Goed. Vooralsnog is het bedrijfsavontuur mislukt. Op mijn manier, met mijn ervaring en met mijn gebrek aan commerciële ervaring lukt het niet. Dat ik niemand echt heb kunnen meekrijgen om meer projecten te schrijven en er misschien een gehonoreerd te krijgen, werkt ook niet mee. En dan is er een compleet gebrek aan enthousiasme van de gemeenschap (gemeenschap? Hebben we die hier dan?!) Schiet dus niet op.
Dan maar in transitie. Nummer zoveel. maar nu dan van ‘bedrijf’ naar iets anders, ik denk stichting. Uiteindelijk gewoon wel door me de activiteiten, al moet ik eerst afkicken en zien dat ik er anders mee omga. De kennis is er en we gaan ook niet echt dicht, maar we gaan verder op een andere manier, en op een lager pitje voor nu.
Naast dat ik de bal bij mezelf leg, dient ie heel hard in het doel van een arme en bange transgemeenschap en een neoliberale economie die iedereen het fut tot anders-zijn probeert te ontnemen, worden geschoten. Want dat is het veld waarin ik werk. En dat dus niet werkt.
Een project dat ik intussen heb opgezet is is Principle 17, naar Yogyakarta Beginsel 17, het recht op de hoogst haalbare gezondheid. Daar moet de overheid garanties voor stellen en dat moet de medische wereld uitvoeren. En dat gebeurt totaal niet nu. Dus gaan we werken aan verbetering daar. Twee van de bestaande trans-organisaties werken al mee en we gaan zeker van ons laten horen.
Het geld moet maar van jullie allemaal komen dan, via de bijstand, want voor de arbeidsmarkt ben ik niet zo interessant schijnt het. Mocht je daar anders over denken, dan hoor ik dat graag en ben ik benieuwd naar je tip 😉
Tot dan,: het zij zo. Jammer dan. Los , en door. Voorwaarts, desnoods door de porseleinkast.