Op een van mijn strooptochten over het web kwam ik terecht bij Miss Shangay Lily, een Diva.

Zhij heeft zhaar eigen wekelijkse show op de Spaanse tv, een weblog met video (“teledivario” geheten), staat in het theater en is auteur.
Over zhaar boek Machistófeles schrijft
Amazon.com:

“Three generations of women face their particular demons, the prejudices of their times and the imposition of a femininity that, invariably, leads to solitude. Machistófeles is a feminist saga filled with sakti (feminine energy), devastating family asymmetries, masculine women, feminine men, a lesbian chic way of life, peepshows, rebellious adolescents, postwar heroins, psychiatric jails, and dictatorships.”

Dat zhe niet erg gewoon was, beschrijft zhe in een stuk autobiografie op zhaar site.

Als 10-jarige ontdekte hij zich toch veel meer met vrouwen te identificeren. “Yo quería ser una Diva… dominar el mundo desde el otro lado del poder…” Ik wilde een Diva zijn, de wereld domineren vanaf die andere kant van de macht.
Na de middelbare school ging hij rechten studeren en zijn vader beloofde hem een motor wanneer hij zijn rijbewijs ging halen en de studie doorzette. Hij wilde echter liever een videorecorder om meer films van zijn heldinnen te kunnen zien. Wat zijn vader alleen maar meer verontwaardigde. Geen kado dus.

En toen werd zhe toch een Diva: Als Miss Shangay Lily. Haar Divarchief staat vol met ontmoetingen en (geruchten van) vriendschappen met beroemde transen en transvriendelijke mensen: Georgina Bayer (trans, parlementslid in NZ), Boy George (icoon), Rufus Wainwright (musicus) …

Shangay probeert met haar zo-zijn ook traditionele gendervooronderstellingen onderuit te halen. In tegenstelling tot artiesten als Margreet Dolman hier bijvoorbeeld associeert ze zich met de radicale LGBT beweging, en zeker met de transkant ook.

Ze noemt zich een pottenicht (“maribollo“). Hij geeft ook (m.i. terecht) af op de bourgaysie. Ze zou zich hier ook resoluut afzetten tegen iedere poging de Amsterdams Grachtenpride van een hogere betekenis dan jaarlijks nichten carnaval mee te geven. Dat maatschap-pelijke organisaties er aan meedoen is leuk, maar of het zoden aan de dijk zet? Als afwijking van de norm worden we getolereerd zolang we niet al te expliciet hinderlijk ons punt maken. En anders proberen ze ons wel te assimileren, te incorporeren.

Shangay tref je aan bij de behandeling van het Spaanse wetsvoorstel ter goedkeuring van juridische geslachtswijziging zonder operatie voor transgenders. En wel bij de autonome organisaties en niet bij de LBGT-groep van de PSOE (Spaanse PvdA, regeringspartij) of de FELGT (Spaanse COC) die er weer hun succes van proberen te maken. De zes hongerstakers die er voor gezorgd hebben dat de wet niet voor de zoveelste keer om een futiliteit werd teruggestuurd waren niet allen lid van een bij de FELGT aangesloten organisatie en mochten dus pas op het moment van de fotoshoot – waar de grote clubs zich graag het succes van de activisten laten smaken – binnenkomen (bron: Teledivario #19 van Shangay Lily).