Ik moet even iets ophelderen. Want ik krijg de vragende c.q. afwijzende blik iets te vaak en ik ben ook niet duidelijk genoeg. Ik schrijf zo afentoe over een offer TNN couldn’t refuse. Dat klinkt zwaarder en anders dan ik bedoel.

Ik bedoel niet dat TNN zich heeft laten coöpteren met de subsidie. Al heb ik afentoe het gevoel dat TNN  te vriendelijk is naar de staat toe. Maar dat is in elk geval niet direct om de lieve vrede te bewaren, om niet de hand die ons voert te bijten. Als TNN zich gematigd gedraagt is dat gewoon omdat de meerderheid in de besluitvorming pragmatischer, voorzichtiger dan wel behoudender is strategisch dan ik wenselijk en nodig vind. En dat mag. En ik vind dat ik dat aan de (beperkte) openbaarheid mag prijsgeven.

In dit stuk wandel ik mogelijk op het scherp van de snede want ik wil toch ook niet alle discussie die er speelt aan de openbaarheid prijs geven. Ik ben realistisch genoeg om te weten dat je ook je concullega’s niet te veel interne info moet geven, maar sommige dingen moeten gezegd worden, al leest DE misschien mee (zwaait vrolijk).

Anyway: wanneer ik het heb over het kado van Plasterk dan bedoel ik dat het (als alle kado’s) welkom is. Maar misschien net iets te vroeg. Als het wat later was gekomen (dan wel als wij wat harder hadden opgeschoten) waren we verder geweest in het uitwerken van onze strategie. Nu moesten we als de heimieter aan de slag om een Plan te bouwen. En hebben we een aantal belangrijke discussies niet goed genoeg gevoerd. En ik zit nu in een andere rol. Was begin bestuurderster en nu werknemerster.

Hoe we dat aanvaren of aanvliegen is een interne kwestie maar dat kado (dankjewel Ronald!) is inmiddels een publieke zaak.

Ach om Mick Jagger te citeren: You can’t always get what you want. Maar ik ben realistisch en eis het onmogelijke!