Op een van mijn eeuwige zwerftochten door het Spaanstalig genderweb kwam ik dit transfeministisch manifest tegen.

Op 1 januari 1959 zakten Cubaanse strijdersters* af uit de bergen en namen Havana in, en maakten daarmee een einde aan de bananendictatuur van Fulgencio Batista, die van Cuba het “casino” van de VS had gemaakt. En zo kwamen Fidel Castro en de triomf van de Cubaanse socialistische revolutie.

Vijfendertig jaar later, op 1 januari 1994 zakten ook inheemse boer/innen die bij het EZLN, het Zapatista Leger voor de Nationale Bevrijding, aangesloten waren, af uit de bergen. Startend met San Cristobal de las Casas bezetten zij vele woonplaatsen in Chiapas, Mexico. Het was op het moment dat het vrijhandelsverdrag tussen de VS, Mexico en Canada inging, dat tot een grotere armoede leidde in de inheemse woonplaatsen. Ze zakten af uit de bergen, stelden hun doelen en ontketenden een van de meest transformerende revoluties van de laatste decennia van de 20e eeuw.

Nu, op 1 januari 2010, doen wij uit verschillende wijken, steden, kulturen en werelden, een oproep tot een transfeministische revolutie, tot de vorming van kuddes als de basisvorm van samenleven en van organisatie en tot rebellie in de straten, in de huizen en in de dorpen. Vanaf onze stoep en met onze passie proclameren wij vanuit de vier windstreken het volgende:

 

MANIFEST VOOR EEN TRANSFEMINISTISCHE OPSTAND

 

Wij komen uit het radicaal feminisme. Wij zijn potten, hoeren, transen, migranten, negers, dissidente hetero’s … wij zijn de woede van de feministische revolutie en wij willen onze tanden laten zien. We vertrekken uit de genderbureaus en uit het politiek correcte. Moge de woede ons leiden door politiek incorrect te zijn, hinderend, onze mutaties omdenkend en her-betekenend.
Het is niet meer genoeg alleen vrouwen te zijn. Het politiek subject ‘vrouwen’ van het feminisme heeft ons klein gehouden, sluit uit. Het sluit de potten, transen, hoeren, de gesluierden, de laagbeloonden en ongestudeerden buiten. En ook de schreeuwers, de ongedocumenteerden, de verwijfde nichten…
Laten we een bom leggen onder de twee-eenheid gender en sekse als politieke praktijk, laten we verder gaan op de weg die we ingeslagen zijn: “We worden niet als vrouw geboren, we worden tot vrouw gemaakt”. Laten we doorgaan de politieke machtsstructuren te ontmaskeren, de verdeling en de hiërarchisering.

Als we niet leren dat het verschil man/vrouw cultureel geproduceerd is, net als de hiërarchische structuur die ons onderdrukt, versterken we de structuur die ons tiranniseert: de grens (het absolute verschil, vr.) tussen man en vrouw. Iedereen produceert gender, laten wij vrijheid produceren. Laten we argumenteren met oneindig veel genders …

Laten we oproepen tot een heruitvinden van de begeerte, tot de strijd voor de zelfbeschikking over onze lichamen tegenover welk totalitair regime dan ook. Onze lichamen zijn van ons! Net als hun beperkingen, veranderingen, kleuren en transacties. We hoeven geen bescherming tegen de beslissingen die we hebben genomen over onze lichamen, we muteren ons gender, we zijn wat ons bevalt: travestieten, potten, super-femmes, butches, hoeren, trans. We doen de sluier af en spreken Wolof; we zijn een netwerk: een woedende kudde.

We roepen op tot opstand, tot het bezetten van de straten, van de blogs, tot ongehoorzaamheid, tot geen toestemming vragen, tot allianties bouwen en eigen structuren: we verdedigen ons niet, laten we maken dat ze ons vrezen!
We zijn werkelijkheid, we opereren vanuit verschillende steden en contexten, we zijn verbonden, hebben gemeenschappelijke doelen en je krijgt ons niet stil. Feminisme zal grensoverschrijdend zijn, veranderend en gender-overschrijdend of het zal niet zijn. Feminisme is transfeministisch of het is dood.

We houden van jullie,
potteus hoerig zwart feministisch netwerk

* verouderd modernisme voor de aanduiding van mannen, vrouwen en andersen ;o)

Enerzijds is dit ronkend taalgebruik, dat me weemoedig maalt naar de socialistische en communistische toespraken van weleer. Anderzijds – spaanstaligen zijn nu eenmaal bloemrijk – geeft het heel duidelijk een radicale richting aan zoals ik hem in Nederland en omgeving echt niet tegenkom. Nou regende het pijpenstelen gedurende weken in Spanje, dus of verhuizen zo’n goed idee is, weet ik niet .. maar als daar op meer plaatsen zo gedacht en gehandeld wordt, lik ik mijn lippen af.

In hoeverre we er in de Nederlandse context als queers wat mee kunnen is een tweede. Vast wel, maar de kuddes en het feminisme waar hier over gesproken wordt zijn nog tamelijk embryonaal hier. Wanneer ik meer mensen heb die dit ook mooi vinden kunnen we er wat mee doen. In m’n eentje ga ik toch eerder axiekantie houden in Spaanstalig Queeristan ;o)

Wil je mee? Laat het me maar weten :o)

Update d.d. 9-4-2010: komend weekend houd ik axiekantie in Barcelona op de transfeministische dagen. Daarover meer bij de Noodles