In het kader van het Amnesty International Filmfestival Movies That Matter werd op 27 maart de Argentijnse film XXY vertoond. Deze ging over een argentijns meisje met een intersekse-aandoening. Haar ouders waren naar de provincie gevlucht om aan de sociale druk (ze is Anders!) en de medische druk (dit is ongezond, hier moet je iets aan doen!). Aan het eind van de masterclass na de film onstond een interessante discussie over hoe je nou het best de strijd kunt voeren.
Geslachtsverandering zonder operaties binnenkort mogelijk in Nederland?
Rond 17 uur vandaag verscheen op nu.nl het volgende ANP persbericht:
Minister Ronald Plasterk van Emancipatie gaat de verplichte sterilisatie van transseksuelen onder de loep nemen. Op dit moment mogen zij hun nieuwe geslacht alleen in hun paspoort opnemen na deze ingreep.
Dat heeft de bewindsman woensdag in de Tweede Kamer gezegd. Verschillende partijen hadden Plasterk gevraagd om het beleid opnieuw te bekijken.
Spanje en Groot-Brittannië hebben soortgelijke bepalingen inmiddels geschrapt.
Dat is geweldig nieuws. Geeft ook aan dat het Transgender Netwerk Nederland (waaraan ik met de Noodles) deelneem, momentum heeft kunnen creëren. Rondom de Homo-nota van Plasterk hebben we hard gewerkt: Kamerleden gebeld en gemaild. En van CDA tot CU, van PvdA tot SP hebben ze onze problemen duidelijk gemaakt aan de minister van Emancipatiezaken, Want daar gaat het natuurlijk om: emancipatie van transgenders. Die nog zo vaak onder hun niveau werken – als ze al werken.
En tot overmaat van ramp kun je dan pas als je twee jaar of langer in je nieuwe genderrol geleefd hebt, en de nodige (niet altijd gewenste) operaties ondergaan hebt, in aanmerking komen voor je nieuwe-gender diploma. In feite is het tonutoe zo dat de staat je dwingt je lichaam aan te passen aan *zijn* beeld van hoe een man of vrouw is.
Dat schendt ook nog eens de arts-patiënt relatie: wat heeft de overheid te maken met wat er in je broek zit? Hoeveel tieten je hebt. Jouw lichaam is jouw zaak.
De eis van het netwerk met betrekking tot transgenderzorg is dan ook: zo veel zorg als nodig (voor de cliënt), zo weinig als wenselijk.
Uiteraard hebben we als beginnende transgenderbeweging (standing on the shoulders of giants) wel meer eisen, maar dit is een begin. (Tegen)natuurlijk gaan wij door met de strijd. Ook intern valt er nog een hoop te doen. Je kunt snel een organisatie bouwen als je wilt, maar een beweging is nog heel wat anders
We worden daarbij wel enigszins geholpen door de minister want er komt geld beschikbaar voor de opbouw van een beweging. En een patiënten-organisatie.
Trots
Mijn Chileense ‘broer’ (hermano de alma) heeft de prestigieuze Felipa de Souza mensenrechtenprijs gekregen van het IGLHRC voor zijn werk voor transgenderrechten.
Andrés Rivera Duarte is de oprichter van de enige NGO in Chili die strijdt voor transrechten, de Organización de Transexuales por la Dignidad de la Diversidad, OTD). Aan de prijs is een bredrag van $ 5000 verbonden.
De Felipe de Souza-prijs erkent de moed en de effectiviteit van groepen en individuen die zich inzetten voor de rechten van homo’s lesbo’s, biseksuelen, transgenders, interseksuelen (HLBTI) en anderen die gestigmatiseerd en mishandeld worden om hun seksualiteit, gender of HIV status.
In 2005 richtte Andrés de OTD waarvan hij nu de voorziiter is, op. Hij werkt samen met de regering en met de lokale GG&GD om de medische en maatschappelijke transitie van transgenders in Chili mogelijk te maken. Ook organiseerde hij het eerste debat in Rancagua, zijn woonplaats, over samenlevingscontracten. Maar hij is niet alleen op hoog niveau actief; hij levert ook directe steun aan sex-werkers door hen ’s nachts aan de snelweg te bezoeken en koffie, eten, HIV/AIDS voorlichting en condooms te geven.
Zelf is hij ook het slachtoffer van discriminatie en heeft een juridisch gevecht geleverd dat er uiteindelijk voor zorgt dat sinds afgelopen jaar transgenders hun naam en geslachtsregistratie konden wijzigen zonder dat er per se genitale operaties nodig zijn (wat in Nederland nog steeds wel het geval is).
Ik heb hem november 2006 ontmoet toen ik onderweg naar het einde van de wereld, bij hem in Rancagua langs ging. Viavia heb ik contact met hem gekregen. Ik wilde onderweg ook langsgaan bij ‘familieleden’ om te zien hoe voor hen het leven is. Een soort fysieke flessenpost. Ik heb een dag of vier met hem opgetrokken, ben op de lokale viering van de VN-dag van de Tolerantie geweest, heb met hem de sex-werkers (die vaak ook transformistas zijn) bezocht en verder uitsetekend bier gedronken voor de deur van zijn huisje in Rancagua.
Uiteraard ben ik erg blij dat zijn harde werk erkend wordt. Voor mij ook een stimulans om verder te gaan met het werk van het Transender Netwerk Nederland. En om door te vechen in Europa tot het hier ook voor iedereen mogelijk zal zijn om eenvoudig en zonder staatsinmenging of discriminatie, te kiezen voor het gender waar je je op dat moment het meest thuis voelt.
Behalve Andrés, heeft Arsham Parsi van de Iraanse homo-organisatie IRQO de prijs gekregen voor het vaak letterlijk levensreddende werk van zijn organisatie.
TUIG (stoom afblazen)
Soms komen wetenschap en leven dicht bij elkaar. Ik wierp laast voor het eerst sinds jaren weer eens een blik op het SCUM Manifesto van Valerie Solanas. In eerste instantie was het leukste wat ik daar zag een plaatje van Koos Voos (Pépère Pervers), een creatie van Marcel Gotlib. Verder niet over nagedacht. Tot ik vandaag een vergadering had op het werk. Een reguliere die ik al een tijdje niet had bijgewoond.
Kanker
Een loeder van een ziekte, zoals iedereen wel weet. En dan heb je plots vier mensen in je omgeving die er actief last van hebben. Twee familieleden hebben het in hun botten dan wel in hun longen. Twee vrienden in borst dan wel lever. Daar wordt je beurtelings stil van en ga je van vloeken. Kanker, de snelle sloper.
Ik kan er niet zo veel over schrijven. Ik ken de fysieke processen die plaats vinden, ik weet wat voor rotbehandelingen je moet ondergaan om er weer ‘gezond’ uit te komen. Wanneer ik kan, zal ik er zijn voor ze. Wanneer ik nodig ben. Verder ga je door met je leven, tracht je je er niet door te laten leven. Maar leuk is anders ja.
vreer speelt Ain’t it heavy van Melissa Etheridge
rotterdam
Rotterdam
 |
 |
deze stad
altijd wat
niks van plan
toch weer plat
wil of niet
je gaat mee
deze stad
kent geen nee
en je weet wel dat het afloopt
met een koffer vol berouw
deze stad is een hele mooie vrouw
neonlicht
oogopslag
vlees is zwak
overstag
geen verweer
geen excuus
leven eens
leven nu
en wat draait ze met haar heupen
en wat sluit haar truitje nauw
deze stad is een veel te mooie vrouw
een veel te mooie vrouw
je geeft alles wat je hebt
maar zij geeft geen moer om jou
deze stad
meer dan zat
niks van plan
toch weer plat
graag of graag
ja of ja
deze stad kent
geen gena
en je weet wel hoe het afloopt
maar wat zijn haar ogen blauw
deze stad is een veel te mooie vrouw
een veel te mooie vrouw
je geeft alles wat je hebt
maar zij geeft geen moer om jou
Geschreven door: Huub van der Lubbe.
Geen idee over welke stad en welke vrouw hij het heeft, maar voor mij gaat het om Rotterdam. Vreemde en mooie stad. Mooi van lelijkheid soms. Hoeveel er ook aan mis is ;o)
hetero? ik?
Mijn lieftallige ex plaagt mij regelmatig dat ik hetero zou zijn. Ik ben geen man of vrouw en ik val daar wel op. Dus ben ik hetero (val op wat niet gelijk is aan mij). Dat waag ik dus te betwijfelen.
De argumentatie valt uiteen in een aantal redenen:
- ik val buiten de categorieën dus is een dergelijke definitie niet op mij van toepassing
- ik heb de schurft aan heteronormativiteit, dus heteronormaliteit. En ik doe niet aan zelfhaat ;D
- mij hetero noemen betekent mij terugplaatsen in een systeem dat ik afwijs
Als vreer (tussen en buiten de standaard gendercategorieën vallend) kan ik niet zoveel met hetero of homo. Ik zie het als culturele vormgeving die centreert rond een seksuele voorkeur.Voor zover ik mij in de standaard transgender categoriën neerzet, doe ik dat zelf als “VM in het verkeerde lichaam”. En dat is ook al een omkering van zaken. Ik bekijk heel het gegenderde universum dan ook met een grote verwondering.
Wat niet wil zeggen dat ik niet allerlei mensen zie die ik zeer aantrekkelijk vind, en die wel zich wel degelijk lijken te bewegen binnen het gegenderde universum. Soms is gegenderd gedrag ook zoooo mooi: ik kan m’n ogen uitkijken naar een goed ‘gespeelde’ rol. Zo smelt ik compleet voor Johnny Depp in zijn duistere rollen: ik zou me zo willen omvormen tot een voor die rol/persoon aantrekkelijk type (drag!).
Voor sommige dames zou ik een heer willen zijn, als dat is wat hen aantrekt. Voor andere een dame. Nu ja “zijn”… ‘spelen’ is een betere term.
Alleen een (hetero)dame zou ik echt nooit willen zijn. Hangt er ook mee samen dat ik geen heil zie in heteromannen. Kan er helemaal niets mee. Femme of Butch wil ik best zijn/’spelen’, nicht ook, maar heteronormaliteit is me totaal vreemd.
Dat hangt uiteraard ook samen met de performativity van Austin (How to Do things with Words) en Butler (Gender Trouble, Bodies that Matter, Undoing Gender).
In zekere zin ben ik altijd homo geweest en gebleven. C.q. lesbisch. Transhomo (ook avant la lettre). Heb toch het meeste met gelijkenden: vrerigen, transen .. maar ook daar loopt het vervolgens weer spaak: ik zie dat niet als homo, noch als hetero. In die zin kan ik mij niet definiëren. Ik hoor niet in die systemen. Ik ben ontsnapt, kijk van buiten naar het IJzeren Gordijn. Gender, sekse: Idée fixe, idée fluxe.
Vreer speelt 1:1.000.000 van Tröckener Kecks
J'accuse!
Ik moet dit kwijt. Dit heeft met mij te maken . Met mijn geschiedenis. Dit land zit mij in het bloed.
In Chili dreigt een vrouw te sterven aan haar hongerstaking. Die is ze aangegaan omdat ze geen eerlijk proces heeft gehad. Ze wordt beschuldigd van brandstichting op het terrein van een bosbouwbedrijf in Zuid Chili. En de enige “bewijzen” zijn verklaringen van de smeris en van gemaskerde “getuigen”. Ze is niet de enige veroordeelde. Wel de enige die haar (tweede) hongerstaking tot het einde toe volhoudt.
En nu op het einde is ze niet – zoals de familie en advocaten vroegen vervoerd naar Santiago (hoofdstad, om daar kwaliteitszorg te krijgen, maar naar het provincieziekenhuis. Dat is een politiek besluit uit angst voor escalatie.
Nu mag in haar laatste dagen niemand behalve de militaire arts die haar “behandelt” bij haar komen. Ook geen specialisten, daar praat hij wel mee.
Chili beweert de dictatuur achter zich gelaten te hebben. Niets is minder waar. En dit soort dingen merk je het best aan hoe de minste mensen behandeld worden. Hoe ga je om met je eigen minderheden. Sowieso is er geen democratie als de stemmen van één groep dubbel tellen (letterlijk).
En de inheemse bewoners worden met de nek aangekeken en zijn slecht opgeleid, net als de zwarten en Latino’s in de VS. Chili is een racistisch land als het er op aan komt. Ook jegens de Peruanen en Bolivianen uit het noorden.En nou omdat de nationale regering te trots is haar vergissing toe te geven,
Omdat rechts een gekwalificeerde meerderheid in het parlement tegenhoudt.
Omdat de smeris een zootje laagopgeleide haters zijn.
Omdat het niemand een ruk lijkt te schelen daar hoe het met de Mapuche gaat (lastige mensen die perse hun land zelf willen beheren).Daarom sterft een dezer dagen een vrouw die vooral gewoon voor de rechten van haar volk opkomt.
Daarom zal het nog jaren duren voor we kunnen zeggen: ja, dit is een democratie.
J’accuse!
¡Pido castigo!
En cada esquino la vida pende de un hilo
(Ojos de brujo)
Het blog der drieën
Mja, dan zit je plots opgezadeld met een blogstokje. Gekregen van Alice. Een estafette blog-opdracht. Die je dus ook weer moet doorgeven. Nah, maar eens starten. De thema’s zijn:
- 3 bands en/of artiesten die ik dit jaar heb leren kennen?
- 3 dingen die ik dit jaar (lees: afgelopen jaar) heb meegemaakt, gehoord,… en die me altijd zullen bijblijven
- 3 (vreselijke) blunders die ik in 2007 op mijn naam heb staan?
- 3 dingen die me héél stiekem ongelooflijk trots maakten?
- 3 mensen die ik hiermee graag wil lastigvallen
So… here we go Lees verder
cute
geil
Wat ben je mooi
Wat ben je jong
Wat je slank
Ik wil je!
Maar wat is ie duur :/
Vanavond is de nieuwe Macbook Air aan de wereld gepresenteerd. Superslank, prachtig aluminium, krachtig. Het ideale vriendje ;o)
En zoals met alle op het oog ideale vriendjes valt het qua ideaal zijn best tegen. Zie bijvoorbeeld hier hier of hier. Battterij gaat max 5 uur mee en is niet zomaar vervangbaar, 1 USB poort, basisprijs van $1799 (hier dus rond de 1800 euro dan) en dat is zonder solid state drive.
Wat zou “don’t go for second best” Madonna doen? Zij is rijk genoeg om zich niet om details druk te maken die voor ons geeks belangrijk zijn, maar ik wacht nog even. En waar haal ik die 1800 dollar vandaan?
Nog steeds: geil ding. Maar wel in-the-heat-of-the-moment.
Ik blijf nog wel even single.
