Een lastig thema. Transgenders , (trans-)mannen en vrouwen verlangen zoals zoveel mensen naar een geliefde. En voor velen van ons is dat een pad vol gemene doornen.

Vooral de heterovrouwen onder ons, degenen die een (hetero)man zoeken als partner hebben hier te kampen met  flinke tegenslagen. Maar ook de lesbo’s vergaat het niet altijd even gemakkelijk. Vooroordelen zijn niet aan de heteroheren voorbehouden. En ook de transmannen hebben zo hun problemen.

De aanleiding van dit schrijven ligt in mijn directe omgeving: een hartsvriendin raakt hartverscheurend verliefd op een jongen. Dat gaat prachtig. Totdat hij gehoord heeft van haar achtergrond en zich geen raad meer weet. Los nog van hoe het verder gaat, is het een veeg teken.

Een andere zeer goede vriendin van me had een tijdje geleden een lesbische relatie. In eerste instantie was haar trans-achtergrond geen probleem maar later bleek die toch onoverkomelijk te zijn.

Hierbij stuiten we toch als verstorende factor op verwerkingsproblemen van de “gewono’s” in kwestie. Standaard gegenderde mensen hebben zelden kennis, inzicht of reflectie op de mogelijkheid dat iemand misschien wel eens anders kan zijn dan ze denken. En dan is een ‘gewone’ ernstige ziekte als stevige reuma, kanker, MS doorgaans geen reden om je te bedenken. maar iets dat zo met je lijf, je geslacht en je seksualiteit te maken heeft als transgender wel.

Om met de gemakkelijkste groep te beginnen: hetero-mannen. Die zijn in de meeste gevallen geheel niet gewend over zichzelf, hun lusten en affectieve voorkeuren na te denken. De wereld draait om mannetje-vrouwtje. Dat zie je overal gerepliceerd, gepropageerd. Het alternatief zie je weinig en wordt op veel plaatsen in de wereld hooguit besmuikt getoond.

Daarnaast is trans iets waar je standaard niet bekend mee bent. Als je vaak tv kijkt, krijg je voornamelijk clichébeelden voorgeschoteld van omgebouwde mannen (stevige bouw) die gekleed gaan alsof ze een jonge Britney van 15 zijn. me handtasje dat niet staat en veell te grote handen en voeten. Dat er prachtige en briljante als zodanig onherkenbare transen zijn: daar wil de TV niets van weten. En dus kom je dat niet te weten als je ze  niet in je omgeving hebt (naar je weet). Dus de  onbekendheid valt ze niet zo erg kwalijk te nemen. Wel dat ze niet over zichzelf nadenken.

Ik merk bij mijzelf dat ik ernstig de neiging heb de meeste jongens en mannen hierin niet zo kwalijk te nemen dat ze kortzichtig zijn – zolang ze niet grof en gemeen doen – want ze kunnen het niet helpen. Daarbij vergeet ik dan in ogenschouw te nemen dat ze allemaal onderwijs hebben genoten en dat thema’s als hoe mensen in elkaar kunnen zitten doorgaans slechts op fysiek gebied wordt behandeld. En het merendeel van de docenten is nou eenmaal hetero. maar ze zijn wel docent en zouden moeten vertellen dat het niet raar is om gevoelens te hebben voor hetzelfde geslacht. En dat het ook voorkomt dat je  met je eigen lijf overhoop ligt. Dat je je niet voelt als wat je lijf zegt dat je bent.

Maar ja, het is fnuikend voor je zelfbeeld om te ervaren dat  ze je niet moeten omdat ze niet kunnen omgaan met het idee dat je niet altijd er uit zag zoals je er nu uitziet. Dat ze meteen gaan denken “O fuck, wat zegt dit over mij?! Ben ik dan homo? Val ik nou op een man?” We hebben tenslotte allemaal geleerd dat XY is man en XX is vrouw en never the twain shall change.

[singlepic=22,320,240,,right]Wie niet direct goed past heeft dit probleem minder: die trekt eventueel ruimdenkende lovers. als je ze trekt. Net als wanneer je net als ik meteen duidelijk maakt dat je niet niet in een (standaard) hokje past. Waar mijn vriendinnen het probleem hebben dat het later duidelijk wordt of de afwijzing later komt, treft mij dat vantevoren al. Vanwege mijn ‘vaagheid’, mijn niet-plaatsbaarheid, trek ik veel minder mensen die mij zo leuk vinden dat ze mij ook aantrekkelijk vinden (seks)partner. dat kan knap lullig zijn. Gelukkig ben ik niet erg zwaarmoedig aangelegd, maar het kan je behoorlijk parten spelen.

En met de dames werkt het ook wel zo, zij het dat de lesbo’s wel enige zelfreflectie hebben: die hebben goed moeten denken wat er met ze aan de hand is, vaak tegen vooroordelen (en jongens) moeten vechten om hun eigen leven te winnen.

Bij transmannen werkt het enigszins andersom: de jongens hebben de meeste problemen in homoland. Ze zijn van onderen meestal slechts minimaal uitgerust. En sowieso wordt het geen bijna net-echte piemel. En in een pikgerichte omgeving is dat lastig.

Dus door vooroordelen komt een groot deel van de transseksuelen niet aan een partner. Omdat hij (zij ook) zich laat afschrikken. Dat vergt dus heel veel creativiteit, zelfinzicht, invoelingsvermogen, pijnverwerking, om daar mee om te gaan. Nog meer als je de ander echt leuk vindt en je niet zomaar gewonnen wilt geven tegen vooroordelen die niets met jou te maken hebben. Of gewoon koppig bent.

Ik hoop vurig dat allerlei campagnes (Boomerang kaarten, billoard, tv reclame, wat dan ook) helpen mensen gevoeliger te maken voor dit onderwerp. Dat de wereld niet alleen is wat ze gewend zijn en dat dat niet eng hoeft te zijn.