Ik ben nu ongeveer twee maanden teurg uit Latijns-Amerika. Langzaam tijd om mijn indrukken te verwerken. Dat doe ik via mijn blog. allemaal terug te vinden onder de “reisblog” categorie. We beginnen in La Paz.

Wanneer La Paz je eerste kennismaking is met Zuid Amerika, duik je meteen in het diepe, c.q val je met je neus in de boter. Het is een vreselijk drukke, chaotische, bruisende en behoorlijk arme stad. Een groot deel van de bevolking is inheems en spreekt onder elkaar Quechua en Aymara. Lang niet iedereen spreekt ook Spaans. Het onderwijs in Bolivia is ook niet van erg hoge kwaliteit. Zoals in de rest van Latijns Amerika houdt een fors deel van de geletterde en wel goed opgeleide bevolking zich bezig met anderen de weg door de bureaucratie te wijzen. Het aantal keren dat ik “papierwerker”, “onderhandelaar” of “advocaat” zag staan is ontelbaar.

De stad ligt erg hoog: op 3500 m. De woonplaats van de meeste handelaren, waar ook de luchthaven ligt, ligt zelfs op 4 km hoogte: El Alto. Was El Alto aanvankelijk vooral luchthaven en satellietwijk van La Paz, sinds 1984 is het een stad en in 2006 telde El Alto 827.239 inwoners en een openbare universiteit. Waarbij heel veel huizen overigens geen stromend water of snaiair hebben. Zie bijvoorbeeld de Spaanse of de Engelse Wikipedia pagina – die duidelijk verschillende informatie bieden overigens.
Die hoogte is niet triviaal. Uit mijn dagboek: “Ik had vorige nacht wel aardige koppijn en ik ben nog steeds erg snel buiten adem, zelfs met één etage traplopen. Fietsen met bepakking doe ik nog maar even niet. Op de wat vlakkere wegen is het wel enigszins te doen, maar even erratisch als met lopen: plots ben ik na 50 meter helemaal bekaf. Dat hoort dus tot de hoogtegewenningsverschijnselen”

La Paz is een volslagen mesjokke stad. Als ik er rondloop hoor ik continu geschreeuw van de bijrijders van de micros: heel kleine Chinese of Koreaanse busjes, van DaeWoo of andere B-merken, die een groot deel van het busvervoer verzorgen. Verder zijn er nog taxi’s en flotas, grote bussen; die doen denken aan die gele VS schoolbussen, maar dan een stukje kleiner en felgekleurd vaak. Ik kon zien dat ook minstens één apostel geen zin heeft om de Wederkomst af te wachten, dan wel eeuwig in z’n kathedraal te blijven liggen: Apostol Santiago is in bussen gegaan. Die bussen stinken overigens wel, ik loop de godganse dag te blaffen. De auto’s stinken erger dan in Oost-Europa voor de Wende: roetfilters, katalysatoren – niets van dat alles is in gebruik.

Die micros verstoppen het verkeer enorm omdat iedereen op elke hoek of iedere plek die ze willen kan in- of uitstappen. Jongetjes vanaf 10 jaar hangen vervaarlijk uit de zijdeuren en schreeuwen de bestemmingen in een aanvankelijk onnavolgbaar Spaans. Terwijl het Spaans in Bolivia toch erg goed te volgen is normaliter; dat hangt waarschijnlijk samen met het feit dat het voor velen de tweede taal is.

Tot mijn verrassing kun je inLa Paz ook biologisch eten: heb bij mn nieuwe hotel in de buurt een vegetarische bio-lasagna gegeten als lunch; voor Boliviaanse begrippen vrij duur (20B, =1€).

Las Galan

Eén van de redenen om naar La Paz te gaan, was om Irán Galán te kunnen ontmoeten. Ik had haam (sic!) in Amsterdam ontmoet een aantal maanden eerder bij het Rebeldía Rosa festival van Ojalá. Irán is sex educator in het dagelijks leven en is één van de kernleden van de Familia Galán, een groep transformistas, transgenders, travestieten, acteurs en aanhang, die het leven in de stad afentoe op stelten zetten middels hun optredens. Recentelijk hebben ze ook opgetreden op het grondwetgevende congres van Bolivia. Waar voor het eerst ook de homo’s , lesbo’s, en transen van Bolivia, of ze nu indigena of criollo, inheems of blank zijn, nadrukkelijk van zich lieten horen. Hun uit 2002 daterende manifest heb ik overgenomen van Bolivia Gay en hier neergezet. Niet vertaald (nog), maar wel beter bereikbaar ;o)

Zichtbaar op de foto is een deel van de familie: (vlnr) París, Irán, Mija, Danna Galán en haar vriendje. De foto is gemaakt door een ander buitenlands familielid: María Sintetica Galán.

Wanneer ik de rest van mijn aantekeningen bij elkaar heb, vertel ik elders nog wat meer over de activiteiten en politieke opvatingen van de familie.