Tag archieven: transgender

Look back in anger

Niet dat er niks moois valt te melden. Overal in de wereld is maatschappelijke (niet alleen sociale!) strijd verhevigd. En in mijn persoonlijke leven gaat het ook aardig. Maar de heersende klasse maakt er wel een zooitje van. En eerder meer dan minder.

Veel mensen kijken terug naar het laatste decennium, laat ik daar ook een paar dingen uit pikken. Het is een persoonlijk blog tenslotte. Het afgelopen decennium ben ik echt actief geworden met trans* advocacy op meer dan lokaal niveau. TNN (Transgender Netwerk Nederland) startte als netwerk wel al in 2006 maar als organisatie startte het in 2009 en t/m 2011 ben ik daar werkzaam geweest met opzetten van de organisatie, bekend maken wat de betekenis van trans* is en dat de cis wereld moet veranderen. Dankzij hen zitten wij in de problemen dus “move over, cissies”. Maar dan beleefder dus 😉 In dezelfde periode Vanaf 2012 ben ik bij TGEU (Transgender Europe) actief geworden als bestuurslid. Na  korte pauze ben ik weer terug op de brug daar om wat liefde en kundigheid te strooien.

Zorgen

Vechten voor trans* zorg gebaseerd op mensenrechten, heeft dankzij het werk van Principle 17 ook voor meer scherpte en bewustzijn in het debat en onder de zorgvragers gezorgd. Tien jaar geleden was er nog stevig debat over de vraag of een ‘keuringspsycholoog’ nodig was om medische in transitie te kunnen gaan (dat antwoord was toen eigenlijk al “Nee”, maar men voelde een te grote afhankelijkheid van de officiële infra).

En diezelfde medische mainstream is overigens nauwelijks opgeschoven. Men luistert alleen naar mensen die in een medische instelling werken. Een bestuurder van Callen Lorde kliniek in New York, die veel succes heeft zonder poortwachters, is de eerste die echt gehoord is. Want Belangrijke pet, en niet direct leesbaar als rebel. Uiteraard is er meer dan tien jaar nodig om een van de meest arrogante lagen van de samenleving te veranderen, als helpt en officiële “invechtcultuur” niet echt in respect voor de zorgvragers.

Photo of a trans* woman meting h doctor in the waiting room of the doctors office

Intussen heb ik nog wat ‘gehobbyd’ met Vreerwerk, een poging om een beetje inkomen te verzamelen middels het geven van mensenrechteneducatie met een focus op (LGB)TI. He was en boeiende leerschool, volgens het principe: wees je studenten in elk geval een stap voor en de beste manier om iets te leren is het uit te leggen. Maar ja, geen schijntje van een “markt”.

BIJ1

En midden in het mij afvragen hoe nu verder, komt voor de Tweede Kamerverkiezingen er plotseling een partij die zich Artikel 1 noemt geleid door de inmiddels onontkoombare en n steeds ongelooflijke Sylvana Simons. Toen ik de lijst zag en hoorde hoe die was samengesteld, heb ik mij laten meeslepen, ben ik aangehaakt. Praktisch op de verkiezingsavond, dankzij de wonderbaarlijke Olave Nduwanje (ook zo’n mooie ontdekking van het decennium dat bijna achter ons ligt). Afdeling opzetten, campagne draaien, en meteen aan de bak moeten wanneer blijkt dat we en zetel hebben binnengesleept. Roerig, zeer roerig mag ik wel zeggen. En slopend. Maar we zijn er en we behalen prachtige resultaten.

BIJ1 wenst iedrreen fijne frestdagen

In de politiek is mijn plaats vooral die van Sylvana-fluisteraar, dienstbaar ondersteuner van mijn raadslid.  Wat zij in de raad zegt komt, vooral over de zo belangrijke en ondergewaardeerde economische kant van het politiek werk,  grotendeels uit mijn brein en mijn pen. Mijn en onze idealen strekken mijlen, zo niet planeten verder dan wat we kunnen adresseren op dit micro-niveau. Voor dat ene zeteltje dat we hebben als BIJ1, in de Amsterdamse gemeenteraad zijn we aardig invloedrijk. Gelukkig maar. We hebben ook wel enige politieke rugwind doordat GroenLinks Amsterdam veel linkser is dan landelijk, dat zich met arme Jesse Klaver moet behelpen. Iemand die het Links van GroenLinks nooit heeft begrepen (net als de burgemeester van Amsterdam, Femke Halsema, die in de Kamer haar uiterste heeft gedaan om de partij tot een progressief liberale club om te smeden). Dat je je met Klaver c.s. moet behelpen … te triest. Zo progressief als het college in Amsterdam is, hebben we nog nooit in de regering gehad. Dat zegt meer over Den Haag dan over Amsterdam overigens. Het blijven liberalen anyway. Al zie ik sommige GroenLinksers misschien nog wel eens oversteken naar onze kant.

Met mijn maatjes in de fractie ga ik natuurlijk vrolijk en keihard door met een mooier Amsterdam te realiseren waarin ieders basisbehoeften in de piramide van Maslow gedekt zijn voor zover we dat als stad kunnen realiseren. Mijn eerste daad was ook een (bijna gretige) wethouder naar Den Haag te sturen om te vechten voor Amsterdamse transzorg buiten het VUmc om. En we zitten Rutger Groot Wassink, de wethouder Sociale Zaken op z’n huid om de opvang voor ongedocumenteerden verder te verbeteren zodat er geen mens buiten hoeft te slapen en we taferelen als met de “Mandela kids” in een Bijlmer parkeergarage met slechts één muur kunnen voorkomen. Dat de burgemeester  mede voor deze groep kraken wil bemoeilijken, helpt niet echt.

Resultaten

Ik geloof dat ik niet kan zeggen dat ik zelf recentelijk veel heb binnengehaald. ADM is ontruimd begin 2019 (25 december een jaar geleden was Last Christmas at ADM), de Lutkemeerpolder is nog steeds erg bedreigd en op raadsniveau kunnen we daar niet veel mee momenteel. Ook is de inzet van het college nog steeds het Afval Energie Bedrijf op te splitsen en te verkopen. Iets wat me razend maakt, zeker nu ze weer vrijwel positieve cijfers draaien. Het klinkt er ook niet naar dat de directie strak aangelijnd blijft. Als dat doorgaat moet natuurlijk alle geld dat we erin heen gestoken terug komen van de markt. Maar ons doel is eerder er een lokale afval-,  en kringloop-coöperatie van te maken. En voor wat we verder als Amsterdam BIJ1-fractie voor elkaar hebben gekregen, check daarvoor onze site of sociale media.

Intermezzo

Voor wie hier een groots en meeslepend overzicht van zielenroerselen verwacht te zien, dan moet je me voor een avondje drinken uitnodigen. De Partij is nu mijn leven 😀
Er zijn best een paar nieuwe en hele mooie mensen in mijn leven gekomen, maar ik ga het internet daar verder niets over wijs maken. Ik houd de schijn dat internet niet alles van mij weet graag op;)

invloed

Gelukkig heb ik ideologisch wel aardige invloed en onze principiële stellingname leidt dan af en toe ook tot reacties van collega’s die aangeven dat er eigenlijk geen speld tussen te krijgen valt. En zo is dat. Nou nog meestemmen. In plaats van je eigen rammelgedachten en wanbeleid te steunen. Maar nee, collegedwang of koppigheid. En nee, andersom gaan wij nooit met rechts meestemmen want hun ideeën en context is fout. Ook al lijkt het mooi: als de vos de passie preekt, boer pas op je kippen. En dat doen wij dan ook. Al is niet iedereen bij ons vegan.

Buiten de stadspolitiek ben ik bezig me een aantal grote opruimingen en schoonmaken. Ik zit in een paar organisaties in het bestuur waar het nodige aan (her)structurering, diepe schoonmaak en meer nodig is. Op alle vlakken. Het leuke eraan is dat ik me even wat minder met policy, beleid hoef bezig te houden. Nergens is het afwezig, alleen de focus ligt op deep cleaning. En dat lijk ik wel leuk te vinden. Orde op zaken stellen, de rot wegsnijden, schoonmaken, dichtschroeien, revalideren en door. Als de schone plek nog wat bewaking nodig heeft, blijf ik misschien nog even nagenieten en mentor spelen, maar daarna geven we het (voorzichtig) weer door.

Verzet

Het mooie aan een wereld die in verzet komt tegen onrecht, uitbuiting en totale ondergang, is dat overal verzet te bespeuren valt. In september explodeerde Chili  voor het oog van de wereld. Niet als eerste, want in Haïti dat veel langer arm wordt gehouden (als straf oor de eerste geslaagde dekolonisatie in 1804) was de strijd al eerder losgebarsten. Maar wel met als reden niet 30 cent aan prijsverhoging voor een metrokaartje in Santiago, maar 30 jaar na het vertrek van dictator Pinochet en 40 jaar aan neoliberalisme.Chileense studenten springen over de metropoortjes

Als proeftuin voor het neoliberale systeem zoals dat in navolging van premier Thatcher van Engeland (1979-1990) en president Reagan van de VS (1980-1988) overal is doorgevoerd, is in Chili de tegenstelling tussen arm en rijk heel groot. En daarmee is de heftigheid van het protest goed te verklaren. Plus de jarenlange onderdrukking van de inheemse Mapuche die alleen onder Allende even konden opademen. Als resultaat van de strijd zie je de weñufe zoals de vlag in het Mapundungu heet, nu overal. En op steeds meer plaatsen worden taalcursussen Mapundungu aangeboden. En de feministische performance “Un violador en tu camino” (een verkrachter op je weg) geeft op wereldschaal aan hoezeer vrouwen nog steeds moeten vechten voor hun basisrecht om ongehinderd en zonder lastig gevallen te worden over straat te gaan, te kunnen leven.

De strijd die we nu wereldwijd zien is strijd tegen het Teveel, tegen vernietiging en voor overleven van de mensheid en onze leefwereld. Voor wie het wil zien, is duidelijk dat het kapitalistische systeem in overdrive is, een Holle Bolle Gijs die om meer, meer, meer blijft roepen terwijl ie al groen zie van indigestie , van oververzadiging. Maar het systeem is geen rationeel wezen, het is een mechanisme dat te allen tijde nieuwe afzetmarkten zoekt en altijd meer geld moet genereren. Dagobert Duck tot de negende macht. En dus komen mensen in verzet.

Laat je niet in de luren leggen. Verzet is links. Verzet eist vooruitgang voor iedereen die in een slecht schuitje zit. En als het niet links is, is het geen verzet maar krampachtige spasmen van notoire gelijkhebbers die hun ruimte nu moeten delen met anderen. Giftige oprispingen van boze bankiers en presidenten. En het vuur: dat is de aarde en haar bewoners die het niet meer aankunnen. Duindorp is giftige witte mannelijkheid, Parijs, Barcelona, Haiti, Chili, dat is Verzet. ook XR is slecht, hoe brak ook. Code Rood en Hambi Bleibt is verzet. Verzet poogt de macht te doen luisteren en alternatieven te stellen. En anders: burn da motherfucker down.

 

“Y la culpa no era mia
Ni donde estaba
ni como vestía
El violador eres tú!”

 

Fruitsalade en gender

Jarenlang heb ik gedacht dat ik gewoon naief was over m’n eigen gender, dat ik vooral een zoeker was en pas ergens rond m’n dertigste er een kwartje viel en ik het flipperspel begreep. Een aantal gebeurtenissen hebben me langzamerhand op andere gedachten gebracht en doen mij mezelf beter begrijpen. Eén van deze gebeurtenissen was tijdens de WPATH conferentie in Amsterdam op een (afgeladen) minisymposium over vragen rond sociale transitie van genderexpansieve kinderen.

Geleerden, ouders en volksmenners breken hun hoofd over die vraag. Ik kan me dat van de ouders nog het beste voorstellen. Je verwacht dat de gendertoewijzing van je kind klopt. Als je kind als van het mannelijk geslacht te boek staat, het zich ook als jongen en later man (wat voor dan ook) zal ontwikkelen.

In die workshop sprak men over appels, peren en fruitsalade. Sommige zaken zijn helder, je hebt appels en je hebt peren. Die zijn verschillend en behandel je verschillend. De appels in kwestie zijn transkinderen, die heel duidelijk maken dat ze Anders zijn, en dat het om Zijn gaat, niet alleen om Doen. En je hebt peren waarbij het meer om het andere Doen gaat, om de genderexpressie. Die niet perse zich niet een meisje maar een jongen voelen (of v.v.) En dan heb je nog de fruitsalade waar alles door elkaar ligt en vooral duidelijk is dat het niet eenduidig is. Ik ben eigenlijk altijd al fruitsalade geweest, al heb ik m’n appelfase gehad als volwassene. Als kind en jongere was ik gewoon niet fruitbewust. Fruit was moeilijk.

fruitsalade

De presentaties gingen vooral om de vraag wanneer laat zo’n kind nou in sociale transtie gaan. Voor wie is sociale transitie de oplossing? Grofweg zeggen de presentatoren: als duidelijk is dat het om Zijn gaat, om identiteit (en er niet eigenlijk iets anders speelt) laat je ze vooral hun gang gaan en al dan niet geleidelijk van rol veranderen wanneer ze dat willen. En dat willen ze vast al, anders waren de problemen niet zo groot. Dat zijn de appels. Dan heb je de peren die vooral niet blij zijn met de standaard genderexpressie die van hen verwacht wordt, die tegen de verwachtingen in in prinsessenjurken willen lopen (met of zonder rouwdouwgedrag), of die juist vooral alleen stoere broeken en schoenen en kort haar willen. Sommigen van hen ontwikkelen zich later tot appel, sommigen blijven vooral eigenzinnig in hun gendergedrag, en anderen komen in de fruitsalade terecht. Want die fruitsalade, daar zit van alles in. Die fruitsalades vragen vooral creativiteit van de de volwassenen. Ze kunnen OK zijn met het gender op hun geboortebewijs maar dat op een geheel eigen manier interpreteren. Ze kunnen al vroeg genderqueer, agender of pangender zijn. En er is geen enkel bewijs dat degenen die heen en weer gaan tussen genders er slechter aan toe zijn dan wie een eenduidige keuze maakt. Als je ze maar steunt in hun ontwikkeling. Als ze een andere keuze maken, of zelfs als ze verdwalen in het genderweb, hebben ze steun nodig, hulp om zichzelf beter te begrijpen, hun keuze te maken. Niet om in het keurslijf terug te komen. Maar om hun eigen weg te vinden.

Voor volwassenen en adolescenten is daar aardig wat materiaal en discussies over. Maar voor de jongsten is het toch allemaal minder uitgekristalliseerd. En dat geeft enorme kansen. Hét kenmerk van jeugd is verandering, vloeibaarheid. Ideeën als de gender-eenhoorn komen ook van jongeren. In mijn jongere genderjaren zat ik op een Usenetgroep van Australische genderjongeren (16+ neem ik aan) die al uitermate creatief waren en die riepen dat gender geen spectrum is, maar een bol. Van daaruit kom je tot een uitdijend heelal en dat klopt aardig. Het gender (en seksualiteits)heelal is nog steeds flink aan het uitdijen.

De presentatoren zijn clinici en die zijn natuurlijk voorzichtig. In de praktijk zie je dat enerzijds ouders al snel naar hun kinderen luisteren als die hun boodschap duidelijk maken, en dat kinderen steeds jonger hun onvrede duidelijk maken. Ze hebben verschillende manieren, misschien wel zoveel verschillende als er kinderen zijn. Ik wil hier niet te diep ingaan op wat ze allemaal bedenken om aandacht te krijgen voor hun issue. Mijn kennis is toch tweede of derdehands daarin. Het gaat er meer om aan te geven dat als ze de ruimte vinden, genderexpansieve kinderen vaak wel aangeven hoe ze willen zijn. En dat het verstandiger is mee te gaan daarin dan te weigeren.

En als het weer anders moet, helpen we ze daarbij (plaatje van dia in presentatie)

Voor mijzelf concludeer ik dat als ik nu jong was geweest ik vast makkelijker in een passende rol en identiteit was gerold. Anderen had gevonden die ook zo zijn. Had me destijds aardig wat frustraties gescheeld. Maarja, andere tijden, dus ik zou ook iemand anders zijn geworden en dat is toch iets minder want ik ben best blij met mezelf.

Trans Remembrance Day 2013

Ieder jaar herdenken we rond 20 november de trans* mensen die gedood,vermoord zijn. Onze broeders en zusters, onze brusjes en zoertjes. In Amsterdam doen we dit op het Homomonument. Dit jaar weer op de 20e zelf, om 18.30 uur. Dan verzamelen we bij het Homonument, en daar kun je een fakkel en een roos krijgen. aan de roos zit een label met de naam en de plaats van overlijden van een vermoorde trans*persoon. Na een toespraakje en wat muziek leggen we de rozen op het laagliggende deel van het Homomonument. We spreken dan ook de naam en omstandigheden van overlijden van de betreffende persoon uit zodat iedereen het kan horen.
Na afloop kun je door naar Vrankrijk waar de wekelijkse queeravond wordt gehouden. Die staat deze keer ook in het teken van Transgender Gedenkdag.

Kun je niet in Amsterdam op de 20e, dan kun je op de 23e nog meedoen aan de nationale herdenking in NIjmegen¢. Zie daarvoor de betreffende website.

Gedenkdag Amsterdam wordt financieel mogelijk gemaakt door het Trut-fonds.

Screen Shot 2013-11-14 at 16.03.26

Trans murder monitoring map 2013
Every year around the 20th of November we commemorate the trans* people that have been killed, our brothers, sisters, bristers  and sothers…

In Amsterdam we do this at the Homomonument with roses and by sharing the names of those who left us this year through violence, or sometimes through self chosen death.

The program starts around 18.30h. Like last year a short speech will be held and then we will call one by one the names of those who left us. There will be 100 roses with names and we will have torches. We will continue until the last flower has been laid. Afterwards Vrankrijk is open for the regular queer night. The WTF! night will be also in the theme of TDOR. This event is possible thanks to the kind cooperation of Trutfonds that supports us!

logo fonds def

Sylvia Rivera

Below you’ll find a 25 minute documentary interview with Sylvia Rivera, the founder of the New York transgender movement in the 1970s. Sylvia Rivera was one of the Puertorican drag queens who 1969 started the Stonewall Inn riots against the police coming in time after time to get their “protection” money or to round up those present and bring them to the drunk tank to be released after delivering sexual “favors” to the cops.

The death of her lover Marsha P. Johson of who she talks was the reason to start Transgender Remembrance Day, which is being held now on many places over the world, among which the Netherlands.

Close, but no cigar

Niet dat het onverwacht is, maar de regering neemt transgenders niet serieus genoeg. Zoals het er nu uit ziet, krijgen we veel kruimels toebedeeld maar mogen we niet zelf het recept van de taart bepalen. En daar is de “transbeweging” niet kritisch genoeg op.

Vanmiddag heeft de regering via een persbericht laten weten dat de ministerraad het voorstel voor wijziging van de wet op de geslachtswijziging naar de Raad van State doorstuurt. Mijns inziens moeten we geen genoegen nemen met het voorstel zoals het lijkt te zijn. Al zitten er zeker verbeteringen in, het gaat voorbij aan de kern. Die kern is zelfbeschikking. Van een conservatieve regering valt dat ook niet te (uit zichzelf) verwachten.
Deskundige
Door te verlangen dat transgenders een verklaring overleggen van een externe deskundige, continueert men de maatschappelijke transfobie. Die deskundige zal hoogstwaarschijnlijk op grond van allerlei deskundigheid nagaan hoeveel procent de cliënt voldoet aan het idee van transgender. Die ideeën haalt men dan uit wettelijke en medisch/psychologische kriteria vandaan. Die zonder onze medewerking en over onze ruggen tot stand komen. Dat is sinds Harry Benamin en John Money niet echt veranderd. Dus dat is geen zelfbeschikking.
De officiële instanties lopen einden achter bij de mondiale transgenderbeweging. Dichtst bij komt de WPATH maar die wordt ook voor een groot deel door niet-transen beheerst en hun laatste Standards of Care geven ons geen autonomie nog. De APA blijft vinden dat we een geestesziekte hebben en bij de WHO moeten we maar afwachten of we het gaan halen (al zijn daar goede ontwikkelingen).
Geheel in de lijn dat deskundigen bepalen hoe het met ons is, en nog vinden dat we supervisie nodig hebben, wenst de Nederlandse regering vast te houden aan de opinie van een externe deskundige die bevestigt wat wij vinden, die vaststelt dat wij serieus zijn in onze gevoelens.
Die protocollen gaan er ook van uit dat buitenstaanders dus niet alleen weten hoe wij werken, zij mogen (dus) over ons beslissen. Zoals Petra Kramer tweette: “Transgenders met >15% queer worden verboten”.
Deze constructie is risicovol omdat transen afhankelijk blijven van een politiek klimaat. In deze crisistijd waar alles onderuit wordt gehaald en bevolkingsgroepen tegen elkaar uitgespeeld, is dat riskant. Ook misinformatie, gebrek aan clue, kan al tot problemen leiden. Zoals het persbericht van ANP.
Zelfbeschikking
Vrouwen eisen al jaren lang het recht op zelfbeschikking over hun lichaam. Zij bepalen of, hoe en wanneer ze anti-conceptie gebruiken. Zij horen te bepalen of ze abortus plegen. Daar mag geen staat tussen staan. Dat is helaas nog steeds wel het geval en er zijn ook in Europa staten die abortus verbieden (Ierland, Malta). Dat zijn ook staten met felle politieke tegenstand voor vrouwenrechten. Als het had gekund hadden ze waarschijnlijk vrouwenkiesrecht, echtscheiding en andere autonomie nog steeds tegengehouden. In Nederland is de abortuswetgeving ook verre van perfect en proberen de mannenbroeders regelmatig de klok terug te draaien.
Feministen benadrukken ook nog steeds dat er nog veel moet gebeuren voor Nederlandse vrouwen echt zelfbeschikkingsrecht hebben. En de transgenders fietsen daar achteraan.
Publieke transfobie
Misinformatie gekoppeld aan gebrek aan autonomie tot zorgwekkend effect dat als er een reden wordt gevonden de transfobie weer omhoogschiet. Dat zagen we de laatste weken ook in Groot Brittannië en Ierland met een advertantie van gokbureau Paddy’s Power rondom de paardenraces. Meteen schieten de negatieve reacties tegen transen weer omhoog. Terwijl kort ervoor een stevige klachtprocedure was opgestart voor een speciale commissie (Leveson inquiry).
De Nederlandse pers is ook niet respectvol of zelfs maar neutraal tegenover transgenders. Er worden nog steeds onheuse grappen over gemaakt, die over Surinamers of vrouwen niet kunnen. Homoseksualiteit wordt in mannenkringen gebruikt om de eigen mannelijkheid af te schermen voor kritiek. In zo’n klimaat is het niet raar dat  gendervariante jongeren vele malen hogere cijfers voor zeflmoordgedachten hebben dan alle andere groepen.
Genderpolitie
Dat alles – de abortuswetgeving en de transwetgeving – heeft te maken met het feit dat we nog steeds in een sterk door mannen gedomineerde maatschappij leven met weinig vrouwen en holebi’s in hoge posities. Die heteronorm is in Nederland heel sterk gevestigd. Zo sterk dat ook de holebi’s zelf vaak vinden dat “doe maar gewoon dan doe je gek genoeg” op hen van toepassing is. Ze zijn vaak zelf genderpolitie voor hun uitgesprokener collega’s. Van deze heteronormatieve en cisnormatieve tendens hebben veel transen ook last: alleen “transseksuelen” zijn echte transen. Alleen wie man/vrouw-zijn omhelst, telt. Passabiliteit is de norm. Dat men dit vindt is niet raar: in een wereld die van je verwacht dat cis en hetero bent, is het vreemd niet beïnvloed te raken daardoor. Maar dat het zo sterk is .. Genderqueers zijn moeilijk te vinden en zijn ook niet erg geliefd in de scene.
Beweging
Mijn kritiek op de “transbeweging” is ook dat ze te gemakkelijk van een mijlpaal spreekt. Ik zet “transbeweging” heel bewust tussen quotes, want we hebben geen beweging. We hebben een LHBT organisatie die trans er bij doet, het COC, en we hebben een ’trans COC’ in de vorm van TNN. Beide houden zich vooral met het maatschappelijk middenveld en de politiek.  Dat is nuttig werk, maar maakt geen beweging. Wat wel nodig is om draagvlak te creëren en te verbreden.
Kortom: close but no cigar. We krijgen meer taart maar mogen niet zelf bepalen hoe die taart is samengesteld. Hopelijk kunnen we het in de Kamer nog wat verbetern.

Stoornis? Nee bedankt!

In de discussie over stoornis en diagnose kwam op Facebook bij de groep transvrouw.nl het argument op van mensen die zonder “toezicht” zich zouden willen en kunnen “ombouwen”. En dat het goed is dat deze mensen tegen zichzelf beschermd worden. De film Regretters zou een historisch voorbeeld kunnen zijn.
Ik denk dat het genoemde verschijnsel van travestieten die ‘ongecompliceerd’ voor behandeling zouden kiezen en er niet uitzien en daarmee de Echte transgenders in slecht daglicht zetten (dat is de klacht) niet opgelost wordt door toezicht en controle en diagnose en gender-identiteiten/expressies als stoornis neer te zetten. Missers als met Regretters voorkom je er ook niet mee. En geen activist pleit serieus voor onbeperkte toegang tot de “geslachtsaanpassende behandeling’ noch roept dat de artsen maar iedere gril serieus moeten nemen. Want dat is de vooronderstelling achter die opmerkingen: als je diagnose van genderdysforie weghaalt, kan Jan en alleman zich laten ombouwen en dat is geen gezicht en slecht voor “onze” maatschappelijke acceptatie.

Dit heersende idee is gebaseerd op een aantal misverstanden:

  • Zonder diagnose komt er een toevloed aan ongeschikte kandidaten die zomaar doorgaan;
  • We zijn Anders en dat moet gediagnostiseerd, gecertificeerd worden.
  • Deze twee ideeën hangen vaak samen.

    De beweging die pleit voor verwijdering van genderidentiteitsstoornis of genderdysforie uit de psychiatrische en medische classificaties als sekusele of mentale stoornis, Stop Trans Pathologisering 2012 (STP2012), pleit er voor dat mensen goed snappen waar ze aan beginnen. En daar is een prima proces voor dat we in het Engels Informed Consent noemen, geïnformeerde instemming. Dat is iets anders dan de diagnostische gesprekken van de VU of UMCG psychologen die kijken of je trans genoeg bent. Dit gaat er om dat je besef wordt getoetst van wat je wilt. Of je dat wilt. Een Nederlandse psycholoog in Wisconsin, VS is daar heel hard mee bezig. Walter Bockting (dr., voorzitter WPATH) krijgt veel cliënten met gendervragen, en praat met ze, helpt ze uitvinden wat ze willen, waar ze het gelukkigst van worden. En dan speelt de maatschappelijke contect en draagkracht ook mee. Maar hij gaat uit van wat de cliënt wil. Dat is de kant die VUmc en UMCG ook veel meer op moeten (en andere psychologen). Zoiets is wat we voorstaan als anti-diagnose activisten.

    Consequentie is dat de mogelijkheden tot het vragen van medische interventie verruimd worden. Niet of je transgender of transseksueel of wat dan ook bent staat meer centraal, maar of je genoeg zelfinzicht hebt te beseffen wat de consequenties zijn van wat je wilt. Er is een kleine kans op meer “spijtoptanten” omdat er meer mensen kunnen meedoen, maar anderzijds schept het vooral meer mogelijkheden je eigen keuzes te maken. En dat leidt weer tot minder spijt omdat je meer je eigen keuze maakt. Tegelijk hóef je niet meer behandeld te worden om te kunnen zijn wie je wilt. De voorgestelde wetswijziging van art. 1:28 NBW helpt daar ook erg bij.
    Sowieso kunnen (bevestigt Peggy Cohen-Kettenis ook) psychologen en pschiaters alleen maar nagaan hoe serieus je idee is. En of je geen andere geestelijke probelemn hebt die je draaglast verzwaren en je ideeën vertroebelen. Men heeft mij ook jaren spijtoptant genoemd en in hokjes geprobeerd te forceren. Ik ben alleen doorgereisd na de aanvankelijke transitie, een idee dat velen angst aanjaagt.

    Gediagnostiseerd worden betekent in de huidige context beoordeeld en veroordeeld worden. In Nederland moet je transgender genoeg zijn, genoeg genderidentiteitsstoornis hebben om de Behandeling te mogen ondergaan. Genoeg genderdysforie hebben, hard genoeg lijden. Of je verhaal vakkundig genoeg daarin kunnen omzetten. Dat het je diepgevoelde wens is, is niet voldoende. En de meesten die zich bij de genderdysforiezorgcentra melden vormen zich ook naar die ideeën. Dat is niet goed want het dwingt mensen in een keurslijf en vermindert de gendervariantie waar het eigenlijk om gaat. Het belangrijke is niet afwijking van een norm te diagnostiseren en te pathologiseren. Het gaat er om dat mensen autonoom kunnen kiezen kiezen hun leven te leiden zoals zij dat voelen. Het gaat om mensen te helpen zichzelf te ontwikklelen en niet om mensen eerst een label te geven en op grond daarvan een bepaald pakket aan te bieden. Dat is net als wat TV-beheerders doen: je krijgt sowieso bepaalde zenders en dan mag je nog wat kiezen. Maar als je heel andere wilt, alleen bepaalde zenders, dan kan dat niet. Dan moet je niet zoveel willen.

    Er achter ligt ook een idee van controle op wat er mag zijn in de maatschappij aan (gender)expressies en identiteiten. De natuur is gebaseerd op diversiteit, variatie. Eeuwenlang probeert de mens die te beheersen, veelal vanuit redeneringen, met een morele en/of religieuze grondslag. Die veelal gebaseerd is op de norm dat het alleen goed is wanneer je mannen en vrouwen hebt die samen leven. Mannen en mannen, vrouwen en vrouwen of anderszins niet hetero is Niet Goed volgens die ideeën. Dat is ook voor een groot deel de grond van veel anti-homo en anti-trans geweld. Geborneerdheid. Gêne, ongemak met verschil.

    Transitie

    We moeten  van de term “transitie” af zoals we eerder van de term “transformatie” af moesten. Transitie legt een te groot belang bij de voor de buitenwereld fascinerende verandering en wordt ons ook door die buitenwereld opgelegd. Terwijl we zelf liever – zoals iedereen  – aan onszelf werken, worden hoe we ons voelen. Lees verder →

    Verschil diagnostiseren

    De meeste genderklinieken zeggen dat ze je helpen jouw keuze te realiseren. En de wetgever zegt dat hij je keuze respecteert. Maar eigenlijk gebeurt er iets anders tegelijkertijd. Want wat als jij niet in de goedgekeurde plaatjes valt? Als je te ‘genderfuck’ bent voor hun systeem? Dan moet je je meestal in bochten wringen, verhalen ophangen of accepteren dat het wel eens lang kan duren voor ze snappen dat jij ook recht op ondersteuning bij het vormgeven van je leven.

    Wat er onder water gebeurt is dat er wordt gekeken of je aan hun kriteria voldoet. En die kriteria zijn beperkt en ook binnen de beperkingen problematisch. Wat niet wil zeggen da je geen baat hebt bij de gelimiteerde en geborneerde ondersteuning die je krijgt. Maar het moet en kan beter. Daarvoor kijk ik naar twee voorbeelden in de Verenigde Staten. Lees verder →