Niet dat er niks moois valt te melden. Overal in de wereld is maatschappelijke (niet alleen sociale!) strijd verhevigd. En in mijn persoonlijke leven gaat het ook aardig. Maar de heersende klasse maakt er wel een zooitje van. En eerder meer dan minder.

Veel mensen kijken terug naar het laatste decennium, laat ik daar ook een paar dingen uit pikken. Het is een persoonlijk blog tenslotte. Het afgelopen decennium ben ik echt actief geworden met trans* advocacy op meer dan lokaal niveau. TNN (Transgender Netwerk Nederland) startte als netwerk wel al in 2006 maar als organisatie startte het in 2009 en t/m 2011 ben ik daar werkzaam geweest met opzetten van de organisatie, bekend maken wat de betekenis van trans* is en dat de cis wereld moet veranderen. Dankzij hen zitten wij in de problemen dus “move over, cissies”. Maar dan beleefder dus 😉 In dezelfde periode Vanaf 2012 ben ik bij TGEU (Transgender Europe) actief geworden als bestuurslid. Na  korte pauze ben ik weer terug op de brug daar om wat liefde en kundigheid te strooien.

Zorgen

Vechten voor trans* zorg gebaseerd op mensenrechten, heeft dankzij het werk van Principle 17 ook voor meer scherpte en bewustzijn in het debat en onder de zorgvragers gezorgd. Tien jaar geleden was er nog stevig debat over de vraag of een ‘keuringspsycholoog’ nodig was om medische in transitie te kunnen gaan (dat antwoord was toen eigenlijk al “Nee”, maar men voelde een te grote afhankelijkheid van de officiële infra).

En diezelfde medische mainstream is overigens nauwelijks opgeschoven. Men luistert alleen naar mensen die in een medische instelling werken. Een bestuurder van Callen Lorde kliniek in New York, die veel succes heeft zonder poortwachters, is de eerste die echt gehoord is. Want Belangrijke pet, en niet direct leesbaar als rebel. Uiteraard is er meer dan tien jaar nodig om een van de meest arrogante lagen van de samenleving te veranderen, als helpt en officiële “invechtcultuur” niet echt in respect voor de zorgvragers.

Intussen heb ik nog wat ‘gehobbyd’ met Vreerwerk, een poging om een beetje inkomen te verzamelen middels het geven van mensenrechteneducatie met een focus op (LGB)TI. He was en boeiende leerschool, volgens het principe: wees je studenten in elk geval een stap voor en de beste manier om iets te leren is het uit te leggen. Maar ja, geen schijntje van een “markt”.

BIJ1

En midden in het mij afvragen hoe nu verder, komt voor de Tweede Kamerverkiezingen er plotseling een partij die zich Artikel 1 noemt geleid door de inmiddels onontkoombare en n steeds ongelooflijke Sylvana Simons. Toen ik de lijst zag en hoorde hoe die was samengesteld, heb ik mij laten meeslepen, ben ik aangehaakt. Praktisch op de verkiezingsavond, dankzij de wonderbaarlijke Olave Nduwanje (ook zo’n mooie ontdekking van het decennium dat bijna achter ons ligt). Afdeling opzetten, campagne draaien, en meteen aan de bak moeten wanneer blijkt dat we en zetel hebben binnengesleept. Roerig, zeer roerig mag ik wel zeggen. En slopend. Maar we zijn er en we behalen prachtige resultaten.

In de politiek is mijn plaats vooral die van Sylvana-fluisteraar, dienstbaar ondersteuner van mijn raadslid.  Wat zij in de raad zegt komt, vooral over de zo belangrijke en ondergewaardeerde economische kant van het politiek werk,  grotendeels uit mijn brein en mijn pen. Mijn en onze idealen strekken mijlen, zo niet planeten verder dan wat we kunnen adresseren op dit micro-niveau. Voor dat ene zeteltje dat we hebben als BIJ1, in de Amsterdamse gemeenteraad zijn we aardig invloedrijk. Gelukkig maar. We hebben ook wel enige politieke rugwind doordat GroenLinks Amsterdam veel linkser is dan landelijk, dat zich met arme Jesse Klaver moet behelpen. Iemand die het Links van GroenLinks nooit heeft begrepen (net als de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, die in de Kamer haar uiterste heeft gedaan om de partij tot een progressief liberale club om te smeden). Dat je je met Klaver c.s. moet behelpen … te triest. Zo progressief als het college in Amsterdam is, hebben we nog nooit in de regering gehad. Dat zegt meer over Den Haag dan over Amsterdam overigens. Het blijven liberalen anyway. Al zie ik sommige GroenLinksers misschien nog wel eens oversteken naar onze kant.

Met mijn maatjes in de fractie ga ik natuurlijk vrolijk en keihard door met een mooier Amsterdam te realiseren waarin ieders basisbehoeften in de piramide van Maslow gedekt zijn voor zover we dat als stad kunnen realiseren. Mijn eerste daad was ook een (bijna gretige) wethouder naar Den Haag te sturen om te vechten voor Amsterdamse transzorg buiten het VUmc om. En we zitten Rutger Groot Wassink, de wethouder Sociale Zaken op z’n huid om de opvang voor ongedocumenteerden verder te verbeteren zodat er geen mens buiten hoeft te slapen en we taferelen als met de “Mandela kids” in een Bijlmer parkeergarage met slechts één muur kunnen voorkomen. Dat de burgemeester  mede voor deze groep kraken wil bemoeilijken, helpt niet echt.

Resultaten

Ik geloof dat ik niet kan zeggen dat ik zelf recentelijk veel heb binnengehaald. ADM is ontruimd begin 2019 (25 december een jaar geleden was Last Christmas at ADM), de Lutkemeerpolder is nog steeds erg bedreigd en op raadsniveau kunnen we daar niet veel mee momenteel. Ook is de inzet van het college nog steeds het Afval Energie Bedrijf op te splitsen en te verkopen. Iets wat me razend maakt, zeker nu ze weer vrijwel positieve cijfers draaien. Het klinkt er ook niet naar dat de directie strak aangelijnd blijft. Als dat doorgaat moet natuurlijk alle geld dat we erin heen gestoken terug komen van de markt. Maar ons doel is eerder er een lokale afval-,  en kringloop-coöperatie van te maken. En voor wat we verder als Amsterdam BIJ1-fractie voor elkaar hebben gekregen, check daarvoor onze site of sociale media.

Intermezzo

Voor wie hier een groots en meeslepend overzicht van zielenroerselen verwacht te zien, dan moet je me voor een avondje drinken uitnodigen. De Partij is nu mijn leven 😀
Er zijn best een paar nieuwe en hele mooie mensen in mijn leven gekomen, maar ik ga het internet daar verder niets over wijs maken. Ik houd de schijn dat internet niet alles van mij weet graag op;)

invloed

Gelukkig heb ik ideologisch wel aardige invloed en onze principiële stellingname leidt dan af en toe ook tot reacties van collega’s die aangeven dat er eigenlijk geen speld tussen te krijgen valt. En zo is dat. Nou nog meestemmen. In plaats van je eigen rammelgedachten en wanbeleid te steunen. Maar nee, collegedwang of koppigheid. En nee, andersom gaan wij nooit met rechts meestemmen want hun ideeën en context is fout. Ook al lijkt het mooi: als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen. En dat doen wij dan ook. Al is niet iedereen bij ons vegan.

Buiten de stadspolitiek ben ik bezig me een aantal grote opruimingen en schoonmaken. Ik zit in een paar organisaties in het bestuur waar het nodige aan (her)structurering, diepe schoonmaak en meer nodig is. Op alle vlakken. Het leuke eraan is dat ik me even wat minder met policy, beleid hoef bezig te houden. Nergens is het afwezig, alleen de focus ligt op deep cleaning. En dat lijk ik wel leuk te vinden. Orde op zaken stellen, de rot wegsnijden, schoonmaken, dichtschroeien, revalideren en door. Als de schone plek nog wat bewaking nodig heeft, blijf ik misschien nog even nagenieten en mentor spelen, maar daarna geven we het (voorzichtig) weer door.

Verzet

Het mooie aan een wereld die in verzet komt tegen onrecht, uitbuiting en totale ondergang, is dat overal verzet te bespeuren valt. In september explodeerde Chili  voor het oog van de wereld. Niet als eerste, want in Haïti dat veel langer arm wordt gehouden (als straf oor de eerste geslaagde dekolonisatie in 1804) was de strijd al eerder losgebarsten. Maar wel met als reden niet 30 cent aan prijsverhoging voor een metrokaartje in Santiago, maar 30 jaar na het vertrek van dictator Pinochet en 40 jaar aan neoliberalisme.

Als proeftuin voor het neoliberale systeem zoals dat in navolging van premier Thatcher van Engeland (1979-1990) en president Reagan van de VS (1980-1988) overal is doorgevoerd, is in Chili de tegenstelling tussen arm en rijk heel groot. En daarmee is de heftigheid van het protest goed te verklaren. Plus de jarenlange onderdrukking van de inheemse Mapuche die alleen onder Allende even konden opademen. Als resultaat van de strijd zie je de weñufe zoals de vlag in het Mapundungu heet, nu overal. En op steeds meer plaatsen worden taalcursussen Mapundungu aangeboden. En de feministische performance “Un violador en tu camino” (een verkrachter op je weg) geeft op wereldschaal aan hoezeer vrouwen nog steeds moeten vechten voor hun basisrecht om ongehinderd en zonder lastig gevallen te worden over straat te gaan, te kunnen leven.

De strijd die we nu wereldwijd zien is strijd tegen het Teveel, tegen vernietiging en voor overleven van de mensheid en onze leefwereld. Voor wie het wil zien, is duidelijk dat het kapitalistische systeem in overdrive is, een Holle Bolle Gijs die om meer, meer, meer blijft roepen terwijl ie al groen zie van indigestie , van oververzadiging. Maar het systeem is geen rationeel wezen, het is een mechanisme dat te allen tijde nieuwe afzetmarkten zoekt en altijd meer geld moet genereren. Dagobert Duck tot de negende macht. En dus komen mensen in verzet.

Laat je niet in de luren leggen. Verzet is links. Verzet eist vooruitgang voor iedereen die in een slecht schuitje zit. En als het niet links is, is het geen verzet maar krampachtige spasmen van notoire gelijkhebbers die hun ruimte nu moeten delen met anderen. Giftige oprispingen van boze bankiers en presidenten. En het vuur: dat is de aarde en haar bewoners die het niet meer aankunnen. Duindorp is giftige witte mannelijkheid, Parijs, Barcelona, Haiti, Chili, dat is Verzet. ook XR is slecht, hoe brak ook. Code Rood en Hambi Bleibt is verzet. Verzet poogt de macht te doen luisteren en alternatieven te stellen. En anders: burn da motherfucker down.

 

“Y la culpa no era mia
Ni donde estaba
ni como vestía
El violador eres tú!”