Vanmiddag heeft de regering via een persbericht laten weten dat de ministerraad het voorstel voor wijziging van de wet op de geslachtswijziging naar de Raad van State doorstuurt. Mijns inziens moeten we geen genoegen nemen met het voorstel zoals het lijkt te zijn. Al zitten er zeker verbeteringen in, het gaat voorbij aan de kern. Die kern is zelfbeschikking. Van een conservatieve regering valt dat ook niet te (uit zichzelf) verwachten.

Door te verlangen dat transgenders een verklaring overleggen van een externe deskundige, continueert men de maatschappelijke transfobie. Die deskundige zal hoogstwaarschijnlijk op grond van allerlei deskundigheid nagaan hoeveel procent de cliënt voldoet aan het idee van transgender. Die ideeën haalt men dan uit wettelijke en medisch/psychologische kriteria vandaan. Die zonder onze medewerking en over onze ruggen tot stand komen. Dat is sinds Harry Benamin en John Money niet echt veranderd. Dus dat is geen zelfbeschikking.
De officiële instanties lopen einden achter bij de mondiale transgenderbeweging. Dichtst bij komt de WPATH maar die wordt ook voor een groot deel door niet-transen beheerst en hun laatste Standards of Care geven ons geen autonomie nog. De APA blijft vinden dat we een geestesziekte hebben en bij de WHO moeten we maar afwachten of we het gaan halen (al zijn daar goede ontwikkelingen).

Geheel in de lijn dat deskundigen bepalen hoe het met ons is, en nog vinden dat we supervisie nodig hebben, wenst de Nederlandse regering vast te houden aan de opinie van een externe deskundige die bevestigt wat wij vinden, die vaststelt dat wij serieus zijn in onze gevoelens.

Die protocollen gaan er ook van uit dat buitenstaanders dus niet alleen weten hoe wij werken, zij mogen (dus) over ons beslissen. Zoals Petra Kramer tweette: “Transgenders met >15% queer worden verboten”.
Deze constructie is risicovol omdat transen afhankelijk blijven van een politiek klimaat. In deze crisistijd waar alles onderuit wordt gehaald en bevolkingsgroepen tegen elkaar uitgespeeld, is dat riskant. Ook misinformatie, gebrek aan clue, kan al tot problemen leiden. Zoals het persbericht van ANP.

Vrouwen eisen al jaren lang het recht op zelfbeschikking over hun lichaam. Zij bepalen of, hoe en wanneer ze anti-conceptie gebruiken. Zij horen te bepalen of ze abortus plegen. Daar mag geen staat tussen staan. Dat is helaas nog steeds wel het geval en er zijn ook in Europa staten die abortus verbieden (Ierland, Malta). Dat zijn ook staten met felle politieke tegenstand voor vrouwenrechten. Als het had gekund hadden ze waarschijnlijk vrouwenkiesrecht, echtscheiding en andere autonomie nog steeds tegengehouden. In Nederland is de abortuswetgeving ook verre van perfect en proberen de mannenbroeders regelmatig de klok terug te draaien.

Feministen benadrukken ook nog steeds dat er nog veel moet gebeuren voor Nederlandse vrouwen echt zelfbeschikkingsrecht hebben. En de transgenders fietsen daar achteraan.

Misinformatie gekoppeld aan gebrek aan autonomie tot zorgwekkend effect dat als er een reden wordt gevonden de transfobie weer omhoogschiet. Dat zagen we de laatste weken ook in Groot Brittannië en Ierland met een advertantie van gokbureau Paddy’s Power rondom de paardenraces. Meteen schieten de negatieve reacties tegen transen weer omhoog. Terwijl kort ervoor een stevige klachtprocedure was opgestart voor een speciale commissie (Leveson inquiry).
De Nederlandse pers is ook niet respectvol of zelfs maar neutraal tegenover transgenders. Er worden nog steeds onheuse grappen over gemaakt, die over Surinamers of vrouwen niet kunnen. Homoseksualiteit wordt in mannenkringen gebruikt om de eigen mannelijkheid af te schermen voor kritiek. In zo’n klimaat is het niet raar dat  gendervariante jongeren vele malen hogere cijfers voor zeflmoordgedachten hebben dan alle andere groepen.

Dat alles – de abortuswetgeving en de transwetgeving – heeft te maken met het feit dat we nog steeds in een sterk door mannen gedomineerde maatschappij leven met weinig vrouwen en holebi’s in hoge posities. Die heteronorm is in Nederland heel sterk gevestigd. Zo sterk dat ook de holebi’s zelf vaak vinden dat “doe maar gewoon dan doe je gek genoeg” op hen van toepassing is. Ze zijn vaak zelf genderpolitie voor hun uitgesprokener collega’s. Van deze heteronormatieve en cisnormatieve tendens hebben veel transen ook last: alleen “transseksuelen” zijn echte transen. Alleen wie man/vrouw-zijn omhelst, telt. Passabiliteit is de norm. Dat men dit vindt is niet raar: in een wereld die van je verwacht dat cis en hetero bent, is het vreemd niet beïnvloed te raken daardoor. Maar dat het zo sterk is .. Genderqueers zijn moeilijk te vinden en zijn ook niet erg geliefd in de scene.

Mijn kritiek op de “transbeweging” is ook dat ze te gemakkelijk van een mijlpaal spreekt. Ik zet “transbeweging” heel bewust tussen quotes, want we hebben geen beweging. We hebben een LHBT organisatie die trans er bij doet, het COC, en we hebben een ’trans COC’ in de vorm van TNN. Beide houden zich vooral met het maatschappelijk middenveld en de politiek.  Dat is nuttig werk, maar maakt geen beweging. Wat wel nodig is om draagvlak te creëren en te verbreden.

Kortom: close but no cigar. We krijgen meer taart maar mogen niet zelf bepalen hoe die taart is samengesteld. Hopelijk kunnen we het in de Kamer nog wat verbetern.