De dood van Leelah Alcorn uit Ohio gaat nu een lopend vuurtje door de sociale media heen. Het wordt gedeeld en vertaald, in the Nederlands, in het Frans.

Leelah was een 17-jarig transmeisje in Ohio (VS), dat de dood heeft gezocht drie jaar nadat ze had ontdekt dat ze trans was. Daarvoor had ze geen woorden voor haar gevoel. Haar ouders zijn poep-gristelijk en stuurden haar naar gristelijke therapeuten die het haar uit het hoofd moesten praten. Die houding van haar ouders en de wereld om haar heen heeft haar de dood in gedreven. Daar was ze zich zelf ook erg bewust van. Ook van het feit dat niet haar identiteit het problem was, maar het gebrek aan erkenning, de transfobe reacties van de wereld. Ze besluit haar laatste blogpost met “Fix society. Please”.

Dit probleem, een tentamen suïcide- percentage van meer dan 40% in transgenders, verdient acuut en veel aandacht. Het is dit percentage in de VS, in Ierland, in Nederland. Het komt voor in diverse onderzoeken over de wereld. Terwijl in het algemeen het cijfer voor zelfdodingspogingen zeker twintig keer lager ligt.

Het verdient aandacht van wetgevers die jongeren veelal nog uitsluiten van een eenvoudige wettelijke gender change.  Het verdient de acute aandacht van medici en psychologen. Die moeten vragen naar de seksuele oriëntatie en genderbeleving van de jongere die zij spreken. Niet om hun zo-zijn te “repareren” – zoals ze bij Leelah probeerden – maar omdat het een betekenisvol element in het leven van die persoon is en verklaart waarom ze zoveel last heeft waar ander leeftijdgenoten dat misschien niet hebben. Pyschologen en pyschiaters moeten ouders van een gender-anders kind vooral aanmoedigen het kind zhaar eigen keuze te laten maken qua kleren en genderuitingen. En als het kind daar later op terug komt, wat dan nog? Als het zich maar prettig kan ontwikkelen. Bij stressklachten van kinderen dienen gender en seksualiteit ook te worden meegenomen.

School, kerk, buurtwerk, iedereen, mensen hebben heel dringend een andere visie op gender en seksualiteit nodig. dan is een stuk minder stressvol voor kinderen om voor zichzelf op te komen, en is uit de kast komen meer een melding, dan een issue.

De overheid zal ook alternatieve visies op genderidentiteit en -expressie en seksuele voorkeur moeten stimuleren in het onderwijs aan (aanstaande) maatschappelijk werkenden, artsen en psychologen. En we hebben heel veel meer verhalen nodig van genderkinderen, van alle kleuren, leeftijden, herkomsten. Want de meesten van ons weten al heel vroeg dat we anders zijn. en het feit dat ons zo vaak verteld wordt dat dat niet goed is, doet ons ondergronds gaan. met veel ellende. Zoals Leelah die dan maar haar best doet als hetero en jongen door het leven te gaan. Want homo mocht ze ook niet zijn.

We weten van de levenden dat zo’n 40% van hen een poging tot zelfdoding heeft gedaan. maar we hebben geen idee hoevelen die zich niet bij een genderkliniek hebben gemeld, al uitgestapt zijn. Ik vermoed dat als Leelah het had uitgehouden en op zichzelf was gaan woenen – dan wel bij haar ouders weg was gegaan – ze een prachtaanwinst was geweest. Ze had de allure van janet Mock, of Harper jean Tobin, of Laverne Cox kunnen hebben. Ze had een Vladimir Luxuria kunnen worden.

Daarvoor is het nu te laat. Leelah is voor een vrachtwagencombinatie gerend op de interstate. Omdat ze het niet meer uithield. Ze draag ons op de wereld te fiksen, zodat haar dood zin heeft en ze rust kan vinden. Doen jullie mee?

Leelah’s laatste blog

Als je dit leest, betekent dat, dat ik zelfmoord heb gepleegd en niet in staat ben geweest het beriht uit m’n queue te verwijderen.

Wees alsjeblieft niet bedroefd. Het is beter zo. Mijn leven zou het leven niet waard zijn geweest .. omdat ik trans ben. Ik kan in detail uitleggen waarm ik zo voel, maar dit bericht is zonder al lang genoeg waarschijnlijk. On het simpel te stellen, ik voel me een meisje gevangen in een jongenslichaam, en zo heb ik mij gevoeld sinds ik vier was. Ik heb nooit geweten dat er een woord voor was, noch dat het mogelijk was dat een jongen een meisje werd. Dus ik heb het nooit aan iemand verteld en ben doorgegaan “jongensachtig” te doen om maar te  passen.

Toen ik 14 was, leerde ik wat transgender betekende en huilde van geluk. Na tien jaar verwarring begreepik eindelijk wie ik was. Ik vertelde het meteen aan m’n moeder, en ze reageerde extreem negatief, vertelde me dat het een fase was, dat ik nooit een echt meisje zou worden, dat God geen fouten maakt, dat ik het verkeerd had. Wanneer jullie dit lezen, ouders, doe dit alsjelieft je kinderen niet aan. Ook als je Christelijk bent of tegen transgenders, zeg dat nooit tegen mensen, vooral niet tegen je eigen kind. Dat zorgt er alleen maar voor dat ze zichzelf gaan haten. Dat is precies wat het met mij deed.

Mijn moder nam mee naar therapeuten, mar alleen christelijke (die zeer bevooroordeeld waren) waardoor ik nooit de therapie heb gehad om van m’n depressie af te komen. Ik kreeg alleen maar meer christenen die me vertelden dat ik egoistsich was en het fout had en Gods hulp moeset zoeken.

Toen ik 16 was realiseeerde ik me da mijn ouders er nooit zouden komen, en dat ik moest wachten tot ik 18 was om enige soort transitiebehandeling te kunnen krijgen, wat mijn hart brak. Hoe langer je wacht, hoe moelijker de transitie. Ik voelde me hopeloos, dat ik er als een man uit zou gaan zien de rest van mijn leven. Op mijn 16e verjaardag heb ik mezelf in slaap gehuild toen ik geen toestemming kreeg van mijn ouders.

I kreeg een soort “fuck you” houding naar mijn ouders en kwam op school uit de kast als gay, denkend dat als ik daarna als trans uit de kast zou komen, het makkeijker was. Hoewel de reacties van mijn vrienden positief waren, waren m’n ouders pissed. Ze voelden alsof ik hun beeld aanviel, en ik ze in verelegenheid bracht. Ze wilden dat ik hun perfecte kleine christelijke jongen was, en dat was duidelijk niet wat ik wilde.

Dus haalden ze me van de openbare school, namen m’n telefoon en laptop af en verboden me enige sociale media te gebruiken wardoor ze me compleet isoleerden van m’n vrienden. Dit was waarschijnlijk mjn meest depressieve tijd en ik ben verbaasd dat ik mezelf niet van kant heb gemaakt toen. Ik was helemaal alleen gedurende 5 maanden. Geen vrienden, geen steun, geen liefde. Alleen de teleurstelling van m’n ouders en de wreedheid van de eenzaamheid.

Aan het eind van het schooljaar gaven m’n ouders me uiteindelijk m’n telefoon weer terug en lieten me op de sociale media. Ik was opgewonden, had m’n vrienden weer terug. Ze waren vreselijk opgewonden mij weer te zien en om met me te praten, maar alleen in het het begin. Uiteindelijk interesseerde ik hen geen lor en ik voelde me eenzamer dan tevoren. De engie vrienden van wie ik dacht dat ze me leuk vonden, vonden dat omdat ze me vijf keer per week zagen.

Na een zomer vrijwel zonder vrienden en het gewicht te moeten denken over college, geld sparen om te kunne verhuizen, m’n cijfers hoog te houden. Iedere week naar de kerk te gaan en me klote te voelen omdat iedereen daar tegen mijn levensstijl is, heb ik besloten dat het genoeg is. Ik zal nooit geslaagd in transitie kunnen gaan, zelfs als ik verhuis. Ik zal nooit gelukkig zijn met hoe ik klink of er uit zie. Ik zal nooit genoeg vrienden hebben om te tevreden te zijn. Ik zal nooit genoeg hebben om tevreden te zijn. Ik zal nooit een man vinden die van me houdt. Ik wordt nooit gelukkig. Of ik leef de rest van m’n leven als een eenzame man die een vrouw wil zijn, of ik leef als nog eenzamer vrouw die zichzelf haat. Er is geen winst. Er is geen uitweg. Ik ben al bedroefd genoeg. Mijn leven moet niet nog slechter worden. Mensen zeggen “Het wordt beter!” maar dat is niet waar in mijn geval. iedere dag wordt alleen maar beroerder.

Dat is de kern ervan, dat is waarom ik mezelf van kan  wil maken. Sorry als dat geen geode reden is is voor jou. voor mij is het goed genoeg. Wat betreft mijn testament, wil ik dat 100% van wat wettelijk van mij is verkocht wordt en het geld (plus mijn geld op de bank) naar transrechtenbewegeingen en steungroepen gaat. Het kan me niet schelen welke. De enige manier waarop ik vrede vind is als op een dag transgenders niet worden behandeld zoals ik, maar als mensen, met waardevolle gevoelens en met mensenrechten. Op schoeln moet gender onderwezen worden, hoe eerder oe beter. Mijn dood moet iets bijdragen. Mijn dood moet tellen in het aantal transen dat zelfdoding heeft gepleegd dit jaar. Ik wil dat iemand die cijfers ziet en zegt “Da’s idioot.” en er wat aan doet. Fiks de matschappijj. Alsjeblieft.

Vaarwel,
(Leelah) Josh  Alcorn