Dit jaar regent het doden en slechte ontwikkelingen. Het begon met David Bowie, daarna kwam Prince, aan het eind van het jaar Leonard Cohen, Mohammed Ali, George Michael en Carrie Fisher (princess Leia Organa). Politiek-economisch is het ook geen best jaar, met de vernietiging van Aleppo, de coup in Turkije van Erdogan voor Erdogan en de doorgaande vernietiging van Turks Koerdistan. En natuurlijk de golf van nationalistisch een white supremacist winsten in verkiezingen en politieke campagnes.

OK, er gebeuren ook goede dingen. Welke messias of heldin/ges er nu geboren is weten we pas over een paar jaar, maar er is het feit van stevige groei van Black Lives Matter, het geslaagde verzet tegen Keystone XL pijplijn in de VS, de voortdurende opstand van de Sioux in Dakota tegen de Dakota Acces Pipeline, een aarzelende versterking van verzet. Ook in Nederland is mijn indruk. De strijd tegen blackface, Zwarte Piet, is moreel gesproken vrijwel gewonnen want er zijn geen fatsoenlijke argumenten meer tegen in te brengen en het verzet ertegen laat zich voor zover georganiseerd aardig in de fascistische kaart kijken (NVU die mag demonstreren, anti-Zwarte Piet wordt gewelddadig aangehouden). Het verzet groeit. En ik draag mijn doorgaans virtuele steentje bij door veel door te geven.

Tot overmaat van ramp ben ik meer dan een half jaar couch potato geweest wegens een gebroken enkel (de andere deze keer ;o) ) die ook nog eens slecht heelde. Zo kwam op een gegeven moment een schroefje uit mijn been zetten. Best absurd een stukje cyborg naar buiten te zien groeien, maar de bacteriële ontsteking die de oorzaak ervan was, was minder fijn. Met een stevige en langdurige kuur is alles weer goed gekomen en inmiddels loop ik weer als een kievit. Zo’n tijd lang binnenzitten leidt helaas tot conditie verlies en gewichtstoename. Maar ook tot meer rust en ideeën. Zo ben ik zekerder dat mijn (activisten)toekomst vooralsnog ligt in het kritiseren en verbeteren van de Nederlandse en misschien ook buitenlandse transzorg. En in het algemeen ben ik vooral een linkse activist en veel andere zaken zijn voor mij aan die twee ondergeschikt.

Ondertussen heb ik toch ook de nodige dingen gedaan, is het evengoed een druk jaar geweest: twee ICD en WPATH gerelateerde bijeenkomsten, waarvan ik er één heb georganiseerd (logistiek), meedoen met organiseren van Free PATHH (met volgend jaar een Belgrado editie!), (mee)organiseren IIRE queer seminar met prachtige mensen en discussies, deelnemen aan Pride conferenties. En op 10 december is het lang verhoopte rapport van Principle 17 uitgekomen, over de staat van transzorg in Nederland. Toch een kleine droom die ik heb gerealiseerd met vallen en opstaan. Nu komende maand het in Den Haag onder de aandacht zien te krijgen. Want daar worden de voorwaarden voor het beleid gemaakt en ligt uiteindelijk de controle over hoe zorg moet worden geregeld. Als het goed gaat, zal men snappen dat in elk geval voor transzorg het roer om moet.

In juni ben ik in Bologna herkozen voor TGEU’s Steering Committee waar ik erg blij mee ben en ik heb ook weer veel energie om daar verder te helpen een goed Europees netwerk verder te vormen. Zodat we resultaten kunnen boeken. Er gebeurt veel en kijk vooral op site en sociale media. We kiezen steeds duidelijker voor de onderliggende partij, ook binnen de transgemeenschap. Nou de organisatie zelf daar een afspiegeling van laten worden, zodat het geborgd wordt.

Van de zomer heb ik een trans/intersekse huwelijk mogen meemaken in Bretagne met een filmfestival eraan vast, naar Brazilië geweest voor het AWID Forum wat geweldig was: zo’n tweeduizend feministen op een kluitje aan de noordelijke kust die samen kijken hoe we de strijd inclusiever kunnen voeren. Wereldfeminisme is inspirerend (Nederlands feminisme totaal niet). Er was een sterk Black Feminism Forum voorafgaand (soort preconferentie) en met ca. 90% vrouwen (cis, inter of trans) is het een heerlijk relaxende omgeving. We merkten dat op de laatste avond er steeds meer gewono’s kwamen doordat de atmosfeer drastisch veranderde. En dan moet je zelf ook weer terug naar de heteronormatieve wereld.

En als laatste maar zeker niet minste had ik het voorrecht naar de ILGA wereldconferentie in Bangkok te mogen gaan. En ik kon er nog even blijven ook, met leuk gezelschap. Een LGBTI rechtenconferentie die door twee VN special procedures mandaathouders werd opgeluisterd, met een 700 deelnemers, dat is geweldig. En met zoveel pre-conferenties: trans, intersekse, bi, gezondheid, regionale caucuses … ik ben best bevoorrecht.

In zekere zin ben ik blij dat ik – ook hier – maar aan de rand van het internationale circus hang. Al ben ik regelmatig ook wel jaloers op collega’s die wel de internationale bureaucratie kunnen beïnvloeden en hard werken om die mooie stemresultaten in de VN voor elkaar te krijgen, en verzet onschadelijk te maken. Die naar mooie groeibijeenkomsten van OutRight mogen en in zekere zin tot de LGBTI ‘elite’ behoren. Niet elite in echte zin, daarvoor moeten ze veel te hard zwoegen. Bijna maandelijks in New York of Genève zitten en de ene na de andere brand blussen en anderen opleiden tot mensenrechten-brandjesblusser en preventiefunctionaris, is geen sinecure. Maar jaloers ben ik wel soms. Magoed, mijn benadering op die bijeenkomsten is meestal vooral mensen op mijn manier begeesteren door mijn vrolijk dwarse benadering. En wie wet kan ik toch over niet te lange tijd iets betekenen op dat vlak. En dan internationaal graag, Nederland loopt toch nog steeds traag en er is behoorlijk wat geruzie van ego’s en ongeëmancipeerde transen. Doodvermoeiend soms. Maar als ik in bijna willekeurig welk land en zelfs willekeurig welke bevolkingsgroep kijk, blijkt vrijwel overal dat maar een klein deel actief is. Zij hebben het idee dat ze iets kunnen veranderen, dat ze er toe doen.

Misschien dan ook maar eindigen met een bemoedigend lied van Patti Smith: People have the power.