De altiplano

Mijn aanvankelijke – hooggestemde – plan was om met de bus naar Oruro te gaan,met de trein door naar het stadje Uyuni en dan de grote zoutvlakte over te steken. In La Paz was ik al naar de Estado General gegaan, het militaire hoofdkwartier, waar de geografische dienst van Bolivia gevestigd is. Goede gedetailleerde kaarten vinden in Latijns Amerika is sowieso al een verhaal apart.
Maar ja, omdat er om de haverklap gestaakt wordt in Bolivia, ze gaan meteen over tot hongerstakingen, ging dat plan niet door. Ik heb een dag later maar de bus gepakt naar Arica dan. En zo kwam ik dan in Noord-Chili aan.
Gegeven mijn conditie – kortademig en niet teven de ijle lucht bestand bij forse inspanning – zat alles fietsen er dus niet in.De Salar de Uyuni overfietsen is daarnaast ook nog eens een avontuur op zich. Die zoutzee is meer dan 100 x 100 km met alleen in het midden (ongeveer) een eiland. Het lijkt me mooi die expeditie een keer te doen, maar dan ook met een groep. Een mooi voorbeeld van het expeditie-karakter vind je bij Over Zoutgrenzen

Lees verder →

Genderfree

Ze zijn er nog! Gendervrije zones op het Web. Tijden lang stond er op mijn links-pagina een link naar een mooi vormgegeven gendervrije zone op het Web. Die is nu terug van weggeweest, verhuisd naar elders. Gelukkig staat ie weer bij mijn links.

Lees verder →

Wat voor feminist

Via het Noodles genderforum kwam ik een feminisme test tegen. Deze bestaat helaas slechts uit 16 vragen met suggestieve antwoordmogelijkheden. Een beetje echte test is natuurlijk veel complexer.
Ik ben Gender-Liberal: “You scored 83% Gender-Abolitionist, 100% Sexually Liberal, and 40 % Socialist”
Jaja. Dat 40% socialist betwijfel ik enigszins, schat mezelf toch een eind hoger in. Maar wat wil je wanneer je in de mond gelegd krijgt dat socialisme en communisme vrouwenonderdrukking opheffen … Dan beter de keuze dat ieder economisch systeem onderdrukkend kan zijn. Daar kelderen mijn kansen meteen. Maar goed, gender abolitionist (afschaffer) ben ik wel ja. En dat klopt ook wel. Ze hebben ook aardige categorie-beschrijvingen:

“Like the Gender Abolitionist, you realize that gender is often perceived as one’s identity, when it should only be perceived as a small, insignificant part of that person. We shouldn’t be able to say “This person IS a woman”. Rather one should say something more akin to “This person HAS the physical traits of a woman”. This way, we wouldn’t be assuming someone’s physical traits are a part of their identity, and we couldn’t use this difference to oppress them or categorize them. In short, you advocate extreme cultural change through the destruction of gender roles, but politically you are less extreme, instead focusing on individual or legislative change as opposed to a massive change of ideology.”

Die veranderingen wil ik wel maar niet zoals zij ze voorstellen. Ik blijf eigenwijs.

De staat van de straat

Nu ik (helaas) een dagje de tijd heb doordat de bootmaatschappij plots zn schema omgooit, ga ik maar eens een beetje achterstallig werk verrichten: hoe staan de wegen op de Carretera Austral ervoor? Niet best, maar dat weten de meeste fietsers die hem willlen gaan rijden al. Ik heb vanaf Chaitén gereden totenmet Villa O´Higgins, en van Chaltén tot aan (totnutoe) Punta Arenas. Ik ga door totenmet Vuurland, maar het verslag daarvan moet dus nog even wachten.

Ik geef in etappes weer wat ik heb gereden en hoe de weg was. Qua wind en hellingrichting is het overigens het best te rijden van Noord naar Zuid. Anders heb je beide bijna continu tegen. Dit is tevens een update van Ivan Viehoffs Touring Notes

  • Chaitén-Villa Santa Lucia: zit een pittige stijger in maar de staat van het wegdek valt mee, zeker als je terugkijkt met veel erger in je wielen :] Een -2 op een schaal van 0 tot -10. Eerste 25 km is overigens geasfalteerd.
  • V. Sa Lucia – La Junta: was best netjes. Niet veel op aan te merken
  • La Junta – Puyuhuapi: vermoeiend wegens veel op en neer maar geen heel slechte weg -1 tot -3
  • Puyhuapi-Las Lomas (Paso Queulat): slechte weg, zeker het stuk van Puyuhuapi tot aan de gletscher: -3 zeker. De cuesta van Queulat is aardig te doen op een 26″ ATB met zeer brede banden, een 28″ randonneur (ook met 47 mm banden) heeft het er knap zwaar. Het regent er vaak en de weg bestaat voor een groot deel uit losse stenen, echte ripio. 17 haarspeldbochten.
  • Las Lomas – Villa Mañihuales: Tot afslag naar Pto Cisnes behoorlijk slechte weg, zeer onaangenaam bij regen. Vanaf Amengual deels geasfalteerd.
  • V. Mañnihuales – Coyhaique: alles asfalt. Zit aardige stijger in, daalt een stuk en dan op het laatst zoals wel vaker weer een vette knik naar boven.
  • Coyhaique – Pto. Ibañez (tevens Cerro Castillo): Prima weg, wel veel regen. Afdaling naar Pto. Ibañez is erg steil.
  • Pto. Ibañez/Chile Chico – El Maitén (zuidzijde Lago Carrera): slechte en vaak sterk stijgende en dalende weg. Erg zwaar rijden maar ook heel mooi. Ik geef er een -2 tot -6 voor.
  • Pto Bertrand – Cochrane: Mooi maar rotte weg, al zijn ze veel aan het verbeteren – juist daardoor ontstaat veel voor de fietser lastig berijdbaar ripio met keien en kiezels. Tot -5
  • Cochrane – splitsing Tortel/Yungay: ´beweeglijke´weg met de nodige ups en downs, wisselende kwaliteit wegdek: tot -4 (is deels inderdaad wel subjectief, gevoelsmatig)
  • Splitsing tot Caleta Tortel: relatief sterke stijgingen en dalingen over ripio van redelijke kwalitiet. Er nat want je komt vrij dicht bij kust.
  • Yungay – Villa O´Higgins. Het vreselijkste dat ik heb gereden. Alsof de weg nog onder constructie is, net wordt uitgehakt. En helemaal wanneer het weer niet meezit, is het afzien geblazen. Vanaf de splitsing Yungay/Tortel ga je flink omhoog met een paar haarspeldbochten en slecht (deels vers) ripio. De weg blijft regelmatig omhoog gaan tot een km of 20 voor V. O´Higgins. Het wegdek wordt hoe langer hoe slechter. Zonder meer een -9. En vaak slecht weer op dat traject. Een paar Zwitsers die me passeerden kregen sneeuwbuien op hun pet, ik alleen ijskoude regen met een beetje hagel.
  • Villa O´Higgins- Lago del Desierto: is slecht fietsbare weg. Tot aan de grens met Argentinië is het een weg (kwaliteit: -7) met veel “pushbiking”. Daar eindigt de weg ongeveer en wordt het een (eerst aardig befietsbaar) pad, later wordt het een 10tal km paardenpad, met soms diepe geul waar alleen wandelaars en paarden goed doorheen kunnen. En mogelijk ATBs met weinig breedte. Mede door aanhoudende fietspech heb ik 95% gelopen en het in twee dagen gedaan. Als je weet wanneer je aankomt aan de zuidzijde van Lago O´Higgins kun je vantevoren proberen je bagage per paard te laten vervoeren. Vlak na de Chileense grenspost is een camping en de campingbaas is of weet van de paardenbaas. Er zijn diverse bronnen w.o. Iris en Tore op reis met redelijke info. Aan de Argentijnse zijde bij de gendarmerie is een prima kampeerplek aan het Lago del Desierto. Vraag vantevoren na of de boot over Lago del Desierto wel gaat want anders moet je een echt niet te befietsen trekkingpad van 3 tot 5 dagen lopen en je fiets later met een andere boot laten komen naar de overkant.
  • Lago del Desierto-Chaltén: ripio, kwaliteit varieert van -2 tot -4.

Eigenlijk is Villa O´Higgins einde Carretera Austral. Ik ben doorgegaan en geef nog een recensie van de rest.

  • El Chaltén- El Calafate: deels ripio (ca -3 regelmatig) en grotendeels pavimentado, geasfalteerd. Meestal Noordwestenwind en dan zit je goed, zeker als die hard blaast.
  • El Calafate – Villa Cerro Castillo. Groot deel asfalt (tot La Esperanza). Ben bij El Cerrito afgelagen over een kortere weg naar V. Co Castillo. Ripio maar wel redelijk, max -3 en behoorlijk vlak terrein, befietsbaarheid hangt voor groot deel van de wind af, net als naar Calafate.
  • V. Co. Castillo – Puerto Natales: wordt geasfalteerd, ripio is heel behoorlijk
  • Pto Natales – Morro Chico: geheel asfalt, behoorlijk stevige wind (Patagonië dus flinke wind)
  • Morro Chico – Punta Arenas: asfalt en wind. Tamelijk vlak allemaal.

Een vertaling in het Engels komt als ik terug ben wel. Dit is voor Nederlandse en Vlaamse fietsers in elk geval nuttig 🙂

 

Patagonië

Inmiddels zit ik in Patagonië, heel zuidelijk Chili. Het stadje heet Coyhaique (Tehuelche voor “Goeie plek om te wonen”) en is met ca 40.000 inwoners het grootste dat ik tegenkom voor Punta Arenas, dat ligt op de grens met Vuurland. De omgeving is geheel anders dan Argentijns Patagonië dat plat is en alleen wind kent. Storm eigenlijk voornamelijk. Hier heb je veel prachtige bergen (zie bijv. www.patagoniachile.com)

Averij heb ik nog erg weinig gehad behalve dat door het rijden van een ongelooflijk lastige cuesta met veel losse keien, kiezels en grind, in de stromende regen ik ter plekke mijn door die tocht versleten remblokjes moest vervangen en ik twee dagen eerder langer in Puyuhuapi moest blijven dan gewenst doordat mn voorderailleur helemaal scheef trok. Magoed, ook dat heb ik gefixed.

Gisteren kwam ik vlak voor vertrek een andere fietser tegen, een Belg blijkt en samen zijn we nu in Coyhaique en gaan we een stukje verder. Bedoeling is dat we met Kerst in of voorbij El Chaltén zijn. Hij in, ik voorbij. El Chaltén is eerste stadje/dorpje in Argentinië na een ploeterende tocht door (o.m.) drassig land die we moeten ondernemen om vanuit Villa O’Higgins (einde van de Carretera Austral) naar Ushuaia en evt. verder te kunnen komen. Vanuit Ushuaia gaat nl. geen gewone bootservice naar Puerto Williams (zuidelijkste permanente bewoning van Z-Amerika). Daar zal ik moeten kijken of ik voor ca US $100 een retour met een Zodiac (groot uitgevallen dingy, rubberboot met motor, wat je mischien kent van Greenpeace acties) kan regelen. Als dat niet lukt eindigt het bij Ushuaia voor mij. Daarna ga ik terug naar Puerto Natales, met de boot naar Puerto Montt en dan weer een stukje oostwaarts naar Argentinië zover de tijd strekt. En dan uiterlijk de 21e januari naar Buenos Aires toe. Dat is bijna 24h bussen. Als Puerto Williams wel lukt, doe ik voorgaande ook, maar heb ik minder tijd daarvoor 😉

Tot Punta Arenas zult u waarschijnlijk niet meer direct van mij horen: geen internet en dergelijke. Met wat mazzel nog wel een Centro de llamadas, zodat ik naar huis kan bellen. Met SMS probeer ik het thuisfront in elk geval te laten weten dat ik nog steeds onderweg ben.

Oja, en die ouwe moordenaar wordt vandaag begraven en er zijn rellen in Santiago enzo. Jammer. Ik hoopte dat ze z’n leven konden rekken en dat ie kon genieten van de spanning die een nieuw proces zou opleveren. Zoveel mensen als ie heeft laten vermoorden (mijn fietsenmaker sprak over 20.000) verdient ie een speciale hel. Helaas is het hiermee niet over: Hij heeft nog veel mensen die best veel van zijn ideeën delen en die macht hebben. Een van zijn laatste daden als dictator was het verkopen van alle water en energie in Chili aan Endesa (spaans concern) dat nu in Patagonië stuwdammen wil plaatsen in de rivieren en enorme stroken land wil vrijmaken van oerbossen om buizen en dergelijke te leggen. En je moet niet denken dat de mensen hier er direct wat aan hebben: het gaat allemaal naar Santiago en de industrie in de Centrale vallei (waar Snatiago dus ook ligt). De mensen hier zijn blij met de door Pinochet geinitieerde Carretera Austral – die dikwijls allesbehalve een goede weg, laat staan snelweg is. Maar verder kan ie doodvallen voor ze. En dat heeft ie dus ook gedaan. Alleen te vroeg want ongestraft.