de spiegel binnenkomt: ik heb kort donker haar en de lenzen tekenen een fijne aureool rond de iris, mijn huid is onregelmatig, nu eens heel licht, dan weer met roze schijnsel bespikkeld. De spiegel snijdt een stuk van mijn gezicht af, zonder uitdrukking, zonder centrum. Men heeft mij ‘vrouw’ toegekend, maar dat zou je niet zeggen in het gedeeltelijke beeld van de spiegel. Ik begin mijn hoofd te scheren, van voor naar achter, van het midden naar links en verder weer naar rechts.Ik buig mij over de tafel die mijn haar opvangt terwijl het valt. Ik open de plastic zak en zorg dat het afgeknipte haar daarin valt. Ik leg een wit vel papier op de tafel en zet de tondeuse weer aan haal hem opnieuw over mijn hoofd. Op het witte papier valt een regen korte haren, heel fijn. Ik vouw het blad papier zodat de haren naar het midden vallen in een uniforme lijn. Ze vormen een lijn zwarte cocaïne. Ik maak een lijntje haren. Bijna dezelfde high. Ik open de verpakking mastique en met een vochtige penseel trek ik een lijn op mijn bovenlip. Ik neem een hoeveelheid haar tussen m’n vingers en leg die op het spoor tot het perfect op mijn huid blijft plakken. Nichtensnorretje. Ik bekijk mezelf in de spiegel. Mijn zelfde oog met het zelfde aureool om de iris, is nu gemarkeerd met een snor. Hetzelfde gezicht, dezelfde huid. Identiek en onherkenbaar. Ik kijk in de camera, trek m’n bovenlip op zodat m’n tanden onbedekt zijn zoals jij deed. Dit is jouw gebaar.

De verzilverde verpakking die de dosis van 50 milligram testosteron gel bevat is van dezelfde afmetingen als de oversized suikerzakjes die je in het café krijgt. Ik scheur het aluminiumpapier open:  een transparante koude en fijne gel verschijnt die bij het raken van mijn linkerschouder meteen verdwijnt. Een koele damp blijft op de huid liggen, als een glaciale adem, als de zoen van een ijsdame op de schouder.

Ik schud de bus met scheerschuim, laat een dot schuim groeien in mijn linker handpalm en bedek daarmee alle haar van de pelvis, de lippen van de vulva en het haar rond mijn anus. Ik maak het scheermes nat in het water en begin me te scheren. De haren en de crème drijven op het water. Een paar projecties vallen over de bank of op de vloer. Deze keer snijd ik me niet. Wanneer de huid tussen mijn benen helemaal geschoren is, spoel en droog ik me af. Ik doe het harnas aan met de gespen aan weerszijden van de heupen. De dildo blijft perfect overeind vóór me, een hoek van 90 graden vormend met de lijn die mijn ruggengraat aftekent. De penisriem zit hoog genoeg om twee zeer verschillende openingen vrij te laten als ik mij buk. Ik bedek mijn handen met transparant glijmiddel en pak een dildo in elke hand. Ik wrijf ze, vet ze in, verwarm ze, een in elke hand, en dan de een over de ander, twee gigantische pikken die over elkaar heen rollen als in een gay porno.Ik weet dat de camera doorfilmt want het rode lichtje knippert nog steeds. Ik hang de plastic pik boven de alinea’s die voor eeuwig op de pagina’s van “Dans ma chambre” getatoeëerd staan. Dat is jouw gebaar. De dildo verbergt een deel van de pagina en creëert daardoor een begrenst gebied waardoor sommige gebieden leesbaar zijn en andere verborgen bijven: “We hebben gelachen. Hij ging met me mee in de auto. I keek naar hem .. Hij gaf me een teken met z’n hand .. het was nacht geworden. Ik weet  dat .. ik zou nooit verliefd op hem worden. Maar het was zo goed dat ie van me hield. Het was goed.”

 

Vervolgens stop ik elk van de dildo’s in een van de openingen van mijn onderlichaam. Eerst de realistische zwarte, dan de ergonomische in de anus. Voor mij is het altijd vrij makkelijk om iets in m’n anus te stoppen, het is een multifunctionele ruimte, zonder beperkend bot. Deze keer is het niet anders. Ik zit op mijn knieën, de punt van mijn voeten en het hoofd op de grond steunend met mijn rug naar de camera, de armen naar achteren gestrekt en duw de dildo’s in mijn openingen.

 

Jij bent de enige die dit boek zou kunnen lezen. Voor de deze camera, meer dan zichtbaar, “voel ik voor het eerst de verleiding een zelfportret voor jou te maken”

. Een tekening van mijzelf maken alsof ik jou was. Drag you. Me in jou ‘travesteren’. Jou in het leven doen terugkeren middels dat beeld.

Julie zijn allemaal nu al dood: Amelia, Hervé, Michel, Karen, Jackie, Teo en Jij. Hoor ik meer tot jullie wereld dan tot die van de levenden? Is mijn politiek niet van die jullie, mijn huis niet jullie huis, mijn lichaam niet van jullie? Word weer vlees in mij, neem mijn lichaam zoals de buitenaardsen dat deden met de Amerikanen om hen in levende peulen te veranderen. Reïncarneer in mij, neem bezit van mijn tong, mijn armen, mijn seksen, mijn dildo’s, mijn moleculen, eigen je mijn meisje toe, mijn hoer, bewoon mij, leef in mij. Kom, kom. Please don’t leave. Keer terug tot het leven. Hold on to my sex. Low, down, dirty. Stay with me.

Dit boek heeft geen reden om te bestaan buiten de marge van onzekerheid die bestaat tussen mij en mijn seksen, alle verbeeld, tussen drie tongen die mij niet toebehoren, tussen jij-levend en jij-dood, tussen mijn wens jouw afkomst te dragen en de onmogelijkheid jouw sperma te doen herleven, tussen jouw eeuwige en stille boeken en de vloed van woorden die samendrommen om door mijn vingers naar buiten te komen, tussen de testosteron en mijn lichaam door, tussen V. en mijn liefde voor V.

Opnieuw voor de camera: “Deze testosteron is voor jou. Dit plezier is voor jou.”

Ik bekijk de miniDV die ik net gefilmd heb niet. Ik digitaliseer hem zelfs niet Ik bewaar hem in zijn rode transparante doos en schrijf op het etiket “3 oktober 2006. DE DAG VAN JOUW DOOD.”

 

 

De dagen die voorafgaan aan en volgen op jouw dood kenmerken zich door mijn rituelen van het toedienen van testosteron. Het is een huishoudelijk protocol: sterker nog, het zou geheim zijn. privé, ware het niet dat iedere toediening wordt gefilmd en anoniem verzonden naar een pagina op Internet waar duizenden translichamen, muterende lichamen, informatie en ervaring uitwisselen. In dat audiovisuele netwerk is mijn gezicht onbelangrijk. Alleen de relatie tussen mijn lichaam en … is onderwerp van cultus en bewaking.

 

Ik verdeel de gel over mijn schouder. Eerste moment: het gevoel van een aanraking van  de huid. Dat gevoel transformeert zich in kou en verdwijnt daarna. Daarna niets gedurende een of twee dagen. Niets. Het wachten. Daarna installeert zich, stukje bij beetjte, een buitengewone helderheid van de geest begeleid door een ongelooflijke zin om te neuken, naar buiten te gaan, uit te gaan, de hele stad te doorkruisen. Dit is het hoogtepunt  waarop zich de spirituele kracht van de testosteron gemengd met mijn bloed zich manifesteert. Alle onaangename sensaties verdwijnen absoluut. In tegenstelling tot speed is de innerlijke beweging geen agitatie of lawaai. Eenvoudigweg alleen het gevoel van kloppen met het ritme van de stad. Anders dan met coke is er geen verstoring van het zelfbeeld (de perceptie van zichzelf), geen spraakwaterval, geen superioriteitsgevoel. Alleen de impressie van kracht die de vergrote capacitieti van mijn spieren, mijn hoofd weergeeft. Mijn lichaam is aanwezig voor zichzelf. In tegenstelling tot speed en coke is er geen directe afdaling. Na een paar dagen neemt het innerlijke tumult (de beweging) af, maar het gevoel van kracht, als een piramide die door een zandstorm is onthuld, blijft.

Hoe kan ik uitleggen wat mij gebeurt? Wat te doen met mijn wens tot transformatie? Wat te doen met al die jaren waarin ik mij definieerde als feministe? Wat voor soort feministe ben ik nu dan: een feministe verslaafd aan testosteron, of eerder een transgender verslaafd aan feminisme? Er blijft me geen ander oplossing dan mijn klassieken opnieuw te bezoeken, de theorieën te onderwerpen aan de opschudding die de praktijk van toediening van testo in mij veroorzaakt. Aanvaarden dat de verandering die in mij plaatsvindt de ‘verandering van de eeuw’ is.