In my eternal search for phrasing alternative ways of loving people, I found this piece. A bit heavy handed, almost taking with the other hand what the first one gives, but it captures some of my thoughts and feelings. I adapted the text to be a little bit more me-friendly. For me the “you” is plural. If you find nice queer texts on this topic, let me know.

I want to love you.*

I want to love you whether you are male, female or “other”, young or old or “just right”, single or married or “taken”…

When I see you we will embrace and hold a hug long enough to glimpse some insight from each other’s heartbeat.

When we walk down the street we shall link arms, pause frequently, and turn our toes and noses towards the other to speak directly without modesty.

I would like us to share the couch together, rather than creating a “do not cross” line where we may as well be sitting on brick blocks seated four feet away. Give me your knee, your foot, your thigh—let your body dangle on top of my body so I can know you the way litters of kittens know each other.

I want to show up to you and look into your eyes instead at your eyes. I want to feel your hand and be consumed by it until the rest of the world ceases to exist. I want to be in your presence and be in want of nothing.

I would like you to leave our time together feeling loved and free and full of your most vibrant and luscious hue of you-ness.

I have no sexual agenda, as you know, because we laugh at the freedom we feel to speak to strangers for reasons other than because we have to or because we’re hitting on them.

For me, sharing sex with someone requires a certain alignment, and I do not take that lightly. My sex requires that I can possibly foresee living with a person and combining all my stuff with all of their stuff (and I mean physical, emotional, cognitive and spiritual stuff—the stuff that just feels heavy if it’s not the right fit, but feels buoyant beyond imagination when it is). It is delicate, it is careful, it is not presumptuous or impulsive.

And I do not think that our connection is somehow weakened because we do not share our bodies with each other.

For love is love is love is love, and that is what I want.

I only want us to fall in love.

Now I realize that at some point, either you or I may change our minds and crave sexual expression with each other.

For I am human—as are you—and we have wants that change and grow.

But if that desire should spring upon one of us, I hope that we will talk about it, the way we talk about the universe, cultural tropes, the nature of depression, what makes a good cup of coffee, and how your day was yesterday.

I hope that that topic of conversation is no more avoided than talking about the latest episode of Doctor Who or how to effectively clean one’s mouth from Oreo breath.

I would like you to share yourself with me—every stitch of you—so that I may be warmed and nourished by your tapestry. And I would not like you to worry that some of your threading is inappropriate or uncomfortable to share with me, because I am only here to accept you exactly as you are and to take interest in the way you step through life.

So lay on me your doubts, your troubles, your faux pas, your suffering, your sadness. Lay on me your hopes, your dreams, your excitements, your curiosities, your guilty pleasures.

I want to see you how you see yourself.

And while you tell me all of this and more, I would like to rest my eyes upon your eyes, and take my hand upon your back, and laugh up to the ceiling as you divulge, because it is in these moments of pure exposure that I bask in the ever-so-specific you, and I become the ever-so-specific me, and even though you’ve never stepped into the tides of the pacific and I’ve never ridden a skateboard, I am more sure than I’ve ever been that we are the same.

I don’t care if I see you everyday or if I see you only just the one time when I happened to be in that coffee shop and you happened to be making my drink (which was delicious, by the way, and thank you for not rolling your eyes when I asked if your only non-dairy milk was soy)—I want to be your lover.

And I will have the lover whom I share a bed with, and it will be none the less—on the contrary, that love will be all the more—because I take on another million lovers.

So if you’re ready, let me see you and let me love you.

My insides, my arm, my couch, my laugh, my eyes, my toes are all for you.

I hope that is enough.

—–
(Adapted from Elephantjournal, original by Brental Schellenbach)

I wear it just for you

I have a tattoo, on my left arm. It symbolises the vortex of gender. The design is from the French artist Monoïk who made it for the then existing trans organisation Caritig. For some reason the Dropkick Murphys’ song “A Rose Tattoo” sprang to mind a couple of days ago and in day and nightly dreaming a fantasy starts developing. Lees verder →

Pojktanten

Slakken zijn hermafrodiet. Dan wel tweeslachtig. En daarmee uitermate queer en verrassend. Zo min als de hoofdpersonen in Pojktanten snappen ze al te veel van mannelijkheid en vrouwelijkheid. 

Eli

Een kritiek op de queerheid van de film zou kunnen zijn dat het puber-gedrag is, zoeken, een fase. Voor een van de twee protagonisten is het dat misschien ook wel, maar ik wil een lans breken voor het herwaarderen van adolescent experimenteren. Juist door wild uitproberen kom je sneller op nieuwe dingen uit. En je moet natuurlijk niet volwassen willen worden. Kan altijd nog.

Misschien moet ik deze gelegenheid te baat nemen en eens wat meer praten over wat ik queer vind. Wat meer verwarring schoppen. Want verwarring is goed. Ik ben bijvoorbeeld moe van het strikte onderscheid tussen gender en seksualiteit in de witte westerse wereld. Seksualiteit en gender(identiteit) liggen veel dichter bij elkaar dan vaak wordt gesteld. En je ziet dat ook in queer kringen. Onze voormoeders in Stonewall, Silvia Rivera en Marsha P. Johnson, waren vooraleerst gay. En ze waren respectievelijk Puertoricaans en zwart.

Maar gay was altijd al ook trans. Genderidentiteit bestond nog niet zo lang. Dat is een uitvinding van Robert Stoller. Beroemd psychiater die samenwerkte met John Money, u weet wel die van David Reimer, de jongen die als meisje werd opgevoed omdat z’n besnijdenis dramatisch verkeerd was verlopen. En die daarna zichzelf het leven heeft benomen omdat ie teveel problemen had door die zaak. Stoller maakte als psychiater praktijken als die van John Money – zijn naam doet vele intersekse personen huiveren – mogelijk.

In gekleurde kringen zie je ook wel meer dat er een dunne lijn is, een overgangszone zo je wilt tussen genderidentiteit, genderexpressie en seksuele voorkeur. En je ziet het ook meer en meer in witte kringen overigens, dat u niet denkt dat het een puur antropologisch verschijnsel is. Ook u kunt dit doen! “Trans ist für alle da!”

Nou is het best nuttig om zelfgevoel en gevoelens voor anderen analytisch uit elkaar te trekken, maar het moet ook weer geen dogma worden. Daar komen weer nare en rare dingen van. Zoals dokters die niet in hun patiënten zijn geïnteresseerd maar in het overeind houden van de Genderdichotomie: gij zult alleen mannen en vrouwen maken. Of zoals Joris Hage, toen hij in de jaren 1990 als chirurg bij het VUmc genderteam werkte, zei: “We maken geen hermafrodieten hier!” Dat zei hij in verband met een transman die geen metaidoioplastie (operatie waarbij een minipenis wordt gemaakt van de door hormonen vergrote clit) wilde en z’n vagina wilde kunnen blijven gebruiken. Best queer. Die jongen zette zo de ideeën over hoe we moeten voelen en er uit moeten zien op z’n kop. Tegenwoordig wordt daar gelukkig niet meer zo moeilijk over gedaan.

Maar een relatief nieuwe en behoorlijk verontrustende ontwikkeling is dat – deels op verzoek van degenen die nog onder het mes moeten – nu de standaardprocedure is de vagina te verwijderen en een fallo (falloplastie, penisopbouw), haast standaard is geworden. Wat ik bij veel jongeren zie gebeuren nu lichamen steeds jonger en steeds makkelijker aangepast kunnen worden, dat alles op alles wordt gezet om de genderdysforie die het gevolg is van een transfobe maatschappij zo snel mogelijk te doen verdwijnen door aanpassing en dat is alles behalve queer.

Nou snap ik die paniek wel, dat je je zo vervreemd voelt van anderen en je hebt vaak geen perspectief hebt op iets anders dan wat je om je heen ziet. En pubertijd is voor de meeste transen nou niet direct een erg verlichtende, maar wel erg spannende ervaring. En met een vertoog dat nog steeds uitgaat van “het verkeerde lichaam hebben”, is het begrijpelijk dat je dus ook een veel grotere hekel aan je geslachtelijkheid – want daaraan wordt het opgehangen – krijgt dan eerdere generaties. Maar om nou uit angst en hekel je hele vagina weg te laten halen … dat levert ook nog wel problemen op mogelijk. En hét probleem erbij is dat je jezelf keuzemogelijkheden ontneemt. Angst is een slechte raadgever, dysforie ook. De nadruk moet (ja, moet) veel meer op zorg en ondersteuning komen in plaats van op slikken en snijden.

Bij transvrouwen is de chirurgie overigens ook niet zonder risico en terecht wil niet iedereen haar bestaande configuratie meteen kwijt. Zeker niet als dat niet moet om je papieren te kunnen veranderen. Wat een mensenrechtenschendende en bespottelijke zaak is überhaupt.

De Nederlandse maatschappij is ook nog eens behoorlijk binair ingericht en regeringen hebben tot nog toe vaak absoluut geen zin in iets doen aan genderstereotypen. De massamedia doen dat ook niet en sociale media hebben eerder een versterkend effect. Zo erg als in Engeland is het hier niet, maar “ombouwen” wordt steeds gemakkelijker gebruikt en acceptatie is vooral doordat je je man/vrouw verklaart. Genderqueer is zelden direct een optie. Hoewel we nu gelukkig wel meer voorbeelden hebben: Antony (& the Johnsons), Buck Angel, Loren Cameron en Kate Bornstein natuurlijk. Nederlandse modellen? Ik had ze niet. En heb er nog steeds knap weinig. Van eerder ken ik wel mensen maar dat zijn geen rolmodellen (niet queer) en nu moet ik wat dat betreft ook best puzzelen. Kom zo snel alleen op mede-Noodles uit.

Ik heb mijn idealen altijd samengesteld uit van alles wat ik leerde kennen, zoals ook extravagantie. Ik herinner me dat ik ooit met m’n moeder naar Robert Long en Leen Jongewaard ging in Haarlem voor Homo Sapiens – nog voor de oorlog. Een aantal flikkers en potten waren uitgedost als Rococo (pruikentijd) dames – waarschijnlijk ook wel heren. Het is de eerste herinnering die ik heb aan extravagantie en drag. Ik denk dat die gender-non conforme tendens ook is wat mij destijds aantrok in het flikker-wezen. Dat is de reden is waarom ik me weer flikker noem; niet de seks en de identiteit maar de genderexpressie de manier van leven. Terugkijkend ben ik ook wel altijd geïnteresseerd geweest in dissidenten omdat ik zelf geen thuis had. Dat klinkt wellicht dramatisch en dat was het ook zeker, maar dat is helemaal goed gekomen. Zodanig dat ik nu de neiging heb generaal Patton na te spreken met “Lead or follow or get out of the way”. Loop niet in de weg.

Even terug naar het grotere plaatje: binnen de transgenderpopulatie, geschat op een vijf procent van de Nederlandse bevolking, is het maar een 10% die nu medische assistentie vraagt bij de genderveranderingen die ze inzetten. Dus als je veel transen ziet, het zijn er eigenlijk nog eens minstens 10x zo veel. Wat mij als transsexofiel ook wel weer deugd doet ;o) Om de oude feministen te citeren ”Oh li oh li oh la. Onze rangen groeien aan!” Of alle feministen blij zijn met dit gebruik van hun leus, waag ik te betwijfelen, maar dat is dan jammer voor ze. Trans* en feminisme ligt helaas vaak nog best moeilijk.

Een betere oplossing dan het hele slik- en snijwerk, minder ingrijpend ook, is op z’n minst niet zoveel nadruk te leggen op het medische verhaal. Als lichamelijke aanpassing zo vaak is om de gevolgen van transfobie te bestrijden, waarom wordt dáár niet volop op ingezet? Het kritiseren van standaardgenderrollen. Ook in holebi-land. Waarom moet iedereen zo verdomde standaard zijn? Waarom kiest haast iedereen voor een leven met één partner? Waarom gedragen nichten zich zo mannelijk? Wat is er mis met butches en femmes? Waarom roepen bi’s om het hardst dat ze heus niet van meer walletjes tegelijk eten hoor!

Het gaat hier overigens om maatschappij-brede zaken. Niet direct om individuele verhalen. Op individueel niveau ligt het niet altijd zo eenduidig. De afwezigheid van geldige alternatieven maakt het zoeken en vinden van alternatieven moeilijk en niet legitiem. En dat leidt er uiteindelijk bijvoorbeeld weer toe dat Boy Hag-Lady Eli zhaar veiligheid op het spel zet in de film.

Vanuit mijn eigen ontwikkeling weet ik hoezeer voorbeelden nuttig zijn. In vele schakeringen. In mijn gender-niemandsland had ik pas laat voorbeelden. Ik vraag me af waar ik geweest was zonder Kate Bornstein’s “Gender Outlaw” en het bijgevoegde stuk “Hidden a gender” Waarin op Marxiaanse wijze de spot werd gedreven met het medische circus. Voor wie de Marx Brothers niet kent: zoek op, ga ze kijken. U moet toch minstens Groucho Marx wel kennen. Op een gegeven moment kwam ik het fotoboek van Loren Cameron tegen, die zichzelf als transman en mooi getatoeëerde bodybuilder met ongewijzigde geslachtsdelen op de foto zette. En hij is nog eens aardig ook.

Ik ben niet zo goed in het interpreteren van films, weet er weinig van af en voel me al snel op glad ijs. Ik vind dit ook bij tijden een moeilijke film. Vooral het zoeken en het avontuur weerklonk bij mij bij eerste keer kijken.  She male snails bevat genoeg elementen om mensen te verrukken en zich af te vragen, om een geheel queer perspectief op genderexpressie en identiteit te geven De film portretteert heel duidelijk allerlei redenen en wegen voor het zoeken naar een alternatieve genderexpressie. En dat is Heel Hard Nodig.

Boovenstaande is geschreven n.a.v. de vertoning van de film Poiktanten, She male snails, op Diep festival 14 jui 2013

Vernederland

Een heet hangijzer in deze tijden van nationalistische regressie en neoliberaal kapitalistische oplichting, betreft de rechten van vluchtelingen. Vooral van afgewezen vluchtelingen die niet kunnen worden uitgezet naar het land van herkomst. Die worden vastgezet in een zeer schrale gevangenis met minder rechten dan een gemiddelde gevangene, terwijl hun enige misdaad is dat ze geen documenten hebben die hun verblijf hier legaal maken.

Al jaren is het Nederlands vluchtelingenbeleid op z’n best zo-zo, maar sinds de opkomst van rechts-nationalistische partijen als LPF en PVV hebben legaal hier verblijvende Turken en Marokkanen of anderszins “islamitisch” uitziende personen geen leven meer. En vluchtelingen die uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika komen, dan wel uit sub-Sahara Afrika, worden dankzij het ernstig gegroeid en geïnstitutionaliseerd racisme in Nederland zeer wantrouwend aangekeken.

Wegens het mensonwaardige en zeer repressieve beleid tegen vastgenomen ongedocumenteerde vluchtelingen, zijn een aantal van hen in hongerstaking gegaan, in dorststaking zelfs. Een zeer schrijnend en goed gedocumenteerd verhaal is dat van meneer Uddin-Nessar die in detentie in honger- en dorststaking is gegaan, grof mishandeld is en na een rechtszaak eindelijk weer vrij. Hij is geïnterviewd door de NRC.

Op dit moment speelt de zaak van Guineeër Bah heel erg. Hij is mishandeld is en drinkt nu kleine beetjes. Hij is overgeplaatst naar Justitieel Medisch Centrum Scheveningen. De vertrouwensarts is in het detentiecentrum diverse malen de toegang geweigerd en kan haar werk niet naar behoren doen. Beiden overwegen een rechtszaak aan te spannen tegen de staat. De laatste tijd is zelfs Amnesty International Nederland een campagne begonnen tegen het huidige beleid dat men als onmenselijk kwalificeert. De campagnewebsite heet “Ik Schaam Mij Diep“. De vertrouwensarts van Bah heeft een open brief aan staatssecretaris Teeven geschreven met een feitenrelaas dat zijn verhaal ernstig tegenspreekt.

Ik kan niet goed genoeg aangeven hoe hard dit soort onrecht mij raakt, zonder daarbij ernstig te gaan vloeken. Gelukkig heeft een aantal mensen de strijd opgepakt en is het protest en het verzet tegen dit onmenselijke beleid groeiende. Ik vraag ieder de Amnesty campagne te steunen en zoveel mogelijk te verspreiden, eventueel zelf handtekeningen op te halen. En stem nooit maar dan ook nooit meer voor een partij als PvdA, D66 of rechtser. Enige keuzes hier zijn Groen Links (hoop dat die halal zijn) of Partij voor de Dieren (die ook de enige zijn die dit economisch model ter discussie stellen). Als je goed genoeg ter been bent, ga naar lawaaidemonstraties ter ondersteuning van gevangen vluchtelingen. Wat dan ook, Doe Iets.

Over de achtergrond van de ellende van vluchtelingen hier een song van New Model Army. Klik eventueel op het eerste icoon aan de rechterkant (links aan de rechterkant) voor de tekst.

Another Imperial Day.

Drop de bi-bom

Op zoek naar informatie over biseksualiteit en mensenrechten, of er überhaupt over bi gesproken wordt in de mensenrechtenwereld, kom je in eerste instantie van een koude kermis thuis. Experts weten van niets. Maar tegelijk die mensenrechtenexperts zijn zelden biseksueel of bi-kundig. Blijkbaar moet je het van de bi’s zelf hebben. Lees verder →

RIP Fabiola

Straks wordt Fabiola begraven. Ons Levend Kunstwerk – nu dood. Hij/het was onder ons zo lang ik mij Amsterdams activsisme kan heugen, en langer. Min eerste ervaringen met hem waren op Radio GOT en Radio de Vrije Keizer begin jaren ’80. Ieder zaterdagochtend zat ik aan de radio gekluisterd met gorte nieuwsgierigheid naar dat andere geluid. Naast terloopse ontmoeteingen eerder ben ik hem voor het eerst echt tegengekomen toen ik met een stel mensen protesteerde tegen het staatsbezoek van de Westduitse president von Weizsäcker en teven EO-jongeren die Amsterdam wilden zuiveren van het schorriemorie aan homo’s, krakers en aanverwacnt tuig. Dus besloot een aantal mensen met bezems de Dam van de president en de stad van die gristelijken schoon te maken. Daar stonden we naaste elkaar, werden we opgepakt en naar de Bijlmer verscheept (paar uur later weer losgelaten). Sindsdien kwamen we elkaar regelmatig tegen bij acties en sociale alternatieve gebeurtenissen.

Fabiola in vol ornaatWaar je ook keek, Fabiola was er vrijwel altijd bij. Vrijwel alles wat ik heb georganiseerd aan queer acties, stond hij bij, soms bescheiden, soms in vol ornaat. We hebben samen nog gereden op de Drag Queen Olympics rond het Homomonument. Nog netjes gescoord ook. Zo borrelen er meer herinneringen op. Nu is ie levende herinnering. Zoals ook Hellun Zelluf, en Vera Springveer. Fabiola blijft bij ons zolang we hem blijven herinneren. En ook daarna zal hij behoren tot de Groten dezer stad.

Een engel is verder gevlogen, de hemel is kleurrijker, wij zetten de strijd om vrijheid voor iedereen voort, begeleid door andere engelen.

Onderweg

Another year gone by

Another year passed by. Another year older and deeper in debt as the song goes. Another year wiser also. These non-days at the end of the year are good for looking back, not in anger. Starting with a broken ankle but ending with the biggest gathering of queers and LGBTI people I’ve been part of. Not bad.

I have not paid very much attention to my private weblog lately. Much energy went into creating and starting Vreerwerk, my way of trying to make money while doing what I do best: trans and inter* and queer advocacy on an international level. The Netherlands is too small and too narrow minded. A Dutch (as in based in the Netherlands and Dutch speaking) queer movement doesn’t exist. Any form of intersex movement is absent also. A trans movement exists neither. But that is very Dutch.

In the meantime I have been busy, not only work-wise. Although … almost all new friends have some connection with activism and work. I do not know many queer/trans*/inter* people that are not somehow active changing their life, their environment, their body.

This year again I made fabulous new friends, or got to know some people better so they became fabulous friends. Thinking back to some important moments and how they influenced me, I must acknowledge that although escaping every time I can, I am definitely also a product of the mainstream society and morals I grew up with. I see it in my expecting comments or frowns when I tell people that also my relationships are strange. That some people mean so much to me and I to them, in their way, that I call them my loves. Although to most people it might look like another fad, it is not. Sometimes I wish we met more frequently, other days I just live happily musing about these great people in my life. I suspect everything in our relationships, our contact, is queer. Sometimes I feel an uneasiness (in me) but still also then I feel loved. And not being a poet, these things are not easy to put into words. Being someone’s very best queer and Dutch friend, hearing that going early will make someone else happy, in capitals, constant mutual flirting, being virtually polygamous, feeling the energy, the love … it makes me very happy.  Well, hardly a thing with me is traditional so I guess this construction is only fitting ;o)

As a longtime chat and beer friend recently pointed out, in a way I don’t do holidays, even when I am on vacation. When cycling in Latin America I visit queer communities in La Paz, Rancagua and Osorno. In Barcelona I slept in Barrilonia, the Vrankrijk of Barcelona, sadly evicted some months ago. I go to a queer, feminist cafete. Meet up with queer/trans  friends. I go on a safari with in total three trans people and a local (cis) gay man. And a very religious driver. I picnic in an Istanbul park with a bunch of trans people.

And lately I found a new tribe. When in 2011 I went to the First International Intersex Forum under the auspices of ILGA and ILGA Europe, I was cautiously happy, as an outsider. Now, with meeting old and new faces at the Second Forum in Stockholm, I am actually delighted. Meeting with so many great people, of who I sometimes maybe knew the names, not the faces, work and life. Some old, some new; all great, with all of our differences. We all come from different backgrounds, have different reasons for our being there and then, but still: all with a strong wish to change the world, for the better, in again another aspect. Herms, merms, ferms, querms, wotevers, I love you. We’ll make a fabulous movement. Those to come will stand on the shoulders of giants, as we do. Happy to be your transqueer sibling.

To peruse a commercial text:

Here’s to the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently. They’re not fond of rules. And they have no respect for the status quo. You can praise them, disagree with them, quote them, disbelieve them, glorify or vilify them. About the only thing you can’t do is ignore them. Because they change things 

And in the meantime I hang out, sing, fight, cry, pray, laugh and admire. All in all I think it has been a good year for me. So I bring out a toast. To a queer world! Where we may flourish and be happy!

Thank you for being there, for being you.

trans* info night Vrankrijk (21-11-2012)

“identiteit kun je niet diagnostiseren” (c) Cuerpos distintos, derechos iguales

Trans info night

I will first talk about the situation in the Netherlands, since I think hardly anyone really knows about this. Then I will delve more into depathologisation of (trans*) identities.

 So, trans* in the Netherlands, what does that mean. How does trans* look here, how do I and my fellow trans* people live?

The first thing I think you have to understand, if you are from a non-Dutch background or know just a bit about trans*, is that everything trans* here is being seen through a transsexual lens, measured through a transsexual matrix. Reason for this lies in history: the Netherlands was one of the first countries in Europe to give trans specific health care. From the beginning of the 1980s a clinical centre got set up at the VU in Amsterdam, later in Groningen a second team.

And the Netherlands is country that loves to divide things up in neat categories. “Raked over”, “aangeharkt” is the comment we get from outsiders, and rightly so. “There be monsters” could have been a Dutch saying. Everything outside the categories is scary. We don’t mind monsters, as long as we can place them in a box.

Then: there is treatment for a small group of trans* people. And except maybe when working in a medical context, I loathe that word because of its “curing” aspects. What trans* people need more – next to getting rid of transphobic contexts – is psychological assistance, and maybe medical assistance if you feel that bad through all the shit of feeling different and being treated less favourable than non-trans* non LGBTI people.

 There is a law change coming up that will take care of the most flagrant human rights violation towards trans people. What will it bring?

  • The best: no medical intervention needed any more for LGR
  • Cool also: no judge, after approval directly to civil registryNeat: minimum age of 16
  • Unacceptable: expert letter
  • Unacceptable also: parent’s registration – male mothers stay fathers, and female fathers stay mothers

Then the current situation: it is shit. No murders, that is good. But because of the raked over character of Dutch society, and because of ignored but stimulated patriarchal thinking, almost 60% of the respondents abhor gender confusion when confronted with someone: people should be clearly recognisable as male or female. 20% of the respondents prefers not to have contact with transgender people, 10% would see it as a reason to disconnect, to break friendship, IRL that is.

 70% of Dutch trans people has considered suicide, 20% attempted and an unknown percentage succeeded. Has been suicided so to say by transphobic society. 40% is without a job with many in bijstand or WW (social security or unemployment benefit). Also 40% has followed high education.

Many get scolded or attacked, but fortunately: no killings here.

A very good thing is that work is being done on this. There is TNN, Transgender Network Netherlands and COC uniting their efforts, the ministry of emancipation also sees need for and work on improvement.

But that doesn’t mean things will be OK soon, as you will guess. Because all work from a reformist perspective, all have a transsexual lens through which they look. Most think from a perspective of trans as a big problem, something that can be “cured” by medical interventions. Poor trans people, that have to suffer so much.

That of course also has to do with and is caused by the pathological context that is so strong here. Dutch raked over society thinks it had erased the monsters, but actually through their biologistic legal thinking is creating new ones. And they will have trouble anyway: nature is not neatly raked over, nature is a mess. So their idea of having the birth giver registered as mother of a child, even if they are legally a father, creates male mothers, that socially are fathers. But conceding means they will have birth giving males, which fucks up their system again. And procreating, impregnating mothers also of course. All has to do with the fear for autonomous women. Poor legislators, poor believers. This fear for women also is one of the reasons for my booklet that I am presenting today here.

Practically speaking my booklet is only for people who master Dutch or who need a terrific good reason to start learning dutch. I just published a Dutch language booklet Transgender: why is that is disordered?” In English it already sounds more like my great example: the Spanish book “El genero desordenado” the disordered gender.

You never know what you've got until you read about it in the DSM-V

So I now want to delve a bit deeper into depathologisation. And mostly why that is so needed.

If we do not start real soon now with adhering to a different paradigm of pathology and of taking people serious in their stories about how they feel and what they experience we will end up with in the very small group of so called sound people and get rid of diversity, colour, an ultimately create only inbreeding. Sounds already rather eugenic. But I think that is the consequence and the expression of what is happening with the DSM 5: where the previous DSM already was huge, the new one gets even bigger. Critique is that too many phenomena get a place there, normal

 

behaviour is being pathologized. And surely where it comes to sexuality and gender it contains things that are considered bad for American morals. With trans* related issues they say it is only meant for people who experience distress, but that is a faulty explanation. Then you can just diagnose (or classify) the depression or anxiety the person has. Fetishistic cross dressing doesn’t hurt anyone. But if you get anxious because of it, then treat the anxiety. The problem is: DSM looks for psychiatric and/or psychologic solutions for problems caused by society without acknowledging society’s role in this. It prefers medication. Many authors, and surely all authors of the trans* related section, have ties with pharmaceutic industry. As have endocrinologists, at least in the US but probably not only, with the hormone sellers. That stinks.

In my booklet I write about normality (or actually I publish it): why are certain things considered normal and others pathological? I write about gender dichotomy and its idiocy, about health care and its coupling with legislation. About what is good legislation and where you can find it. Not in Europe.
I translated an article by a mainstream gender dysphoria care team psychologist in Spain, that pleads for a non binary approach of gender and actually starts founding all the trouble trans* people experience with becoming who they feel they are, in transphobic society. Bergero disproves, refutes many of the standard arguments used by pathologising gender teams.
And I end with a perspective of future trans: “Trans in your head”, as the most modern trans* movements in Spain and Ecuador create and live. If you rad Dutch, you should definitely buy ti.