Inmiddels zit ik in Patagonië, heel zuidelijk Chili. Het stadje heet Coyhaique (Tehuelche voor “Goeie plek om te wonen”) en is met ca 40.000 inwoners het grootste dat ik tegenkom voor Punta Arenas, dat ligt op de grens met Vuurland. De omgeving is geheel anders dan Argentijns Patagonië dat plat is en alleen wind kent. Storm eigenlijk voornamelijk. Hier heb je veel prachtige bergen (zie bijv. www.patagoniachile.com)

Averij heb ik nog erg weinig gehad behalve dat door het rijden van een ongelooflijk lastige cuesta met veel losse keien, kiezels en grind, in de stromende regen ik ter plekke mijn door die tocht versleten remblokjes moest vervangen en ik twee dagen eerder langer in Puyuhuapi moest blijven dan gewenst doordat mn voorderailleur helemaal scheef trok. Magoed, ook dat heb ik gefixed.

Gisteren kwam ik vlak voor vertrek een andere fietser tegen, een Belg blijkt en samen zijn we nu in Coyhaique en gaan we een stukje verder. Bedoeling is dat we met Kerst in of voorbij El Chaltén zijn. Hij in, ik voorbij. El Chaltén is eerste stadje/dorpje in Argentinië na een ploeterende tocht door (o.m.) drassig land die we moeten ondernemen om vanuit Villa O’Higgins (einde van de Carretera Austral) naar Ushuaia en evt. verder te kunnen komen. Vanuit Ushuaia gaat nl. geen gewone bootservice naar Puerto Williams (zuidelijkste permanente bewoning van Z-Amerika). Daar zal ik moeten kijken of ik voor ca US $100 een retour met een Zodiac (groot uitgevallen dingy, rubberboot met motor, wat je mischien kent van Greenpeace acties) kan regelen. Als dat niet lukt eindigt het bij Ushuaia voor mij. Daarna ga ik terug naar Puerto Natales, met de boot naar Puerto Montt en dan weer een stukje oostwaarts naar Argentinië zover de tijd strekt. En dan uiterlijk de 21e januari naar Buenos Aires toe. Dat is bijna 24h bussen. Als Puerto Williams wel lukt, doe ik voorgaande ook, maar heb ik minder tijd daarvoor 😉

Tot Punta Arenas zult u waarschijnlijk niet meer direct van mij horen: geen internet en dergelijke. Met wat mazzel nog wel een Centro de llamadas, zodat ik naar huis kan bellen. Met SMS probeer ik het thuisfront in elk geval te laten weten dat ik nog steeds onderweg ben.

Oja, en die ouwe moordenaar wordt vandaag begraven en er zijn rellen in Santiago enzo. Jammer. Ik hoopte dat ze z’n leven konden rekken en dat ie kon genieten van de spanning die een nieuw proces zou opleveren. Zoveel mensen als ie heeft laten vermoorden (mijn fietsenmaker sprak over 20.000) verdient ie een speciale hel. Helaas is het hiermee niet over: Hij heeft nog veel mensen die best veel van zijn ideeën delen en die macht hebben. Een van zijn laatste daden als dictator was het verkopen van alle water en energie in Chili aan Endesa (spaans concern) dat nu in Patagonië stuwdammen wil plaatsen in de rivieren en enorme stroken land wil vrijmaken van oerbossen om buizen en dergelijke te leggen. En je moet niet denken dat de mensen hier er direct wat aan hebben: het gaat allemaal naar Santiago en de industrie in de Centrale vallei (waar Snatiago dus ook ligt). De mensen hier zijn blij met de door Pinochet geinitieerde Carretera Austral – die dikwijls allesbehalve een goede weg, laat staan snelweg is. Maar verder kan ie doodvallen voor ze. En dat heeft ie dus ook gedaan. Alleen te vroeg want ongestraft.